Τρεις γάμοι, μια κηδεία
15:50 - 18 Μαΐου 2018
Παραφράζοντας τον τίτλο της γνωστής κωμωδίας «Τέσσερις Γάμοι, Μια Κηδεία», μπορούμε να αποδώσουμε σε ικανοποιητικό βαθμό την εικόνα που αφήνει η ποδοσφαιρική σεζόν 2017/18, τουλάχιστον στους τέσσερις βασικούς διεκδικητές των τίτλων και εν τέλει κατόχων των ευρωπαϊκών εισιτηρίων.
Ξεκινώντας από την… κηδεία και παρότι τις τελευταίες ημέρες όσοι υποστήριξαν πως ο Απόλλων έπαιξε την καλύτερη μπάλα φέτος – δηλαδή σχεδόν όλοι- γνωρίζουν την χλεύη, εντούτοις, εάν κάποιος με ρωτούσε και σήμερα, ποια ομάδα έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο από τον περασμένο Ιούλιο έως και τώρα, μάλλον και πάλι θα έδειχνα προς το Κολόσσι. Ακόμα και για το ποια ομάδα ήταν καλύτερη στον τελικό Κυπέλλου Coca Cola, πάλι θα έλεγα αυτήν του Σωφρόνη Αυγουστή.
Στην μπάλα όμως, δεν αρκεί να είσαι καλύτερος.
Μια ομάδα τίγκα στα νεύρα, ξεχειλισμένη από άγχος, θολωμένη μέχρι εκεί που δεν πάει. Στον τελικό ο Παπουλλής χάνει δυο ευκαιρίες καθαρότερες και από την κόντρα επίθεση όπου ο Ακοράν γράφει το 2-1. Ο Βάλε είναι ακόμα γυρισμένος στον πάγκο περιμένοντας κάποιον να του δώσει το σήμα να προωθηθεί στα δύο τελευταία (κολλητά) κόρνερ, με τα οποία έληξε το ματς.
Ο Απόλλων έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του όταν κατάλαβε πως ένα πρωτάθλημα όπου ήταν καλύτερος, ρίχνοντας δύο ξεγυριστές τεσσάρες στον ΑΠΟΕΛ, θα έπρεπε να το παίξει σε 90 λεπτά, στο κολασμένο ΓΣΠ. Έχασε κάθε ίχνος αυτοσυγκέντρωσης και ψυχραιμίας, χάνοντας και το κύπελλο, διότι ξέχασε πως στο ποδόσφαιρο για να πάρεις τίτλους δεν αρκεί να είσαι καλύτερος, αλλά απαιτούνται και μια σειρά από άλλα χαρακτηριστικά, που ο Απόλλων δεν είχε φέτος. Έχασε και το timing, αφού δεν σου βγαίνουν κάθε χρόνο δανεικοί επιπέδου Άλεφ και Γιάκολις.
Γάμος αλα… Σκαλιώτικα
Πάμε στον τελευταίο χρονολογικά γάμο, τον… Σκαλιώτικο. Το πρότζεκτ του Καραπατάκη, με τη συνετή οικονομική διαχείριση, τις επενδύσεις σε υποδομές (βλ. γήπεδο) και την σταδιακή καθιέρωση στους μεγάλους πάει πρίμα, αφού η ΑΕΚ είναι για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά στην Ευρώπη – δεν χρειάζεται να τονιστεί πως πρόκειται για επιτυχία ανεπανάληπτη στην ιστορία όχι μόνο του συλλόγου που ιδρύθηκε το 1994, αλλά και του ποδοσφαίρου της Λάρνακας.
Αν σε αυτό προσθέσουμε τις συνεχείς επιτυχίες και το φετινό νταμπλ στο μπάσκετ (τέταρτο πρωτάθλημα σε έξι χρόνια), με ενορχηστρωτή εκεί τον Αντρέα Λευκαρίτη, δεν χρειάζεται μεγάλος κόπος για να διαπιστώσουμε πόσο έχει μεγαλώσει το κλαμπ την τελευταία 5ετία.
Το Κύπελλο Coca Cola είναι αφενός ο τίτλος που δικαιούτο η ΑΕΚ, η οποία επί τρία συναπτά έτη ήταν δεύτερη πίσω από τον ΑΠΟΕΛ, αφετέρου είναι η ψυχολογική ένεση που ήθελε ο Άντρος Καραπατάκης για να συνεχίσει να ρίχνει ώρες, κόπο και χρήμα στο μύλο της ομάδας.
Τολμώ να γράψω πως η επιτυχία της ΑΕΚ και το κύπελλο που κάθεται σαν κερασάκι στην τούρτα, αποτελούν νίκη για τον επαγγελματισμό και το μοντέρνο ποδόσφαιρο, την οργάνωση και τη μεθοδικότητα και δίνουν ελπίδα σε κάθε σύλλογο που στερείται μαζών φιλάθλων και πολλών τίτλων, πως μπορεί να γίνει πρωταγωνιστείς, αρκεί να δουλέψει σωστά.
Η δυναστεία της Λευκωσίας
Στη Λευκωσία γιορτάστηκε δεόντως η δημιουργία μιας δυναστείας, όπως έξυπνα και εύστοχα έγραφε το μπλουζάκι των πρωταθλητών το οποίο κάνει πλέον θραύση στο Orange Shop. Το έκτο συνεχόμενο πρωτάθλημα αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία του συλλόγου, ξεπερνώντας τα πέντε συνεχόμενα, από το 1935 έως το 1940. Ενός συλλόγου που μέχρι πριν πέντε χρόνια πάσχιζε να κατακτήσει ένα στοιχειωμένο δεύτερο σερί πρωτάθλημα, εγχείρημα στο οποίο αποτύγχανε σταθερά από το 1953 έως και τα 2012 – για έξι ολόκληρες δεκαετίες.
Το έκτο αποτελεί προσωπική δικαίωση για τον Πρόδρομο Πετρίδη, που ο ιστορικός θα καταχωρήσει πλέον ως τον πιο επιτυχημένο πρόεδρο στην ιστορία του ΑΠΟΕΛ. Αποτελεί δικαίωση για τον Πετρίδη που τα χρόνια της αποστασιοποίησής του από τα ποδοσφαιρικά κοινά του συλλόγου, υποστήριζε πως με την ευρωπαϊκή δυναμική της ομάδας, στις εγχώριες διοργανώσεις μπορούσαν να υπάρχουν μεγαλύτερες επιτυχίες. Κάτι τις έφερε! Είναι και δικαίωση διότι απέδωσαν τα πολύ μεγάλα (οικονομικά και άλλα) ρίσκα που χρειάστηκε να πάρει – λόγω και των δικών του λαθών, όπως ορθά σημείωσε ένας φίλος στο twitter -, έστω και αν και η ψυχή του πήγε στην… Κούλουρη μέχρι να τα καταφέρει (ειδικά στα δοκάρια που βρήκαν στο ΓΣΠ η Βιτορούλ και η Ανόρθωση).
Αποδείχτηκε φέτος περίτρανα πως αν μια ομάδα ξέρει να παίρνει τίτλους στην Κύπρο, αυτή φοράει γαλαζοκίτρινα και ότι η καρδιά, η ψυχή, το DNA – όπως θέλετε πείτε το – του πρωταθλητή, κάθε άλλο παρά δημοσιογραφικές και οπαδικές υπερβολές είναι. Από τη στιγμή που δεν εκθρονίστηκε φέτος, με τις αρκετές ατυχείς επιλογές και τα χίλια μύρια προβλήματα τραυματισμών, όσο ο ΑΠΟΕΛ βρίσκει θέση στους ευρω-ομίλους, οι αντίπαλοι του θα πρέπει όχι μόνο να φτύσουν, αλλά και να έχουν αρκετή τύχη για να τον προσπεράσουν.
Μια «Κυρία» επιστρέφει στα σαλόνια
Η Ανόρθωση δεν μεγάλωσε φέτος, καθότι αρκετά μεγάλο είναι το μέγεθος που σχημάτισε κατά την υπεραιωνόβια ιστορία της, όμως στην πρώτη γεμάτη σεζόν του Αντρέα Παντελή, όρθωσε το ξεχασμένο της ανάστημα, τόσο με την συνολική αγωνιστική της παρουσία όσο και με την προσέγγιση του τελευταίου αγώνα, όπου όποιο και αν ήταν το κίνητρο της (αυξημένης ή αδιάφορης… όπως το βλέπει κάποιος) απόδοσης μεμονωμένα των ποδοσφαιριστών της, απέδειξε πως ως σύλλογος δεν μπορεί εύκολα να γίνει υποχείριο - τέτοιες ομάδες είναι είδος υπό εξαφάνιση στην Κύπρο.
Η «Κυρία» επιστρέφει στα σαλόνια της Ευρώπης μετά ακριβώς πέντε χρόνια, όχι για να επαναλάβει το προ δεκαετίας θαύμα της εισόδου σε Ομίλους, αλλά πρωτίστως για να ξεπλύνει την ντροπή των οδυνηρών αποκλεισμών του 2013 από την Γκέφλε στον πρώτο αγώνα, του 2012 από την Ντίλα Γκόρι στο δεύτερο και του 2011 από τη Ραμποτνίτσκι, επίσης στο δεύτερο.
