Ποδόσφαιρο είναι η Ελλάδα να μπορεί να αποκλείσει την Κροατία και η Κροατία να μπορεί να πάρει το Μουντιάλ!

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τις μικρές άγνωστες ιστορίες που έκαναν το σκορποχώρι που του έκανε πλάκα η Ισλανδία στον όμιλο των προκριματικών, σε φιναλίστ Μουντιάλ και παρακαλεί όσους γεμίζουν τα social media με εξυπνάδες να μην υποτιμούν το ποδόσφαιρο...

Αν το δεις, αν το ζυγίσεις καλά, δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς ότι η Κροατία είναι η έκπληξη αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η συμμετοχή της αγαπημένης Αγγλίας στα ημιτελικά, παρά αυτής της Κροατίας στον τελικό. Από την στιγμή που αυτή η Κροατία δεν βρήκε στο δρόμο προς τον τελικό, το εμπόδιο κάποιας εκ των Γαλλίας, Βραζιλίας και Βελγίου, ήταν το απόλυτο φαβορί για να φτάσει στον τελικό.

Το κουμάντο στο παιχνίδι της Ρεάλ, ο Λούκα Μόντριτς, παίζει εκεί. Το... ημικουμάντο στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα, ο Ράκιτιτς, παίζει εκεί, ο επιθετικός που είναι ο μόνος που δεν κουνιέται από την Γιουβέντους τώρα που πήρε τον Κριστιάνο, ο σούπερ Μάριο είναι εκεί. Δεν έχει άλλη ομάδα να αντιπαραβάλει από το λεγόμενο κάτω ταμπλό, κάτι καλύτερο από αυτούς και φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και η αποκάλυψη του Μουντιάλ ο Ρέμπιτς, είναι και ο τεράστιος Πέρισιτς που δύο χρόνια τον θέλει ο Μουρίνιο και ακόμη δεν ξέρω να σας πω γιατί δεν τον πήρε, είναι και το μηχανάκι ο Μπρόζοβιτς, είναι πολλοί με ταλέντο και προσωπικότητα.

Ολοι αυτοί ήταν όμως ένα σκορποχώρι και έγιναν φαβορί όταν έγιναν παρέα, όχι μόνο ομάδα, αλλά και παρέα. Διότι “ναι” στον αθλητισμό σε τέτοιου είδους τουρνουά, των 30 ημερών δηλαδή, “οι παρέες γράφουν την ιστορία...”. Διαβάζω στα social media τις τελευταίες ώρες δεκάδες... έξυπνα σχόλια του τύπου “αυτούς θέλαμε να αποκλείσουμε στα μπαράζ ως Ελλάδα;” ή τα άλλα του τύπου “αν είχαμε αποκλείσει τους Κροάτες τώρα θα ήταν η Ελλάδα στον τελικό του Μουντιάλ” και πραγματικά διασκεδάζω, με όλους αυτούς που αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο με την λογική “το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα και ο αστυνομικός είναι μπουζούκι...”

Οχι η Ελλάδα δεν θα ήταν (μάλλον) στον τελικό του Μουντιάλ σήμερα, αν είχε αποκλείσει τους Κροάτες από τα μπαράζ, αλλά και “ναι η Εθνική Ελλάδας θα μπορούσε σε εκείνο το χρονικό σημείο να είχε αποκλείσει τους Κροάτες και να είχε προκριθεί αυτή στην τελική φάση...”.

Το επαναλαμβάνω για να μην νομίζετε ότι διαβάσατε λάθος, ότι εκείνη την Κροατία των μπαράζ, ίσως και να την είχε περάσει στη δεδομένη χρονική στιγμή η Ελλάδα. Ηταν ρεαλιστικός στόχος. Ηταν η χρονική στιγμή που η Ισλανδία έκανε πλάκα στην Κροατία και την έστειλε στα μπαράζ, ήταν η στιγμή που και η Ουκρανία σχεδόν έκανε πλάκα στους Κροάτες και παραλίγο, για ένα ημίχρονο να τους κόψει το δρόμο και για τα μπαράζ και να τους αφήσει τρίτους στον όμιλο.

Τότε που δεν μπορούσαν να νικήσουν ούτε την αδιάφορη Φινλανδία στο Ζάγκρεμπ (1-1) για να μην μπλέξουν στα μπαράζ. Τότε που όχι απλώς δεν ήταν παρέα, αλλά ήταν πλακωμένοι μεταξύ τους, άλλαζαν προπονητές 48 ώρες πριν το μεγάλο, το κρίσιμο ματς, ήθελαν μία μπάλα ο καθένας τους και δεν τους καίγοταν καρφί για το σύνολο...

Αυτή ήταν η Κροατία όταν έπαιξε τα μπαράζ και αυτή η Κροατία βρέθηκε στο Κίεβο, ένα ημίχρονο μακριά από τον αποκλεισμό από τους ομίλους και τον τερματισμό στην 3η θέση πίσω από Ισλανδία και Ουκρανία. Τότε εμφανίστηκε ο προπονητής Ντάλιτς, μία εντελώς αμφιλεγόμενη περίπτωση προπονητή, αλλά σε εκείνο το χρονικό σημείο, δεν υπήρχαν πολλές.

Τότε εμφανίστηκε κυρίως ο Νταβόρ Σούκερ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας και μεγαλύτερος Κροάτης ποδοσφαιριστής όλων των εποχών μέχρι εσχάτως. Αυτοί οι δύο τους έδειξαν την μεγάλη εικόνα στους σημερινούς παίκτες της Κροατίας. Ηξεραν ότι με αυτούς τους παίκτες, το μοναδικό πράγμα που έπρεπε να κάνουν, ήταν να τους μετατρέψουν σε σύνολο, να τους πείσουν να αγωνίζονται ως ομάδα και όχι ως άτομα. Να τους ψήσουν να αφήσουν τους βεντετισμούς στην άκρη, να τους πείσουν ότι αν το κάνουν, την βαλίτσα μπορούν να την πάνε πολύ μακριά.

Εκεί γύρισε το κουμπί, εκεί χτίστηκε αυτό που σήμερα όλοι λατρεύουμε να παρακολουθούμε. Εκεί και την πρώτη αγωνιστική των ομίλων στο Μουντιάλ. Εκεί όπου ο πολύς κύριος Κάλινιτς αρνήθηκε να μπει ως αλλαγή στο ματς, αναγνωρίζοντας για τον εαυτό του μόνο ρόλο βασικού. Ο Ντάλιτς χωρίς δεύτερη κουβέντα και βλέποντας την μεγάλη εικόνα και όχι την μικρή, τον έστειλε πίσω στο σπίτι χωρίς δεύτερη κουβέντα. “Κάλινιτς τέλος” είπε στη συνέντευξη τύπου και έστειλε το μήνυμα σε όλους τους παίκτες ότι δεν αστειεύεται και το εννοεί απολύτως όταν λέει ότι η ομάδα είναι πάνω από τον οποιονδήποτε.

Η Κροατία έμεινε από την πρώτη ημέρα του τουρνουά με 22 αντί για 23 παίκτες, αλλά 22 έτοιμους να πεθάνουν στο γήπεδο για τον μεγάλο στόχο και με έναν Κόβατσιτς, αυτόν της της Ρεάλ Μαδρίτης, να δέχεται να παίξει τον ρόλο του κομπάρσου με πεντάλεπτες γκεστ σταρ εμφανίσεις για να κυλήσει ο χρόνος. Αυτόν τον ρόλο του έδωσαν, αυτόν τον ρόλο παίρνει και τον υπηρετεί άψογα.

Κάπως έτσι η Κροατία έφτασε στον τελικό, κάπως έτσι διέσυρε την Αργεντινή, κάπως έτσι άντεξε τρεις συνεχόμενες παρατάσεις, κάπως έτσι έγραψε την ιστορία. Αλλά πάντα πίσω από μία μεγάλη ιστορία, υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Αυτές που σπανίως βλέπεις στο γήπεδο, αλλά τις μαθαίνεις αργότερα, τις διαβάζεις στα ψιλά γράμματα. Οτι η Κροατία είχε παίκτες για να φτάσει μέχρι τον τελικό το ξέραμε, ότι αυτοί οι παίκτες θα φτιάξουν τελικά ομάδα για να πάνε μέχρι τον τελικό το μάθαμε. Το θέμα είναι να βρούμε το πως, τις μικρές άγνωστες ιστορίες από εκείνες τις ημέρες των μπαράζ και των συνεχόμενων ραντεβού του Σούκερ με τους αστέρες αυτής της ομάδας...

Γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο και το μεγαλείο του. Να είναι εφικτό και ρεαλιστικό η Ελλάδα να αποκλείσει την Κροατία από του Μουντιάλ, να μην το κάνει τελικά και να μπορεί στη συνέχεια η Κροατία να πάρει το Μουντιάλ. Ποδόσφαιρο κύριοι, καλώς ήλθατε στον κόσμο που όλα είναι εφικτά, αλλά ακόμη και εσείς που το υπηρετείτε ορισμένες φορές το ξεχνάτε...

ΠΗΓΗ: gazzetta.gr