«Εκείνο το πρωινό μετά τα Χριστούγεννα πάγωσαν όλα Έφυγαν οι Γιώργηδες μας»
07:33 - 26 Δεκεμβρίου 2018
Σκληρό πράγμα ο θάνατος... Το πιο σκληρό πράγμα που καλείται να βιώσει ο άνθρωπος στη ζωή του. Το σκληρότερο όμως είναι όταν μια μάνα ή ένας πατέρας χάνουν το παιδί τους… Όταν οι γονείς καλούνται να βιώσουν την τελευταία πράξη του πιο σκληρού δράματος… Να δουν το παιδί τους να οδηγείται στην τελευταία του κατοικία πριν από αυτούς… Και μετά που κλείνουν τα φώτα, καλούνται να σηκώσουν τον πιο βαρύ σταυρό… Μα όσα χρόνια και αν περάσουν, για αυτούς λες και δεν πέρασε μια μέρα… Ο πόνος παραμένει πάντα αποτυπωμένος στα μάτια τους και ο βαρύς σταυρός τους, ασήκωτος όπως την πρώτη μέρα…
Ήταν πρωί Πέμπτης όταν ξεκίνησα για το Παραλίμνι προκειμένου να συναντηθώ με την κ. Αντρούλλα Καρά και την κ. Ξένια Μαυρουδή. Δυο χαροκαμένες μάνες που έμελλε το 2002 να χάσουν τα παιδιά τους σε θανατηφόρο δυστύχημα που σημειώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 26ης Δεκεμβρίου. Έκτοτε τα Χριστούγεννα για αυτές τις οικογένειες είναι διαφορετικά… Άλλοι περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές και άλλοι, που τέτοιες μέρες αναβιώνουν τραγικά γεγονότα, θέλουν να περάσουν όσο πιο σύντομα γίνεται…
Αλήθεια… Πόσο πόνο μπορεί να χωρέσει η ψυχή της μάνας που χάνει το παιδί της; Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει η καρδιά μιας μάνας που μαθαίνει μόλις, πως έχασε το γιο της σε ένα τροχαίο δυστύχημα; Πόσες φορές λυγίζεις μπροστά σε αυτές τις μάνες που θα επέλεγαν να ζήσει το παιδί τους και να έφευγαν οι ίδιες;
Πάνε δεκαέξι χρόνια από το μαύρο ξημέρωμα της 26ης Δεκεμβρίου του 2002, οπότε δύο νέοι, γεμάτοι όνειρα και φιλοδοξίες, έσβησαν στην άσφαλτο. Ο 19χρονος ποδοσφαιριστής της Ένωσης Νέων Παραλιμνίου Γιώργος Καράς και ο 21χρονος αδελφικός του φίλος Γιώργος Μαυρουδής. Αχώριστοι στη ζωή, αχώριστοι και στο θάνατο…
Αντικρίζοντας τις μητέρες των δύο αδικοχαμένων νέων, από τη μια ήθελα να πω τόσα πολλά και από την άλλη η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μονόδρομος… Συνομιλώντας με την κ. Καρά και την κ. Μαυρουδή ένιωσα τόσο αδύνατος μπροστά στη δύναμη τους. Γιατί θέλει τεράστια δύναμη από τη μια να θρηνείς κάθε μέρα το γιο σου και από την άλλη να αγκαλιάζεις τον άλλο οδηγό που ήταν η αιτία να χάσεις το παιδί σου.
Το μαύρο ξημέρωμα…
Ήταν γύρω στις 5 το πρωί… Οι δυο «Γιώργηδες» επέστρεφαν από νυχτερινή διασκέδαση, αλλά η μοίρα τους έστησε καρτέρι… Το όχημα τους συγκρούστηκε μετωπικά με άλλο όχημα που οδηγούσε νεαρή οδηγός. Τραγική ειρωνεία… Η νεαρή ήταν φίλη του ενός νεαρού…
Το μαύρο εκείνο ξημέρωμα της 26ης Δεκεμβρίου πριν από 16 χρόνια, έβρισκε την κ. Αντρούλλα Καρά να περιμένει τον γιο της, τον Γιώργο της, να επιστρέψει από την βραδινή του έξοδο. Τον καλούσε στο κινητό του τηλέφωνο, αφού της είχε πει ότι θα επέστρεφε γρήγορα στο σπίτι. Ο Γιώργος όμως δεν απαντούσε στις κλήσεις της μητέρας του και αυτή περίμενε μάταια το γιο της να ανοίξει η πόρτα…
«Ως το πρωί η ώρα επτά δεν ήξερα τίποτα, ενώ το δυστύχημα έγινε στις πέντε τα ξημερώματα. Ήταν όλοι κάτω στο δρόμο και δεν αποφάσιζε κανένας να μας κτυπήσει την πόρτα. Σηκώθηκα η ώρα επτά να κάνω γάλα του εγγονού μου που πρόσεχα εκείνο το βράδυ και ήρθε ο γαμπρός μου και μας το είπε», θυμάται μετά από τόσα χρόνια η κ. Αντρούλλα.
Σε ένα άλλο σπίτι στο Παραλίμνι, η κ. Ξένια Μαυρουδή περίμενε τον δικό της Γιώργο να επιστρέψει. Λίγο προηγουμένως είχε περάσει το κατώφλι του σπιτιού, η αδελφή του που την ενημέρωσε ότι, «ο Γιώργος θα επέστρεφε σε λίγο».
«Εγώ εφησυχάστηκα. Δεν πέρασε μισή ώρα και κτύπησε το τηλέφωνο ο αδελφότεκνος μου, ο οποίος ήταν μαζί τους εκείνο το βράδυ και μου είπε ότι “χτύπησε λίγο ο Γιώργος, είναι στο Νοσοκομείο έλα”. Όταν πήγα εκεί το έμαθα».
Λίγες ώρες αργότερα η κ. Ξένια θα έπρεπε να μεταφέρει τα κακά μαντάτα και στις άλλες δύο κόρες της, πράγμα που ήταν ακόμα πιο δύσκολο και οδυνηρό για την ίδια, αφού θα έπρεπε να βρει τη δύναμη να σταθεί δίπλα τους, την ίδια ώρα που ο πόνος για το χαμό του παιδιού της ήταν ανυπόφορος.
«Θυμάμαι όταν μου έλεγαν εκείνη τη μέρα ότι έπρεπε να το πω και στις κόρες μου, τους έλεγα φύγετε δεν θα ξυπνήσω τις κόρες μου.
Έπαθα ένα πράγμα λες και σταμάτησε το μυαλό μου. Όταν δε, ήρθε η στιγμή να τους το πω, πήγα και τους λέω “σηκωθείτε γιατί κτύπησε ο Γιώργος”. Δεν τους είπα τι έγινε. Αλλά το βλέμμα που γύρισαν και με είδαν, ήταν λες και είχαν προαίσθηση τι έγινε», όπως εξήγησε η κ. Ξένια.
«Έφαγα ένα μεγάλο πάτσο»
«Έφαγα ένα μεγάλο πάτσο»
Ο θάνατος ενός νέου και ειδικότερα του παιδιού σου, ανατρέπει τα πάντα στη ζωή σου. Για τους γονείς, λες και ο χρόνος παγώνει τη στιγμή που χάνουν το σπλάχνο τους.
«Είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Τα πάντα σβήνουν. Νομίζεις ότι δεν υπάρχει ζωή για να συνεχιστεί», αναφέρει η κ. Ξένια, η οποία εξηγεί ότι τους πρώτους μήνες δεν έβλεπε τι γινόταν γύρω της και είχε ξεχάσει ότι είχε κι άλλα παιδιά.
Ωστόσο, ένα βλέμμα στην κόρη της που έκλαιγε τον αδελφό της, στάθηκε η αφορμή για να αντλήσει δύναμη από αυτή και να ανατρέψει ξανά τα πάντα.
«Είχα ξεχάσει ότι είχα άλλα παιδιά. Είχα ξεχάσει ότι είχα κόσμο γύρω μου, μέχρι που είδα την κόρη μου τη μεγάλη μια μέρα στο δωμάτιο του γιού μου σε κακά χάλια και εκεί έφαγα ένα πολύ μεγάλο πάτσο σαν μάνα. Είπα, “τον Γιώργο τον ήθελε ο Θεός, τον πήρε, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και είναι υποχρέωση σου, επιβάλλεται να σταθείς στα πόδια σου για τα άλλα σου παιδιά”. Εκεί άρχισα να ζω, σε εισαγωγικά, για τα άλλα μου δύο παιδιά».
Από την δική της πλευρά η κ. Αντρούλλα αναφέρει ότι, «μετά το τροχαίο σφίγγαμε την καρδιά μας για τα υπόλοιπα παιδιά μας. Είχαμε πολλή στήριξη, από την οικογένεια και σταθήκαμε στα πόδια μας».
Το παιχνίδι της μοίρας…
Τόσο η κ. Ξένια όσο και η κ. Αντρούλλα δεν έχουν ξεχάσει την παραμικρή λεπτομέρεια απ’ εκείνο το μοιραίο πρωινό που οι Γιώργηδες τους, έχασαν τη ζωή τους μετά από σύγκρουση που είχαν με όχημα που οδηγούσε μια νεαρή κοπέλα, στον δρόμο που οδηγεί προς τον αυτοκινητόδρομο Αγίας Νάπας.
Η κ. Ξένια, αρκετές φορές κατά τη συζήτηση μας, δεν επέρριψε ευθύνες στην νεαρή οδηγό που προκάλεσε το τροχαίο, αλλά αντιθέτως μίλησε για παιχνίδι της μοίρας και ότι επρόκειτο για θέλημα Θεού, επαναλαμβάνοντας συνεχώς, ότι «ήταν γραφτό να συμβεί εκείνο το τροχαίο».
Στο αυτοκίνητο μαζί με τους Γιώργηδες, βρισκόταν ακόμη ένας φίλος του, ο οποίος ωστόσο, όπως μας είπε η κ. Ξένια, την τελευταία στιγμή τους είπε «βαριέμαι δεν θα πάω μαζί σας» και τον κατέβασαν στο σπίτι του που είναι δίπλα από το δικό τους.
Ακολούθως θα πήγαιναν να πάρουν, όπως θυμάται, τον αδελφότεκνο της όμως λίγο πριν περάσουν να τον πάρουν, τους πήρε τηλέφωνο και τους είπε «μην περάσετε και πέρασε κάποιος άλλος να με πάρει».
Η κ. Ξένια εξηγεί επίσης ότι μετά το τροχαίο της έλεγαν ιστορίες από εκείνο το μοιραίο βράδυ, που επιβεβαιώνει τα λεγόμενα της, για το παιχνίδι της μοίρας.
«Τα άλλα αυτοκίνητα που ήταν μαζί τους εκείνο το βράδυ επήγαν παράνομα από το πεζοδρόμιο γιατί τότε δεν υπήρχαν κάγκελα στο δρόμο. Όλα τα αυτοκίνητα από την παρέα τους πέρασαν παράνομα και οι δικοί μας πήγαν να περάσουν νόμιμα από τα φανάρια και συνέβη το μοιραίο».
«Έλεγα να ήμουν η τελευταία μάνα...»
«Το να χάνεις τον γονιό σου είναι λυπηρό, αλλά το να χάνεις το παιδί σου είναι τραγικό», λέει η κ. Ξένια και τότε αισθάνεσαι τον πόνο να σε κυκλώνει, να σε χτυπά και σένα σαν να ήταν δικά σου παιδιά οι Γιώργηδες.
«Ακόμα και τον σύντροφο σου να χάσεις, που λέμε είναι το στήριγμα σου, πάλι είναι διαφορετικό από το να χάσεις το παιδί σου».
Από το 2002 έκανε μια ευχή που δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Είναι η ευχή όλων των μανάδων που έχασαν παιδιά στην άσφαλτο, είναι η ευχή του κάθε ανθρώπου.
Από το 2002 έκανε μια ευχή που δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Είναι η ευχή όλων των μανάδων που έχασαν παιδιά στην άσφαλτο, είναι η ευχή του κάθε ανθρώπου.
«Από τότε έλεγα να ήμουν η τελευταία μάνα, να ήμουν η τελευταία μάνα που έχασα το παιδί μου στην άσφαλτο, αλλά δυστυχώς… Μετά από μας τόσες και τόσες άλλες μάνες… Και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει».
Η κ. Αντρούλλα μας εξομολογήθηκε ότι ο Γιώργος ήταν το δεύτερο παιδί που έχανε, αφού αρκετά χρόνια προηγουμένως είχε χάσει ένα παιδί σε ηλικία ενός χρόνου.
«Έχασα ακόμα ένα παιδί όταν ήταν ενός χρόνου, αλλά δεν ήταν ίδιο με τον Γιώργο. Θυμούμαι το κλάμα του, ήταν μεγάλη Παρασκευή που πέθανε το μωρό. Δεν είναι το ίδιο με τον Γιώργο που ήταν 19. Έχεις τόσες θύμησες μαζί του. Είναι μέσα στα αυτιά σου ακόμα η φωνή του, οι κινήσεις του».
«Κάθε τροχαίο που ακούμε μας ξυπνούν μνήμες»
Κάθε νέο τροχαίο δυστύχημα που παίζει στις ειδήσεις και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ξυπνούν μνήμες στις δύο χαροκαμένες μάνες καθώς πάντα φέρνουν στο μυαλό τους τη μάνα που θα αναγκαστεί να ακούσει την πιο φρικτή και σκληρή είδηση.
«Λέμε πάντα “αχ τι έχει να τραβήξει αυτή η μάνα και πως θα της το πουν”» .
Η κ. Ξένια εξηγεί πως αυτές οι πληγές που έχουν κρυμμένες μέσα τους, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν κλείνουν ποτέ. Άλλωστε ποια μάνα θα μπορούσε να επουλώσει αυτές τις πληγές…
«Προσπαθείς να την επουλώνεις, να μαλακώνεις τον πόνο. Αλλά είναι εκεί μόλις την ξύσεις τρέχουν και πάλι. Ο Δεκέμβρης πάντα όταν μπει νιώθεις ασυνείδητα μια υπερένταση. Δεν μπορείς να το ξεπεράσεις. Απλά ζεις με τον πόνο σου».
Το μεγαλείο ψυχής των μανάδων και ο πόνος της οδηγού
Πολλές φορές σε ένα τροχαίο δυστύχημα συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορείς να τα εξηγήσεις. Η μοίρα κάποιες φορές παίζει άσχημα παιχνίδια. Έτσι και στην περίπτωση του τροχαίου στο οποίο ενεπλάκησαν οι Γιώργηδες.
Οδηγός του οχήματος με το οποίο συγκρούστηκαν εκείνο το βράδυ οι δύο νεαροί, ήταν μια κοπέλα η οποία ήταν φίλη και συμμαθήτρια με τον Γιώργο Καρά. Παρόλα αυτά οι μητέρες των δύο παιδιών την συγχώρεσαν και δεν της κράτησαν κακία. Αντιθέτως την αγκάλιασαν και αποδέχθηκαν την συγνώμη της, αφού όπως πιστεύουν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί και στα δικά τους παιδιά.
«Η κοπέλα μετά το τροχαίο έρχεται στα μνημόσυνα κάθε χρόνο. Έμαθα ότι είχε κλειστεί στον εαυτό της και αυτό-επέρριπτε ευθύνες για ότι συνέβη. Την κάλεσα και ήρθε στο σπίτι μου, μιλήσαμε και της είπα ότι “εγώ πιστεύω ότι αν δεν θέλει ο Κύριος, έστω κι αν το προκαλέσεις εσύ, δεν πέφτει ούτε το φύλλο από το δέντρο”. Πιστεύω της είπα ότι το ήθελε ο Θεός».
Ωστόσο, η απάντηση που έλαβε από την κοπέλα η κ. Ξένια, την σόκαρε...
«Μου είπε, “Θεία θα ήμουν πολύ άδικη αν εφησύχαζα τον εαυτό μου και έλεγα ότι τους ήθελε ο θεός και τους πήρε, γιατί έχει τόσα χρόνια που έχασα τη μάμα μου και όταν κλαίω και θέλω τη μάμα μου, μου λένε όλοι αγάπη μου την ήθελε ο Θεός και αυτό δεν το έχω αποδεχτεί. Γιατί τώρα να το αποδεχτώ, ότι ο Θεός ήθελε τους Γιώργηδες; Γιατί έτσι με συμφέρει;”».
Αρκετές συναντήσεις μαζί με την νεαρή οδηγό είχε και η κ. Αντρούλλα η οποία κάθε φορά που την βλέπει καταλαβαίνει όπως λέει, ότι η κοπέλα κουβαλά και αυτή το δικό της σταυρό.
«Μέχρι και σήμερα εγώ βλέπω την κοπέλα και είναι συγκρατημένη. Δεν φεύγει από το μυαλό της».
Σε αντίθεση με τις δύο μαμάδες των παιδιών, κάποιοι από τις οικογένειες αντιδρούσαν στην παρουσία της κοπέλας στα μνημόσυνα των δύο παιδιών.
Η κ. Ξένια εξομολογείται ότι «τον πρώτο καιρό όταν έφυγαν οι Γιώργηδες, η μάμα μου και η μάμα της Αντρούλλας ήταν πολύ έντονες. Δεν ήθελαν να την βλέπουν, δεν ήθελαν να έρχεται στα τρισάγια και εγώ τσακωνόμουν κάθε μέρα με τη μάμα μου γιατί θα μπορούσε να ήταν αντίθετα. Θα μπορούσε να γινόταν μη κακό κάτι με τις κόρες μου. Γιατί να κακίζω με το παιδί του άλλου; Έχω πειστεί μέσα μου ότι για τα πάντα ο Θεός αποφασίζει. Είδα άλλα τόσα δυστυχήματα που είπα αποκλείεται να βγήκε άνθρωπος ζωντανός από εδώ μέσα και να μην έπαθε τίποτα ο άνθρωπος .Δεν ήταν του Κυρίου πάλι αυτό το πράγμα;»
«Δεν θέλαμε να πάει φυλακή»
Το τροχαίο που στέρησε τη ζωή στον Γιώργο Μαυρουδή και στον Γιώργο Καρά οδηγήθηκε στις δικαστικές αίθουσες, με το Δικαστήριο να αθωώνει την νεαρή οδηγό.
«Όταν αθωώθηκε η κοπέλα αρχικά δεν μου άρεσε γιατί αυτό σήμαινε ότι έφταιγαν οι Γιώργηδες. Μετά από λίγο καιρό όταν τηλεφώνησα στην Αστυνομία για κάτι που ήθελα μόλις κατάλαβε ο αστυνομικός ότι ήμουν η μάμα του Γιώργου Μαυρουδή, μου είπε, “έχω ακούσει από παιδιά αστυνομικούς ότι έχεις παράπονο. Του λέω ναι έχω παράπονο γιατί από τη στιγμή που έχει αθωωθεί η κοπέλα σημαίνει δεν κάνατε σωστά τη δουλειά σας. Αφού όλοι λένε ότι είχε περάσει με κόκκινο. Εγώ απλά ήθελα μια στέρηση άδειας, ένα χρηματικό ποσό για να φανεί ότι εκείνη έφερε την ευθύνη και όχι οι Γιώργηδες για την ψυχή τους. Ο αστυνομικός μου είπε ότι σε περίπτωση που το Δικαστήριο την έβρισκε ένοχη αυτόματα θα πήγαινε φυλακή για κάτι μήνες. Αμέσως του είπα όχι, όχι δεν το θέλω. Τι θα κέρδιζα εγώ σαν μάνα αν πήγαινε 3-4 μήνες φυλακή».
Και συνέχισε η κ. Ξένια, λέγοντας πως «πρέπει να σκέφτεσαι ότι έχεις και εσύ παιδιά και μη κακό αν τύχει τα παιδιά σου να είναι στη θέση του θύτη, ότι δεν θα ήθελες να πάνε φυλακή».
Η κ. Αντρούλλα με νεύμα καταφατικό συμφώνησε και πρόσθεσε πως ,«όντως γιατί να πάει φυλακή; Δεν το θέλαμε. Απλά ένα πρόστιμο ή κάτι για την ψυχή των υιών μας.
«Να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος στη ζωή»
Οι μητέρες των δύο παιδιών κλήθηκαν να στείλουν και το δικό τους μήνυμα σε όλους του νέους που χρησιμοποιούν το οδικό δίκτυο και αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο. Ότι δεν είναι μόνοι τους σε αυτόν τον κόσμο.
«Τους λέω να μην ξεχνούν ότι πάνω στη γη δεν είναι μόνοι τους, υπάρχουν γύρω τους άνθρωποι που τους αγαπούν και πρέπει να τους σκέφτεσαι και αυτούς. Όχι μόνο τον εαυτό σου. Το θέμα είναι να προσέχεις εσύ, αλλά μπορεί να μην προσέχει κάποιος άλλος. Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι στο δρόμο. Κάποιοι λένε, “ζωή δική μου ότι θέλω κάμνω την”, μα δεν είναι μόνο δική σου η ζωή, άμα προκαλέσεις κάτι θα πάρεις κι άλλους μαζί σου».
Ας ευχηθούμε λοιπόν να είναι αυτή η φορά που η ευχή της κ. Ξένιας και της κ Αντρούλλας θα γίνει πραγματικότητα, έτσι ώστε να μην χαθούν άλλες ψυχές στην άσφαλτο. Έτσι ώστε να μην κλάψουν άλλες μητέρες για το χαμό των παιδιών τους…
