Ο Βίκτωρας, μαχητής της ζωής που πάλεψε και έλιωσε τον καρκίνο
06:54 - 17 Ιουλίου 2018
Είναι κάποιες φορές που τα προβλήματα που περνούν το κατώφλι σου είναι πολύ μεγάλα και βαριά. Είναι κάποιες φορές που ως άνθρωποι διερωτόμαστε… Γιατί; Γιατί σε μένα;
O κάθε άνθρωπος σηκώνει τον δικό του σταυρό. Κάποιες φορές, η ζωή σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Άλλοτε καλά και άλλοτε άσχημα. Σε κάνει να αναθεωρήσεις. Σου δίνει την ευκαιρία να κερδίσεις μια μάχη ή να τη χάσεις.
Ο Βίκτωρας είναι ένας νέος, 30 χρονών. Δάσκαλος στο επάγγελμα και ένας άνθρωπος, ο οποίος στα τριάντα του έχει ζήσει αρκετές δύσκολες στιγμές. Σε ηλικία 13 ετών, διαγνώστηκε με άππιο διαβήτη.
«Μετά από μερικά χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται και άλλα συμπτώματα, όπως πολυουρία, πολυφαγία και πολυδιψία. Έχανα βάρος απότομα και όταν λέω να χάνω βάρος δεν εννοώ μερικά γραμμάρια τη μέρα, να χάνεις κιλά με τη μέρα. Έτσι άρχισα να ψάχνομαι σε διάφορους γιατρούς».
Στον πρώτο γιατρό που πήγε, του ζήτησε να κάνει MRI και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα του ανακοίνωσε ότι είχε στον εγκέφαλό του κάτι σαν μπάλα σε μέγεθος κεφαλής μιας βίδας.
Αρχικά, ο γιατρός του είπε να μην ανησυχεί και ότι αυτό προκλήθηκε από τον διαβήτη. «Τότε σκέφτηκα καλά, γίνεται να έχω κάτι στο κεφάλι μου και να είναι από τον διαβήτη; Ο διαβήτης είναι απώλεια ορμόνης, τι σχέση μπορεί να έχει με κάτι που έχω στο κεφάλι μου. Καθησυχάστηκαν για μια δύο μέρες οι δικοί μου, αλλά το χάσιμο βάρους συνεχιζόταν».
Αφού συνέχισε το ψάξιμο, πέρασε από το Παίδων στην Αθήνα σε ηλικία 16 ετών και δεν εντοπίστηκε το πρόβλημα, ενώ στη συνέχεια κατέληξε σε ένα γιατρό στην ελεύθερη Αμμόχωστο.
«Χρειάζεται ψυχίατρο…»
O κάθε άνθρωπος σηκώνει τον δικό του σταυρό. Κάποιες φορές, η ζωή σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Άλλοτε καλά και άλλοτε άσχημα. Σε κάνει να αναθεωρήσεις. Σου δίνει την ευκαιρία να κερδίσεις μια μάχη ή να τη χάσεις.
Ο Βίκτωρας είναι ένας νέος, 30 χρονών. Δάσκαλος στο επάγγελμα και ένας άνθρωπος, ο οποίος στα τριάντα του έχει ζήσει αρκετές δύσκολες στιγμές. Σε ηλικία 13 ετών, διαγνώστηκε με άππιο διαβήτη.
«Μετά από μερικά χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται και άλλα συμπτώματα, όπως πολυουρία, πολυφαγία και πολυδιψία. Έχανα βάρος απότομα και όταν λέω να χάνω βάρος δεν εννοώ μερικά γραμμάρια τη μέρα, να χάνεις κιλά με τη μέρα. Έτσι άρχισα να ψάχνομαι σε διάφορους γιατρούς».
Στον πρώτο γιατρό που πήγε, του ζήτησε να κάνει MRI και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα του ανακοίνωσε ότι είχε στον εγκέφαλό του κάτι σαν μπάλα σε μέγεθος κεφαλής μιας βίδας.
Αρχικά, ο γιατρός του είπε να μην ανησυχεί και ότι αυτό προκλήθηκε από τον διαβήτη. «Τότε σκέφτηκα καλά, γίνεται να έχω κάτι στο κεφάλι μου και να είναι από τον διαβήτη; Ο διαβήτης είναι απώλεια ορμόνης, τι σχέση μπορεί να έχει με κάτι που έχω στο κεφάλι μου. Καθησυχάστηκαν για μια δύο μέρες οι δικοί μου, αλλά το χάσιμο βάρους συνεχιζόταν».
Αφού συνέχισε το ψάξιμο, πέρασε από το Παίδων στην Αθήνα σε ηλικία 16 ετών και δεν εντοπίστηκε το πρόβλημα, ενώ στη συνέχεια κατέληξε σε ένα γιατρό στην ελεύθερη Αμμόχωστο.
«Χρειάζεται ψυχίατρο…»
«Πήγα για επίσκεψη στον συγκεκριμένο γιατρό, με εξέτασε και σε κάποια στιγμή φωνάζει στη μητέρα μου, “έλα ένα λεπτό κυρία μου να σου πω κάτι”. Τότε στάθηκαν λίγο παρακάτω και τον άκουσα να της λέει “ο μιτσής πρέπει να τον δει ψυχίατρος, εν προβλήματα της εφηβείας τούτα, εν πελλάρες που λαλεί”.
Αυτό προκάλεσε εκ νέου την έκπληξη του Βίκτωρα, αφού στηριζόμενος στα ευρήματα του MRI διερωτήθηκε πώς, αφού υπάρχει κάτι στο κεφάλι του, δεν είναι τίποτα;
Τελικά κατέληξε στην παθολόγο του, η οποία του είπε ότι υποψιαζόταν κάτι, αλλά δεν ήταν ειδικός.
«Τότε με έστειλε σε ένα νευρολόγο. Πήγα την επόμενη μέρα, έκανα νέο MRI και ο όγκος από κεφάλι της βίδας έγινε όπως τη μπάλα του τέννις. Έφτασε σε ένα σημείο που το κεφάλι μου θα έκανε έκρηξη, γιατί το υγρό που παραγόταν στον εγκέφαλο μου, δεν έφευγε».
Την επόμενη μέρα μπήκε στο χειρουργείο. «Το υγρό έφυγε, όμως ο όγκος ήταν εκεί και μετά την εγχείρηση σταμάτησα να τρώω. Ακολούθως πήγα στο Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου, όπου έγινε μια πάρα πολύ καλή δουλειά για περίπου ένα χρόνο».
Αυτό προκάλεσε εκ νέου την έκπληξη του Βίκτωρα, αφού στηριζόμενος στα ευρήματα του MRI διερωτήθηκε πώς, αφού υπάρχει κάτι στο κεφάλι του, δεν είναι τίποτα;
Τελικά κατέληξε στην παθολόγο του, η οποία του είπε ότι υποψιαζόταν κάτι, αλλά δεν ήταν ειδικός.
«Τότε με έστειλε σε ένα νευρολόγο. Πήγα την επόμενη μέρα, έκανα νέο MRI και ο όγκος από κεφάλι της βίδας έγινε όπως τη μπάλα του τέννις. Έφτασε σε ένα σημείο που το κεφάλι μου θα έκανε έκρηξη, γιατί το υγρό που παραγόταν στον εγκέφαλο μου, δεν έφευγε».
Την επόμενη μέρα μπήκε στο χειρουργείο. «Το υγρό έφυγε, όμως ο όγκος ήταν εκεί και μετά την εγχείρηση σταμάτησα να τρώω. Ακολούθως πήγα στο Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου, όπου έγινε μια πάρα πολύ καλή δουλειά για περίπου ένα χρόνο».
«Έμεινα 39 κιλά»
Στο Ογκολογικό πέρασε όπως εξιστόρησε δύσκολες στιγμές. Όχι ψυχολογικά, αλλά σωματικά. «Ψυχολογικά πέρασαν δύσκολα οι γονείς μου, οι συγγενείς και οι φίλοι μου. Εγώ ήμουν σε μια κατάσταση αφασίας, λες και ήμουν ξύπνιος, αλλά δεν ήμουν. Έβλεπα τα πάντα, άκουγα τα πάντα, αλλά δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου να πω κάτι. Μου έφεραν ακόμα και ψυχολόγο για να μου μιλήσει και το μόνο που κατάφερα να του πω ήταν “πήγαινε μίλα στους υπόλοιπους γιατί εγώ είμαι καλά οι άλλοι έχουν το πρόβλημα”».
«Τελοσπάντων, ξεκινώντας ακτινοθεραπείες και χημειοθεραπείες βελτιώθηκα ελαφρώς, αλλά δεν μπορούσα να φάω. Μέχρι και νερό μου έδιναν με το κουταλάκι του γλυκού και αμέσως το έκανα εμετό. Σε κάποια στιγμή έφθασα τα 39 κιλά», εξήγησε.
«Εκτός από τον εγκέφαλο ακτινοβολήσαν και τον σπόνδυλο για να είμαστε σίγουροι ότι δεν πήγε κάπου αλλού και συνέχισα με χημειοθεραπείες. Τελικά, άρχισε να μειώνεται πολύ γρήγορα και άρχισα να βελτιώνομαι και να νιώθω καλύτερα».
«Έλιωσες τον, όπως τον βούτηρο…»
Στο Ογκολογικό πέρασε όπως εξιστόρησε δύσκολες στιγμές. Όχι ψυχολογικά, αλλά σωματικά. «Ψυχολογικά πέρασαν δύσκολα οι γονείς μου, οι συγγενείς και οι φίλοι μου. Εγώ ήμουν σε μια κατάσταση αφασίας, λες και ήμουν ξύπνιος, αλλά δεν ήμουν. Έβλεπα τα πάντα, άκουγα τα πάντα, αλλά δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου να πω κάτι. Μου έφεραν ακόμα και ψυχολόγο για να μου μιλήσει και το μόνο που κατάφερα να του πω ήταν “πήγαινε μίλα στους υπόλοιπους γιατί εγώ είμαι καλά οι άλλοι έχουν το πρόβλημα”».
«Τελοσπάντων, ξεκινώντας ακτινοθεραπείες και χημειοθεραπείες βελτιώθηκα ελαφρώς, αλλά δεν μπορούσα να φάω. Μέχρι και νερό μου έδιναν με το κουταλάκι του γλυκού και αμέσως το έκανα εμετό. Σε κάποια στιγμή έφθασα τα 39 κιλά», εξήγησε.
«Εκτός από τον εγκέφαλο ακτινοβολήσαν και τον σπόνδυλο για να είμαστε σίγουροι ότι δεν πήγε κάπου αλλού και συνέχισα με χημειοθεραπείες. Τελικά, άρχισε να μειώνεται πολύ γρήγορα και άρχισα να βελτιώνομαι και να νιώθω καλύτερα».
«Έλιωσες τον, όπως τον βούτηρο…»
Τότε, ήρθε μια μέρα ο γιατρός και με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, του είπε κάτι που δεν θα ξεχάσει ποτέ: «Ρε Βίκτωρα, έλιωσες τον όπως τον βούτυρο. Μου έδειξε το νέο MRI και ο όγκος είχε εξαφανιστεί».
Μετά από λίγες μέρες κατάφερε να σηκωθεί μόνος του και πήγε στην κουζίνα του Ογκολογικού. «Πήγα στο ψυγείο και ότι είχε μέσα το έφαγα. Ήταν μια πείνα που με κρατούσε τόσους μήνες. Από εκείνη τη μέρα άρχισα να βάζω τα κιλά μου. Μετά βγήκα από το Ογκολογικό και πήγα σπίτι μου».
Αφού άρχισε να δυναμώνει, στάθηκε στα πόδια του και έγινε αυτό που πάντα ήθελε. Δάσκαλος!
Μετά από λίγες μέρες κατάφερε να σηκωθεί μόνος του και πήγε στην κουζίνα του Ογκολογικού. «Πήγα στο ψυγείο και ότι είχε μέσα το έφαγα. Ήταν μια πείνα που με κρατούσε τόσους μήνες. Από εκείνη τη μέρα άρχισα να βάζω τα κιλά μου. Μετά βγήκα από το Ογκολογικό και πήγα σπίτι μου».
Αφού άρχισε να δυναμώνει, στάθηκε στα πόδια του και έγινε αυτό που πάντα ήθελε. Δάσκαλος!
Δάσκαλος ετών 30!
«Eίμαι δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο, στη Δερύνεια και μου αρέσουν συγκεκριμένα μαθήματα, όπως μαθηματικά, επιστήμη, τέχνες, σχεδιασμός και τεχνολογία.
Τελείωσα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και άρχισα το μεταπτυχιακό μου στο ΤΕΠΑΚ. Τελείωσα όμως το μεταπτυχιακό μου μέσω διαδικτύου στις νέες τεχνολογίες. Είχα ξεκινήσει το μεταπτυχιακό στις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση και για διάφορους λόγους το διέκοψα. Έκανα τα μισά μαθήματα από αυτά που έπρεπε να κάνω και συνέχισα με ιατρικές τεχνολογίες, μηχανολογικά, υπολογιστές.
Οι νέες τεχνολογίες στο μεταπτυχιακό μου είχαν να κάνουν με πράγματα που μπορούν να σε βοηθήσουν στην εκπαίδευση, όπως application. Αυτή η στροφή έγινε γιατί θεώρησα ότι έπρεπε να ανοίξω δρόμους αφού δεν περίμενα ότι θα διοριστώ ως δάσκαλος, γι’ αυτό είπα ότι έπρεπε να κάνω κάτι που θα μου έδινε περισσότερες επιλογές».
«Πάντα ήθελα να γίνω δάσκαλος»
Τελείωσα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και άρχισα το μεταπτυχιακό μου στο ΤΕΠΑΚ. Τελείωσα όμως το μεταπτυχιακό μου μέσω διαδικτύου στις νέες τεχνολογίες. Είχα ξεκινήσει το μεταπτυχιακό στις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση και για διάφορους λόγους το διέκοψα. Έκανα τα μισά μαθήματα από αυτά που έπρεπε να κάνω και συνέχισα με ιατρικές τεχνολογίες, μηχανολογικά, υπολογιστές.
Οι νέες τεχνολογίες στο μεταπτυχιακό μου είχαν να κάνουν με πράγματα που μπορούν να σε βοηθήσουν στην εκπαίδευση, όπως application. Αυτή η στροφή έγινε γιατί θεώρησα ότι έπρεπε να ανοίξω δρόμους αφού δεν περίμενα ότι θα διοριστώ ως δάσκαλος, γι’ αυτό είπα ότι έπρεπε να κάνω κάτι που θα μου έδινε περισσότερες επιλογές».
«Πάντα ήθελα να γίνω δάσκαλος»
Από την τελευταία τάξη του σχολείου είχε αποφασίσει ότι ήθελε να γίνει δάσκαλος και ήρθε σε ρήξη και με τους καθηγητές του, επειδή έπρεπε να βάλει πολλές επιλογές και εκείνος ήθελε να βάλει μόνο μια.
«Και έτσι έκανα. Δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Αφού αν έβαζα κάτι άλλο και περνούσα δεν θα πήγαινα. Δεν το ήθελα και δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει.
Επέλεξα να γίνω δάσκαλος γιατί ήθελα να εργάζομαι με παιδιά. Περνάς ωραία, περνούν και τα παιδιά ωραία και σίγουρα μαθαίνεις κάτι. Μου άρεσε από πάντα να δουλεύω με παιδιά και από μικρός θυμάμαι ότι ασχολούμουν με παιδιά».
Την ώρα όμως που μπαίνεις στην εκπαίδευση αναφέρει, αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα. «Όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και σε πολλές οικογένειες. Έτσι από αυτή τη θέση μπορώ να βοηθήσω νομίζω. Σίγουρα δεν μπορείς να βοηθήσεις όλα τα παιδιά αλλά αν καταφέρεις να αλλάξεις κάτι στη ζωή έστω και ενός παιδιού αισθάνεσαι ότι πέτυχες κάτι καλό».
Μην αφήσεις κάτι που μπορείς
να κάνεις σήμερα για αύριο
«Και έτσι έκανα. Δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Αφού αν έβαζα κάτι άλλο και περνούσα δεν θα πήγαινα. Δεν το ήθελα και δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει.
Επέλεξα να γίνω δάσκαλος γιατί ήθελα να εργάζομαι με παιδιά. Περνάς ωραία, περνούν και τα παιδιά ωραία και σίγουρα μαθαίνεις κάτι. Μου άρεσε από πάντα να δουλεύω με παιδιά και από μικρός θυμάμαι ότι ασχολούμουν με παιδιά».
Την ώρα όμως που μπαίνεις στην εκπαίδευση αναφέρει, αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα. «Όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και σε πολλές οικογένειες. Έτσι από αυτή τη θέση μπορώ να βοηθήσω νομίζω. Σίγουρα δεν μπορείς να βοηθήσεις όλα τα παιδιά αλλά αν καταφέρεις να αλλάξεις κάτι στη ζωή έστω και ενός παιδιού αισθάνεσαι ότι πέτυχες κάτι καλό».
Μην αφήσεις κάτι που μπορείς
να κάνεις σήμερα για αύριο
«Γενικά μετά από αυτή την περιπέτεια στη ζωή μου δεν συγκινούμε. Απλώς βλέπω ότι δυσκολεύομαι να συγκινηθώ. Αντιλαμβάνομαι τι γίνεται, μπορεί να με πειράξει κάτι, αλλά δεν θα κλάψω. Και από την άλλη όμως, αποφάσισα ότι θα κάνω τα πράγματα που θέλω γιατί η ζωή είναι μικρή. Και δεν μιλώ για πράγματα μεγάλα, αλλά και τα μικρά καθημερινά. Όπως για παράδειγμα ότι πηγαίνω να δω την γιαγιά μου, την ώρα που θα το σκεφτώ, όχι πιο μετά, όχι αύριο. Γιατί αύριο δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Ή θέλεις να πας για ένα ποτό, πήγαινε τώρα», συμπλήρωσε.
Τα παιδιά που περνούν τα
ίδια πρέπει να είναι δυνατά!
Τα παιδιά που περνούν τα
ίδια πρέπει να είναι δυνατά!
Αρκετοί συνάνθρωποι μας καθημερινά ταλαιπωρούνται από τον καρκίνο, αλλά ο Βίκτωρας στέλνει το δικό του μήνυμα:
«Το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω σε οποιονδήποτε περνά κάτι παρόμοιο με αυτό που πέρασα εγώ είναι ότι πρέπει να είναι δυνατός ή δυνατή και να μη σε πάρει από κάτω.
Αν χάσεις την ψυχολογία σου εσύ, γιατί οι άλλοι σίγουρα θα την χάσουν, το παιχνίδι τελείωσε. Ότι είναι να γίνει, θα γίνει. Δεν λέω ότι αν είσαι καλά ψυχολογικά σημαίνει θα νικήσεις, αλλά θα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες. Αυτό το λέω γιατί και στο Ογκολογικό όταν συζητούσαμε με τα άλλα άτομα που είχαν κάτι το ίδιο νιώθαμε καλύτερα».
