«Η αυτοπεποίθηση είναι το δεύτερο μου όνομα»
13:07 - 10 Απριλίου 2018
Φόβος; Θα σου πω εγώ τι είναι φόβος. Φόβος είναι να έχεις μόλις κρεμάσει τα παπούτσια σου και να μην έχεις ούτε ένα ευρώ στην άκρη. Κι αντί να προβληματίζεσαι να λες στον εαυτό σου. «ΟΚ. Και τι κάνουμε τώρα; Κάτι θα βρούμε».
Φόβος είναι να παίζεις τόσα χρόνια ποδόσφαιρο, δίχως στην ουσία να ξέρεις να κλωτσάς το τόπι! Όμως, «ΟΚ, για το ταλέντο που με προίκισε ο Θεός, νομίζω ότι τα κατάφερα καλά. Πήρα το 101% από αυτό που θα μπορούσα κατά τη διάρκεια της καριέρας μου».
Φόβος είναι να παίζεις στην Μάιντς, στην οποία εξοστρακίζονταν όλοι οι ποδοσφαιρικοί εξόριστοι της Γερμανίας: «Εκείνες τις ημέρες υπήρχε ένα κλισέ. Όταν κάποιος δεν σε ήθελε στην ομάδα του και ήθελε να σου το πει κομψά σου έλεγε: "Χμμμμμ. Ίσως πρέπει να δοκιμάσεις στην Μάιντς"».
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η Μάιντς ήταν η άγονη γραμμή του γερμανικού ποδοσφαίρου. Το μέρος που δεν ήθελε να πάει κανείς. Η Σπιναλόγκα της Τσβάιτε Λίγκα. Μία μικρομεσαία ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, που για 11 συνεχόμενες σεζόν έσωζε την κατηγορία τις τελευταίες αγωνιστικές. «Τότε και μόνο τότε ξέραμε ότι θα έχουμε δουλειά και μισθό και τους 12 επόμενους μήνες», θυμάται.
Στην Μάιντς οφείλει αυτό που είναι σήμερα. Κάποια στιγμή, ο αναθεωρητικός προπονητής της, Βόλφγκανκ Φρανκ προσπάθησε να συνδυάσει την μεταμοντέρνα ψυχολογία με το ποδόσφαιρο. Ζήτησε από όλους τους παίκτες του να ζωγραφίσουν σε ένα λευκό χαρτί ένα δέντρο. Την συνέχεια την αφηγείται ο ίδιος ο Γιούργκεν Κλοπ: «Όλοι άρχισαν να ζωγραφίζουν τοπία με όμορφα δέντρα, άλλος έκανε ένα ολόκληρο δάσος. Το δικό μου το δέντρο ήταν τόσο μεγάλο, όσο το γαμ….νο το χαρτί, διότι… δεν είχα ιδέα από ζωγραφική! Όταν ο ψυχολόγος που μας έκανε το τεστ πήρε στα χέρια του το δικό μου χαρτί, εντυπωσιάστηκε. "Αυτό είναι δείγμα μεγάλης αυτοπεποίθησης. Ποιος το ζωγράφισε αυτό;". Από τότε, η αυτοπεποίθηση είναι το δεύτερο μου όνομα».
Η σχέση του Γερμανού τεχνικού με την πίστη είναι αμφιλεγόμενη. Ο πατέρας του Νόρμπερτ, ένας πλασιέ παπουτσιών που ταξίδευε σε όλη τη Γερμανία ήταν ένας ιδιαίτερα θρήσκος, που άφηνε την ανατροφή του ιδιότροπου Γιούργκεν στην σύζυγό του, Ελίζαμπεθ: «Τι θα γίνει αν ο Θεός σε δει να κάνεις αυτά τα πράγματα;», ήταν η μόνιμη ερώτηση προς τον μικρό αντάρτη: «Μαμά, ο Θεός έχει σημαντικότερα πράγματα να κάνει. Είναι πολύ απασχολημένος για να ασχοληθεί μαζί μου», ήταν η πληρωμένη απάντηση.
Η πίστη του Κλοπ είναι περισσότερο ανθρωποκεντρική. Δηλώνει Χριστιανός και ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι η προσευχή στην εκκλησία που τον κάνει καλό Χριστιανό, αλλά η πίστη στους ανθρώπους. Η θετική ενέργεια. Δηλώνει εξαιρετικός ακροατής: «Λατρεύω να ακούω τους ανθρώπους να μου διηγούνται τις ιστορίες τους και εγώ να προσπαθώ να τους επηρεάζω θετικά».
Το απόγευμα της 9ης Σεπτεμβρίου είδε πολύ φόβο και ελάχιστη πίστη στις ψυχές των παικτών του. Μόλις είχε ολοκληρωθεί ένα εφιαλτικό απόγευμα, το χειρότερο στην προπονητική καριέρα του Γιούργκεν Κλοπ. Ποτέ του δεν είχε χάσει με 5-0 ως προπονητής, ήταν αδύνατον να καταπιεί κάτι τέτοιο. Η Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρντιόλα είχε κάνει την ομάδα του να μοιάζει πολύ μικρή στο γήπεδο, ειδικά μετά την αποβολή του Μανέ στο 37ο λεπτό.
Το σκορ ήταν βαρύ, όμως αυτό που είχε πειράξει τον Κλοπ ήταν η εικόνα παράδοσης στο δεύτερο ημίχρονο. Άρχισε να ψυχανεμίζεται ότι οι παίκτες του είχαν περάσει ως δεδομένο στον εγκέφαλο τους, πως οι «πολίτες» είναι καλύτεροι από αυτούς. Έπρεπε να το αλλάξει αυτό. Μία ήττα, ακόμα και με βαρύ σκορ, ξεπερνιέται. Η αίσθηση κατωτερότητας απέναντι σε έναν αντίπαλο (το κόμπλεξ όπως το λέμε εδώ με μία λέξη), ποτέ. «Αυτό που με έκανε έξαλλο είναι πως οι παίκτες μου δεν έχουν καταλάβει ότι έχουν ό,τι χρειάζεται να κερδίζουν ομάδες όπως η Μάντσεστερ Σίτι. Δεν θέλω να ξαναδώ αυτό το βλέμμα», ήταν τα λόγια του αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα. Από εκείνο το βράδυ, ο Πεπ και η Σίτι (του) του έγινε εμμονή.
Δεν απέχουν πολύ ποδοσφαιρικά, παρότι πρεσβεύουν διαφορετικές σχολές. Ο Πεπ είναι λάτρης του Tiki-Taka, της ποδοσφαιρικής γεωμετρίας και της αέναης κατοχής. Η μπάλα πρέπει να προστατεύεται από τους παίκτες του ως ιερό κειμήλιο. Ο Γιούργκεν Κλοπ είναι θιασώτης του… gegenpressing. Ποδόσφαιρο στα… κόκκινα. Στα όρια. Με το πόδι μονίμως πατημένο στο γκάζι κι όπου πάει. Ανελέητο πρέσινγκ παντού, επιθέσεις το πολύ σε 10 δευτερόλεπτα, Run ’n’ gun κι όποιος αντέξει.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Ξέρεις όμως ότι όταν αυτές δύο κοσμοθεωρίες τίθενται αντιμέτωπες, κάποια θα κρασάρει και θα καταρρεύσει άσχημα. Η Λίβερπουλ «έφαγε» πέντε στο Etihad, όμως έριξε τέσσερα (4-3) και τρία (3-0) την επόμενη φορά που φιλοξένησε τον Πεπ στο κολαστήριο του «Άνφιλντ».
Όχι, ο Κλοπ δεν είναι το αντίδοτο στο ποδόσφαιρο του Πεπ. Είναι το συμπλήρωμα του. Είναι η δεύτερη όψη του νομίσματος, ο άλλος / εναλλακτικός δρόμος προς την επιτυχία. Ο Πεπ δεν χρειάζεται πια άλλα θαύματα για να μεγαλώσει το ποίμνιο του, αυτά που δίδαξε σαν κατήχηση στη Βαρκελώνη, στο Μόναχο, στο Μάντσεστερ αρκούν.
Η μεγαλύτερη νίκη του Κλοπ -ακόμα κι από μία πιθανή πρόκριση στα ημιτελικά του Champions League- είναι πως έδιωξε τον φόβο και μεγάλωσε την πίστη στις ψυχές των παικτών του μετά από εκείνο το καταστροφικό 5-0. Τους έπεισε ότι γίνεται, αρκεί να τον ακούσουν. Δεν χρειάζεται να κοπιάρουν καμία άλλη συνταγή. Υπάρχει η δική του.
Τώρα πια, ακόμα κι αν μουτζουρώσει σε ένα χαρτί ένα άσχημο δέντρο, οι παίκτες του πιάνουν το νόημα: «Αφού το λέει ο Κλοπ, έτσι θα είναι».
Πηγή: sdna.gr
Φόβος είναι να παίζεις τόσα χρόνια ποδόσφαιρο, δίχως στην ουσία να ξέρεις να κλωτσάς το τόπι! Όμως, «ΟΚ, για το ταλέντο που με προίκισε ο Θεός, νομίζω ότι τα κατάφερα καλά. Πήρα το 101% από αυτό που θα μπορούσα κατά τη διάρκεια της καριέρας μου».
Φόβος είναι να παίζεις στην Μάιντς, στην οποία εξοστρακίζονταν όλοι οι ποδοσφαιρικοί εξόριστοι της Γερμανίας: «Εκείνες τις ημέρες υπήρχε ένα κλισέ. Όταν κάποιος δεν σε ήθελε στην ομάδα του και ήθελε να σου το πει κομψά σου έλεγε: "Χμμμμμ. Ίσως πρέπει να δοκιμάσεις στην Μάιντς"».
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η Μάιντς ήταν η άγονη γραμμή του γερμανικού ποδοσφαίρου. Το μέρος που δεν ήθελε να πάει κανείς. Η Σπιναλόγκα της Τσβάιτε Λίγκα. Μία μικρομεσαία ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, που για 11 συνεχόμενες σεζόν έσωζε την κατηγορία τις τελευταίες αγωνιστικές. «Τότε και μόνο τότε ξέραμε ότι θα έχουμε δουλειά και μισθό και τους 12 επόμενους μήνες», θυμάται.
Στην Μάιντς οφείλει αυτό που είναι σήμερα. Κάποια στιγμή, ο αναθεωρητικός προπονητής της, Βόλφγκανκ Φρανκ προσπάθησε να συνδυάσει την μεταμοντέρνα ψυχολογία με το ποδόσφαιρο. Ζήτησε από όλους τους παίκτες του να ζωγραφίσουν σε ένα λευκό χαρτί ένα δέντρο. Την συνέχεια την αφηγείται ο ίδιος ο Γιούργκεν Κλοπ: «Όλοι άρχισαν να ζωγραφίζουν τοπία με όμορφα δέντρα, άλλος έκανε ένα ολόκληρο δάσος. Το δικό μου το δέντρο ήταν τόσο μεγάλο, όσο το γαμ….νο το χαρτί, διότι… δεν είχα ιδέα από ζωγραφική! Όταν ο ψυχολόγος που μας έκανε το τεστ πήρε στα χέρια του το δικό μου χαρτί, εντυπωσιάστηκε. "Αυτό είναι δείγμα μεγάλης αυτοπεποίθησης. Ποιος το ζωγράφισε αυτό;". Από τότε, η αυτοπεποίθηση είναι το δεύτερο μου όνομα».
Η σχέση του Γερμανού τεχνικού με την πίστη είναι αμφιλεγόμενη. Ο πατέρας του Νόρμπερτ, ένας πλασιέ παπουτσιών που ταξίδευε σε όλη τη Γερμανία ήταν ένας ιδιαίτερα θρήσκος, που άφηνε την ανατροφή του ιδιότροπου Γιούργκεν στην σύζυγό του, Ελίζαμπεθ: «Τι θα γίνει αν ο Θεός σε δει να κάνεις αυτά τα πράγματα;», ήταν η μόνιμη ερώτηση προς τον μικρό αντάρτη: «Μαμά, ο Θεός έχει σημαντικότερα πράγματα να κάνει. Είναι πολύ απασχολημένος για να ασχοληθεί μαζί μου», ήταν η πληρωμένη απάντηση.
Η πίστη του Κλοπ είναι περισσότερο ανθρωποκεντρική. Δηλώνει Χριστιανός και ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι η προσευχή στην εκκλησία που τον κάνει καλό Χριστιανό, αλλά η πίστη στους ανθρώπους. Η θετική ενέργεια. Δηλώνει εξαιρετικός ακροατής: «Λατρεύω να ακούω τους ανθρώπους να μου διηγούνται τις ιστορίες τους και εγώ να προσπαθώ να τους επηρεάζω θετικά».
Το απόγευμα της 9ης Σεπτεμβρίου είδε πολύ φόβο και ελάχιστη πίστη στις ψυχές των παικτών του. Μόλις είχε ολοκληρωθεί ένα εφιαλτικό απόγευμα, το χειρότερο στην προπονητική καριέρα του Γιούργκεν Κλοπ. Ποτέ του δεν είχε χάσει με 5-0 ως προπονητής, ήταν αδύνατον να καταπιεί κάτι τέτοιο. Η Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρντιόλα είχε κάνει την ομάδα του να μοιάζει πολύ μικρή στο γήπεδο, ειδικά μετά την αποβολή του Μανέ στο 37ο λεπτό.
Το σκορ ήταν βαρύ, όμως αυτό που είχε πειράξει τον Κλοπ ήταν η εικόνα παράδοσης στο δεύτερο ημίχρονο. Άρχισε να ψυχανεμίζεται ότι οι παίκτες του είχαν περάσει ως δεδομένο στον εγκέφαλο τους, πως οι «πολίτες» είναι καλύτεροι από αυτούς. Έπρεπε να το αλλάξει αυτό. Μία ήττα, ακόμα και με βαρύ σκορ, ξεπερνιέται. Η αίσθηση κατωτερότητας απέναντι σε έναν αντίπαλο (το κόμπλεξ όπως το λέμε εδώ με μία λέξη), ποτέ. «Αυτό που με έκανε έξαλλο είναι πως οι παίκτες μου δεν έχουν καταλάβει ότι έχουν ό,τι χρειάζεται να κερδίζουν ομάδες όπως η Μάντσεστερ Σίτι. Δεν θέλω να ξαναδώ αυτό το βλέμμα», ήταν τα λόγια του αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα. Από εκείνο το βράδυ, ο Πεπ και η Σίτι (του) του έγινε εμμονή.
Δεν απέχουν πολύ ποδοσφαιρικά, παρότι πρεσβεύουν διαφορετικές σχολές. Ο Πεπ είναι λάτρης του Tiki-Taka, της ποδοσφαιρικής γεωμετρίας και της αέναης κατοχής. Η μπάλα πρέπει να προστατεύεται από τους παίκτες του ως ιερό κειμήλιο. Ο Γιούργκεν Κλοπ είναι θιασώτης του… gegenpressing. Ποδόσφαιρο στα… κόκκινα. Στα όρια. Με το πόδι μονίμως πατημένο στο γκάζι κι όπου πάει. Ανελέητο πρέσινγκ παντού, επιθέσεις το πολύ σε 10 δευτερόλεπτα, Run ’n’ gun κι όποιος αντέξει.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Ξέρεις όμως ότι όταν αυτές δύο κοσμοθεωρίες τίθενται αντιμέτωπες, κάποια θα κρασάρει και θα καταρρεύσει άσχημα. Η Λίβερπουλ «έφαγε» πέντε στο Etihad, όμως έριξε τέσσερα (4-3) και τρία (3-0) την επόμενη φορά που φιλοξένησε τον Πεπ στο κολαστήριο του «Άνφιλντ».
Όχι, ο Κλοπ δεν είναι το αντίδοτο στο ποδόσφαιρο του Πεπ. Είναι το συμπλήρωμα του. Είναι η δεύτερη όψη του νομίσματος, ο άλλος / εναλλακτικός δρόμος προς την επιτυχία. Ο Πεπ δεν χρειάζεται πια άλλα θαύματα για να μεγαλώσει το ποίμνιο του, αυτά που δίδαξε σαν κατήχηση στη Βαρκελώνη, στο Μόναχο, στο Μάντσεστερ αρκούν.
Η μεγαλύτερη νίκη του Κλοπ -ακόμα κι από μία πιθανή πρόκριση στα ημιτελικά του Champions League- είναι πως έδιωξε τον φόβο και μεγάλωσε την πίστη στις ψυχές των παικτών του μετά από εκείνο το καταστροφικό 5-0. Τους έπεισε ότι γίνεται, αρκεί να τον ακούσουν. Δεν χρειάζεται να κοπιάρουν καμία άλλη συνταγή. Υπάρχει η δική του.
Τώρα πια, ακόμα κι αν μουτζουρώσει σε ένα χαρτί ένα άσχημο δέντρο, οι παίκτες του πιάνουν το νόημα: «Αφού το λέει ο Κλοπ, έτσι θα είναι».
Πηγή: sdna.gr
