Ι. Συγκρασίτη: Θρίαμβος που μπορεί να είναι και Αχίλλειος πτέρνα του Ερντογάν
10:47 - 27 Ιουνίου 2018
Η εκλογική νίκη και ο θρίαμβος του Ερντογάν, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και η αχίλλειος πτέρνα του, το αδύνατο σημείο του, η κερκόπορτα που θα οδηγήσει την Τουρκία, αν όχι στην καταστροφή, τουλάχιστον σε μια ανεπανόρθωτη στρατηγική ήττα, εκτιμά σε ανάλυσή της για το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στην Τουρκία, η Διεθνολόγος, Ιωάννα Συγκρασίτη.
Η κ. Συγκρασίτη, σημειώνει πως οι διπλές κάλπες της 24ης Ιουνίου, επιβεβαίωσαν γι’ ακόμα μια φορά, αυτό που επισημένετο και τον Απρίλιο του 2017 αμέσως μετά το δημοψήφισμα, ότι η ενότητα του τουρκικού έθνους τίθεται πλέον εν αμφιβόλλω.
Γιατί, όπως εξηγεί η Διεθνολόγος, μπορεί ο Ερντογάν να εδραίωσε το καθεστώς του, αλλά όπως όλα δείχνουν, παγιώνεται επικίνδυνα μια βαθιά τριχοτόμηση του εκλογικού σώματος που ξεπερνά την απλή ιδεολογική και κομματική πολυδιάσπαση ή διαφοροποίηση των Τούρκων εκλογέων.
Σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, η Ιωάννα Συγκρασίτη θέτει το καίριο ερώτημα, ποια θα είναι η απάντηση της Ε.Ε., και των Η.Π.Α, που τόσα χρόνια κάνουν τα στραβά μάτια για να μην «δυσαρεστήσουν» τον μεγάλο ασθενή, αν τελικά ο Ερντογάν αποφασίσει να πολιτεύεται ως νέο-Οθωμανός Σουλτάνος.
«Εκεί θα κριθεί το παιχνίδι. Στην στάση των Η.Π.Α και της Ε.Ε.», σημειώνει.
Διαβάστε πιο κάτω αυτούσια την ανάλυση της διεθνολόγου Ιωάννας Συγκρασίτη για το αποτέλεσμα των τουρκικών εκλογών:
Παρακολουθώντας τα αποτελέσματα των πρόσφατων διπλών τουρκικών εκλογών και την θριαμβευτική εκλογική επικράτηση του Ερντογάν και των συμμάχων του Γκρίζων Λύκων, σε Προεδρία και Εθνοσυνέλευση θυμήθηκα μια παροιμιώδη φράση του Μέγα Ναπολέοντα ότι «ο πιο μεγάλος κίνδυνος γεννιέται τη στιγμή της νίκης».
Πράγματι, εκ πρώτης όψεως, το νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα εδραιώνει και διαιωνίζει την πρωτοκαθεδρία, την πολιτική κυριαρχία και την εξουσία του Ερντογάν. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις υπερεξουσίες που η πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση του προσέδωσε, αλλά και με την έπαρση, τον μεγαλοϊδεατισμό, τον ιδιόρρυθμο «ισλαμό-συντηρητισμό» και την αλαζονεία που τον διακρίνουν, κάλλιστα πλέον μπορεί να θεωρηθεί όχι Πρόεδρος αλλά νέο-Οθωμανός Σουλτάνος. Ένας Σουλτάνος που με τη συμπεριφορά του οδηγεί τον λαό του στον διχασμό. Γιατί όπως προείπαμε η νίκη εγκυμονεί κινδύνους.
Οι διπλές κάλπες της 24ης Ιουνίου, επιβεβαίωσαν γι’ ακόμα μια φορά, αυτό που επισημένετο και τον Απρίλιο του 2017 αμέσως μετά το δημοψήφισμα, ότι η ενότητα του τουρκικού έθνους τίθεται πλέον εν αμφιβόλλω.
Μπορεί ο Ερντογάν να εδραίωσε το καθεστώς του, αλλά όπως όλα δείχνουν, παγιώνεται επικίνδυνα μια βαθιά τριχοτόμηση του εκλογικού σώματος που ξεπερνά την απλή ιδεολογική και κομματική πολυδιάσπαση ή διαφοροποίηση των Τούρκων εκλογέων. Πρόκειται για μια φάση χαλάρωσης, μια σταδιακή αποδόμηση του εθνικού συνεκτικού αφηγήματος της Τουρκίας όπως το είχε επιβάλλει στην χώρα ο Κεμάλ Ατατούρκ.
Η εν λόγω αποσύνθεση δεν έχει μόνο πολιτικά ή κομματικά αίτια. Η αφετηρία της αγγίζει κάτι βαθύτερο: «Την ψυχολογική, την κοινωνική και την πολιτισμική διαφοροποίηση και εχθρότητα των κυρίαρχων πληθυσμιακών ομάδων που συγκροτούν τη σύγχρονη Τουρκία.
Οι επαρχίες και η Ανατολία υποστηρίζουν τον Ερντογάν, η κεμαλική Τουρκία και τα παραδοσιακώς φιλελεύθερα παράλια (οι δυτικότροποι και εξευρωπαϊσμένοι Τούρκοι) υποστηρίζουν τον Ιντζέ, ενώ τέλος, οι Κούρδοι της Τουρκίας συσπειρώνονται γύρω από το φιλοκουρδικό HDP του Ντεμιρτάς, που ανέκαμψε θριαμβευτικά στην τουρκική πολιτική σκηνή ακόμη και με τον ηγέτη του στη φυλακή.
Κάθε μέρα οι τρεις αυτές πληθυσμιακές ομάδες απομακρύνονται και αποξενώνονται όλο και πιο πολύ μεταξύ τους. Οι διαφωνίες τους παύουν να είναι απλώς πολιτικές και η σύγκρουσή τους όπως προείπαμε αποκτά άλλα χαρακτηριστικά.
Χαρακτηριστικά απέχθειας και μίσους. Τα πράγματα τείνουν να γίνουν πλέον ανεξέλεγκτα και επικίνδυνα. Γι’ αυτό και τα ξέφρενα επινίκια μπορεί να κυοφορούν μοιραίους για την Τουρκία κινδύνους. Η μετεκλογική πολιτική συμπεριφορά του θριαμβευτή Ερντογάν το προσεχές διάστημα θα κρίνει πολλά. Θα απλώσει χέρι συνεργασίας στους εσωτερικούς του αντιπάλους ή θα σκληρύνει ακόμη πιο πολύ τη στάση του σε όποιον δεν τον υποστηρίζει; Θα προβεί σε ένα στοιχειώδη εκδημοκρατισμό της χώρας ή θα συνεχίσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει επιβάλλει μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα; Θα συνεχίσει να χειραγωγεί την δικαιοσύνη, του θεσμούς και την ελευθεροτυπία; Και αν όλα αυτά συμβούν πως θα αντιδράσει η τουρκική κοινωνία;
Στην εξωτερική πολιτική, θα συνεχίσει να ακροβατεί μεταξύ Δύσης, Ευρώπης και Ρωσίας; Θα παραμείνει στο ΝΑΤΟ ή θα απομακρυνθεί κι άλλο από την ατλαντική συμμαχία; Θα συνεχίσει να ανοίγει μέτωπα εχθρότητας με όλα τα γειτονικά κράτη (Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Ιράκ, Συρία, Αρμενία); Και αν τελικά αποφασίσει να πολιτεύεται ως νέο-Οθωμανός Σουλτάνος, ποια θα είναι η απάντηση της Ε.Ε και των Η.Π.Α που τόσα χρόνια κάνουν τα στραβά μάτια για να μην «δυσαρεστήσουν» τον μεγάλο ασθενή; Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Εκεί θα κριθεί το παιχνίδι. Στην στάση των Η.Π.Α και της Ε.Ε.
Θα συνεχίσουν να ανέχονται τα καπρίτσια, τα πείσματα και τις ασκήσεις ισορροπίας του Ερντογάν; Την αντιδυτική του ρητορική και τις ευθείες βολές και απειλές σε όποιον δεν συναινεί στις απαιτήσεις του; Θα συνεχίσουν την πολιτική κατευνασμού ελπίζοντας μήπως τον φέρουν στα νερά τους ή θα απαντήσουν δυναμικά; Και αν απαντήσουν δυναμικά, έως που θα φθάσει η αντίδρασή τους;
Μιας και ξεκινήσαμε με μια ρήση του Μεγάλου Ναπολέοντα, ας κλείσουμε το άρθρο με μια ακόμα ρήση που αποδίδεται στον μεγάλο στρατηλάτη: «Η νίκη δεν σημαίνει τίποτα. Πρέπει να μπορείς να αξιοποιήσεις την επιτυχία». Γιατί μπορεί τελικά, η εκλογική νίκη και ο θρίαμβος του Ερντογάν, να είναι ταυτόχρονα και η αχίλλειος πτέρνα του. Το αδύνατο σημείο του. Η κερκόπορτα που θα οδηγήσει την Τουρκία, αν όχι στην καταστροφή, τουλάχιστον σε μια ανεπανόρθωτη στρατηγική ήττα.
Γιατί, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα, αλλά και γιατί στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό, όπως λέει και ο σοφός λαός μας!
Η κ. Συγκρασίτη, σημειώνει πως οι διπλές κάλπες της 24ης Ιουνίου, επιβεβαίωσαν γι’ ακόμα μια φορά, αυτό που επισημένετο και τον Απρίλιο του 2017 αμέσως μετά το δημοψήφισμα, ότι η ενότητα του τουρκικού έθνους τίθεται πλέον εν αμφιβόλλω.
Γιατί, όπως εξηγεί η Διεθνολόγος, μπορεί ο Ερντογάν να εδραίωσε το καθεστώς του, αλλά όπως όλα δείχνουν, παγιώνεται επικίνδυνα μια βαθιά τριχοτόμηση του εκλογικού σώματος που ξεπερνά την απλή ιδεολογική και κομματική πολυδιάσπαση ή διαφοροποίηση των Τούρκων εκλογέων.
Σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, η Ιωάννα Συγκρασίτη θέτει το καίριο ερώτημα, ποια θα είναι η απάντηση της Ε.Ε., και των Η.Π.Α, που τόσα χρόνια κάνουν τα στραβά μάτια για να μην «δυσαρεστήσουν» τον μεγάλο ασθενή, αν τελικά ο Ερντογάν αποφασίσει να πολιτεύεται ως νέο-Οθωμανός Σουλτάνος.
«Εκεί θα κριθεί το παιχνίδι. Στην στάση των Η.Π.Α και της Ε.Ε.», σημειώνει.
Διαβάστε πιο κάτω αυτούσια την ανάλυση της διεθνολόγου Ιωάννας Συγκρασίτη για το αποτέλεσμα των τουρκικών εκλογών:
Παρακολουθώντας τα αποτελέσματα των πρόσφατων διπλών τουρκικών εκλογών και την θριαμβευτική εκλογική επικράτηση του Ερντογάν και των συμμάχων του Γκρίζων Λύκων, σε Προεδρία και Εθνοσυνέλευση θυμήθηκα μια παροιμιώδη φράση του Μέγα Ναπολέοντα ότι «ο πιο μεγάλος κίνδυνος γεννιέται τη στιγμή της νίκης».
Πράγματι, εκ πρώτης όψεως, το νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα εδραιώνει και διαιωνίζει την πρωτοκαθεδρία, την πολιτική κυριαρχία και την εξουσία του Ερντογάν. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις υπερεξουσίες που η πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση του προσέδωσε, αλλά και με την έπαρση, τον μεγαλοϊδεατισμό, τον ιδιόρρυθμο «ισλαμό-συντηρητισμό» και την αλαζονεία που τον διακρίνουν, κάλλιστα πλέον μπορεί να θεωρηθεί όχι Πρόεδρος αλλά νέο-Οθωμανός Σουλτάνος. Ένας Σουλτάνος που με τη συμπεριφορά του οδηγεί τον λαό του στον διχασμό. Γιατί όπως προείπαμε η νίκη εγκυμονεί κινδύνους.
Οι διπλές κάλπες της 24ης Ιουνίου, επιβεβαίωσαν γι’ ακόμα μια φορά, αυτό που επισημένετο και τον Απρίλιο του 2017 αμέσως μετά το δημοψήφισμα, ότι η ενότητα του τουρκικού έθνους τίθεται πλέον εν αμφιβόλλω.
Μπορεί ο Ερντογάν να εδραίωσε το καθεστώς του, αλλά όπως όλα δείχνουν, παγιώνεται επικίνδυνα μια βαθιά τριχοτόμηση του εκλογικού σώματος που ξεπερνά την απλή ιδεολογική και κομματική πολυδιάσπαση ή διαφοροποίηση των Τούρκων εκλογέων. Πρόκειται για μια φάση χαλάρωσης, μια σταδιακή αποδόμηση του εθνικού συνεκτικού αφηγήματος της Τουρκίας όπως το είχε επιβάλλει στην χώρα ο Κεμάλ Ατατούρκ.
Η εν λόγω αποσύνθεση δεν έχει μόνο πολιτικά ή κομματικά αίτια. Η αφετηρία της αγγίζει κάτι βαθύτερο: «Την ψυχολογική, την κοινωνική και την πολιτισμική διαφοροποίηση και εχθρότητα των κυρίαρχων πληθυσμιακών ομάδων που συγκροτούν τη σύγχρονη Τουρκία.
Οι επαρχίες και η Ανατολία υποστηρίζουν τον Ερντογάν, η κεμαλική Τουρκία και τα παραδοσιακώς φιλελεύθερα παράλια (οι δυτικότροποι και εξευρωπαϊσμένοι Τούρκοι) υποστηρίζουν τον Ιντζέ, ενώ τέλος, οι Κούρδοι της Τουρκίας συσπειρώνονται γύρω από το φιλοκουρδικό HDP του Ντεμιρτάς, που ανέκαμψε θριαμβευτικά στην τουρκική πολιτική σκηνή ακόμη και με τον ηγέτη του στη φυλακή.
Κάθε μέρα οι τρεις αυτές πληθυσμιακές ομάδες απομακρύνονται και αποξενώνονται όλο και πιο πολύ μεταξύ τους. Οι διαφωνίες τους παύουν να είναι απλώς πολιτικές και η σύγκρουσή τους όπως προείπαμε αποκτά άλλα χαρακτηριστικά.
Χαρακτηριστικά απέχθειας και μίσους. Τα πράγματα τείνουν να γίνουν πλέον ανεξέλεγκτα και επικίνδυνα. Γι’ αυτό και τα ξέφρενα επινίκια μπορεί να κυοφορούν μοιραίους για την Τουρκία κινδύνους. Η μετεκλογική πολιτική συμπεριφορά του θριαμβευτή Ερντογάν το προσεχές διάστημα θα κρίνει πολλά. Θα απλώσει χέρι συνεργασίας στους εσωτερικούς του αντιπάλους ή θα σκληρύνει ακόμη πιο πολύ τη στάση του σε όποιον δεν τον υποστηρίζει; Θα προβεί σε ένα στοιχειώδη εκδημοκρατισμό της χώρας ή θα συνεχίσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει επιβάλλει μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα; Θα συνεχίσει να χειραγωγεί την δικαιοσύνη, του θεσμούς και την ελευθεροτυπία; Και αν όλα αυτά συμβούν πως θα αντιδράσει η τουρκική κοινωνία;
Στην εξωτερική πολιτική, θα συνεχίσει να ακροβατεί μεταξύ Δύσης, Ευρώπης και Ρωσίας; Θα παραμείνει στο ΝΑΤΟ ή θα απομακρυνθεί κι άλλο από την ατλαντική συμμαχία; Θα συνεχίσει να ανοίγει μέτωπα εχθρότητας με όλα τα γειτονικά κράτη (Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Ιράκ, Συρία, Αρμενία); Και αν τελικά αποφασίσει να πολιτεύεται ως νέο-Οθωμανός Σουλτάνος, ποια θα είναι η απάντηση της Ε.Ε και των Η.Π.Α που τόσα χρόνια κάνουν τα στραβά μάτια για να μην «δυσαρεστήσουν» τον μεγάλο ασθενή; Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Εκεί θα κριθεί το παιχνίδι. Στην στάση των Η.Π.Α και της Ε.Ε.
Θα συνεχίσουν να ανέχονται τα καπρίτσια, τα πείσματα και τις ασκήσεις ισορροπίας του Ερντογάν; Την αντιδυτική του ρητορική και τις ευθείες βολές και απειλές σε όποιον δεν συναινεί στις απαιτήσεις του; Θα συνεχίσουν την πολιτική κατευνασμού ελπίζοντας μήπως τον φέρουν στα νερά τους ή θα απαντήσουν δυναμικά; Και αν απαντήσουν δυναμικά, έως που θα φθάσει η αντίδρασή τους;
Μιας και ξεκινήσαμε με μια ρήση του Μεγάλου Ναπολέοντα, ας κλείσουμε το άρθρο με μια ακόμα ρήση που αποδίδεται στον μεγάλο στρατηλάτη: «Η νίκη δεν σημαίνει τίποτα. Πρέπει να μπορείς να αξιοποιήσεις την επιτυχία». Γιατί μπορεί τελικά, η εκλογική νίκη και ο θρίαμβος του Ερντογάν, να είναι ταυτόχρονα και η αχίλλειος πτέρνα του. Το αδύνατο σημείο του. Η κερκόπορτα που θα οδηγήσει την Τουρκία, αν όχι στην καταστροφή, τουλάχιστον σε μια ανεπανόρθωτη στρατηγική ήττα.
Γιατί, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα, αλλά και γιατί στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό, όπως λέει και ο σοφός λαός μας!
