Μούσα Αλ Τάμαρι: Φαινόμενο είμαι εγώ!

Αστειευόμενος θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει ότι για ομάδα που την περασμένη περίοδο είχε ως κορυφαίο παίκτης της έναν… Πακιστανό είναι η σχεδόν απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη να έχει αυτή τη σεζόν ως αποκάλυψη έναν… Ιορδανό!

Ξέχωρα από την πλάκα, ωστόσο, ο Γκαγιάς Ζαχίντ και ο Μούσα Αλ Τάαμαρι αποδεικνύουν ότι η ξεχωριστή ποιότητα επιβάλλεται παντού και πάντα, άμεσα και αβίαστα. Μεταξύ των δύο περιπτώσεων, ωστόσο, υπάρχουν και δύο διαφορές.
Χρόνος ένταξης και λειτουργικότητα
Η πρώτη είναι πως ο Ζαχίντ αποκτήθηκε πέρυσι στη λήξη της θερινής μεταγραφικής περιόδου, ενώ ο Τάαμαρι εφέτος είχε την ευκαιρία να κάνει προετοιμασία-προσαρμογή και να βρει φόρμα μέσα από τα προκριματικά του καλοκαιριού.

Η δεύτερη είναι πως ο Ζαχίντ εντάχθηκε σ’ ένα σύνολο ήδη λειτουργικό (μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Γιώργο Δώνη) που με την είσοδο στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ είχε εξασφαλίσει την οικονομική, αγωνιστική και ψυχολογική του ευημερία.
Ο Τάαμαρι, ωστόσο, διακρίνεται σε μια ομάδα που μέχρι στιγμής αντιμετωπίζει τεράστια αγωνιστικά προβλήματα, τα οποία οι αποκλεισμοί σε Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ επέτειναν και επέκτειναν και σε άλλους τομείς (οικονομικό, ψυχολογία).
 
Μετρημένοι στα δάχτυλα
Ο 21χρονος Ιορδανός είναι φαινόμενο, διότι -σε αυτήν την ηλικία και δίχως τις παραμικρές παραστάσεις από ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο- όχι απλώς βοηθά την ομάδα του σε αυτή τη ζόρικη φάση, αλλά ηγείται της προσπάθειας να βγει το κάρο από τη λάσπη.
Είναι επίσης φαινόμενο, διότι διαχρονικά στην Κύπρο είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι παίκτες που συνδύαζαν όλες τις δικές του αρετές: άψογη τεχνική, «κόλλημα» της μπάλας στο πόδι, εκρηκτικότητα και ταχύτητα τόσο με όσο και χωρίς την μπάλα, έφεση στην ντρίμπλα, τελειώματα και με τα δύο πόδια.

Ο Τάαμαρι είναι φαινόμενο, διότι -σε μια χρονιά που έχει ξεκινήσει στραβά κι ανάποδα για τον ΑΠΟΕΛ- ο ίδιος εξελίσσεται, προοδεύει και ωριμάζει σταθερά. Μια σύγκριση των πρώτων αγώνων του τον περασμένο Ιούλιο και των πιο πρόσφατων καταδεικνύει σημαντικά διαφορά στο πόσο πιο ουσιώδεις είναι πλέον οι ενέργειές του.
Διαλύοντας το tendex
Στο χθεσινό ντέρμπι με την Ανόρθωση, αν στο κυπριακό ποδόσφαιρο υπήρχε tendex, θα το είχε… κονιορτοποιήσει περισσότερο από την άμυνα της «Κυρίας». Ο τύπος πήρε δύο πέναλτι (θα μπορούσε να είχε πάρει και τρίτο στο μαρκάρισμα του Εγγλέζου στο β’ μέρος), τρεις κίτρινες κάρτες αντιπάλων και υποχρέωσε τον προπονητή των γηπεδούχων ν’ ανακατεύει διαρκώς την αριστερή πλευρά της ομάδας του, μήπως και βρει γιατρικό για την περίπτωσή του.

Ο Τάαμαρι είναι δεδομένο πως δεν θα βγάλει στο χθεσινό επίπεδο απόδοσης όλη τη σεζόν. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον, ενώ προϊόντος του χρόνου οι αντίπαλοι θα προσαρμόζουν-βελτιώνουν τις αμυντικές τακτικές περιορισμού του. Αν ο ΑΠΟΕΛ δεν βελτιώσει τη συνολική λειτουργία του και μείνει να περιμένει από τον Ιορδανό να βγάλει το φίδι από την τρύπα, δύσκολα θα έχει τύχη στη σεζόν.
Αν όμως του προσφέρει ανάσες, βοήθειες και στηρίγματα, τότε μπορεί να ελπίζει βάσιμα ότι στο πρόσωπό του έχει έναν game-changer που μπορεί να του κάνει τη διαφορά στα δύσκολα και στα κρίσιμα.

Κι επειδή ήδη έχει ξεκινήσει η κουβέντα για το πότε και πόσο θα πωληθεί, μια τελευταία επισήμανση: αν ο Τάαμαρι επιβεβαιώσει την πάστα του στο υπόλοιπο της σεζόν, ο ΑΠΟΕΛ θα πρέπει να αποφασίσει τι είναι γι’ αυτόν πιο συμφέρον σε αγωνιστικό και οικονομικό επίπεδο: να τον μοσχοπουλήσει και να βγει στη γύρα με την ελπίδα ότι για δεύτερο καλοκαίρι στη σειρά θα βρει τέτοιο λαβράκι ή (δεδομένης της ηλικίας του Αλωνεύτη και της ευπάθειας του Εφραίμ) να τον κρατήσει και να χτίσει γύρω του την ομάδα των επόμενων χρόνων; Σπαζοκεφαλιά με πολύ δύσκολη απάντηση…