Το VAR είναι ωραίο, μα οι κανονισμοί είναι χάλια!

Οι αρχαίοι Λατίνοι έλεγαν πως: Dura lex, sed lex. Μπορεί ο νόμος να είναι σκληρός, αλλά πρέπει να τον σεβαστείς διότι είναι… νόμος. Αν τα πράγματα ήταν έτσι, τότε θα είχαμε ακόμα το νομοθετικό πλαίσιο του Νέρωνα. Ο νόμος πρέπει συνεχώς να αμφισβητείται, να προσαρμόζεται με βάση τα δεδομένα της εποχής. Να αναπροσαρμόζεται, να τροποποιείται, να βελτιώνεται. Ειδικά στο ποδόσφαιρο, όπου αυτό που παίζεται σήμερα δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτό που παιζόταν πριν από 30-40 χρόνια.

Η καημένη η Σαμπντόρια πίστεψε προς στιγμήν πως έκανε την έκπληξη της χρονιάς. Για 90 λεπτά κοίταξε στα μάτια το θηρίο που λέγεται Γιουβέντους και στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων πίστεψε ότι έκανε το 2-2 με ένα εκπληκτικής ομορφιάς γκολ του Ρικάρντο Σαπονάρα.

Ο Ιταλός μέσος «ξεβρακώθηκε», έφυγε για το πέταλο, οι συμπαίκτες του έγιναν ένα κουβάρι, έκσταση, ηδονή, κατεβασμένα μούτρα από την άλλη, η ομορφιά του ποδοσφαίρου σε όλο της το μεγαλείο.

Και κάπου εκεί ανέλαβε δράση η ψυχρή μηχανή. Το VAR. Εκ πρώτης όψης όσες φορές κι αν δεις αυτήν την γκολάρα δεν μπορείς να καταλάβεις που μπορεί να υπάρχει παράβαση.

Μέχρι που εμφανίζεται αυτή η ψυχρή μπλε γραμμή που δείχνει ότι ο σκόρερ είναι εκτεθειμένος σε αντικανονική θέση. Με αυτά τα νέα δεδομένα ας ξαναδούμε τώρα την φάση.

Ξαφνικά, ο κανονισμός μοιάζει τρελός. Άδικος. Ποινικοποιεί το… μειονέκτημα. Όταν εισήχθη ο κανονισμός του οφσάιντ η λογική του ήταν να αποτρέψει το λεγόμενο… περίπτερο μες την περιοχή. Να μην επιτρέψει στον επιτιθέμενο να βρίσκεται πιο κοντά στην εστία από τον τελευταίο αμυντικό. Να δυσκολέψει λίγο την ζωή του. Να τον κάνει να σκεφτεί περισσότερο. Ο νομοθέτης όμως είχε στο μυαλό του μόνο τις προωθημένες μπαλιές, αυτές που έχουν κατεύθυνση προς την εστία. Εδώ όμως μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό.

Un golazo de Saponara y la Sampdoria empataba el partido en el descuento. El jugador volvía de un offside que nadie vio, pero que el VAR lo detectó a tiempo. La Juventus se lleva un triunfo casi de milagro. Y sigue invicto..

➡️ 19 PJ
➡️ 17 PG
➡️ 2 PE pic.twitter.com/UbmQE7TdlL

— Mati. (@_MatiSanchez) December 29, 2018

Ναι, ο Σαπονάρα είναι μπροστά από τον τελευταίο αμυντικό της Γιουβέντους, αλλά η μεταβίβαση γίνεται προς τα πίσω, όχι προς την εστία. Ο παίκτης της Σαμπντόρια για να πάρει την μπάλα χρειάζεται να κάνει μέτρα προς τα πίσω, να οπισθοχωρήσει. Με άλλα λόγια χρειάζεται να διανύσει περισσότερα μέτρα από κάθε αντίπαλο για να ακουμπήσει την μπάλα. Άρα τι σόι πλεονέκτημα αποκτά ευρισκόμενος σε «αντικανονική» θέση; Ίσα - ίσα που αυτό του δημιουργεί μειονέκτημα. Γιατί να τιμωρηθεί γι’ αυτό; Γιατί να ποινικοποιηθεί μία ακούσια ενέργεια του που δεν του δίνει το παραμικρό πλεονέκτημα, αλλά του δυσχεραίνει την θέση στην φάση; Γιατί να κοπεί αυτή η επιθετική ενέργεια, γιατί να ακυρωθεί ένα τέτοιο γκολ. Είναι παράλογο!

Δεν υπάρχει μόνο το γράμμα του νόμου (με το οποίο το ψυχρό VAR βγάζει γραμμές), αλλά και το πνεύμα του. Κι ο συγκεκριμένος κανονισμός είναι ξεκάθαρα άδικος. Χρειάζεται άμεση τροποποίηση, διότι δεν προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από αδικία. Το οφσάιντ θα έπρεπε να τιμωρεί αυτόν που αποκτά πλεονέκτημα από την αντικανονική του θέση, όχι αυτόν που γυρνάει προς τα πίσω για να πάρει την μπάλα και δεν κερδίζει το παραμικρό ευρισκόμενος πίσω (ή μπροστά, όπως το βλέπει κανείς) από τον τελευταίο αμυντικό. Δεν έχει να κάνει ούτε με την Γιουβέντους, ούτε με την Σαμπντόρια. Έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Με την λογική.

Μα, να ‘ταν μόνο αυτό; Τόσο το 1-1, όσο και το 2-1 προήλθαν από δύο περιπτώσεις πέναλτι που ο νόμος δίνει ξανά το δικαίωμα στον διαιτητή να ερμηνεύσει τα ισάριθμα χέρια εντός περιοχής, κατά το δοκούν. Είναι τόσο ελαστικός, τόσο υποκειμενικά ερμηνεύσιμος ο νόμος για το χέρι εντός περιοχής, που πραγματικά ο διαιτητής μπορεί να αποφασίσει ότι θέλει και να είναι και στις δύο περιπτώσεις σωστός.

Τι βλέπει ο διαιτητής; Χέρι με πρόθεση του Εμρέ Τσαν. Τι βλέπω εγώ; Έναν παίκτη να πηδάει για κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι, να βγάζει χέρι στήριξης στον αντίπαλο για να βρει ισορροπία στον αέρα, να προσπαθεί να βρει την μπάλα με το κεφάλι, αλλά αυτή να χτυπάει στο μπράτσο του. Δεν πηγαίνει το χέρι στην μπάλα, αλλά η μπάλα στο χέρι, που λόγω στάσης σώματος του παίκτη είναι αδύνατον να είναι κολλημένο στον κορμί. Κανείς άνθρωπος να πηδάει με τα χέρια κολλημένα στον κορμό του. Ο διαιτητής λέει πέναλτι και ο κανονισμός τον δικαιώνει, εγώ λέω «παίζεται», διότι το πνεύμα του νόμου σύμφωνα με την δική μου ερμηνεία δικαιώνει τον αμυντικό.

Το ίδιο και στο πέναλτι που κερδίζει η Γιουβέντους για το 2-1. Ο διαιτητής βλέπει ξανά μέσω VAR την μπάλα να χτυπάει σε ένα χέρι και να αλλάζει πορεία. Εγώ βλέπω έναν παίκτη (Φεράρι) να βλέπει αιφνιδιασμένος μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου την μπάλα να περνάει από όλους τους παίκτες που πηδάνε στον αέρα και να χτυπάει στο χέρι του που δείχνει να είναι σε φυσιολογική θέση. Καμία πρόθεση, ίσα - ίσα μία ενστικτώδης αντίδραση να το τραβήξει προς τα πίσω. Ο ρεφ Πάολο Βαλέρι «είδε» πέναλτι από την πρώτη στιγμή, επικύρωσε την απόφαση του μέσω VAR, εγώ ξανά δεν θα έδινα τίποτα. Είναι η δική μου ερμηνεία για το χέρι που στηρίζεται κατά κύριο λόγο στις ξεχωριστές συνθήκες κάθε φάσης, κάτι που ο κανονισμός αδυνατεί να προβλέψει. 

Το VAR είναι καλό, χρήσιμο, βοηθητικό, αλλά δεν είναι πανάκεια. Στο τέλος της ημέρας ο διαιτητής είναι πάντα αυτός που θα παίρνει την τελική απόφαση. Για να γίνεται αυτό όμως με την όσο το δυνατόν περισσότερη δικαιοσύνη, κάποιοι αραχνιασμένοι κανονισμοί οφείλουν να τροποποιηθούν. Να γίνουν πιο ανθρώπινοι, να συγχρονιστούν με την εποχή τους. Διαφορετικά, ο μόνος που θα την πληρώνει θα είναι το ποδόσφαιρο.

ΠΗΓΗ: sdna.gr