Γκαφούρ: «Ούτε ευρώ για πάνω από πέντε μήνες»!
12:02 - 27 Ιουνίου 2018
Γέννημα-θρέμμα Παρισιού ο Μικαέλ Γκαφούρ είναι Γάλλος μόνο στην ταυτότητα και στο διαβατήριο. Σε όλα τα υπόλοιπα είναι μάλλον… Ισπανός, αφού στη συγκεκριμένη χώρα αγωνιζόταν τα τελευταία δέκα χρόνια, σε αυτήν γνώρισε τη σύζυγό του και σε αυτήν θέλει να ζήσει μετά το πέρας της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Μιας καριέρας, το ξεκίνημα της οποίας βασίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό σε συγκυρίες και αποτελεί μια διαρκή περιπλάνηση για τον 31χρονο κεντρικό αμυντικό, ο οποίος για την προσεχή διετία θα δηλώνει κάτοικος «Ηλίας Πούλλος».
Σε μια σχεδόν… αυτοβιογραφική συνέντευξή του σε γαλλικό Μέσο ο Γκαφούρ αποκάλυψε πολλές και ενδιαφέρουσες πτυχές της σταδιοδρομίας και του χαρακτήρα του. Η OMADA παρουσιάζει τα σημαντικότερα σημεία:
-Έχεις ζήσει σε επτά πόλεις της Ισπανίας. Ποιας τον τρόπο ζωής προτιμάς;
-Το μέρος της Ισπανίας που προτιμώ είναι μακράν του δεύτερου η Μούρθια. Πρώτον, διότι εκεί συνάντησα τη γυναίκα μου. Δεύτερον, διότι μου αρέσει ο έντονος ρυθμός στον τρόπο ζωής, το μεσογειακό κλίμα, η μικρή απόσταση από τη θάλασσα… Είναι κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο ο παράδεισος για μένα. Όταν ολοκληρώσω την ποδοσφαιρική μου καριέρα, ελπίζω να γυρίσω να ζήσω εκεί.
-Η Σεντ Ετιέν, στην οποία έκανες τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα, δεν σου λείπει;
-Καθόλου (γέλια). Πέρασα όμορφα χρόνια, αλλά γενικά η Γαλλία δεν μου λείπει στο ελάχιστο.
-Όταν σε έδιωξαν από εκεί, σκέφτηκες ότι ουδέποτε θα γινόσουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
-Όταν μου είπαν ότι δεν θα με κρατήσουν, ήθελα να βάλω το ποδόσφαιρο στο παρελθόν μου. Τελικά, η Ροντέζ με έπεισε να πάω στο εθνικό πρωτάθλημα. Για το σύλλογο ήταν μια πολύ καλή χρονιά, αφού η ομάδα πέτυχε την άνοδο. Σε προσωπικό επίπεδο, όμως, ήταν μια τεράστια ταλαιπωρία και ο λόγος απλός: έπαιζα ελάχιστα… Η Ισπανία έγινε το Ελ Ντοράντο μου.
-Πώς βρέθηκες το 2007 στη Λόρκα;
-Από έναν απίθανο συνδυασμό περιστάσεων. Ήμουν στο Παρίσι, έπαιζα μπάλα με φίλους και τον ξάδελφό μου. Συναντώ έναν τύπο που είχε διασυνδέσεις στην Ισπανία. Πάνω στην κουβέντα μου προτείνει να μου βρει έναν ισπανικό σύλλογο για να περάσω δοκιμαστικό. Είπα ναι, δίχως να σοβαρομιλώ, διότι δεν τον γνώριζα καν τον τύπο. Μια εβδομάδα αργότερα, ωστόσο, μου τηλεφωνεί και μου λέει ότι από τη Δευτέρα πρέπει να πάω στην Αλικάντε. Πήρα το ρίσκο να πάω εκεί, δίχως επιβεβαίωση ότι κάποιος θα με περίμενε. Εν τέλει, η τύχη μου άλλαξε και είμαι εδώ που είμαι σήμερα. Σε διαφορετική περίπτωση, θα είχε γυρίσει στη Γαλλία και θα έπαιζα στο εταιρικό πρωτάθλημα με την εταιρεία που θα με είχε προσλάβει…
-Από την άφιξή σου στην Ισπανία έχει βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση στη δεύτερη κατηγορία;
-Το οικονομικό πλαίσιο έχει αλλάξει σημαντικά. Το ισπανικό ποδόσφαιρο είναι πρωτοπόρο σε ό,τι αφορά το παιχνίδι, αλλά υπολείπεται σημαντικά στο νομικό πλαίσιο. Στην Αγγλία ή ακόμη και στη Γαλλία, ο οικονομικός έλεγχος είναι πολύ αυστηρός. Εδώ, πολλοί σύλλογοι αδυνατούσαν να πληρώσουν τους παίκτες τους στο τέλος του μήνα. Σιγά-σιγά οι αρχές κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα πολύ πιο αυστηρό πλαίσιο, αλλά ακόμη απέχει πολύ από το αντίστοιχο γαλλικό…
-Μετακινήθηκες στην Ισπανία στο πολύ πρώιμο ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης. Σίγουρα πρέπει να πέρασες κάποιες δυσκολίες.
-Όταν έφτασα το 2007, η Λόρκα με πλήρωνε πάντα. Ήταν ο τελευταίος φυσιολογικός χρόνος πριν την κρίση. Μετά ήμουν για κάποια χρόνια σε Σαραγόσα και Θέλτα. Αυτοί είναι πιο οργανωμένοι σύλλογοι, συνεπώς έπαιρνα στην ώρα μου τους μισθούς μου. Στην Γκουαδαλαχάρα, την πρώτη μου ομάδα στη δεύτερη κατηγορία, η κατάσταση έγινε πιο περίπλοκη. Για περισσότερους από πέντε μήνες, ουδείς στην ομάδα είχε πάρει έστω ένα ευρώ. Αυτές ήταν δύσκολες στιγμές… Για να τις αντιμετωπίσεις, πρέπει να αποταμιεύεις λίγα χρήματα για να είσαι καλυμμένος. Και αν αυτά δεν αρκούν, ζητάς βοήθεια από την οικογένεια.
-Το χάσμα μεταξύ των μεγάλων του ισπανικού ποδοσφαίρου και των υπολοίπων κλείνει ή μεγαλώνει;
-Το αγωνιστικό κλείνει λιγάκι, αλλά το οικονομικά παραμένει τεράστιο ανάμεσα σε πρώτη και δεύτερη κατηγορία. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος τη διανομή των τηλεοπτικών δικαιωμάτων στο πρωτάθλημα… Φανταστείτε στη συνέχεια τη διαφορά με τις ομάδες της β’ κατηγορίας: είναι γιγαντιαία.
-Σήμερα θα έκανες την ίδια επιλογή, να αφήσεις τη Γαλλία για την Ισπανία;
-Η ιδέα να παίξω ξανά στη Γαλλία δεν με δυσαρεστεί. Η ομάδα της καρδιάς μου ανέκαθεν ήταν η Παρί, αλλά έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πέρασα από τα μέρη της (γέλια). Αν όμως με προσεγγίσει ένας ισπανικός και ένας γαλλικός σύλλογος, θα επιλέξω χωρίς δισταγμό τον πρώτο.
-Σε υπερβαίνει ορισμένες φορές η σημασία που έχει το ποδόσφαιρο στην Ισπανία;
-Ναι, αλλά αυτό είναι καλό. Εδώ η θέρμη είναι παρούσα σε όλες τις πόλεις. Η β’ κατηγορία στελεχώνεται κυρίως από μεσαίες και μικρές πόλεις. Τα στάδια είναι γεμάτα σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Ακόμη και οι εχθρικές ατμόσφαιρες είναι ευχάριστες. Στην Ισπανία έχουν αντιληφθεί ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι μια γιορτή. Ο σύλλογος που με άγγιξε περισσότερο σε αυτό το επίπεδο είναι η Θέλτα. Στο Βίγκο ο κόσμος πραγματικά εξαρτάται από τα αποτελέσματα της Θέλτα. Μια ήττα και η ατμόσφαιρα είναι χάλια στη διάρκεια της εβδομάδας. Από την άλλη, αν νικούσες, ήσουν ο βασιλιάς της πόλης.
Σε μια σχεδόν… αυτοβιογραφική συνέντευξή του σε γαλλικό Μέσο ο Γκαφούρ αποκάλυψε πολλές και ενδιαφέρουσες πτυχές της σταδιοδρομίας και του χαρακτήρα του. Η OMADA παρουσιάζει τα σημαντικότερα σημεία:
-Έχεις ζήσει σε επτά πόλεις της Ισπανίας. Ποιας τον τρόπο ζωής προτιμάς;
-Το μέρος της Ισπανίας που προτιμώ είναι μακράν του δεύτερου η Μούρθια. Πρώτον, διότι εκεί συνάντησα τη γυναίκα μου. Δεύτερον, διότι μου αρέσει ο έντονος ρυθμός στον τρόπο ζωής, το μεσογειακό κλίμα, η μικρή απόσταση από τη θάλασσα… Είναι κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο ο παράδεισος για μένα. Όταν ολοκληρώσω την ποδοσφαιρική μου καριέρα, ελπίζω να γυρίσω να ζήσω εκεί.
-Η Σεντ Ετιέν, στην οποία έκανες τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα, δεν σου λείπει;
-Καθόλου (γέλια). Πέρασα όμορφα χρόνια, αλλά γενικά η Γαλλία δεν μου λείπει στο ελάχιστο.
-Όταν σε έδιωξαν από εκεί, σκέφτηκες ότι ουδέποτε θα γινόσουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
-Όταν μου είπαν ότι δεν θα με κρατήσουν, ήθελα να βάλω το ποδόσφαιρο στο παρελθόν μου. Τελικά, η Ροντέζ με έπεισε να πάω στο εθνικό πρωτάθλημα. Για το σύλλογο ήταν μια πολύ καλή χρονιά, αφού η ομάδα πέτυχε την άνοδο. Σε προσωπικό επίπεδο, όμως, ήταν μια τεράστια ταλαιπωρία και ο λόγος απλός: έπαιζα ελάχιστα… Η Ισπανία έγινε το Ελ Ντοράντο μου.
-Πώς βρέθηκες το 2007 στη Λόρκα;
-Από έναν απίθανο συνδυασμό περιστάσεων. Ήμουν στο Παρίσι, έπαιζα μπάλα με φίλους και τον ξάδελφό μου. Συναντώ έναν τύπο που είχε διασυνδέσεις στην Ισπανία. Πάνω στην κουβέντα μου προτείνει να μου βρει έναν ισπανικό σύλλογο για να περάσω δοκιμαστικό. Είπα ναι, δίχως να σοβαρομιλώ, διότι δεν τον γνώριζα καν τον τύπο. Μια εβδομάδα αργότερα, ωστόσο, μου τηλεφωνεί και μου λέει ότι από τη Δευτέρα πρέπει να πάω στην Αλικάντε. Πήρα το ρίσκο να πάω εκεί, δίχως επιβεβαίωση ότι κάποιος θα με περίμενε. Εν τέλει, η τύχη μου άλλαξε και είμαι εδώ που είμαι σήμερα. Σε διαφορετική περίπτωση, θα είχε γυρίσει στη Γαλλία και θα έπαιζα στο εταιρικό πρωτάθλημα με την εταιρεία που θα με είχε προσλάβει…
-Από την άφιξή σου στην Ισπανία έχει βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση στη δεύτερη κατηγορία;
-Το οικονομικό πλαίσιο έχει αλλάξει σημαντικά. Το ισπανικό ποδόσφαιρο είναι πρωτοπόρο σε ό,τι αφορά το παιχνίδι, αλλά υπολείπεται σημαντικά στο νομικό πλαίσιο. Στην Αγγλία ή ακόμη και στη Γαλλία, ο οικονομικός έλεγχος είναι πολύ αυστηρός. Εδώ, πολλοί σύλλογοι αδυνατούσαν να πληρώσουν τους παίκτες τους στο τέλος του μήνα. Σιγά-σιγά οι αρχές κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα πολύ πιο αυστηρό πλαίσιο, αλλά ακόμη απέχει πολύ από το αντίστοιχο γαλλικό…
-Μετακινήθηκες στην Ισπανία στο πολύ πρώιμο ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης. Σίγουρα πρέπει να πέρασες κάποιες δυσκολίες.
-Όταν έφτασα το 2007, η Λόρκα με πλήρωνε πάντα. Ήταν ο τελευταίος φυσιολογικός χρόνος πριν την κρίση. Μετά ήμουν για κάποια χρόνια σε Σαραγόσα και Θέλτα. Αυτοί είναι πιο οργανωμένοι σύλλογοι, συνεπώς έπαιρνα στην ώρα μου τους μισθούς μου. Στην Γκουαδαλαχάρα, την πρώτη μου ομάδα στη δεύτερη κατηγορία, η κατάσταση έγινε πιο περίπλοκη. Για περισσότερους από πέντε μήνες, ουδείς στην ομάδα είχε πάρει έστω ένα ευρώ. Αυτές ήταν δύσκολες στιγμές… Για να τις αντιμετωπίσεις, πρέπει να αποταμιεύεις λίγα χρήματα για να είσαι καλυμμένος. Και αν αυτά δεν αρκούν, ζητάς βοήθεια από την οικογένεια.
-Το χάσμα μεταξύ των μεγάλων του ισπανικού ποδοσφαίρου και των υπολοίπων κλείνει ή μεγαλώνει;
-Το αγωνιστικό κλείνει λιγάκι, αλλά το οικονομικά παραμένει τεράστιο ανάμεσα σε πρώτη και δεύτερη κατηγορία. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος τη διανομή των τηλεοπτικών δικαιωμάτων στο πρωτάθλημα… Φανταστείτε στη συνέχεια τη διαφορά με τις ομάδες της β’ κατηγορίας: είναι γιγαντιαία.
-Σήμερα θα έκανες την ίδια επιλογή, να αφήσεις τη Γαλλία για την Ισπανία;
-Η ιδέα να παίξω ξανά στη Γαλλία δεν με δυσαρεστεί. Η ομάδα της καρδιάς μου ανέκαθεν ήταν η Παρί, αλλά έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πέρασα από τα μέρη της (γέλια). Αν όμως με προσεγγίσει ένας ισπανικός και ένας γαλλικός σύλλογος, θα επιλέξω χωρίς δισταγμό τον πρώτο.
-Σε υπερβαίνει ορισμένες φορές η σημασία που έχει το ποδόσφαιρο στην Ισπανία;
-Ναι, αλλά αυτό είναι καλό. Εδώ η θέρμη είναι παρούσα σε όλες τις πόλεις. Η β’ κατηγορία στελεχώνεται κυρίως από μεσαίες και μικρές πόλεις. Τα στάδια είναι γεμάτα σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Ακόμη και οι εχθρικές ατμόσφαιρες είναι ευχάριστες. Στην Ισπανία έχουν αντιληφθεί ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι μια γιορτή. Ο σύλλογος που με άγγιξε περισσότερο σε αυτό το επίπεδο είναι η Θέλτα. Στο Βίγκο ο κόσμος πραγματικά εξαρτάται από τα αποτελέσματα της Θέλτα. Μια ήττα και η ατμόσφαιρα είναι χάλια στη διάρκεια της εβδομάδας. Από την άλλη, αν νικούσες, ήσουν ο βασιλιάς της πόλης.
