«Οι επιθέσεις στους διαιτητές δεν μας πτοούν, μας έκαναν πιο δυνατούς»
16:12 - 15 Μαΐου 2018
Για την πρόωρη αποχώρησή του από την διαιτησία αναφέρθηκε σε δηλώσεις του στον Active ο Χρίστος Νικολαΐδης.
Για την καριέρα του ως διαιτητής: «Ίσως η διαιτησία να ήταν ένα σχολείο για μένα. Ήταν 17 χρόνια πολύ ωραία, υπάρχουν και οι χαρές και οι λύπες αλλά στο τέλος κρατώ μόνο τα θετικά και συνεχίζω στην ζωή μου. Είχα ακόμα 4 χρόνια αλλά νιώθω ότι πέτυχα τους στόχους που είχα θέσει ειδικά στο θέμα των διεθνών διαιτητών. Νιώθω γεμάτος και γι ‘αυτό είπα στον εαυτό μου ότι ήρθε η σειρά μου να αποχωρήσω για να μπουν νεώτεροι. Αυτό ένιωθα και αυτό έπραξα, είναι αρχή μου και θεωρώ ότι κάποιος πρέπει να αποχωρεί εκεί που είναι ψηλά. Υπάρχουν νεότεροι που μπορούν να αναλάβουν, γίνεται πολύ καλή δουλειά στην ομοσπονδία και έχουν επενδυθεί πολλά λεφτά. Η διαιτησία στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μεγάλα βήματα προόδου πάντα θα υπάρχουν περιθώρια για καλυτέρευση. Ωστόσο υπάρχουν νεαρά παιδιά που μπορούν να στελεχώσουν την πρώτη κατηγορία».
Για τις «επιθέσεις» στους διαιτητές του: «Αλήθεια είναι δύσκολος ο χώρος της διαιτησίας, είμαστε μικρός τόπος και τα βλέπουμε όλα μαύρα και προκατειλημμένα. Είναι πολύ δύσκολο, η ψυχολογική πίεση που ασκείται στους διαιτητές είναι απίστευτη. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός χαρακτήρας για να μπορείς να αντεπεξέλθεις, να μπαίνεις στο γήπεδο και να κάνεις την δουλειά σου. Αυτές οι επιθέσεις εμένα δεν με πτοούν, αλλά μας έκαναν γενικά πιο δυνατούς. Δεν είχα δεχτεί εγώ ποτέ καμιά επίθεση, αλλά όταν έκαναν επίθεση σε ένα συνάδελφο ήταν σαν να μου έκαναν και εμένα. Δεν έφυγα για τις επιθέσεις, έφυγα γιατί έφτασα στο απόγειο της καριέρας μου».
Για το τι κρατά από τον χώρο της διαιτησίας: «Υπήρχαν στιγμές που αγανακτούσα, και έλεγα ότι δεν αξίζει να είσαι σ’ αυτό το χώρο και είναι επικίνδυνο για την οικογένεια μου και καλύτερα να φύγω. Αν δεν το αγαπάς πραγματικά δεν αξίζει να το κάνεις. Κέρδισα πολλά, ήταν το μεγαλύτερο σχολείο με δυνάμωσε σαν άνθρωπο και σαν χαρακτήρα. Έκανα πάρα πολλούς φίλους. Για να γίνεις διαιτητής πρώτης κατηγορίας και διεθνής χρειάζονται πολλές θυσίες. Δεν είμαστε επαγγελματίες, έχουμε τη δουλειά μας και αναγκαστικά κάθε πρωί ξυπνούσα από τις 5:30 για να κάνω προπόνηση και να είμαι στο επιθυμητό επίπεδο φυσικής κατάστασης. Όταν τα κάνεις όλα αυτά χάνεις άλλα πράγματα, χάνεις από τον ελεύθερο σου χρόνο και τις στιγμές με την οικογένεια σου. Παρ’ όλα αυτά δεν μετανιώνω φεύγω γεμάτος. Η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση ήταν τα μηνύματα από επώνυμους και ανώνυμους που πήρα όταν ανακοίνωσα ότι αποχωρώ.
Για για πισώπλατες μαχαιριές στο χώρο της διαιτησίας: «Ο χώρος της διαιτησίας είναι μικρογραφία της κοινωνίας μας, υπάρχουν και οι καλοί άνθρωποι και κακοί. Είναι λογικό αυτό γιατί υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Αν έλεγα ότι δεν υπάρχουν θα ήμουν ψεύτης».
Για τα μελλοντικά του σχέδια: «Γενικά, δεν μετάνιωσα για κάτι, τα λάθη μου με προβληματίζουν, είμαι θετικός άνθρωπός προσπαθώ να αφήνω πίσω τα αρνητικά μου και να προχωρώ. Αυτή τι στιγμή θα προχωρήσω, θα απολαύσω την οικογένεια μου και τις κόρες μου. Αγαπώ αυτό το χώρο, δεν θα φύγω μακριά. Θα είμαι εδώ και θα βλέπω, δεν έκανα περισσότερες σκέψεις, το αγαπώ αυτό που κάνω και σίγουρα θέλω να μείνω κοντά στο χώρο. Δεν αποκλείω το οτιδήποτε στο μέλλον».
