Βρέθηκε ο κατάλληλος διάδοχος του Κρίστιανσεν!

O loco ξέρει πως η ζωή είναι μία συνισταμένη από δισεκατομμύρια λεπτομέρειες που ούτε μπορείς να προβλέψεις, ούτε να καθορίσεις, μα εκείνος θέλει να είναι έτοιμος για όσα περισσότερα ενδεχόμενα μπορεί. Όλες οι ομάδες του πλανήτη εκτελούν κάποιες ασκήσεις στις στατικές φάσεις μετά το τέλος κάθε προπόνησης, περισσότερο για ξεμούδιασμα για ένα ευχάριστο φινάλε. Όχι, οι δικές του. Στις δικές του γίνεται αλλιώς.

Στις δικές του, οι παίκτες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν σε έναν εικονικό προσομοιωτή, όσες περισσότερες πιθανές συνθήκες ενδέχεται να συναντήσουν σε ένα γήπεδο. Οι ασκήσεις στα στημένα γίνονται δύο φορές την εβδομάδα με τους παίκτες κρύους. Πριν ξεκινήσει η προπόνηση, όχι στο τέλος της. «Εξάλλου, τι θα γίνει αν αντίπαλος μας κάνει ένα φάουλ σε επικίνδυνη θέση στο πρώτο λεπτό του αγώνα;. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε παν ενδεχόμενο.».

Το πρώτο πράγμα που ζήτησε όταν (παραδόξως) αποφάσισε να ενδώσει στο παρορμητικό και επιθετικό φλερτ της Λιντς ήταν τα αρχιτεκτονικά σχέδια του προπονητικού κέντρου του Thorp Arch. O αθλητικός διευθυντής Άνγκους Κινίαρ και ο Διευθυντής ποδοσφαίρου Βίκτορ Όρτα, έξυσαν το κεφάλι τους από απορία. Τι μπορεί να είχε σκαρφιστεί πάλι αυτός ο δαιμόνιος νους; Μία από τις πρώτες του απαιτήσεις ήταν να μπει ένα κουζινάκι και ένα κρεβάτι στο γραφείο του! Είχε αποφασίσει να κάνει αυτό το γραφείο δεύτερο (αν όχι, πρώτο) σπίτι του.

Ζήτησε τα κλειδιά του προπονητικού κέντρου, ώστε να μην ενοχλεί τους φύλακες. Τους εξήγησε ότι ήταν αποφασισμένος να περνάει αμέτρητες ώρες εκεί, μελετώντας κάθε πιθανή και απίθανη λεπτομέρεια, μένοντας ξάγρυπνος ως αργά. Εφόσον θα κοιμόταν πολλές ημέρες εκεί, θα εξοικονομούσε πολύτιμο χρόνο από την κίνηση, από τις μεταφορές. Χρόνο που θα μπορούσε να εξοικονομήσει με περισσότερη δουλειά για τον σύλλογο που θα αναλάμβανε. Ο Κινίαρ και ο Όρτα τον κοιτούσαν σαν χάνοι. Μήπως τους έκανε πλάκα;

«Την πρώτη εβδομάδα μετά την επιστροφή μου βίωσα ένα σοκ. Πηγαίναμε στις προπονήσεις στις 9 το πρωί και επιστρέφαμε σπίτια μας στις 5 το απόγευμα. Μας ζύγιζε κάθε μέρα. Αν δεν ήσουν στην επιθυμητή κατάσταση, τότε δεν έμπαινες στην αποστολή». Ο Σουηδός Πόντους Γιάνσον, ο οποίος λόγω Παγκοσμίου Κυπέλλου ενσωματώθηκε καθυστερημένα στην προετοιμασία της Λιντς, πίστευε ότι προσγειώθηκε σε έναν άλλον πλανήτη: «Μετά από κάθε προπόνηση ή κάθε ματς συνήθιζα να χαλαρώνω με μία μπυρίτσα, αλλά αναγκάστηκα να το σταματήσω. Τώρα πια σκεφτόμαστε το παραμικρό που πίνουμε ή τρώμε. Η διαφορά στο σώμα μου είναι εκπληκτική. Έχασα τέσσερα κιλά, μείωσα το ποσοστό λίπους στο σώμα μου και είμαι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας μου. Τώρα τρώμε, μόνο αυτά που μας σερβίρουν στο προπονητικό κέντρο και είναι υπέροχο που δεν έχεις να σκέφτεσαι τέτοιες λεπτομέρειες».

Σχεδόν η ίδια ομάδα, με τους ίδιους παίκτες, το ίδιο υλικό, τερμάτισε πέρυσι στην 13η θέση στον απαιτητικό μαραθώνιο της Championship. Ο Μαρσέλο Μπιέλσα ως άλλος μάγος, άγγιξε με το ραβδί του τους παίκτες της Λιντς και τα «παγώνια» βρίσκονται φέτος στην κορυφή της βαθμολογίας και βλέπουν πια ξεκάθαρα την επιστροφή στους μεγάλους του αγγλικού ποδοσφαίρου μετά από 15 χρόνια.  Είναι ξανά το talk of the country, αλλά για τους σωστούς λόγους. Για το ποδόσφαιρο που παίζουν, για την υγεία που βγάζουν στο γήπεδο.

Η ρουτίνα. Τα πάντα είναι η ρουτίνα. Οι αμέτρητες επαναλήψεις. Όταν προπονείσαι σαν να παίζεις, τότε όταν βγαίνεις να παίξεις, τα κάνεις όλα να φαίνονται τόσο απλά, όπως όταν προπονείσαι. Οι παίκτες τρώνε μαζί δύο γεύματα ημερησίως, που περνούν από το μικροσκόπιο τοu loco. Είναι γεύματα πολύ πλούσια σε πρωτεΐνες, ενώ οι υδατάνθρακες μπαίνουν στο παιχνίδι αυστηρά 24 ώρες πριν από κάθε παιχνίδι.

Οι εξαντλητικές προπονήσεις κρατούν δύο και τρεις ώρες, όμως πριν ξεκινήσουν ο Μπιέλσα κάθε πρωί αναλύει τα δεδομένα που του δίνουν οι συσκευές DEXA που μετρούν μυϊκή μάζα, ποσοστό λίπους και οστική μάζα κάθε παίκτη του, οι οποίοι είναι φακελωμένοι με αδιανόητες λεπτομέρειες. Όσοι δεν είναι στην επιθυμητή κατάσταση… δεν παίζουν, δεν μπαίνουν καν αποστολή. Όταν φτάσουν στα σωστά νούμερα, τότε τα ξαναλέμε. Είναι τόσο απλό. Και αδιαπραγμάτευτο.

Σπριντ. Αμέτρητα σπριντ. Μικρά και μεγάλα. Ο Μπιέλσα δοκιμάζει τα κορμιά των παικτών του στα όρια του «καψίματος», αφού μόνο οι πραγματικοί αθλητές μπορούν να υποστηρίξουν τον υπέρ-απαιτητικό στιλ ποδοσφαίρου του, που απαιτεί τέμπο στα κόκκινα, πρέσινγκ στα τέσσερα τέταρτα του γηπέδου, ταχύτητα και έκρηξη.

"Hard work and effort is a natural consequence of a collective goal" - Marcelo Bielsa

Can't think of a better clip to go along with that Bielsa quote. Watch the reaction in transition as the Leeds players chase back! pic.twitter.com/1koZAfz4tC

— TransportFc (@TransportFc) November 4, 2018

Positioning. Το δεύτερο σημαντικότερο μετά τα σπριντ. Οι παίκτες του πρέπει να βρίσκονται στις σωστές θέσεις, πριν καν η μπάλα φτάσει σε αυτούς. Να δίνουν πολλαπλές αυτόματες επιλογές σε κάθε επίθεση. Όταν η μπάλα βρίσκεται σε ένα συγκεκριμένο σημείο του γηπέδου, οι άλλοι 10 πρέπει να γεμίζουν το γήπεδο με σωστό spacing να είναι σε συγκεκριμένα σημεία. Γι’ αυτό οι ατέλειωτες ασκήσεις τακτικής γίνονται απέναντι σε ανδρείκελα. Αυτό που μετράει είναι η επανάληψη. Η ρουτίνα. Όλες οι κινήσεις στο γήπεδο χωρίς την μπάλα πρέπει να γίνονται αυτόματα. Χωρίς σκέψη, ερμηνεία ή περιττό χρόνο για ανάλυση.

Α, και κάτι τελευταίο. Το χορτάρι. Πρέπει να είναι τέλειο. Κουρεμένο πάντα στο σωστό ύψος. Ούτε πολύ παχύ, ούτε πολύ λεπτό. Το μετράει, το τσεκάρει κάθε μέρα. Για να είναι απόλυτα ομοιόμορφο σε όλο το γηπεδάκι του Thorp Arch, τα δοκάρια από τις εστίες απαγορεύεται να βρίσκονται εντός αυτού παρά μόνο όταν υπάρχει έκτακτη ανάγκη. Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να υπάρχει το παραμικρό φυσικό εμπόδιο που θα εμποδίζει το φως του ήλιου να φτάνει με τον ίδιο τρόπο στο έδαφος. Παράνοια! Ένας εμμονικός περφεξιονιστής.

Κάπως έτσι, η Λιντς είναι η ομάδα με το υψηλότερο ποσοστό κατοχής στην κατηγορία (65%) και τις περισσότερες τελικές (335) εντός εστίας, την πιο παραγωγική επίθεση και την καλύτερη διαφορά τερμάτων. Παίζει ένα ποδόσφαιρο παράταιρο για το αγγλικό μάτι. Ξένο, μα συναρπαστικό. Γοητευτικό. Η Λιντς παίζει κάτι άλλο, κάτι που μόνο οι κορυφαίες ομάδες της Premier League παράγουν.

Τα πάντα μπαίνουν στον μηχανή προσομοίωσης του Loco, που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Αν το Σάββατο παίζουν στις 3, τότε οι προπονήσεις όλης της εβδομάδας θα γίνονται στις τρεις. Αν ο καιρός προβλέπει βροχή εκείνη την ημέρα, τότε το προπονητικό κέντρο ποτίζεται περισσότερο, στα όρια του βούρκου. Αμέτρητα «αν», που αναλύονται εξονυχιστικά από τον Μπιέλσα και το 9μελές βοηθητικό του τιμ.

Παραμονές του κάθε εντός έδρας αγώνα, η ομάδα μαζεύεται και διανυκτερεύει στο προπονητικό κέντρο. Όλοι οι παίκτες που απαρτίζουν την αποστολή, ο ένας μετά τον άλλον έχουν ένα ιδιαίτερο 15λεπτο μίτινγκ μαζί με τον κόουτς και τους βοηθούς του. Κάτι σαν… ιερά εξέταση. Σε κάθε μία από αυτές ειδικά μονταριασμένα βίντεο του δείχνουν περιληπτικά τι έκανε στις προπονήσεις της εβδομάδας και του εξηγούν γιατί προπονήθηκε με αυτό τον τρόπο.

Ακολουθούν βίντεο με ανάλυση του αντιπάλου που θα βρίσκεται την επόμενη ημέρα στον χώρο ευθύνης του, αλλά και οδηγίες για την αντιμετώπιση του. Χαρτί και καλαμάρι οι συνήθειες του, οι αδυναμίες του, η τακτική συμπεριφορά του. Στο τέλος μία μόνο ερώτηση: «Κατάλαβες τον ρόλο σου για αύριο;». Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε περνάει ο επόμενος. Αν όχι, ακολουθεί νέο ιδιαίτερο φροντιστήριο.

«Είναι σαν στρατός. Τα πάντα είναι σε τάξη, οργανωμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Εκτός από σεβασμός υπάρχει και κάτι άλλο από την πλευρά των παικτών προς το πρόσωπο του. Θαυμασμός», λέει ο Πολωνός μέσος Ματέους Κλιχ, ο οποίος μετά από χρόνια στην αφάνεια, δουλεύοντας ένα εξάμηνο με τον Μπιέλσα κλήθηκε ξανά στην Εθνική, μετά από 4 χρόνια!

Μία φορά τον είδαν να βγαίνει από τα ρούχα του στο Γιόρκσιρ. Έγινε έξαλλος, κοκκίνισε, άρχισε να χτυπιέται, να αφρίζει, ο μεταφραστής του δεν τον προλάβαινε. Όχι, δεν ήταν σε κάποια ήττα, αλλά μετά το 1-0 επί της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Ήταν το μοναδικό ματς μέχρι φέτος, που η Λιντς είχε μικρότερο ποσοστό κατοχής από τον αντίπαλο του. Αδιανόητο για τον Μπιέλσα, που δεν μπορούσε να το χωνέψει με τίποτα. Οι παίκτες του έπρεπε να καταλάβουν πάση θυσία, ότι το «πως», έχει μεγαλύτερη σημασία από το «τι». Ο τρόπος μεγαλύτερη σημασία από το αποτέλεσμα.

Ο Μπιέλσα δεν φτιάχνει / βελτιώνει μόνο ποδοσφαιριστές. Διαμορφώνει ανθρώπους. Χτίζει από το μηδέν. Ποτέ του δεν φοβήθηκε τις ευθύνες. Γράφει πάνω σε μία tabula rasa, πάνω στις λευκές ψυχές των παικτών του. Ήδη έχει χρησιμοποιήσει φέτος ήδη 9 ποδοσφαιριστές κάτω των 20 ετών, οι περισσότεροι ήρθαν απευθείας από την ομάδα νέων. Τρελό για μία ομάδα που κάνει σκληρό πρωταθλητισμό: «Εφόσον έχουν δύο πόδια, δύο χέρια κι ένα κεφάλι για μένα υπολογίζονται όπως όλοι οι άλλοι, άσχετα πόσων ετών είναι» συνηθίζει να λέει.

Από την πρώτη ημέρα ξεκαθάρισε πως όσο βρίσκεται στην Αγγλία δεν πρόκειται να παραχωρήσει ούτε μία συνέντευξη. Μιλημένα, ξηγημένα. Ωστόσο, βρίσκει χρόνο για όλους. Κάθε πρωί, αυτός και το επιτελείο του απαντά ευλαβικά σε όλες τις επιστολές που καταφτάνουν στα χέρια του από κάθε μέρος της γης. Όταν ένας Εβραίος οπαδός της Λιντς, τον κάλεσε σπίτι του για ένα παραδοσιακό δείπνο Παρασκευής, ο Μπιέλσα του τηλεφώνησε προσωπικά για να τον ευχαριστήσει για την προσφορά (την οποία αρνήθηκε) κι έφτασε να μιλάει μία ώρα για μπάλα με τον ισπανόφωνο ανιψιό του!

Οι συνεντεύξεις τύπου του μπορούν να κρατήσουν ώρες ολόκληρες, μέχρι να απαντήσει σε κάθε ερώτηση. Να αναλύσει κάθε σκέψη του. Να διδάξει όσο περισσότερο ποδόσφαιρο μπορεί αυτούς που βρίσκονται απέναντι του. Από σεβασμό στους δημοσιογράφους, την χώρα που τον φιλοξενεί, την ομάδα, τους παίκτες του, έμαθε αγγλικά από το μηδέν, χωρίς να ντρέπεται στα 63 του να τσαλακώσει την εικόνα του με αγγλικά πρώτης προκαταρκτικής στον δημόσιο λόγο του.

Χρειάστηκε λιγότερο από 6 μήνες για να δώσει το δυσκολότερο πράγμα σε μία ομάδα. Ταυτότητα. Αυτό που παίζει η Λιντς είναι πια απόλυτα αναγνωρίσιμο. H ομάδα του Ντον Ρέβι στα 70’s έμεινε στην ιστορία για το brutal, το σκληρό στα όρια του αντιαθλητικού παιχνίδι της. Η δεύτερη μεγάλη Λιντς των 90’s με τον Χάουαρντ Γουίλκινσον στον πάγκο της προσδιοριζόταν για το direct ποδόσφαιρο της, χτυπούσε σαν κόντρα. Αυτή του Μπιέλσα κάνει τα πάντα με την μία, παίζοντας στα κόκκινα, με τσίτα τα γκάζια σαν να μην υπάρχει αύριο.

Ελάχιστοι στο Γιόρκσιρ έχουν καταλάβει το μέγεθος της επανάστασης που συντελείται τους τελευταίους μήνες στο «Έλαντ Ρόουντ». Ε, και λοιπόν; Ποιος νοιάζεται; «We’re Super Leeds and we’re going up». Είμαστε η Σούπερ Λιντς και ανεβαίνουμε. Στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι το μόνο που μετράει για αυτούς…








Πηγή: sdna.gr