ΑΠΟΕΛ, η επόμενη μέρα (οικονομικά και αγωνιστικά)

Τώρα που έχει κάτσει η σκόνη, καθώς πέρασαν μερικές ημέρες από τον αποκλεισμό του Καζακστάν, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά τα οικονομικά και αγωνιστικά δεδομένα, ενόψει της σεζόν 2018-19 και μετέπειτα.

Ξεκινώ από το οικονομικό,  που είναι κατά την άποψή μου το Νο1 ζήτημα. Καταρχάς υπάρχει μια κουβέντα κατά πόσο θα έπρεπε το οικονομικό να απασχολεί ένα αθλητικό ρεπορτάζ, ειδικά όταν υπάρχουν οι αρμόδιοι να το δουν (ΔΣ, Μέτοχοι κτλ). Πιστεύω όμως ότι το πάθημα της Ομόνοιας, όταν η οικονομική κακοδιαχείριση κρυβόταν κάτω από πρόσκαιρες επιτυχίες και το μεταγραφικό παροξυσμό, είναι η απάντηση στο γιατί το οικονομικό πρέπει να απασχολεί το αθλητικό ρεπορτάζ. Άλλωστε είναι αλληλένδετα.

Στον  ΑΠΟΕΛ υπάρχουν κάποια δεδομένα. Πέραν των επαναλαμβανόμενων εσόδων (τηλεοπτικά, χορηγίες, εισιτήρια),  στα οποία κανονικά έπρεπε να στηρίζεται ο προϋπολογισμός, τους τελευταίους 15 μήνες ο ΑΠΟΕΛ έχει πάρει από την UEFA και από πωλήσεις ποδοσφαιριστών πέριξ των 25 εκατ. ευρώ. Εξ αυτών, επένδυσε τα 6-7 εκατ. ευρώ σε μεταγραφές (Σαλάι, Ζαχίντ, Ταμάρι) και το προπονητικό κέντρο. Εάν σήμερα συζητάμε τη βιωσιμότητα της ομάδας, με τόσο υψηλά μη επαναλαμβανόμενα έσοδα, αυτό συνιστά αποτυχία, η οποία έχει τις ρίζες στις πάρα πολλές αλλαγές στο ρόστερ.

Σωτήριες πωλήσεις παικτών
Ωστόσο, η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη, εάν τα δύο τελευταία καλοκαίρια οι γαλαζοκίτρινοι δεν είχαν πουλήσει παίκτες με συνολικά έσοδα περίπου 8 εκατ. ευρώ. Αυτό αποτελεί επιτυχία και πρέπει να πιστωθεί στη διοίκηση Πετρίδη. Και αν επιβιώσουν φέτος, θα είναι διότι πέρσι, όταν είχαν τα χρήματα, επένδυσαν στον Σάλαϊ (και στον Ζαχίντ), η πώληση του οποίου αποφέρει μεγαλύτερα έσοδα απ’ ότι θα έφερναν οι Όμιλοι του Europa League.

Είναι επιτυχία και το ότι παρόλο που η ομάδα δεν βρίσκεται στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση σήμερα, εντούτοις, διαθέτει περιουσιακά στοιχεία (ποδοσφαιριστές) που μετράνε στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, όπως Ζαχίντ, Ενσούε, Βούρος, Ταμάρι, Ντε Βινσέντι κοκ, που θα μπορούσαν να ρευστοποιηθούν (πωληθούν) σε μια σεζόν ανάγκης. Πρόκειται για ένα επίτευγμα, προϊόν σχεδιασμού και στρατηγικής.

Όπως σημαντική είναι και η επένδυση στον Αρχάγγελο, που θα μείνει για δεκαετίες στον σύλλογο, ανεξαρτήτως διοικήσεως.

Φυσιολογικός αποκλεισμός
Ας δούμε την αγωνιστική πτυχή. Μια ομάδα του βεληνεκούς και του μπάτζετ των πρωταθλητών, που δεν είναι και κανένα ευρωπαϊκό μεγαθήριο έστω και αν κάποιοι την βλέπουν τέτοια, είναι απολύτως φυσιολογικό να μείνει εκτός Ομίλων μια φορά μετά από πέντε συνεχείς παρουσίες. Όποιος δεν μπορεί να το κατανοήσει, μάλλον δυσκολεύεται να αντιληφθεί το μέγεθος του συλλόγου και του ποδοσφαίρου της Κύπρου κατ΄ επέκταση.

Αισθητή πρόοδος
Αγωνιστικά, για να είμαστε δίκαιοι, η ομάδα του Μπαλταζάρ έδειξε αισθητή πρόοδο από  τον πρώτο έως τον όγδοό της καλοκαιρινό αγώνα: τα παιχνίδια με την Αστάνα ήταν από τα καλύτερα σετ αγώνων που έχει κάνει σε προκριματικά τα τελευταία χρόνια. Ο ΑΠΟΕΛ μπορεί να υποστηρίξει βάσιμα πως φέτος το καλοκαίρι ήταν άτυχος. Τόσο με τη Σούντουβα, όπου πλήρωσε όλα τα λάθη εκτός έδρας και έχασε δύο ντουζίνες ευκαιρίες εντός έδρας, όσο και με την Αστάνα, με όλες τις χαμένες ευκαιρίες και στο πρώτο και στο δεύτερο παιχνίδι.

Πέραν της ατυχίας, για να είμαστε και πάλι δίκαιοι, η απουσία γκολτζή σέντερ φορ από το ρόστερ, είναι και θέμα ελλιπούς μεταγραφικού σχεδιασμού.

Απαιτείται στήριξη
Ωστόσο, ό,τι είχε να χάσει φέτος ο ΑΠΟΕΛ, το έχασε. Εάν θα χάσει τους εγχώριους τίτλους, αυτό  θα κριθεί μετά τα Χριστούγεννα. Οπότε στο παρόν στάδιο δεν έχει παρά να στηρίξει παίκτες και προπονητή, για να βρει την ηρεμία και σταθερότητα που χρειάζεται.

Έχω την αίσθηση πως αν ο ΑΠΟΕΛ δεν έχει σήμερα ομάδα με ικανότητες (παρά τη βελτίωση), αντάξια της ευρωπαϊκής του διαδρομής της τελευταίας δεκαετίας, είναι εξαιτίας της εμμονής με το πρωτάθλημα και του φόβου μήπως το χάσει, ο οποίος οδηγεί σε αλλεπάλληλες αλλαγές στον Αρχάγγελο. Όπως αποδεικνύεται όμως, η απώλεια του τίτλου δεν είναι ούτε καταστροφική οικονομικά – υπάρχει και το Europa League όπου ΑΕΚ και Απόλλων τα καταφέρνουν περίφημα έστω και αν κληρώνονται ως αδύναμοι-, ούτε μαύρη κηλίδα στην ιστορία: καμιά ομάδα στον κόσμο δεν παίρνει κάθε χρόνο το πρωτάθλημα.

Το πιο σημαντικό για τους γαλαζοκίτρινους είναι να σταματήσουν να κάνουν 20 μεταγραφές κάθε χρόνο και ν’ αλλάζουν τους προπονητές σαν τα πουκάμισα. Θα πρέπει να εμπιστευθούν κάποιους παίκτες και προπονητές, ώστε να φτιαχτεί μια ομάδα με αγωνιστική αξία, την οποίαν ο σύλλογος έχει μεγαλύτερη ανάγκη απ’ ότι το πρωτάθλημα. Με τον τρόπο αυτό θα νοικοκυρευτεί και οικονομικά.

Το οικονομικό μέλλον
Θα περιμένουμε και τη συνέντευξη Τύπου του Πρόδρομου Πετρίδη. Με τα χρήματα από το Σάλαϊ, τα τηλεοπτικά, τις χορηγίες, ένα εκατ. από την UEFA για τα φετινά και ό,τι άλλο εξασφαλίσει η διοίκηση (πχ δανεισμό από επενδυτές ή τραπεζικά ιδρύματα), λογικά η χρονιά βγαίνει.

Δύσκολα, αλλά βγαίνει, ακόμα και αν υποθέσουμε πως τα έσοδα από τα διαρκείας και τον Εμπεσίλιο (600 χιλιάδες ευρώ) δόθηκαν για να «τρέξει» ο προγραμματισμός το καλοκαίρι και να κλείσουν περσινές τρύπες.