Απόλλων: Όταν πετάς μια ώρα, δεν σου φταίει η μισή
11:13 - 02 Μαΐου 2018
Δύσκολα θα βρεθούν πολλοί να διαφωνήσουν με τον Σωφρόνη Αυγουστή ότι μετά το δεύτερο γκολ του ΑΠΟΕΛ στο ντέρμπι με τον Απόλλωνα δεν παίχθηκε ποδόσφαιρο. Άλλωστε, αυτή ακριβώς ήταν η φυσιολογική κι αναμενόμενη επιδίωξη των «γαλαζοκιτρίνων» μετά την ολική ανατροπή. «Σπάσιμο» του ρυθμού, ελαχιστοποίηση των φάσεων κι εκμηδενισμός του κινδύνου για δεύτερη παραβίαση της εστίας τους.
Πολλοί εκτιμούσαν και προέβλεπαν ότι ελλείψει δυνάμεων (βλέπε και διαχείριση των ημιτελικών κυπέλλου με την ΑΕΚ) οι πρωταθλητές θα πορεύονταν εξ αρχής με αυτή τη συνταγή. Η ομάδα του Μπρούνο Μπαλταζάρ, ωστόσο, αιφνιδίασε και πέτυχε την υπέρβασή της αγωνιζόμενη εξ αρχής (και ως το 2-1) ως… Απόλλωνας. «Ακύρωσε» τα μεγάλα ατού του αντιπάλου (έντονη πίεση στην πρώτη πάσα του αντιπάλου, διαρκή τρεξίματα κι αλληλοκαλύψεις, κλεψίματα και γοργή μετάβαση από άμυνα σε επίθεση) βάζοντάς τα στο δικό της παιχνίδι.
Και ο Απόλλωνας; Ο προπονητής του παραδέχθηκε ότι ο αντίπαλος ήταν καλύτερος ως το 2-1, δίχως όμως να το αιτιολογήσει. Δίχως να εξηγήσει γιατί η ομάδα του εμφανίστηκε -αγωνιστικά και ψυχολογικά- ανήμπορη να επιβάλλει το ρυθμό της και να κάνει το παιχνίδι της σ’ ένα ντέρμπι, στο οποίο με την πρώτη επίθεσή της ενίσχυσε περαιτέρω τη θέση ισχύος της.
Επί μία ώρα ο Απόλλωνας της πρωτοβουλίας και της κυριαρχίας περιορίστηκε κι αναλώθηκε απλώς στο να αντιδρά σε ό,τι έκανε ο ΑΠΟΕΛ. Οι «κυανόλευκοι» πήραν τα ηνία, μόνο όταν ο αντίπαλος τους τα παραχώρησε, διότι είχε αντιστρέψει ήδη υπέρ του τις ισορροπίες και έπρεπε τακτικά να περάσει στο κομμάτι της διαχείρισης.
Ο Αυγουστή παραπονέθηκε ότι στην ομάδα του δεν δόθηκε (από αντίπαλο και διαιτητές) η δυνατότητα να επιδιώξει τη δική της ανατροπή. Μόνο που ο Απόλλωνας δεν έπρεπε να είχε φτάσει στο σημείο να τη χρειάζεται. Όταν χαραμίζεις μια ώρα αγώνα διαγράφοντας το ένα μετά το άλλο όλα σου τα πλεονεκτήματα, δύσκολα πείθεις ότι για την ήττα έφταιξε το ημίωρο που ο αντίπαλος είχε το πάνω χέρι. Και αυτό, κατά βάθος, μάλλον το (ανα)γνωρίζει και ο ίδιος ο προπονητής των κυπελλούχων.
Πολλοί εκτιμούσαν και προέβλεπαν ότι ελλείψει δυνάμεων (βλέπε και διαχείριση των ημιτελικών κυπέλλου με την ΑΕΚ) οι πρωταθλητές θα πορεύονταν εξ αρχής με αυτή τη συνταγή. Η ομάδα του Μπρούνο Μπαλταζάρ, ωστόσο, αιφνιδίασε και πέτυχε την υπέρβασή της αγωνιζόμενη εξ αρχής (και ως το 2-1) ως… Απόλλωνας. «Ακύρωσε» τα μεγάλα ατού του αντιπάλου (έντονη πίεση στην πρώτη πάσα του αντιπάλου, διαρκή τρεξίματα κι αλληλοκαλύψεις, κλεψίματα και γοργή μετάβαση από άμυνα σε επίθεση) βάζοντάς τα στο δικό της παιχνίδι.
Και ο Απόλλωνας; Ο προπονητής του παραδέχθηκε ότι ο αντίπαλος ήταν καλύτερος ως το 2-1, δίχως όμως να το αιτιολογήσει. Δίχως να εξηγήσει γιατί η ομάδα του εμφανίστηκε -αγωνιστικά και ψυχολογικά- ανήμπορη να επιβάλλει το ρυθμό της και να κάνει το παιχνίδι της σ’ ένα ντέρμπι, στο οποίο με την πρώτη επίθεσή της ενίσχυσε περαιτέρω τη θέση ισχύος της.
Επί μία ώρα ο Απόλλωνας της πρωτοβουλίας και της κυριαρχίας περιορίστηκε κι αναλώθηκε απλώς στο να αντιδρά σε ό,τι έκανε ο ΑΠΟΕΛ. Οι «κυανόλευκοι» πήραν τα ηνία, μόνο όταν ο αντίπαλος τους τα παραχώρησε, διότι είχε αντιστρέψει ήδη υπέρ του τις ισορροπίες και έπρεπε τακτικά να περάσει στο κομμάτι της διαχείρισης.
Ο Αυγουστή παραπονέθηκε ότι στην ομάδα του δεν δόθηκε (από αντίπαλο και διαιτητές) η δυνατότητα να επιδιώξει τη δική της ανατροπή. Μόνο που ο Απόλλωνας δεν έπρεπε να είχε φτάσει στο σημείο να τη χρειάζεται. Όταν χαραμίζεις μια ώρα αγώνα διαγράφοντας το ένα μετά το άλλο όλα σου τα πλεονεκτήματα, δύσκολα πείθεις ότι για την ήττα έφταιξε το ημίωρο που ο αντίπαλος είχε το πάνω χέρι. Και αυτό, κατά βάθος, μάλλον το (ανα)γνωρίζει και ο ίδιος ο προπονητής των κυπελλούχων.
