Ροδίων Ρήγας: Ο άγνωστος ήρωας που πυροβολήθηκε από Τούρκους στον ιστό
06:50 - 20 Ιουλίου 2018
Η σημερινή αποτελεί μέρα αποφράδα για ολόκληρο τον Ελληνισμό. Παράλληλα όμως υπάρχει, για να μας θυμίζει το μεγαλείο των προγόνων μας. Αυτόν που πολέμησαν αψηφώντας την προδοσία, αυτών που γνώριζαν πως ο αγώνας ήταν άνισος, αλλά πάλεψαν και υπερασπίστηκαν με πίστη και αφοσίωση την πατρίδα μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος τους.
Σκοτώθηκε στον ιστό από όπου υπέστειλε την τουρκική σημαία
Μια τέτοια ιστορία, άγνωστη στο ευρύ κοινό, είναι αυτή Ροδίωνος Ρήγα, ενός 17χρονου μαθητή, που ανήμερα της εισβολής μαζί με άλλους συμμαθητές και συναγωνιστές τους υπερασπίστηκαν το κέντρο της Λεμεσού.
20 Ιουλίου 1974. Λίγες μόνο ώρες μετά που άρχισε η απόβαση του Αττίλα από αέρος και θαλάσσης, στις βόρειες ακτές του νησιού, στη Λεμεσό μέλη της τουρκικής τρομοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ, άρχισαν να βάλλουν από την τ/κ συνοικία, στην οποία ήταν οχυρωμένοι, κατά της πόλης.
Ο Ροδιώνας μαζί με την ομάδα του μπήκαν στη μάχη από τους πρώτους και νωρίς νωρίς κατάφεραν να φέρουν σημαντικές απώλειες στον εχθρό. Κατέλαβαν μάλιστα ένα ζωτικής σημασίας φυλάκιο, γεγονός που αποδείχθηκε εκ των υστέρων μοιραίο για τον ίδιο.
Συγκεκριμένα ο Ροδίων αφού εισήλθε στο συγκεκριμένο φυλάκιο των Τούρκων αναρριχήθηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία και να βάλει στη θέση της την ελληνική.
Μια σφαίρα όμως ενός ακροβολισμένου στρατιώτη της ΤΜΤ από απέναντι φυλάκιο τον πέτυχε στον κρόταφο και προκάλεσε τον ακαριαίο θάνατο του.
Ο Ροδίωνας ήταν μόλις 17 χρονών μαθητής στο Εμπορικό Γυμνάσιο της Λεμεσού, προήρχετο από πολύτεκνη οικογένεια η οποία έχει να επιδείξει ουκ ολίγα παραδείγματα ανδρείας και ηρωισμού από την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολεμου.
Σκοτώθηκε στον ιστό από όπου υπέστειλε την τουρκική σημαία
Μια τέτοια ιστορία, άγνωστη στο ευρύ κοινό, είναι αυτή Ροδίωνος Ρήγα, ενός 17χρονου μαθητή, που ανήμερα της εισβολής μαζί με άλλους συμμαθητές και συναγωνιστές τους υπερασπίστηκαν το κέντρο της Λεμεσού.
20 Ιουλίου 1974. Λίγες μόνο ώρες μετά που άρχισε η απόβαση του Αττίλα από αέρος και θαλάσσης, στις βόρειες ακτές του νησιού, στη Λεμεσό μέλη της τουρκικής τρομοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ, άρχισαν να βάλλουν από την τ/κ συνοικία, στην οποία ήταν οχυρωμένοι, κατά της πόλης.
Ο Ροδιώνας μαζί με την ομάδα του μπήκαν στη μάχη από τους πρώτους και νωρίς νωρίς κατάφεραν να φέρουν σημαντικές απώλειες στον εχθρό. Κατέλαβαν μάλιστα ένα ζωτικής σημασίας φυλάκιο, γεγονός που αποδείχθηκε εκ των υστέρων μοιραίο για τον ίδιο.
Συγκεκριμένα ο Ροδίων αφού εισήλθε στο συγκεκριμένο φυλάκιο των Τούρκων αναρριχήθηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία και να βάλει στη θέση της την ελληνική.
Μια σφαίρα όμως ενός ακροβολισμένου στρατιώτη της ΤΜΤ από απέναντι φυλάκιο τον πέτυχε στον κρόταφο και προκάλεσε τον ακαριαίο θάνατο του.
Ο Ροδίωνας ήταν μόλις 17 χρονών μαθητής στο Εμπορικό Γυμνάσιο της Λεμεσού, προήρχετο από πολύτεκνη οικογένεια η οποία έχει να επιδείξει ουκ ολίγα παραδείγματα ανδρείας και ηρωισμού από την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολεμου.
Το χάος της εισβολής, η άγνοια για 24 ώρες και η αναγνώριση
Ο Γρηγόρης Ρήγας, αδερφός του Ροδίωνα μίλησε στον REPORTER και θυμήθηκε τις δραματικές μέρες της εισβολής.
«Επικρατούσε ένα χάος εκείνη τη μέρα. Μάθαμε για τον θάνατο του αδερφού μου την επομένη. Τότε εγώ ήμουν 15 ετών και πήγα στο Νοσοκομείο για να κάνω την αναγνώριση. Όταν μπήκα στο Νοσοκομείο επικρατούσε ένας πανικός. Με πήγαν στο νεκροτομείο όπου ήταν ο ένας πεταμένος πάνω στον άλλο. Τον αναγνώρισα, πήγα σπίτι και ακολούθησαν σκηνές αρχαίας τραγωδίας».
Στα χνάρια του θείου του Ροδίωνα Γεωργιάδη
Δεν πήρε τυχαία το όνομα του ο Ροδίων. Προήρχετο από μια οικογένεια που έδωσε πάρα πολλά στην πατρίδα. Ο θειος του, ο Ροδίωνας Γεωργιάδης απόφοιτος του Παγκυπρίου Γυμνασίου, εξοντώθηκε από τους Ναζί στις γερμανικές φυλακές του Βρανδεμβούργου τον Οκτώβριου του 1944.
Ο Ροδίωνας Γεωργιάδης υπήρξε εθελοντής πολεμιστής του έπους του Σαράντα στη Βόρειο Ήπειρο, στη συνέχεια εντάχθηκε στην εθνική αντίσταση και ίδρυσε στην Αθήνα μυστική αντιστασιακή οργάνωση και για αυτό το λόγο φυλακίστηκε από τους Ναζί.
Εμπνευσμένοι από τη θυσία του Ροδίωνα Γεωργιάδη, 13 χρόνια μετά, οι γονείς του Ροδίωνα Ρήγα αποφάσισαν να του δώσουν το όνομα του θείου του. Θείος και ανηψίος με τριάντα χρόνια διαφορά, έγραψαν αμφότεροι με χρυσά γράμματα τα ονόματά τους στο πάνθεον των ηρώων της ελληνικής ιστορίας.
«Η οικογένεια πρόσφερε ακόμα ένα ήρωα»
Ο θάνατος του προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση, ειδικά στην πόλη και επαρχία Λεμεσού, ωστόσο χάθηκε μέσα στις χιλιάδες τραγικές ιστορίες της πιο μαύρης σελίδας του τόπου μας. Καταγράφηκε ωστόσο από τον τύπο της εποχής.
Διαβάζουμε στην εφημερίδα μάχη της 2ας Αυγούστου του 1974:
Εις την σειράν των εθνικών ηρώων Ροδίωνος και Μιλτιάδη Γεωργιάδη, η οικογένεια Χατζημιλτή, πρόσφερεν ακόμη ένα ήρωα εις τον βωμόν της Πατρίδος.
Τον Ροδίωνα Κωνσταντίνου Ρήγα. Μαθητής πέμπτης τάξεως του Γυμνασίου Λεμεσού, μόλις 17 ετών, εις το προσκλητήριον της πατρίδος, ακολουθώντας τα βήματα των θείων του Ροδίωνος και Μιλτιάδη Γεωργιάδη, προσέτρεξεν από τους πρώτους και ερρίφθη εις την μάχην.
Η ομάδα του κατέλαβεν, ένα ζωτικό φυλάκιον του εχθρού και ανερριχήθη εις τον ιστόν να κατεβάση την τουρκικήν σημαίαν και αναρτήση την ελληνικήν.
Πλην όμως μια σφαίρα ενός ακροβολιστού όστις καραδοκούσε από έτερον φυλάκιος τον ευρήκες εις τον κρόταφον και τον άφησεν απνουν με την τουρκικήν σημαίαν εις τα χείρας.
Ο καημός της μάνας
Η τραγική μάνα του Ροδίωνα Ρήγα ζει μέχρι σήμερα στα 88 της χρόνια στη Λεμεσό. Μετά την απώλεια του γιου της ζει με ένα καημό.
«Η μάνα μου έχει έναν καημό από τότε που πέθανε ο Ροδίωνας. Να ονομαστεί η μικρή πλατεία απέναντι από το πατρικό μας και πίσω από το παλιό παντοπωλείο της Λεμεσού με το όνομα του γιου της. Το ζήτησε από πολλούς Δημοτικούς Συμβούλους και Δημάρχους όμως κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά. Θα ήταν ευχής έργον αν γινόταν έστω και σήμερα» εξηγεί ο αδερφός του.
Ο τελευταίος Ροδίωνας της οικογένειας
«Ένα πράγμα μας απαγόρευσε η μάνα μας» προσθέτει ο Γρηγόρης Ρήγας. «Να μην δώσουμε σε κανένα από τα παιδιά μας το όνομα του θείου τους. Για αυτό το λόγο ο δικός μας ο Ροδίωνας είναι και ο τελευταίος της οικογένειας» καταλήγει ο αδερφός του 17χρονου άγνωστου ήρωα της εισβολής.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Μαριο Καϊσή, που χωρίς την συνεισφορά του η συγγραφή του άρθρου θα ήταν αδύνατη.
