Το άλμα ζωής της ʼννας-Από τη μάχη με το θάνατο σε αγώνες δρόμου
09:00 - 01 Σεπτεμβρίου 2018
Η σκληρή εμπειρία και οι νέες λέξεις στο καθημερινό της λεξιλόγιο που έγιναν λέξεις επικοινωνίας , αλλά και η ηχώ που αντιλαλούσε στο άκουσμα της λέξης καρκίνος, προ καρκινώματα, θετικά ογκογονίδια, το κώμα και κυρίως η συνάντηση της με το θάνατο την έβγαλε δυνατότερη, σοφότερη και πιο μάχιμη για το μέλλον της αλλά και όσων παλεύουν για το σημαντικότερο αγαθό, την υγεία.
Όπως λέει και η ίδια οι τρικυμίες και οι τυφώνες στη ζωή της την σοκάρανε ναι, την τρομάξανε ναι την έκανα να πονέσει να δακρύσει να παραδώσει εαυτό μη μπορώντας να κουνήσει το σώμα της και να μην σταθεί στα πόδια της. Έζησε το ζωντανό νεκρό κορμί της που καθημερινά χανόταν και διαλυόταν από την ασθένεια και την σήψη, αλλά έμαθε πολύ καλά τι είναι ζωή και τι επιβίωση, τι σημαίνει να ακροάζεσαι την κάθε ηχώ και να χορεύεις στην ίδια γειτονιά με τα άστρα και το φεγγάρι κι ας έχει βροχή ή σκοτάδι ή ξαστεριά…
Έναν σταυρό όλοι κουβαλάμε στην πλάτη και στην ψυχή, που για άλλους είναι ελαφρύς και για άλλου τόσο μα τόσο βαρύς που για να τον σηκώσεις, τα αποθέματα ψυχικού σθένους και δυνάμεις που πρέπει να έχεις, πρέπει να είναι τεράστια. Γι΄ αυτό το λόγο, οι λίγοι και ποιοτικοί πλέον φίλοι που μετρά στις 2 παλάμες της την αποκαλούν ΤΕΡΑΣΤΙΑ και ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ!!!
Αρκετοί άνθρωποι στον κόσμο σηκώνουν ένα σταυρό που γράφει επάνω τη λέξη καρκίνος. Μια ασθένεια που για να την πολεμήσεις χρειάζεσαι τόλμη, στήριξη αλλά πρώτα και πάνω από όλα θετική σκέψη. Αυτή την λέξη η Άννα την αισθάνθηκε να την περιτριγυρίζει και να την αναστατώνει συθέμελα. Να χάνει το έδαφος από τα πόδια της αλλά να προσπαθεί ταυτόχρονα να σταθεί και να πιαστεί από τις αξίες της βαθιάς πίστης που της πρόσφεραν οι γονείς της αλλά και μέσα από τις γνώσεις και εμπειρίες που απόκτησε όταν ήταν τότε στο εξαμελές συμβούλιο του ανώτατου σώματος του εθελοντισμού(ΠΣΣΕ) όπου ήταν μέλη αρκετές εθελοντικές οργανώσεις που μέλημα τους ήταν η στήριξη των ατόμων με εμπειρία τον καρκίνο.
Η κ. Άννα Τσιηφτέ Καζακαίου, την οποία γνωρίσαμε μέσα από τις δράσεις της, υπερπολύτεκνη μητέρα, είναι μια γυναίκα που από το 2000, μέσα από πολλαπλές επεμβάσεις κατάφερε να υιοθετήσει κατά γράμμα το θέμα ΠΡΟΛΗΨΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ και τάχτηκε να πείσει την κοινωνία ότι η πραγματική έγκαιρη και έγκυρη πρόληψη σώζει ζωές. Έπεσε, σηκώθηκε, ξανά έπεσε και ξανασηκώθηκε τα τελευταία 18 χρόνια, αλλά δεν λύγισε. Στάθηκε μπροστά στα γεγονότα και με πυγμή βροντοφώναξε ότι θα παλέψει ξανά και ξανά, όσες φορές χρειαστεί.
«Ήμουν εθελόντρια στο Europa Donna, και το 2009 όταν είχα την πρώτη μου περιπέτεια με το ένα μου στήθος η οποία ήταν ένα σχεδόν χρόνο μετα την ολική υστερεκτομή του 2008, λόγο μετάπλασης κυττάρων , αισθανόμουν ότι έχανα την ζωή μου ένα με την υγεία μου. Η μια επέμβαση ερχόταν μετά την άλλη και ήταν ένα τελειωτικό κτύπημα το στήθος. ..Τότε αν και με αρκετή ντροπαλότητα να πω, με φόβο, με ταμπού…. μίλησα με την επιστήθια φίλη μου Στέλλα Κυριακίδου, τότε πρόεδρο του συλλόγου, η συνάντηση μας στο σύλλογο ήταν μεσα στα πλαίσια κάθε σεβασμού της προσωπικότητας , θυμάμαι πολύ καλά κάθε λέξη της η οποία έβγαινε μέσα από λόγια αγάπης… με καθησύχασε με το χειρισμό του θέματος μου και δεν ξεχνώ ποτέ αλλά αναφέρω συχνά μια πρότασή της που ήταν μέσα από αγκαλιά « αν βγει θετικό το πολεμάμε, αν βγει αρνητικό το φοβόμαστε». Το αποτέλεσμα της πρώτης βιοψίας μου…
Τελικά το αποτέλεσμα ήταν θετικό για την κ. Άννα και μέσα από μια εξελικτική πορεία εργαστηριακών ελέγχων από χειρούργους πλαστικούς χειρούργους ογκολόγους παίρνει την απόφαση και τα στήθη στα χέρια της και προχωρά στην άμφω ολική μαστεκτομή . Λίγες ημέρες μετά και ενώ όλα έβαιναν κάτ. ευχή και στα πλαίσια της ανάρρωσης έρχεται να προστεθεί ακόμη μια εμπειρία που την οδήγησε κάτ. επείγον σε ακόμη μία γυναικολογική επέμβαση, η οποία αν και επέμβαση ρουτίνας 2-3 ώρες και να επιστρέψει στο σπίτι της την έριξε σε κώμα.
Με τη στήριξη του συζύγου και της οικογένειας της, έδωσε σκληρή μάχη και βγήκε και πάλι νικήτρια από τον τρομακτικό όπως αναφέρει αγώνα της, αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή της ιστορίας. Αυτή η νέα μάχη που καλέστηκε να ζήσει πλέον είναι επιβίωση διότι άλλο να ζεις και άλλο να επιβιώνεις. Στο λεξιλόγιο προστέθηκε η ΑΘΕΑΤΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ… και συχνά την επιστρέφει στο νοσοκομείο για αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζει….
Το 2015, ημέρα των γενεθλίων της ήταν αντιμέτωπη με το πόνο… μας αναφέρει σχετικά : «Μέσα σε αυτό που περνώ, την αθέατη μου αναπηρία, όπως ονομάζεται, ήμουν στο νοσοκομείο και στις 2-3 μέρες μετά , όταν αισθάνθηκα καλύτερα άνοιξα τη σελίδα μου στο Facebook και έπεσε στην αντίληψη μου ένα φιλμάκι του «Άλμα ζωής» με σύνθημα «τρέξε στον αγώνα μας, τρέχουμε στον αγώνα σου».
Πάνω στην περιέργεια της να δει τι είναι το άλμα ζωής ανακάλυψε ότι υπάρχει ένας αγώνας δρόμου στην Ελλάδα και αμέσως άδραξε την ευκαιρία και έδειξε τη θέληση της για ζωή.
«Στη θέα του ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ κάτι ξύπνησε στις αισθήσεις μου και το κοινοποίησα απευθυνόμενη σε μια φίλη και την κουμέρα μου γράφοντας τους σχετικά το “κορούες πάτε να πάμε;” Άρχισαν τότε τα περιπαικτικά αν θέλετε σχόλια, “που θα πάτε και δεν θα μας πάρετε εμάς”. Εγώ το 2016, μόλις που περπατούσα και προσπαθούσα να ενδυναμωθώ μιας και δεν είχα την πολυτέλεια να ενταχθώ σε εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης λόγο οικονομικού. Το κώμα και η 3μηνη μου παραμονή στην απομόνωση είχα μείνει 38-40 κιλά.
Σιγά-σιγά αυτή η κοινοποίηση κίνησε το ενδιαφέρων των φίλων μου και κάναμε ένα event το οποίο δρομείς κύπριοι και μη πραγματοποιήσαμε το πρώτο μου στόχο μετά το κώμα. Με στήριξαν πείθοντας με ότι ΜΠΟΡΩ και έκανα το πραγματικό άλμα ζωής για μένα με αυτούς που πίστευαν και με έπειθαν ότι έχω πολλά αποθέματα ψυχής. Συντρέξαμε στον αγώνα μας στο Ζάππειο 5χλ στα πλαίσια του αγώνα του Συλλόγου Άλμα Ζωής της Ελλάδας που διοργανώνει φέτος το 10ο race for the cure γιορτάζοντας ταυτόχρονα και τα 10χρονα του ».
Όταν ο πρώτος δρομέας τερμάτιζε εγώ ήμουν δεν ήμουν στο 1ο χιλιόμετρο
H κ. Άννα μπήκε στον αγώνα όχι για να κερδίσει, έτσι κι αλλιώς ήταν νικήτρια της ζωής. Μπήκε για να αποδείξει ότι όσο υπάρχει ζωή μέσα μας μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα.
H κ. Άννα μπήκε στον αγώνα όχι για να κερδίσει, έτσι κι αλλιώς ήταν νικήτρια της ζωής. Μπήκε για να αποδείξει ότι όσο υπάρχει ζωή μέσα μας μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα.
Πάμε, θα πάμε και φέτος. Είναι η τρίτη χρονιά που λαμβάνουμε μέρος και η δεύτερη στο διαγωνισμό φωτογραφίας.
«Για να φανταστείς όταν ο πρώτος τερμάτιζε τα 5χλ, εγώ ήμουν ακόμα στο πρώτο χλ. Σκέψου πόσο έτρεχα η καλύτερα προσπαθούσα με το περπατούσα. Τελικά πήγαμε και πέρσι στον αγώνα, θα πάμε και φέτος η ομάδα μου, η ομάδα μας η ομάδα της Κύπρου μας SOCK IT TO CANCER CYPRUS έγινε θεσμός ένα με τους στόχους και τα καθημερινά μου άλματα ζωής ».
Την πρώτη χρονιά μάλιστα, θυμάται η κ. Άννα, η Ελπίδα Χριστοδούλου δρομέας, πήρε την πρώτη θέση στις γυναίκες, ενώ ο Αβραάμης Αβραάμ πήρε τη δεύτερη θέση στους άντρες, τόσο πρόπερσι όσο και πέρσι. Την Τρίτη και τέταρτη και 6η θέση πάλι μέλη της κυπριακής ομάδας.
Οι αθλητές είχαν ένα έξτρα κίνητρο πέρα από την αθλητική διάκριση, όπως θυμάται. «Ήταν τόση η θέληση και έντονος ο ρυθμός που ζούσαμε, που τα δώσαμε όλα στον αγώνα. Όχι για να κερδίσουμε αλλά για να τερματίσουμε για να προσφέρουμε. Είναι ένας αγώνας που δεν μπορείς να μην ζήσεις την χαρά και το παλμό. Είναι η επιτροπή του αγώνα, οι θεατοί και αθέατοι εθελοντές του, οι survivors, ο κόσμος, μικροί μεγάλοι όλοι για ένα σκοπό ΠΡΟΛΗΨΗ ».
Τον Αβραάμη τον γνώρισα τυχαία
Πέρα από το σύζυγό και την οικογένεια της η κ. Άννα άντλησε δύναμη από τον Αβραάμη ,έναν άνθρωπο που γνώρισε τυχαία μέσα από τα δρομικά συναπαντήματα και της έδωσε έξτρα δύναμη να προχωρήσει και μέχρι σήμερα είναι ο άνθρωπος που την τρέχει να τερματίσει κάθε δρομικό συναπάντημα.
Πέρα από το σύζυγό και την οικογένεια της η κ. Άννα άντλησε δύναμη από τον Αβραάμη ,έναν άνθρωπο που γνώρισε τυχαία μέσα από τα δρομικά συναπαντήματα και της έδωσε έξτρα δύναμη να προχωρήσει και μέχρι σήμερα είναι ο άνθρωπος που την τρέχει να τερματίσει κάθε δρομικό συναπάντημα.
«Τον γνώριζα ως αθλητή που πήγαινε στους αγώνες να τρέξει, αλλά όχι προσωπικά. Ήρθε ξαφνικά στην ζωή μου μέσα από τον αγώνα του ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ, δεθήκαμε ως ομάδα και βάλαμε στόχο… μέχρι το τέλος η ψυχή. Ο άνθρωπος μου , ο άντρας μου με τα παιδιά μου είναι στο πλάι μου, με έμαθαν από την αρχή να περπατώ και ο Αβραάμης να τρέχω, ήταν δίπλα μου και τερματίσαμε τα πρώτα μου 8 χιλιόμετρα στην Ιρλανδία, τα πρώτα μου 10χλ, τώρα πλώρη για τα πρώτα μου 21χλ δύσκολα αλλά θα τα καταφέρω, θέλω να κάνω το άλμα ζωής μου πάλι».
Όσον αφορά το φετινό τους μήνυμα «γίνε συνδετικός κρίκος, μπορείς» είναι μια ατάκα που βγήκε από πέρσι όταν τελείωσε ο αγώνας και έγινε το μότο τους. Έγιναν, όπως λέει, αθλητές για τη ζωή και όχι για τα μετάλλια. Τρέχουμε όπου μας τρέχει η ψυχή μας, και βγήκαμε εκτός συνόρων
Race for the cure
Ο αγώνας δρόμου του «Άλμα ζωής» πραγματοποιείται φέτος για 10η συνεχόμενη χρονιά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ζάππειο στις 30 Σεπτεμβρίου. «άρχισε από την Αμερική εις μνήμη κοπέλας που έχασε την μάχη, και η αδελφή της τάχτηκε να ευαισθητοποίηση τον κόσμο για την πρόληψη »
Ο αγώνας δρόμου του «Άλμα ζωής» πραγματοποιείται φέτος για 10η συνεχόμενη χρονιά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ζάππειο στις 30 Σεπτεμβρίου. «άρχισε από την Αμερική εις μνήμη κοπέλας που έχασε την μάχη, και η αδελφή της τάχτηκε να ευαισθητοποίηση τον κόσμο για την πρόληψη »
Παράλληλα όμως με τον αγώνα που θα συντρέξουν 30 Σεπτεμβρίου και μας καλούν να συμμετέχουμε με την ομάδα sock it to cancer Cyprus, και εγγραφή στο greecerace.gr , η κ. Άννα και οι συνοδοιπόροι της συμμετέχουν και σε διαγωνισμό φωτογραφίας για 2η συνεχή χρονιά.
O καρκίνος του μαστού χρειάζεται πρόληψη!
Κάθε φορά που μιλάς με έναν άνθρωπο που δίνει μάχη με τον καρκίνο κάνεις την ερώτηση «ποιο είναι το μήνυμα προς τους υπόλοιπους πάσχοντες». Η κ. Άννα απάντησε με μια λέξη την οποία επανέλαβε όμως αρκετές φορές.
O καρκίνος του μαστού χρειάζεται πρόληψη!
Κάθε φορά που μιλάς με έναν άνθρωπο που δίνει μάχη με τον καρκίνο κάνεις την ερώτηση «ποιο είναι το μήνυμα προς τους υπόλοιπους πάσχοντες». Η κ. Άννα απάντησε με μια λέξη την οποία επανέλαβε όμως αρκετές φορές.
«Πρόληψη, πρόληψη, πρόληψη. Εγώ είμαι εδώ, αγωνίζομαι για αυτή την πρόληψη. Τόλμησα και έκανα και το ογκογονίδιο μου μετά από πολύ μελετημένη και συντονισμένη κίνηση με συμβουλευτική ομάδα αποτελούμενη από ιατρούς, συμβούλους, ογκολόγους, ψυχολόγους…, προχώρησα αποφασιστικά και έκανα ολική άμφω μαστεκτομή. Δεν άφησα κάποιες καταστάσεις να εξελιχτούν. Τόλμησα και έκανα κάποια πράγματα, κάποιες εξετάσεις που δεν μου τις κάλυπτε το νοσοκομείο. Εμένα το πρόβλημα μου το ανακάλυψε το MRI και όχι η μαστογραφία ή ο υπέρηχος. Κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται ατομικά και πολύ πολύ μελετημένα».
Για να σώσουμε τη ζωή μας μπορούμε να στερηθούμε λέει άλλα πράγματα, γιατί η ζωή είναι μια και είναι σημαντική. «Εδώ μπαίνει μια γενικότερη αξιολόγηση. Μπορούμε να στερηθούμε την αισθητικό, την κομμώτρια, ρούχα αλλά πρέπει να τολμούμε με βάση τι μας λέει ο γιατρός και να προχωράμε».
Η μάχη με τον καρκίνο του μαστού είναι ένας δρόμος δύσβατος. Ένας δρόμος στρωμένος με αντιξοότητες αλλά οι πάσχοντες δεν πρέπει να μένουν ποτέ μόνοι τους. Χρειάζονται τη στήριξη, την ώθηση και τη δύναμη να συνεχίσουν. Άπλωσε κι εσύ το δικό σου χέρι δώσε δύναμη σε ένα συνάνθρωπο σου που το χρειάζεται.
Ο καρκίνος του μαστού δεν ξεχωρίζει ούτε χρώμα, ούτε φυλή, ούτε φύλο, ούτε σύνορα!!! Είναι μια περιπέτεια απ’ εκείνες που απεύχεσαι ακόμα και για το χειρότερο εχθρό σου .
