Τα μυαλά των γιατρών που νοσούν και τα κόκαλα του Ιπποκράτη που τρίζουν

Συγκλονισμένη η κυπριακή κοινωνία παρακολουθεί από την περασμένη Παρασκευή τις εξελίξεις γύρω από το θάνατο του δεκάχρονου Σταύρου, ο οποίος τόσο πρόωρα και άδικα έχασε τη ζωή του έπειτα από ατύχημα που είχε στο σχολείο όπου φοιτούσε και ως αποτέλεσμα-όπως όλα δείχνουν-της ανεπαρκούς αντιμετώπισης και φροντίδας της οποίας έτυχε από το ιατρικό προσωπικό του κρατικού νοσηλευτηρίου  όπου μεταφέρθηκε για διάγνωση και νοσηλεία.
 
Ας ξεκινήσουμε από μια αναντίλεκτη και καθολικά παραδεχτή πραγματικότητα. Ότι ο τομέας της δημόσιας υγείας στην Κύπρο νοσεί και πως δεν είναι λίγες οι φορές που οι επαγγελματίες υγείας στα νοσοκομεία του Δημοσίου, καλούνται να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να υπερβούν τις δυνάμεις τους προκειμένου ν’ ανταποκριθούν επαρκώς στις αυξημένες απαιτήσεις του εξαιρετικά δύσκολου και επίπονου, απ’ όλες τις απόψεις, λειτουργήματος το οποίο τάχθηκαν να υπηρετούν. Είτε είναι γιατροί είτε είναι νοσηλευτές είτε οτιδήποτε άλλο...
 
Κανείς δεν αντιλέγει πως οι συνθήκες μέσα στις οποίες οι επαγγελματίες υγείας στα κρατικά νοσηλευτήρια είναι αναγκασμένοι να λειτουργήσουν για να παρέχουν στους ασθενείς τις κατά το δυνατό καλύτερες υπηρεσίες υγείες, δεν είναι οι ιδανικές. Και υπό αυτό το πρίσμα, κανείς δεν μηδενίζει και κανείς δεν αναθεματίζει σωρηδόν του έργο που επιτελούν.
 
Όμως, σε επαγγέλματα από τα οποία εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές, σε επαγγέλματα στα οποία το περιθώριο λάθους και το όποιο ρίσκο επιβάλλεται εκ της φύσεως τους να έχουν πρόσημο μηδενικό, η γραμμή που διαχωρίζει ως άλλοθι τις δυσκολίες που αναφύονται, τις αντιξοότητες που προκύπτουν ως απόρροια του όποιου εργασιακού περιβάλλοντος, από την αναγκαιότητα απόλυτης αφοσίωσης και πλήρους επαγγελματικής ευσυνειδησίας, δεν μπορεί-δεν υπάρχει άλλος δρόμος-, από το να είναι ευδιάκριτη, κατανοητή και απ’ όλους σεβαστή.

 

Στην προκειμένη περίπτωση, της επαγγελματικής ομάδας των γιατρών του Δημοσίου, αυτή η γραμμή φαίνεται να έχει προ πολλού χαθεί, απώλεσαν οι κυβερνητικοί γιατροί τον προσανατολισμό τους, έχασαν το νόημα του όρκου που έδωσαν έναντι του λειτουργήματος στο οποίο έταξαν εαυτούς να υπηρετούν.
 
Επικαλούμενοι και προτάσσοντας τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στον εργασιακό τους χώρο ως να πρόκειται για το τέλειο άλλοθι, έχοντας περιχαρακωθεί γύρω από έναν επικίνδυνο για την υγεία των ασθενών συνδικαλιστικό παροξυσμό, οι γιατροί του Δημοσίου μόνο την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών προκαλούν με τις αντιδράσεις τους, κάθε φορά που θα βρεθούν υπό την όποια κριτική για ενδεχόμενα λάθη, παραλείψεις και αδυναμίες συναδέλφων τους.    
 
Την οργή και αγανάκτηση πολιτών, οι οποίοι καθημερινά βιώνουν στα Τμήματα Πρώτων Βοηθειών-και όχι μόνο- απαράδεκτες συμπεριφορές, ασθενών στους οποίους δίνουν εξιτήριο, για ν’ αποφανθούν δέκα ώρες αργότερα πως πρέπει να γίνουν εισαγωγή γιατί, για παράδειγμα, «υπάρχει εγκεφαλικό»!!!…(σ.σ. το περιστατικό με τον δεκάχρονο άτυχο Σταύρο δεν αποτελεί παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου τέτοιου είδους «επιστημονικών» διαγνώσεων).  
 
Ασθενών, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις, πέραν των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν και ανεξαρτήτως της σοβαρότητας της κατάστασης της υγείας τους, γίνονται αντικείμενα εξευτελισμού από κάποιους κυβερνητικούς γιατρούς, που νομίζουν πως μπορούν να βγάζουν επάνω τους κάθε είδους απωθημένα, κάθε είδους κομπλεξισμό τους, από γιατρούς των οποίων το υπέρμετρο «εγώ», η έπαρση, η αλαζονεία και η υπεροψία, μπαίνουν πιο πάνω και από αυτή τη ζωή του συνανθρώπου τους. Μια ζωή που κανέναν ενδοιασμό δεν έχουν να παίξουν κορώνα γράμματα, προκειμένου να ικανοποιήσουν την προσωπική μισαλλοδοξία και τον άκρατο εγωισμό τους.
 
Δεν είναι μόνο θέμα επιστημονικής ανεπάρκειας οι καθημερινές λανθασμένες διαγνώσεις γιατρών στα κρατικά νοσηλευτήρια(και λέει ψέματα όποιος ισχυρίζεται πως δεν υπάρχουν), που όπως δυστυχώς στην περίπτωση του άτυχου Σταύρου μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και στον θάνατο. Είναι πολύ περισσότερο ζήτημα μιας εμπεριέχουσας τα προαναφερθέντα ανεπίτρεπτα για το ιατρικό επάγγελμα συστατικά, νοοτροπίας που έχει καλλιεργηθεί στα μυαλά τους, και η οποία με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο αποτυπώνεται ακόμη και στις ανακοινώσεις της συντεχνίας τους, στις δηλώσεις-περιεχόμενο και ύφος- του προέδρου τους.
 
Δεν θα δεχθεί λέει η ΠΑΣΥΚΙ ποινικοποίηση της ιατρικής πράξης, δεν θα δεχθεί τον ωμό εργασιακό εκφοβισμό. Μας… διατάζει με ύφος χιλίων καρδιναλίων ο Σωτήρης Κουμάς να μην ασχολούμαστε και να μην κρίνουμε τον ιατρικό κόσμο, είναι οι ιατροί για τον κ. Κούμα υπεράνω κάθε κριτικής, αποτελούν την άρια φυλή και είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι οι αδαείς, οι αμόρφωτοι(σ.σ. χάνουμε κάθε φορά που μίλα το μέτρημα των υποδείξεων του πως οι γιατροί είναι επιστήμονες) κοινοί θνητοί που σαν πρόβατα στην σφαγή πρέπει να πέφτουμε στα χέρια τους, αν για κακή μας τύχη τους χρειαστούμε.
 
Όχι κύριε Κούμα και κάθε κύριε Κούμα(Δρ. Σωτήρη Κούμα για να μην πείτε πως σας υποβαθμίζουμε και δεν σας σεβόμαστε), ο σεβασμός προς το ιατρικό λειτούργημα από το σύνολο της κυπριακής κοινωνίας είναι δεδομένος.
 
Εσείς και πολλοί από τους συναδέλφους σας είναι που δεν σέβεστε τον Κύπριο ασθενή, κλείνοντας τα νοσοκομεία επειδή θίχτηκε τάχα ο συνδικαλιστικός σας εγωισμός, αρνούμενοι να παραδεχθείτε πιθανές αδυναμίες και λάθη συναδέλφων σας, επιχειρώντας μανιωδώς, όχι μόνο τώρα, αλλά και κάθε φορά που προκύπτει κάποιο ζήτημα, να δικαιολογήστε τα αδικαιολόγητα. Ο σεβασμός Δρ. Κούμα δεν χαρίζεται, κερδίζεται, και πολλά από τα μέλη σας δυστυχώς, αποδεικνύονται ανίκανα να τον κερδίσουν.
 
Και ξέρετε κάτι ακόμα κύριε Κούμα και οι λοιποί Δόκτορες στην ΠΑΣΥΚΙ; Είστε οι τελευταίοι που νομιμοποιείστε να μετατεθείτε σε όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς σας τις ευθύνες για την τραγική κατάσταση των κρατικών νοσηλευτηρίων, γιατί εσείς είστε ακριβώς οι πρώτοι, ως επαγγελματική ομάδα και κίνημα συνδικαλιστικό, που διαχρονικά φρενάρει με κάθε μέσο και τρόπο την αυτονόμηση και το ΓΕΣΥ.
 
Γιατί δείχνετε διαχρονικά πως πρώτιστο ζητούμενο για εσάς, δεν είναι παρά η διατήρηση και αύξηση των κεκτημένων, ωφελημάτων και υπερ-προνομίων σας, πως ουδόλως  σας ενδιαφέρει πραγματικά το επίπεδο και η ποιότητα των παρεχομένων από τα κρατικά νοσηλευτήρια, υπηρεσιών υγείας στους ασθενείς.
 
Γιατί μπορεί πράγματι να έχετε δίκαιο ότι το σύστημα της δημόσιας υγείας στην χώρα μας να νοσεί, αλλά αν είναι κάτι που περίτρανα επιβεβαιώνει η αντίδρασή σας με αφορμή το τραγικό περιστατικό με τον δεκάχρονο Σταύρο, είναι πως πολύ περισσότερο από το σύστημα νοσούν τα μυαλά κάποιων που τάχθηκαν να το υπηρετούν από το ιατρικό μετερίζι, που έδωσαν όρκο στον Ιπποκράτη…
 
Υ.Γ: Τα κόκαλα του(του Ιπποκράτη) μάλλον θα τρίζουν με αυτά που βλέπει και ακούει…  
 
Υ.Γ.1: Προφανώς και δεν είναι όλοι οι γιατροί του Δημοσίου το ίδιο, προφανώς και υπάρχουν εκείνοι που θα έπρεπε να είναι πλειοψηφία και πρότυπο για τους υπόλοιπους, αλλά που τους τρώει το σύστημα του συνδικαλιστικού παροξυσμού και τους μετατρέπει, δυστυχώς, σε μειοψηφία.