«Ένιωσα να σουβλίζεται όλο μου το σώμα» - Το ανθρώπινο λάθος, άλλαξε την ζωή του Αντρέα
12:21 - 16 Ιουνίου 2018
«Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει». Αμέτρητες είναι οι φορές που άκουσα αυτά τα λόγια σε κάποια δύσκολη στιγμή ή σε μια φιλική κουβέντα. Κάποιες φορές διατυπωμένη με διαφορετικά λόγια. Πάντοτε όμως κρύβει την ίδια αλήθεια… Το γεγονός δηλαδή πως δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για αυτό που θα σου συμβεί. Μια μέρα μπορεί να αλλάξει την ζωή σου για πάντα. Όπως ακριβώς συνέβηκε και στον Αντρέα.
Ο Αντρέας Ιωαννίδης, ένας 43χρονος πατέρας τριών παιδιών από το Μενεού, ήταν για χρόνια αθλητής. Υπήρξε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην ομάδα της Νέας Σαλαμίνας, γυμναζόταν καθημερινά, έκανε καταδύσεις, εργαζόταν αλλά πάντα έβρισκε χρόνο να ασχοληθεί με το πάθος του, τη ζωγραφική. Όλα όμως άλλαξαν εκείνη την ημέρα. Την ημέρα που από ανθρώπινο λάθος, όχι δικό του, άλλαξε ολόκληρη του η ζωή…
Το ανθρώπινο λάθος που του άλλαξε την ζωή- «Ένιωσα να σουβλίζεται όλο μου το σώμα»
Πέρασαν σχεδόν 6 χρόνια από τότε αλλά όταν μιλάει για αυτό είναι λες και νιώθει τον ίδιο πόνο και την αγωνία πως τον είδαν τα παιδιά του. Από ένα ανθρώπινο λάθος, ο Αντρέας βρέθηκε κάτω στο πάτωμα της κουζίνας λιπόθυμος…«Ήταν Ιανουάριος του 2013. Το ψυγείο είχε χαλάσει. Το είχα στείλει για επιδιόρθωση σε τεχνικούς αλλά όταν μου το επέστρεψαν και την έβαλα στο ρεύμα για να λειτουργήσει άνοιξα την πόρτα του ψυγείου και αυτό ήταν… Έπαθα ηλεκτροπληξία. Ένιωσα να σουβλίζετε όλο μου το σώμα. Λες και καιγόταν όλο μου το κορμί. Διήρκησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα και μετά έχασα τις αισθήσεις μου μπροστά από τα παιδιά μου και η γυναίκα μου. Με πήραν αμέσως νοσοκομείο. Με κράτησαν μέσα αλλά τα προβλήματα εμφανιστήκαν δειλά-δειλά μετά από έξι μήνες. Η ζημιά έγινε εσωτερικά. Η ηλεκτροπληξία μου άφησε αρκετά προβλήματα. Πολυνευροπάθεια με αδυναμία στα άκρα, αδυναμία ισχύου, νεκρά κύτταρα, σπασμένα αγγεία, με αφόρητους πόνους και λιποθυμικά επεισόδια».
«Ήμουν σε ακινησία για μεγάλο διάστημα. Κατάφερα και σηκώθηκα μόνος μου»
Η ηλεκτροπληξία συνήθως είναι θανατηφόρα. Τα προβλήματα που άφησε στον Αντρέα δεν διαφάνηκαν αμέσως αλλά μετά από μήνες. Αδυναμία στην κίνηση, αφόρητους πόνους και λιποθυμικά επεισόδια είχα προστεθεί στην καθημερινότητα του. Αλλά αυτός είναι δυνατός, πεισματάρης και από τους ανθρώπους που αγαπούν την ζωή. Γ΄αυτό και παλεύει καθημερινά… «Το πρώτο καιρό ήμουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσα να κινηθώ. Βρισκόμουνα για μήνες στο κρεβάτι και σιγά – σιγά σηκώθηκα μόνος μου. Τις φυσιοθεραπείες τις σταμάτησα γιατί μου προκαλούσαν μεγαλύτερη ζημιά. Τώρα η θεραπεία που λαμβάνω είναι μόνο φαρμακευτική και κολυμπάω στην θάλασσα, πάντα όμως την συνοδεία κάποιου λόγω του φόβου των λιποθυμικών επεισοδίων. Πλέον αντιμετωπίζω 4 με 8 φορές τον μήνα πλέον έχω λιποθυμικά επεισόδια. Παλαιότερα είχα περισσότερα.».
«Το γιατί σε εμένα με πείσμωσε»
Ένας άνθρωπος τόσο δυναμικός όπως ο Αντρέας ήταν δύσκολο στην αρχή να αποδεχτεί τα νέα δεδομένα της ζωής του. Πολλές φορές έχασε τη δύναμη του αλλά όταν την βρήκε, πείσμωσε, το πάλεψε και ξεκίνησε να ζει και πάλι, πάντοτε με τη στήριξη των φίλων και της οικογένειας του.«Εκείνο που μου έδωσε την περισσότερη δύναμη είναι το γιατί. Γιατί να συμβεί. Σίγουρα η οικογένεια μου στάθηκε πολύ. Τα παιδιά μου πολλές φορές μετά το σχολείο με βρήκανε λιπόθυμο αλλά τώρα πλέον το αντιμετωπίζουν. Το ότι τα παιδιά ήταν παρόν την ώρα του ατυχήματος τους στιγμάτισε. Είχαν πάει ψυχολόγους για να ξεπεράσουν το σοκ. Έχω πάντα φίλους στο πλευρό μου. Με παίρνουν και με φέρνουν όπου χρειαστεί με το αυτοκίνητό γιατί δεν οδηγάω. Δεν έχω παράπονο. Νιώθω ότι μ΄αγαπάει ο κόσμος».
Το ποδόσφαιρο και η καθημερινότητα του Αντρέα πριν το ατύχημα
Πάντα ζωγράφιζε. Είχε έμφυτο το ταλέντο. Είχε κερδίσει υποτροφίες σε πανεπιστήμιο της Ελλάδας και στην Κύπρο αλλά τον κέρδισε ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο. Ο Αντρέας ήταν πάντοτε δραστήριος και συνέχεια έβρισκε διάφορες ασχολίες. Το ποδόσφαιρο όμως ήταν κάτι που τον είχε κερδίσει από μικρό παιδί. Αυτή η ενέργεια και η καθημερινές του ασχολίες είναι από τα πράγματα που δεν μπορεί να έχει μετά το ατύχημα και αυτά που του έχουν λείψει, μου αναφέρει με παράπονο. «Την ζωγραφική πάντα την αγαπούσα. Ζωγραφίζω περισσότερο από 25 χρόνια. Είχα κερδίσει υποτροφίες σε σχολές σε Ελλάδα και σε Κολλέγιο στην Κύπρο αλλά δεν τις αξιοποίησα. Με είχε κερδίσει το ποδόσφαιρο. Ήμουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστή στην Νέα Σαλαμίνα. Φυσικά αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα πήγαινα να πάρω το πτυχίο. Ήμουν επικεφαλής στην εταιρεία μου η οποία αναλάμβανε διακοσμήσεις και ελαιοχρωματισμούς κατοικιών. Όταν είχε συμβεί το ατύχημα έπρεπε να σταματήσω να δουλεύω και αποχώρησα από την εταιρεία. Από το ποδόσφαιρο είχα αποσυρθεί πριν το ατύχημα. Ασχολούμουν μόνο με την εταιρεία και ήμουν Γενικός αρχηγός στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα του Μενεού. Ο κύκλος του ποδοσφαίρου πλέον για εμένα έχει κλείσει. Ήμουν ποδοσφαιριστής, μηχανόβιος, είχα μακριά μαλλιά για 14 χρόνια και έκανα καταδύσεις. Γυμναστήρια. Αυτό το κομμάτι μου έχει λείψει πιο πολύ».
Η ζωγραφική ως δύναμη ανασυγκρότησης και αισιοδοξίας στην ζωή του
Μετά το ατύχημα ο Αντρέας είχε απομονωθεί στον εαυτό του μετά το ατύχημα. Ήταν χιλιάδες τα ερωτήματα και τα γιατί αλλά και οι ερωτήσεις του κόσμου που τoν βασάνιζαν. Ενάμησι χρόνο μετά το ατύχημα παίρνει και πάλι το πινέλο… Πάντα ζωγράφιζε αλλά αυτή τη φορά δεν είναι μόνο επάγγελμα αλλά μια διέξοδος και ένα τρόπος να εκφράζει τα συναισθήματα του. Ώθηση για να συνεχίσει με τη ζωγραφική του έδωσε η επιμονή του νευρολόγου του στο American Heart Institute, Μανόλη Πετρίδη αλλά και του νευροψυχίατρου Βερεσιέ, ότι θα έπρεπε να ξεκινήσει και πάλι να γεμίζει με χρώματα του άδειους – λευκούς πίνακες που άφησε πίσω του μετά το ατύχημα. «Επαγγελματικά ασχολούμαι με την τέχνη εδώ και 18 χρόνια. Συνδύαζα πάντα τη τέχνη με τη διακοσμητική. Πέρασα δύσκολα. Είχα απομονωθεί στο εαυτό μού και είχα κουραστεί να απαντάω στην ίδια ερώτηση σε γνωστούς που ήξεραν τι είχε συμβεί. Ο κόσμος το κάνει από ενδιαφέρον αλλά με είχε κουράσει. Δεν μου έκανε καλά. Μετά το ατύχημα έπιασα πινέλο στο χέρι μου μετά από ενάμησι χρόνο. Και δεν τα κατάφερα αμέσως λόγω του ότι δεν μπορώ να καθίσω σωστά. Αγόρασα ειδική καρέκλα για να μπορώ να ζωγραφίζω. Έχω το δικό μου εργαστήρι στο σπίτι και απομονώνομαι τα βράδια για να ζωγραφίζω . Ο νευρολόγος μου έδωσε την ώθηση να συνεχίζω να παλεύω. Με πίεσε με τον τρόπο του να συνεχίζω να ασχολούμαι με τη ζωγραφική. Έβαλε ένα τεράστιο λιθαράκι ώστε να αλλάξει η ψυχολογία μου. Ήταν ο άνθρωπος που είδε τα έργα μου και με πίεσε να συνεχίσω».
Οι πίνακες του Αντρέα δεν είναι συνηθισμένοι και όταν βρεθείτε μπροστά σε ένα από αυτούς θα δείτε την ψυχολογία σας να αλλάζει και αυτό γιατί διάβασε και σύνδεσε την τέχνη με τη ψυχολογία. Οι πίνακες του έχουν χρώματα, «πεταμένα» ασύνδετα μεταξύ τους, που όμως σου αλλάζουν τη διάθεση. Ο Αντρέας ή Antre όπως είναι γνωστός στο κύκλο των εικαστικών εκθέτει τα έργα του στην Κύπρο και το εξωτερικό αλλά ο δρόμος της επιτυχίας δεν ήταν εύκολος μιας και δεν είχε πτυχίο.«Στην τέχνη δεν με βοήθησε κανείς. Σημασία έχει με ποιους πορεύεσαι. Μου έκλειναν τις πόρτες γιατί δεν είχα πτυχίο. Δεν έβλεπαν να είμαι καλός ή όχι. Έδωσα έργα μου στο εξωτερικό και διακρίθηκα και εδώ αμφέβαλαν. Αντιθέτως εγώ όσο μπορώ βοηθάω τους νέους καλλιτέχνες. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα βοηθήσω κάποιον που βλέπω ότι έχει προοπτικές. Εκθέτω τα έργα μου στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Ξεκίνησα να βραβεύομαι από τότε που ήμουν σχολείο. Κέρδισα σε διαγωνισμό εταιρεία στην Ιταλία που θα διάλεγε ένα πίνακα και την ονομασία του για να το δώσει σε ένα από τα αρώματα του. Λέγεται αθώα δύναμη. Έκανα έκθεση στο μουσείο του Λούβρου. Η ζωγραφική είναι χάρισμα. Πιστεύω πως οι άνθρωποι γεννιούνται με το ταλέντο απλά στην πορεία εξελίσσονται».
Ο Αντρέας από την αρχή της συζήτησης μας είναι απόλυτος σε όσα λέει. Τα μάτια του λάμπουν, τα λόγια του είναι γεμάτα αισιοδοξία ενώ νιώθεις την ενέργεια του και την αγάπη του για την ζωή κάθε φορά που μιλάει για την τέχνη.«Όταν έβαλα πείσμα να σηκωθώ από το κρεβάτι, σηκωνόμουν, έπεφτα κάτω και σηκωνόμουν και πάλι έκανα ένα-ένα βήμα μέχρι να τα καταφέρω. Και τα κατάφερα. Δεν ήθελα να περάσω στον αργό θάνατο και να απομονωθώ στο πρόβλημα μου. Θα περάσεις δύσκολα, θα παλέψεις με τους Γίγαντες σου, τα θηρία σου. Θα διερωτηθείς πολλές φορές γιατί σε εμένα αλλά στο τέλος σιγά- σιγά θα επιστρέψεις πιο δυνατός στην καθημερινότητα σου. Ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς και να βάζεις στόχους. Να το παλεύεις».
Η συζήτηση μας τελειώνει μ΄αυτά τα δικά του λόγια. Θέλει να αφήσει ένα μήνυμα σε όσου αντιμετωπίζουν πρόβλημα όπως και το δικό του. Το μήνυμα της πίστης στον εαυτό σου και της επιμονής ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα και στο τέλος θα βγεις νικητής.
