Ο Ντιέγκο είναι καραγκιοζάκος!
13:51 - 27 Ιουνίου 2018
Τι λες ρε Κεφαλογιάννη; Εσύ, ένας «πουθενάς» θα πεις τον «Θεό της μπάλας» καραγκιοζάκο; Αν υπήρχε αστυνομία ΜΜΕ έπρεπε να σε έχουν συλλάβει ήδη!
Συμφωνώ. Και το γράφω μόνος μου, για να γλιτώσω από τον κόπο όλους εσάς που θα μου το γράφατε στα σχόλια. Συμφωνώ προκαταβολικά και με οποιοδήποτε άλλο παρεμφερές σχόλιο θελήσετε να γράψετε. ΟΚ; Πάμε και στην ουσία τώρα.
Το γνωρίζω ότι η ζωή μου όλη είναι ένα φτέρνισμα του Ντιέγκο. Και όχι, ούτε η πολιτική ορθότητα μου αρέσει, ούτε τα clean cut είδωλα, δίχως πάθη και αδυναμίες. Βαριέμαι αφόρητα τους υπεραθλητές - πρότυπα με τις σωστές απαντήσεις σε κάθε ερώτηση. Το ποδόσφαιρο τους χρειάζεται ασφαλώς αλλά χρειάζεται εξίσου και τους ξεχωριστούς ανθρώπους που δεν μπαίνουν εύκολα σε καλούπια, τους αντισυμβατικούς που συχνά είναι, δυστυχώς, και αυτοκαταστροφικοί.
Ειδικά σήμερα, όπου ο κόσμος διολισθαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μια επικίνδυνη παράνοια και ο φασισμός έχει επιστρέψει, με διάφορες μορφές, στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής, θα έλεγα ότι χρειαζόμαστε και κάτι ακόμη: Αθλητές πολιτικοποιημένους, με άποψη και θάρρος, που να υψώνουν το ανάστημά τους στον Τραμπ και σε κάθε Τραμπ ετούτης της παράξενης εποχής.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αδυνατεί να παίξει τέτοιον ρόλο. Διότι απλώς δεν έχει την προσωπικότητα. Είναι ανερμάτιστος και ανούσιος. Μια καρικατούρα, βολεμένη εδώ και χρόνια στο κουστούμι του «αντισυστημικού» και του «επαναστάτη που τα βάζει με το κατεστημένο», ενώ στην πραγματικότητα, το μόνο που κάνει είναι να αναλώνεται σε ρηχές δηλώσεις, επιπόλαια αγκαλιάσματα και φωτογραφικά ενσταντανέ με δικτάτορες και δικτατορίσκους και προκάτ, βαρετές προκλήσεις για την FIFA και τον Πελέ.
Ο Ντιέγκιτο ό,τι είχε να μας πει στη ζωή του, το είπε ξεκάθαρα και με όλη τη δύναμη του κόσμου, εντός γηπέδων. Εκεί, πράγματι, το σπάνιο μείγμα τεράστιου ταλέντου και γνήσιας νοτιαμερικάνικης αλητείας, δημιούργησε έναν ανεπανάληπτο ποδοσφαιρικό «Θεό». Θα τον θαυμάζουμε και θα τον ευγνωμονούμε ως ποδοσφαιριστή, στους αιώνες των αιώνων, αμήν.
Έξω από το γήπεδο, όμως, δεν έχει πει τίποτα ενδιαφέρον, τίποτα χρήσιμο και μάλλον τίποτα σοβαρό, εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Μονάχα τσιτάτα και αναμασήματα. Οι όποιες πολιτικές του θέσεις είναι επιπέδου δημοτικού. Οι αυτοκαταστροφικές του τάσεις δεν διαθέτουν κάποια, ας πούμε φιλοσοφική βάση, τύπου Τσαρλς Μπουκόβσκι, ή έστω ένα μποέμικο και πηγαίο «I don’t give a fuck» υπόβαθρο σαν του Τζωρτζ Μπεστ. Μονάχα την θλίψη της αδυναμίας διαθέτουν και την ηττοπάθεια της ανημποριάς.
Η μαγκιά του είναι κατά κανόνα κουτοπόνηρη. Δεν έχει την αύρα του ήθους και της ανάληψης της ευθύνης, που αποκτούν οι αληθινοί μάγκες των γκέτο και των δρόμων, όπως ο άρχοντας Ζιντάν. Ακόμα και οι ποδοσφαιρικές του θέσεις, απόψεις ή οι ιστορίες ρε παιδί μου, με κάποιον τρόπο, καταλήγουν βαρετές και προβλέψιμες, μέσα στην υποτιθέμενη αυθάδειά τους.
Λυπάμαι, αλλά ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, από τη στιγμή που σταμάτησε την μπάλα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας κουραστικός καραγκιοζάκος.
Οι ανά τον κόσμο αριστερόστροφοι λάτρεις του Κάστρο και του Τσάβες (αναλογικά, η Ελλάδα πρέπει να έχει τους περισσότερους τέτοιους στον πλανήτη) συγκινούνται με το τατουάζ του Τσε στο μπράτσο του Ντιέγκο, προβάλλουν στους ποδοσφαιρικούς του θριάμβους, νίκες των καταπιεσμένων ετούτου του ντουνιά απέναντι στην κακή Δύση και του δικαιολογούν τα πάντα.
Οι υπόλοιποι δεν μπορούν παρά να στεναχωριούνται με την εικόνα ενός ολοφάνερα άρρωστου ανθρώπου που χρειάζεται βοήθεια. Δεν χρειάζεται διαρκή τηλεοπτικά πλάνα και σίγουρα, δεν χρειάζεται αποθέωση της παρακμής του.
Υ.Γ. Για πρώτη φορά μετά το 1986, είμαι με την Εθνική Αργεντινής σε ένα Μουντιάλ. Το συγκινητικό τουρλουμπούκι που παρουσίασαν απέναντι στην Νιγηρία, με κέρδισε όσο δεν με έχει κερδίσει άλλη Εθνική σε αυτή τη διοργάνωση. Είχε πάθος και απελπισία, είχε αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, είχε την καλύτερη κερκίδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο και ενώ είχε επιτέλους και την ποιότητα του Μέσι (του οποίου το κατέβασμα στο πρώτο γκολ είναι η ωραιότερη ενέργεια μέχρι στιγμής στα γήπεδα της Ρωσίας), η σωτηρία ήρθε in extremis, από το άψογο τελείωμα ένος άμπαλου αμυντικού!
Μόνο αγάπη για αυτήν την κακή ομάδα. Μακάρι να φτάσει μέχρι τέλους.
Πηγή: sdna.gr
Συμφωνώ. Και το γράφω μόνος μου, για να γλιτώσω από τον κόπο όλους εσάς που θα μου το γράφατε στα σχόλια. Συμφωνώ προκαταβολικά και με οποιοδήποτε άλλο παρεμφερές σχόλιο θελήσετε να γράψετε. ΟΚ; Πάμε και στην ουσία τώρα.
Το γνωρίζω ότι η ζωή μου όλη είναι ένα φτέρνισμα του Ντιέγκο. Και όχι, ούτε η πολιτική ορθότητα μου αρέσει, ούτε τα clean cut είδωλα, δίχως πάθη και αδυναμίες. Βαριέμαι αφόρητα τους υπεραθλητές - πρότυπα με τις σωστές απαντήσεις σε κάθε ερώτηση. Το ποδόσφαιρο τους χρειάζεται ασφαλώς αλλά χρειάζεται εξίσου και τους ξεχωριστούς ανθρώπους που δεν μπαίνουν εύκολα σε καλούπια, τους αντισυμβατικούς που συχνά είναι, δυστυχώς, και αυτοκαταστροφικοί.
Ειδικά σήμερα, όπου ο κόσμος διολισθαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μια επικίνδυνη παράνοια και ο φασισμός έχει επιστρέψει, με διάφορες μορφές, στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής, θα έλεγα ότι χρειαζόμαστε και κάτι ακόμη: Αθλητές πολιτικοποιημένους, με άποψη και θάρρος, που να υψώνουν το ανάστημά τους στον Τραμπ και σε κάθε Τραμπ ετούτης της παράξενης εποχής.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αδυνατεί να παίξει τέτοιον ρόλο. Διότι απλώς δεν έχει την προσωπικότητα. Είναι ανερμάτιστος και ανούσιος. Μια καρικατούρα, βολεμένη εδώ και χρόνια στο κουστούμι του «αντισυστημικού» και του «επαναστάτη που τα βάζει με το κατεστημένο», ενώ στην πραγματικότητα, το μόνο που κάνει είναι να αναλώνεται σε ρηχές δηλώσεις, επιπόλαια αγκαλιάσματα και φωτογραφικά ενσταντανέ με δικτάτορες και δικτατορίσκους και προκάτ, βαρετές προκλήσεις για την FIFA και τον Πελέ.
Ο Ντιέγκιτο ό,τι είχε να μας πει στη ζωή του, το είπε ξεκάθαρα και με όλη τη δύναμη του κόσμου, εντός γηπέδων. Εκεί, πράγματι, το σπάνιο μείγμα τεράστιου ταλέντου και γνήσιας νοτιαμερικάνικης αλητείας, δημιούργησε έναν ανεπανάληπτο ποδοσφαιρικό «Θεό». Θα τον θαυμάζουμε και θα τον ευγνωμονούμε ως ποδοσφαιριστή, στους αιώνες των αιώνων, αμήν.
Έξω από το γήπεδο, όμως, δεν έχει πει τίποτα ενδιαφέρον, τίποτα χρήσιμο και μάλλον τίποτα σοβαρό, εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Μονάχα τσιτάτα και αναμασήματα. Οι όποιες πολιτικές του θέσεις είναι επιπέδου δημοτικού. Οι αυτοκαταστροφικές του τάσεις δεν διαθέτουν κάποια, ας πούμε φιλοσοφική βάση, τύπου Τσαρλς Μπουκόβσκι, ή έστω ένα μποέμικο και πηγαίο «I don’t give a fuck» υπόβαθρο σαν του Τζωρτζ Μπεστ. Μονάχα την θλίψη της αδυναμίας διαθέτουν και την ηττοπάθεια της ανημποριάς.
Η μαγκιά του είναι κατά κανόνα κουτοπόνηρη. Δεν έχει την αύρα του ήθους και της ανάληψης της ευθύνης, που αποκτούν οι αληθινοί μάγκες των γκέτο και των δρόμων, όπως ο άρχοντας Ζιντάν. Ακόμα και οι ποδοσφαιρικές του θέσεις, απόψεις ή οι ιστορίες ρε παιδί μου, με κάποιον τρόπο, καταλήγουν βαρετές και προβλέψιμες, μέσα στην υποτιθέμενη αυθάδειά τους.
Λυπάμαι, αλλά ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, από τη στιγμή που σταμάτησε την μπάλα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας κουραστικός καραγκιοζάκος.
Οι ανά τον κόσμο αριστερόστροφοι λάτρεις του Κάστρο και του Τσάβες (αναλογικά, η Ελλάδα πρέπει να έχει τους περισσότερους τέτοιους στον πλανήτη) συγκινούνται με το τατουάζ του Τσε στο μπράτσο του Ντιέγκο, προβάλλουν στους ποδοσφαιρικούς του θριάμβους, νίκες των καταπιεσμένων ετούτου του ντουνιά απέναντι στην κακή Δύση και του δικαιολογούν τα πάντα.
Οι υπόλοιποι δεν μπορούν παρά να στεναχωριούνται με την εικόνα ενός ολοφάνερα άρρωστου ανθρώπου που χρειάζεται βοήθεια. Δεν χρειάζεται διαρκή τηλεοπτικά πλάνα και σίγουρα, δεν χρειάζεται αποθέωση της παρακμής του.
Υ.Γ. Για πρώτη φορά μετά το 1986, είμαι με την Εθνική Αργεντινής σε ένα Μουντιάλ. Το συγκινητικό τουρλουμπούκι που παρουσίασαν απέναντι στην Νιγηρία, με κέρδισε όσο δεν με έχει κερδίσει άλλη Εθνική σε αυτή τη διοργάνωση. Είχε πάθος και απελπισία, είχε αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, είχε την καλύτερη κερκίδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο και ενώ είχε επιτέλους και την ποιότητα του Μέσι (του οποίου το κατέβασμα στο πρώτο γκολ είναι η ωραιότερη ενέργεια μέχρι στιγμής στα γήπεδα της Ρωσίας), η σωτηρία ήρθε in extremis, από το άψογο τελείωμα ένος άμπαλου αμυντικού!
Μόνο αγάπη για αυτήν την κακή ομάδα. Μακάρι να φτάσει μέχρι τέλους.
Πηγή: sdna.gr
