Τα αδέλφια που «έσβησαν» στην άσφαλτο 16 χρόνια χωρίς τον Πάμπο και τον Κώστα
20:33 - 25 Νοεμβρίου 2018
Οι απώλειες είναι δυστυχώς μέσα στη ζωή μας. Ειδικά όταν νέοι άνθρωποι φεύγουν ξαφνικά από τη ζωή, χωρίς τίποτα να προμήνυε τη θλιβερή είδηση του θανάτου τους, ο πόνος είναι ακόμη μεγαλύτερος γι’ αυτούς που μένουν πίσω… Γονείς, αδέλφια, φίλους που αδυνατούν να πιστέψουν ότι δε θα ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα… Πρόσωπα γεμάτα ζωή, όνειρα, φιλοδοξίες… Κι όμως, θα πρέπει να συμβιβαστούν με τη σκληρή πραγματικότητα…
Άλλο ένα μνημόσυνο… Άλλη μια χρονιά που το σπίτι του Πάμπου και του Κώστα γέμισε με κόσμο. Ανθρώπους που δεν τους ξέχασαν, συγγενείς και φίλους που κάθε χρόνο είναι εκεί για να τιμήσουν τη μνήμη τους…
Τι κι αν πέρασαν 16 χρόνια απ’ εκείνη τη μαύρη μέρα που έχασαν τη ζωή τους… Οι άνθρωποι που λάτρεψαν αυτά τα δύο αδέρφια, που το νήμα της ζωής τους κόπηκε τόσο άδικα και αναπάντεχα, δε θα μπορούσαν να λείπουν…
Ήταν 26 Νοεμβρίου 2002. Η ανέμελη βόλτα τριών παιδιών με το αυτοκίνητο, κατέληξε σε τραγωδία βυθίζοντας στο πένθος την
οικογένειά τους.
Το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τα αδέρφια Χαράλαμπος και ο Κώστας Γιαπούνα με κατεύθυνση το Μιτσερό συγκρούστηκε με διερχόμενο όχημα με αποτέλεσμα τα δύο παιδιά να τραυματιστούν θανάσιμα. Στο όχημα, επέβαινε και τρίτο πρόσωπο, φίλος τους, ο οποίος επέζησε και είναι σήμερα καλά στην υγεία του.
Το δυστύχημα συγκλόνισε τότε όχι μόνο την Ορούντα αλλά ολόκληρη την Κύπρο. Μια οικογένεια ξεκληρίστηκε. Γνωστοί και άγνωστοι που είχαν ενημερωθεί για το συμβάν έσπευσαν να πουν το τελευταίο αντίο στα δυο αδέλφια και να συμπαρασταθούν στους απαρηγόρητους γονείς τους.
Ο Πάμπος, όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν τα αγαπημένα του πρόσωπα ήταν τότε 21 ετών στρατιώτης και ο Κωστής μόλις 17, μαθητής λυκείου. Οι άνθρωποι που τους γνώριζαν μιλούν για δυο παιδιά γεμάτα όρεξη για ζωή. Αγαπούσαν το ποδόσφαιρο και είχαν όνειρα για το μέλλον όπως όλοι οι νέοι στην ηλικία τους. Δεν πρόλαβαν όμως να τα υλοποιήσουν… Σήμερα θα ήταν 37 και 33 ετών αντίστοιχα. Η ζωή δυστυχώς είχε άλλα σχέδια για κείνους.
Στις 26 Νοεμβρίου 2002 ο χρόνος για τους δυο χαροκαμένους γονείς, τη Γιαννούλα και τον Πέτρο Γιαπούνα από την Ορούντα σταμάτησε. Η μοίρα τους επιφύλαξε ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα γονιό. Να θάψουν τα δύο μονάκριβα παιδιά τους. Από τη μια στιγμή στην άλλη τα πάντα στη ζωή τους ανατράπηκαν. Τα χρόνια πέρασαν μα τίποτα γι’ αυτούς τους δυο ανθρώπους δεν είναι πια ίδιο. Ο κόσμος τους γκρεμίστηκε. Τα παιδιά τους «έφυγαν» και οι ίδιοι έμειναν πίσω με ένα τεράστιο γιατί; Εκείνο το σπαρακτικό γιατί που δεν μπορεί κανείς να απαντήσει...
Το μνημόσυνο των δυο άτυχων παιδιών τελέστηκε σήμερα Κυριακή από τον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά στην Ορούντα όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Παρόντες, όπως κάθε χρόνο πλήθος κόσμου. Ανάμεσά τους, φίλοι και συμμαθητές τους που κρατούν άσβεστη τη μνήμη τους εδώ και 16 χρόνια.
Το μνημόσυνο των δυο άτυχων παιδιών τελέστηκε σήμερα Κυριακή από τον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά στην Ορούντα όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Παρόντες, όπως κάθε χρόνο πλήθος κόσμου. Ανάμεσά τους, φίλοι και συμμαθητές τους που κρατούν άσβεστη τη μνήμη τους εδώ και 16 χρόνια.
Η επιγραφή στον τάφο των δυο παιδιών δεν περνά απαρατήρητη από κανέναν: «Φονευθέντες σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα». Αυτή είναι η αλήθεια της οικογένειας. Μια αλήθεια που ποτέ δε χώνεψαν. Ποτέ δεν δέχτηκαν. Ποτέ δε συμβιβάστηκαν με την ιδέα ότι τα παιδιά ευθύνονταν για το θάνατό τους.
Ο πατέρας τους, 16 χρόνια μετά το θάνατο των παιδιών του εξακολουθεί να λέει αυτό που έλεγε από την πρώτη στιγμή: «Τα παιδιά μου δεν έτρεχαν, δεν έφταιγαν. Δε θα κουραστώ ποτέ να λέω γι’ αυτή την αδικία που πλανάται πάνω από τον τάφο τους τόσα χρόνια».
Μπαίνοντας κανείς στα δωμάτια του Πάμπου και του Κώστα, διαπιστώνει πως όλα είναι στη θέση τους, όπως τα άφησαν. Τα κρεβάτια τους στρωμένα, τα γραφεία με τα βιβλία, τις φωτογραφίες, τα περιοδικά και όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα είναι εκεί… Οι γονείς τους επέλεξαν να μη μετακινήσουν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια.
Τα δύο παιδιά αγαπούσαν το ποδόσφαιρο, λάτρευαν το ΑΠΟΕΛ και το ακολουθούσαν παντού κάτι που φαίνεται και από τις φωτογραφίες και τα κάδρα στους τοίχους των δωματίων τους.
Οι δυο γονείς, μέσα στον πόνο τους, παραμένουν πρότυπα ανθρωπιάς, ήθους και αξιοπρέπειας. Η καρδιά τους μαύρισε, το χαμόγελό τους έσβησε… Εξακολουθούν να θρηνούν βουβά ευχόμενοι να μην βρεθούν ποτέ ξανά άλλοι άνθρωποι στη δική τους θέση.
