Ένας Κύπριος στους αγγλικούς πάγκους: «Έφυγα από τα 15 και σήμερα ζω τ' όνειρό μου»

«Κανένα όνειρο δεν γίνεται πραγματικότητα με μαγικό τρόπο. Χρειάζεται ιδρώτας, θέληση και σκληρή δουλειά». Ένα απόφθεγμα το οποίο αντικατοπτρίζει κατά γράμμα και την πορεία που έχει διανύσει τα τελευταία χρόνια στη ζωή του ο Γιάννης Ιωσήφ, ο οποίος με τη θέλησή του και το πείσμα του έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, παραδίδοντας σε όλους μας μαθήματα ζωής. Ήταν πριν πέντε χρόνια περίπου, που πήρε τη μεγάλη απόφαση να βάλει σε μια βαλίτσα όλα του τα πράγματα και όντας 15 χρονών, άφησε πίσω του οικογένεια, φίλους και σχολείο ακόμη, έτσι ώστε να μεταβεί στην Αγγλία για να κάνει μια καινούργια αρχή αλλά και να συνεχίσει αυτό που πάντα αγαπούσε από πιτσιρίκι. Το ποδόσφαιρο.

Άλλοι θα τον έλεγαν τρελό, άλλοι δεν θα πίστευαν στις ικανότητές του και άλλοι πολύ απλά θα του έλεγαν, μείνε εκεί που κάθεσαι. Μα οι γονείς του Γιάννη Ιωσήφ, ήταν αυτοί που δεν δίστασαν, να αφήσουν το παιδί τους να κάνει αυτό που ήθελε στη ζωή του, αυτό το όνειρό που τόσο πολύ πίστευε ότι μπορούσε να υλοποιήσει και σήμερα να είναι πιο περήφανοι από ποτέ.  

Οι δυσκολίες προσαρμογής στα πρώτα χρόνια μετάβασης στην Αγγλία ήταν πάμπολλες για τον Γιάννη Ιωσήφ, αλλά δεν τον λύγισαν. Οι ώρες που πέρασε στις προπονήσεις, άπειρες. Με το πρώτο φως, μέχρι τη δύση του ήλιου έτρεχε πίσω από μια μπάλα. Αλλά και πάλι δεν κουραζόταν. Επέλεξε επίσης, να δουλεύει τα βράδια ως κηπουρός έτσι ώστε να μην επιβαρύνει οικονομικά την οικογένειά του αλλά και για να έχει κάποιο εισόδημα, μέχρις ότου στεριώσει σε κάποια ομάδα.

Ο καιρός περνούσε γρήγορα και ο Γιάννης Ιωσήφ, με τον ξεχωριστό του χαρακτήρα, το απύθμενο του πάθος για ποδόσφαιρο και τη δίψα του για μάθηση, κατάφερε σιγά-σιγά να κερδίσει τις εντυπώσεις και να μαγνητίσει το ενδιαφέρον προπονητή στη Φούτμπολ Λιγκ και να μεταμορφωθεί σε επαγγελματίας αναλυτής αγώνων, για να είναι σήμερα, το… δεξί χέρι του κόουτς στον πάγκο της Γιόβιλ.

Διαβάστε παρακάτω την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στην omada.com.cy ο Γιάννης Ιωσήφ.

Τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα και η μεγάλη απόφαση στα 15 του χρόνια…
«Άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο από ένδεκα χρονών και συγκεκριμένα στον Ολυμπιακό Λευκωσίας U13. Μετά πήρα μεταγραφή στον ΑΠΟΕΛ U13, όπου και συνέχισα στην U15 των «γαλαζοκιτρίνων». Τη συγκεκριμένη περίοδο μάλιστα με κάλεσαν και στην Εθνική U17. Την επόμενη χρονιά επέστρεψα ξανά στον Ολυμπιακό Λευκωσίας U17 και στη μετέπειτα φάση μου μπήκε η φαεινή ιδέα για να συνεχίσω στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αγγλία. Μετά από πολύωρες συζητήσεις με τους γονείς μου, εντατικές προπονήσεις και γυμναστήρια, πήρα τη μεγάλη απόφαση να πάω τελικά για δοκιμαστικά στην Αγγλία, αφήνοντας πίσω φίλους, οικογένεια και σχολείο.

Έτσι, μέσω ενός επαγγελματία ατζέντη μετέβηκα στο Τορκί της Αγγλίας για λογαριασμό της ομώνυμης ομάδας, Τορκί Γιουνάιτεντ, η οποία συμμετέχει στη Φούτμπολ Λιγκ 2, τέταρτη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Επειδή ήμουν δεκαπεντέμιση χρονών ωστόσο, δεν είχα το δικαίωμα μετακίνησής μου στην αγγλική ομάδα, αφού έπρεπε να ήμουν με την παρουσία του κηδεμόνα μου.

Αναγκαστικά στη συνέχεια επέστρεψα στην Κύπρο και το καλοκαίρι της ίδια χρονιάς που είχα κλείσει τα δεκαέξι, ήμουν πλέον νόμιμος για μετακόμιση στο εξωτερικό και πήρα τα πράγματά μου και μεταγράφηκα επίσημα στις ακαδημίες της Τορκί Γιουνάιτεντ».

Η μεταγραφή στη Γιόβιλ και η νύχτα που άλλαξε τη ζωή του Γιάννη Ιωσήφ…
«Άρχισα και έπαιζα ποδόσφαιρο ως δεξί μπακ στις ακαδημίες της Τορκί U18, αλλιώς youth team. Μετά από ένα χρόνο εκεί, ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας, Darren Way, έφυγε και μετακινήθηκε στην ομάδα της Γιόβιλ, ο οποίος επέλεξε δυο ποδοσφαιριστές για να πάρει μαζί του και για καλή μου τύχη ο ένας ήμουνα εγώ.

Στα αρχικά στάδια είχα βρεθεί αντιμέτωπος με αρκετές δυσκολίες, όπως τη γλώσσα για παράδειγμα, αλλά μέσω του κολλεγίου, παρακολουθούσα μαθήματα και ήταν κάτι που με βοήθησε αρκετά για να γράφω, να μιλάω τη γλώσσα και γενικά να προσαρμοστώ στη νοοτροπία των Άγγλων.

Όταν μετακινήθηκα στη συνέχεια στο Γιόβιλ, αγωνίστηκα για ακόμη ένα χρόνο εκεί και μέσω του κολλεγίου είχα την ευκαιρία να εκπαιδευτώ καλύτερα και να πάρω τα κατάλληλα εφόδια στον χώρο του αθλητισμού. Είχα την ευκαιρία να κάνω προπονήσεις επίσης με την πρώτη ομάδα.

Υπήρξε διάστημα όπου έκανα προπονήσεις το πρωί με τους U18, η ώρα 16:00 έκανα προπόνηση με τους πιο μικρούς, η ώρα 18:00 έκανα προπόνηση με τους U15, η ώρα 20:00 έκανα προπόνηση με τους U17, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να είμαι από τις εννέα το πρωί μέχρι τις εννέα το βράδι στα γήπεδα, μόνος μου και ήμουν ο μοναδικός παίκτης που δεν πληρωνόταν από την Youth Team, αλλά μου άρεσε να δουλεύω σκληρά.

Στην Αγγλία όμως, όταν γίνεις 18 ετών παίρνεις επαγγελματικό συμβόλαιο και ήταν κάτι που με προβλημάτισε αυτό, έχοντας να διαλέξω Αγγλία ή Κύπρο. Έχοντας κατά νου την οικογένειά μου, ήθελα να επιστρέψω το καλοκαίρι Κύπρο και στη μετέπειτα φάση να συνεχίσω τις σπουδές μου.

Η ζωή μου ωστόσο, έμελλε να αλλάξει σε μια νύχτα. Πήγα να τους πω όλους ευχαριστώ και χάρηκα για τη συνεργασία και αυτοί μου είπαν πήγαινε στο γραφείο του προπονητή της πρώτης ομάδας και κάτι σε θέλει. Εκεί αναρωτιόμουνα αφού επαγγελματικό συμβόλαιο δεν μου προσέφεραν, τι με θέλουν άραγε; Μπαίνω στο γραφείο του προπονητή, μου λέει κλείσε την πόρτα και ήταν κάτι που πρώτη φορά άκουσα στη ζωή μου και ήταν αυτό που μου έδωσε τη δύναμη για να συνεχίσω. ‘Έχεις κάτι που οι άλλοι δεν έχουν’ μου είπε αρχικά ο προπονητής για να συμπληρώσει ότι ‘αυτό είναι η εργατικότητά σου και η αφοσίωσή σου στη δουλειά. Δεν βλέπεις την ώρα ποτέ και απλά φαίνεται ότι αγαπάς αυτό που κάνεις’. Και επειδή είχα καταφέρει να του κερδίσω τις εντυπώσεις, μου είχε προσφέρει να συνεχίσω στην ομάδα και να δουλέψω μαζί του ως συνεργάτης και αναλυτής».

«Στην αρχή δεν το αποδέχθηκα γιατί δεν ήθελα απλά να φέρω σε δύσκολη θέση την οικογένειά μου από τη στιγμή που δεν γνώριζα ακριβώς τι θα έκανα αλλά και το πιο απλό, ότι δεν γνώριζα καν τα οικονομικά οφέλη αυτής της πρότασης από τον προπονητή μου. Μετά από τεράστιες συζητήσεις με τους γονείς μου ωστόσο, αποφάσισα για το μεγάλο βήμα και να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ, για να δεχτώ την πρόταση του προπονητή μου.

Επέστρεψα πίσω λοιπόν στο Γιόβιλ, με τον προπονητή να με περιμένει, να αρχίζει να μου αναθέτει διάφορες εργασίες στην ομάδα, όπως μαγνητοσκόπηση αγώνων, αναλύσεις, επεξεργασία και συλλογή διαφόρων στατιστικών πληροφοριών».

«Με το πέρασμα του χρόνου και βλέποντας ο προπονητής το τεράστιο μου ενδιαφέρον για τη θέση που μου προσέφερε, άρχισε να με αντιμετωπίζει στα σοβαρά. Μπαίναμε καθημερινώς στο εξειδικευμένο δωμάτιο που προσέφερε η ομάδα, βλέπαμε μαζί τον τρόπο παιχνιδιού και με έκανε με την πάροδο του χρόνου να σκέφτομαι όπως αυτός.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι τον πρώτο μήνα που ήμουν δοκιμαστικά σε αυτή τη θέση, δεν πληρωνόμουν καν, αλλά δεν ήθελα να φέρνω σε δύσκολη θέση την οικογένειά μου και γι’ αυτό έκανα κηπουρική όταν σχόλανα το βράδι από το γήπεδο, έτσι ώστε να έχω ένα μικρό εισόδημα.

Μετά από αυτό τον μήνα λοιπόν, ο Darren Way, με προσέλαβε κανονικά στη θέση του αναλυτή και συνεχίσαμε μαζί στην τεχνική ηγεσία της ομάδας από τότε όπου και βρισκόμαστε μαζί μέχρι σήμερα».

«Καθημερινώς ο προπονητής μου προτού σχολάσουμε μου λέει να μη φοβάσε τίποτα γιατί μια μέρα θα είσαι πιο επιτυχημένος από μένα. Πάντα με βοηθά ψυχολογικά γιατί δεν είναι εύκολο να είσαι μακριά από την οικογένεια σου τόσα χρόνια και να δουλεύεις συνεχώς, Χριστούγεννα και Πάσχα και να έχεις μόνο ένα μήνα τον χρόνο για να τους δεις από κοντά».

Η χειραψία με Μουρίνιο και οι παίκτες εκατομμυρίων…
«Το πρώτο επίσημό μου παιχνίδι ως αναλυτής της Γιόβιλ, ήταν με την Έβερτον. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μπήκα μέσα στο γήπεδο και είχε 35.000 κόσμο. Κάναμε την προθέρμανση με την ομάδα στον αγωνιστικό χώρο και έβλεπα γύρω μου και έλεγα από την Κύπρο κατέληξα στο γήπεδο με την Έβερτον με τόσο κόσμο γύρω μου. Ήμουν στον πάγκο και είχα στο μυαλό μου ότι δίπλα μου κάθονται παίκτες εκατομμυρίων όπως τους Λένον και Λαμέλα.

Και επίσης το άλλο στιγμιότυπο που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι ότι έδωσα χέρια με τον Μουρίνιο όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον 4^ο γύρο του FA Cup στο γήπεδό μας. Ήταν το πρώτο παιχνίδι του Άλεξ Σάντσεζ μάλιστα, μόλις είχε πάρει μεταγραφή στη Γιουνάιτεντ».

Το μήνυμα του Γιάννη Ιωσήφ σε κάθε νεαρό που έχει όνειρα…
«Όταν είσαι 15 χρονών, πρέπει να έχεις ένα όνειρο και η δουλειά που θα κάνεις στο μέλλον να είναι αυτή που αγαπάς. Όποιος έχει το όνειρο να κάνει κάτι, να το ακολουθήσει και να μην αφήσει κανένα να παρεμβαίνει στον δρόμο του και όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ θα το πετύχεις. Έχει πάρα πολλούς που πέτυχαν γιατί πολύ απλά ακολούθησαν αυτό που αγαπούσαν».

Καλή συνέχεια, Γιάννη Ιωσήφ!