Φακινέτι: Παππούς-θρύλος, πατέρας ναρκομανής, μητέρα αυτόχειρας!
13:26 - 30 Ιανουαρίου 2019
Το δεύτερο απόκτημα του ΑΠΟΕΛ από το χειμερινό μεταγραφικό παζάρι, ο Μίκαελ Φακινέτι, είναι -δίχως την παραμικρή υπερβολή- μια μοναδικά ξεχωριστή περίπτωση. Κατά πάσα… βεβαιότητα η πιο ξεχωριστή περίπτωση που έχει αφιχθεί στο νησί μας για να παίξει ποδόσφαιρο. Και μην έχετε την ελάχιστη αμφιβολία: ότι ο 27χρονος Ελβετός έχει όρεξη για μπάλα και μάλιστα στο εξωτερικό ισοδυναμεί από μόνο του με ένα θαύμα ζωής. Μια ζωή που έχει δείξει στον ίδιο και στην οικογένειά του το πιο σκληρό κι αδυσώπητο πρόσωπό της.
Στη β’ κατηγορία για χάρη του παππού
Στην Κύπρο το επίθετο «Φακινέτι» δεν λέει τίποτε, στην Ελβετία ωστόσο συνοδεύεται από μια (πολύ) βαριά κληρονομιά. Ο Ζιλμπέρ Φακινέτι έχει περάσει στην ιστορία ως ο «μεσιέ Ξαμάξ». Όχι τόσο για την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής στο σύλλογο του Νοσατέλ, όσο για τις τρεις δεκαετίες του στην προεδρία, κατά τη διάρκεια των οποίων τον ανέδειξε δις πρωταθλητή (1987, 1988) και τον οδήγησε σε μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες.
Το όνομα του Ζιλμπέρ Φακινέτι είναι ανεξίτηλα χαραγμένο στην ιστορία της Ξαμάξ
Όταν αποσύρθηκε το 2003, ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος, αλλά εννέα χρόνια αργότερα (2012) επέστρεψε, διότι ο Τσετσένος επενδυτής Μπουλάτ Τσαγκάγεφ είχε προλάβει μέσα σε έξι μήνες να καταστρέψει το οικοδόμημα 30 χρόνων οδηγώντας το στη χρεοκοπία, στην αφαίρεση της άδειας για τη Super League και τον υποβιβασμό στη β’ κατηγορία. Ο Φακινέτι επέστρεψε για να εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση στην επόμενη μέρα.
«Για μένα ο παππούς μου ήταν πατέρας, πρότυπο, μέντορας, αλλά και άτομο εμπιστοσύνης. Πάντοτε μιλούσαμε για ποδόσφαιρο, ερχόταν μαζί μου σε κάθε παιχνίδι, ήταν ο πρώτος μου οπαδός», είχε δηλώσει ο νεοφερμένος άσος του ΑΠΟΕΛ, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 2016 «παράτησε» δίχως δισταγμό τη Super League και τη Ζανκτ Γκάλεν και «υποβιβάστηκε» στην Τσάλεντζ Λιγκ και την Ξαμάξ, ώστε να είναι κοντά στον παππού του μετά την επιδείνωση της υγείας του.
Ο Μίκαελ είναι ο μόνος εγγονός του Ζιλμπέρ Φακινέτι που ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο
«Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί, αλλά αν συμβεί κάτι, θέλω να τρέξω και δεν μπορώ να το κάνω, αν είμαι στο Ζανκτ Γκάλεν. Είναι μια απόφαση που πήρα με όλη μου την καρδιά. Πολλοί συμπαίκτες μου αναρωτήθηκαν γιατί το κάνω, αλλά τους εξήγησα ποια και πόση σημασία έχει για μένα ο παππούς μου και τότε το κατάλαβαν εύκολα».
Ο… καλοπερασάκιας πατέρας
Ο Μίκαελ πέρασε τις πρώτες δύο δεκαετίες της ζωής του στο σπίτι των παππούδων του. Όχι παράξενο, αν αναλογιστεί κάποιος την κατάσταση των γονιών του. Ο πατέρας του, Στέφαν ντε Σιμπεντάλ, έπαιζε επίσης αριστερός μπακ, είχε ευοίωνες προοπτικές, αλλά τραυματισμοί και έλλειψη πειθαρχίας τον χαντάκωσαν («Δεν ήμουν δύσκολος χαρακτήρας, αλλά καλοπερασάκιας. Αλκοόλ, γυναίκες, νυχτερινή ζωή, αυτά μου άρεσαν. Κι επίσης ήμουν ισχυρογνώμων. Αυτό δεν ήταν πάντα για καλό»).
Ο Στεφάν ντε Σιμπεντάλ αγωνιζόταν επίσης ως αριστερός μπακ
Αποτέλεσμα; Στα 28 του ήταν ήδη ξοφλημένος ποδοσφαιριστής και καταδικασθείς σε φυλάκιση 22 μηνών για χρήση και εμπορία ναρκωτικών. Η Ζανκτ Γκάλεν του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία, την άδραξε, αλλά μια ρήξη χιαστών έριξε τίτλους τέλους στην ποδοσφαιρική καριέρα του (σ.σ. σήμερα είναι ιδιοκτήτης μπαρ…)
Μία από τις συνέπειες της άστατης ζωής του ντε Σιμπεντάλ ήταν και το διαζύγιο από τη Σάντρα, τη μητέρα του Μίκαελ. Η τελευταία παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, αλλά ούτε αυτός ο γάμος ήταν γραφτό να της φέρει την πολυπόθητη ευτυχία…
Ο Μίκαελ Φακινέτι με τη μητέρα του Σάντρα και τον πατέρα του Στεφάν
Το ξεκλήρισμα των θυγατέρων
Η Σάντρα ήταν η μικρότερη από τα πέντε παιδιά του Ζιλμπέρ Φακινέτι, ο οποίος με τη σύζυγό του Βάλι απέκτησαν δύο γιους (Καρίλ, Ροντρίγκε) και τρεις κόρες (Τάνια, Πάμελα και Σάντρα) -εν ζωή σήμερα βρίσκονται μόνον οι δύο πρώτοι…
Το πρώτο χτύπημα της μοίρας ήλθε το 1970, όταν μετά την επιστροφή από μια οικογενειακή βόλτα η δύο ετών Πάμελα όρμησε να παίξει στον κήπο, δεν είδε την πισίνα της βίλας, έπεσε σε αυτήν και πνίγηκε μέσα σε έξι δευτερόλεπτα…
Τα αδέλφια Φακινέτι ποζάρουν κάτω από το πορτραίτο της Πάμελα, που έμελλε να μην είναι η μόνη αδικοχαμένη κόρη της οικογένειας
Το 1998, μετά από τριάμισι χρόνια μάχης και θεραπειών, η Τάνια πίστευε -όπως και οι γιατροί της- ότι είχε νικήσει τον καρκίνο του μαστού. Προγραμμάτιζε με τον πατέρα της να δουν τον εκτός έδρας αγώνα της Ξαμάξ με τη Βασιλεία, όμως την ημέρα του αγώνα έλαβε τελικά χώρα η κηδεία της. Όταν η αποστολή της Ξαμάξ έφτασε στο (παλιό) «Ζανκτ Γιάκομπ Παρκ», τα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων ήταν γεμάτα λευκά τριαντάφυλλα -μια ένδειξη σεβασμού από τη διοίκηση της οικοδέσποινας ομάδας. Το πιο ανατριχιαστικό της υπόθεσής, ωστόσο, ήταν ότι εκείνη τη 19η Μαρτίου 1998 η Σάντρα έφερε στον κόσμο τον δεύτερο ετεροθαλή αδελφό του Μίκαελ, τον Τζόναθαν (σ.σ. είχε προηγηθεί ο Λούκας)…
Εν μέσω προετοιμασίας!
Ο νεοφερμένος άσος του ΑΠΟΕΛ δεν είχε κλείσει τα 18 και είχε μόλις γιορτάσει το ντεμπούτο του στη Super League με την Ξαμάξ, όταν η μητέρα του αποφάσισε να δώσει τέρμα στη ζωή της. Μετά από έξι εβδομάδες παραμονής σε κλινική για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης, η Σάντρα στην πρώτη μέρα επιστροφής της στο σπίτι έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στους γονείς και στα παιδιά της και κρεμάστηκε!
«Σας αποχωρίζομαι ήσυχα, δεν ήθελα να ενοχλήσω. Κράτησα την οδύνη μου για μένα, ώστε να μην σας ανησυχήσω. Συγχωρήστε με, σας παρακαλώ. Κάνατε τα πάντα για μένα. Αντίο. Πάω σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Θα σας προσέχω πάντα, είστε φανταστικοί. Σας αγαπώ και θα σας περιμένω», ήταν τα τελευταία της λόγια στο χαρτί.
Η πρώτη θητεία του Μίκαελ Φακινέτι στην Ξαμάξ στιγματίστηκε από την αυτοκτονία της μητέρας του
«Ήμουν στην προετοιμασία με την Ξαμάξ. Ήταν 22 Ιουνίου 2009. Ο προπονητής μου Πιερ-Αντρέ Σίρμαν με φώναξε και μου το ανακοίνωσε. Έπαθα σοκ και σκέφτηκα: είναι αδύνατον. Είναι ένα κακόγουστο αστείο. Δεν γίνεται να συμβαίνει. Γύρισα πίσω για την κηδεία, αλλά μετά ήθελα να επιστρέψω πίσω. Δεν ήθελα να καταρρεύσω, ήθελα απλώς να κάνω τη δουλειά μου. Να παίξω ποδόσφαιρο, να κάνω άλλες σκέψεις. Αλλά ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Ήμουν λίγο πριν τις εισαγωγικές εξετάσεις, η μητέρα μου με βοηθούσε πάντα με τις εργασίες. Έπρεπε να ψάξω μέσα μου για δύναμη. Υποχρεώθηκα να ωριμάσω πολύ γρήγορα και έμαθα ότι πρέπει να αγαπάς όσους είναι γύρω σου. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί την επόμενη μέρα», έχει περιγράψει την τότε κατάσταση ο Μίκαελ.
«Κήδεψα τη μητέρα μου την Πέμπτη και το Σάββατο σημείωσα ένα γκολ, το μοναδικό μέχρι τότε στην καριέρα μου, σε φιλικό με την Υβερντόν. Ήταν πολύ παράξενο. Το να χάνεις τη μητέρα σου με αυτόν τον τρόπο δεν είναι όπως να έχεις μια ασθένεια. Αλλά εκ των υστέρων είναι ανώφελο να ψάχνεις για το πού ήταν το λάθος. Σήμερα έχω μάθει να ζω με αυτό. Άλλωστε για μένα είναι πάντα εδώ. Από ψηλά, με προσέχει, το αισθάνομαι. Το χρησιμοποιώ ως δύναμη. Πάντα της μιλώ στα κρυφά ανήμερα των αγώνων», αποκάλυψε αργότερα.
Το επόμενο χτύπημα
Τρία χρόνια αργότερα, το 2012, ο Ελβετός άσος λίγο έλειψε να χάσει και τον ένα θείο του, αφού ο Ροντρίγκε Φακινέτι ενεπλάκη σε σοβαρό αυτοκινητιστικό και μεταφέρθηκε εσπευσμένα με το ελικόπτερο σε νοσοκομείο της Βέρνης. Εκεί υποβλήθηκε σε 24(!) επεμβάσεις, πέρασε δύο εβδομάδες σε κώμα και εν τέλει έμεινε ανάπηρος.
«Η ζωή του Ροντρίγκε ήταν πολύ δύσκολη από την πρώτη στιγμή. Ήλθε στον κόσμο παραλυμένος από τη μία πλευρά, ο αριστερός ώμος του κρεμόταν ελαφρώς. Αυτή είναι η 28η επέμβαση στη ζωή του», είχε δηλώσει τότε ο Ζιλμπέρ Φακινέτι, ο οποίος πέντε μέρες μετά το ατύχημα βίωσε και τη χρεοκοπία (και τον υποβιβασμό) της αγαπημένης του Ξαμάξ.
Βάλι και Ζιλμπέρ Φακινέτι τρία χρόνια πριν το χαμό της Σάντρα, από τον οποίο η μητέρα της ουδέποτε συνύλθε...
«Όλα αυτό το σκηνικό είναι υπερβολικό για μένα. Αναρωτιέμαι καθημερινά, γιατί μου συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα. Εδώ και δεκαετίες υποχρεώνομαι να δέχομαι καινούργια χτυπήματα της μοίρας. Γιατί πάντα εγώ; Μόνο την περασμένη διετία η σύζυγός μου έχει υποβληθεί σε 11 επεμβάσεις, η πιο δύσκολη μετά από έμφραγμα», είχε δηλώσει το 2012 για τη σύντροφό του Βάλι, η οποία ουδέποτε συνήλθε από την αυτοκτονία της Σάντρα. «Ήταν ευτύχημα που τη μητέρα του Μίκαελ τη βρήκε κρεμασμένη στο σπίτι της η αδελφή της γυναίκας μου. Αν η Βάλι είχε δει εκείνη τη σκηνή, δεν θα είχε αντέξει…»
Στο όνομα του… παππού!
Ο ίδιος άντεξε ως τα 82 του. Κυρίως χάρη στον Μίκαελ, ο οποίος έμενε μαζί του και έγινε ο μοναδικός από τα έξι εγγόνια του που ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο. «Με τη σύζυγό μου, Βάλι, είχαμε τις ατυχίες μας, χάσαμε τρεις κόρες. Ό,τι συμβαίνει στον Μίκαελ μας φέρνει λίγη χαρά, μας βοηθά να ξεπεράσουμε όσα έχουμε ζήσει», είχε παραδεχτεί μετά το χαμό της Σάντρα.
Ο εγγονός τους Μίκαελ ήταν από τους βασικούς λόγους που είχαν για να χαίρονται και να χαμογελούν εν μέσω τέτοιας κακοδαιμονίας οι Βάλι και Ζιλμπέρ Φακινέτι
Σχεδόν δύο χρόνια μετά την επιδείνωση της υγείας του (μεταξύ άλλων, Άλτσχαϊμερ) ο Ζιλμπέρ Φακινέτι άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιουλίου 2018, αφού πρώτα είχε δει την Ξαμάξ να κερδίζει την άνοδό της στη Super League. «Ξέρω ότι τώρα είσαι στην αντίπερα όχθη και συνεχίζεις να με παρακολουθείς σε κάθε βήμα, όπως έκανες από τη στιγμή που γεννήθηκα», έγραψε στο συγκινητικό αποχαιρετιστήριο γράμμα στο Instagram ο Μίκαελ, ο οποίος την επόμενη μέρα σκόραρε στη νίκη της Τουν επί της Λουκέρνης.
«Το ακόμη πιο απίστευτο είναι πως είχα σκοράρει και λίγο καιρό μετά το θάνατο της μητέρας μου, σ’ ένα φιλικό με την Υβερντόν. Σε συμβολικό επίπεδο είναι κάτι πάρα πολύ δυνατό, αν και θα προτιμούσα να είχα σκοράρει δίχως να έχω υποχρεωθεί να ζήσω τέτοιες στιγμές νωρίτερα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν φυσικά ο παππούς μου, αλλά και όσοι πάντα με στήριζαν στις δύσκολες στιγμές, όπως η κοπέλα μου και η οικογένειά μου. Επίσης από εδώ και στο εξής θα έχω πάντα στο περιβραχιόνιό μου μία από τις πιο ιστορικές ατάκες του, αυτήν που έλεγε πριν από κάθε παιχνίδι: Ας κερδίσει ο καλύτερος, αρκεί να είμαστε εμείς!»
Στη β’ κατηγορία για χάρη του παππού
Στην Κύπρο το επίθετο «Φακινέτι» δεν λέει τίποτε, στην Ελβετία ωστόσο συνοδεύεται από μια (πολύ) βαριά κληρονομιά. Ο Ζιλμπέρ Φακινέτι έχει περάσει στην ιστορία ως ο «μεσιέ Ξαμάξ». Όχι τόσο για την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής στο σύλλογο του Νοσατέλ, όσο για τις τρεις δεκαετίες του στην προεδρία, κατά τη διάρκεια των οποίων τον ανέδειξε δις πρωταθλητή (1987, 1988) και τον οδήγησε σε μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες.
Όταν αποσύρθηκε το 2003, ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος, αλλά εννέα χρόνια αργότερα (2012) επέστρεψε, διότι ο Τσετσένος επενδυτής Μπουλάτ Τσαγκάγεφ είχε προλάβει μέσα σε έξι μήνες να καταστρέψει το οικοδόμημα 30 χρόνων οδηγώντας το στη χρεοκοπία, στην αφαίρεση της άδειας για τη Super League και τον υποβιβασμό στη β’ κατηγορία. Ο Φακινέτι επέστρεψε για να εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση στην επόμενη μέρα.
«Για μένα ο παππούς μου ήταν πατέρας, πρότυπο, μέντορας, αλλά και άτομο εμπιστοσύνης. Πάντοτε μιλούσαμε για ποδόσφαιρο, ερχόταν μαζί μου σε κάθε παιχνίδι, ήταν ο πρώτος μου οπαδός», είχε δηλώσει ο νεοφερμένος άσος του ΑΠΟΕΛ, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 2016 «παράτησε» δίχως δισταγμό τη Super League και τη Ζανκτ Γκάλεν και «υποβιβάστηκε» στην Τσάλεντζ Λιγκ και την Ξαμάξ, ώστε να είναι κοντά στον παππού του μετά την επιδείνωση της υγείας του.
«Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί, αλλά αν συμβεί κάτι, θέλω να τρέξω και δεν μπορώ να το κάνω, αν είμαι στο Ζανκτ Γκάλεν. Είναι μια απόφαση που πήρα με όλη μου την καρδιά. Πολλοί συμπαίκτες μου αναρωτήθηκαν γιατί το κάνω, αλλά τους εξήγησα ποια και πόση σημασία έχει για μένα ο παππούς μου και τότε το κατάλαβαν εύκολα».
Ο… καλοπερασάκιας πατέρας
Ο Μίκαελ πέρασε τις πρώτες δύο δεκαετίες της ζωής του στο σπίτι των παππούδων του. Όχι παράξενο, αν αναλογιστεί κάποιος την κατάσταση των γονιών του. Ο πατέρας του, Στέφαν ντε Σιμπεντάλ, έπαιζε επίσης αριστερός μπακ, είχε ευοίωνες προοπτικές, αλλά τραυματισμοί και έλλειψη πειθαρχίας τον χαντάκωσαν («Δεν ήμουν δύσκολος χαρακτήρας, αλλά καλοπερασάκιας. Αλκοόλ, γυναίκες, νυχτερινή ζωή, αυτά μου άρεσαν. Κι επίσης ήμουν ισχυρογνώμων. Αυτό δεν ήταν πάντα για καλό»).
Αποτέλεσμα; Στα 28 του ήταν ήδη ξοφλημένος ποδοσφαιριστής και καταδικασθείς σε φυλάκιση 22 μηνών για χρήση και εμπορία ναρκωτικών. Η Ζανκτ Γκάλεν του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία, την άδραξε, αλλά μια ρήξη χιαστών έριξε τίτλους τέλους στην ποδοσφαιρική καριέρα του (σ.σ. σήμερα είναι ιδιοκτήτης μπαρ…)
Μία από τις συνέπειες της άστατης ζωής του ντε Σιμπεντάλ ήταν και το διαζύγιο από τη Σάντρα, τη μητέρα του Μίκαελ. Η τελευταία παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, αλλά ούτε αυτός ο γάμος ήταν γραφτό να της φέρει την πολυπόθητη ευτυχία…
Το ξεκλήρισμα των θυγατέρων
Η Σάντρα ήταν η μικρότερη από τα πέντε παιδιά του Ζιλμπέρ Φακινέτι, ο οποίος με τη σύζυγό του Βάλι απέκτησαν δύο γιους (Καρίλ, Ροντρίγκε) και τρεις κόρες (Τάνια, Πάμελα και Σάντρα) -εν ζωή σήμερα βρίσκονται μόνον οι δύο πρώτοι…
Το πρώτο χτύπημα της μοίρας ήλθε το 1970, όταν μετά την επιστροφή από μια οικογενειακή βόλτα η δύο ετών Πάμελα όρμησε να παίξει στον κήπο, δεν είδε την πισίνα της βίλας, έπεσε σε αυτήν και πνίγηκε μέσα σε έξι δευτερόλεπτα…
Το 1998, μετά από τριάμισι χρόνια μάχης και θεραπειών, η Τάνια πίστευε -όπως και οι γιατροί της- ότι είχε νικήσει τον καρκίνο του μαστού. Προγραμμάτιζε με τον πατέρα της να δουν τον εκτός έδρας αγώνα της Ξαμάξ με τη Βασιλεία, όμως την ημέρα του αγώνα έλαβε τελικά χώρα η κηδεία της. Όταν η αποστολή της Ξαμάξ έφτασε στο (παλιό) «Ζανκτ Γιάκομπ Παρκ», τα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων ήταν γεμάτα λευκά τριαντάφυλλα -μια ένδειξη σεβασμού από τη διοίκηση της οικοδέσποινας ομάδας. Το πιο ανατριχιαστικό της υπόθεσής, ωστόσο, ήταν ότι εκείνη τη 19η Μαρτίου 1998 η Σάντρα έφερε στον κόσμο τον δεύτερο ετεροθαλή αδελφό του Μίκαελ, τον Τζόναθαν (σ.σ. είχε προηγηθεί ο Λούκας)…
Εν μέσω προετοιμασίας!
Ο νεοφερμένος άσος του ΑΠΟΕΛ δεν είχε κλείσει τα 18 και είχε μόλις γιορτάσει το ντεμπούτο του στη Super League με την Ξαμάξ, όταν η μητέρα του αποφάσισε να δώσει τέρμα στη ζωή της. Μετά από έξι εβδομάδες παραμονής σε κλινική για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης, η Σάντρα στην πρώτη μέρα επιστροφής της στο σπίτι έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στους γονείς και στα παιδιά της και κρεμάστηκε!
«Σας αποχωρίζομαι ήσυχα, δεν ήθελα να ενοχλήσω. Κράτησα την οδύνη μου για μένα, ώστε να μην σας ανησυχήσω. Συγχωρήστε με, σας παρακαλώ. Κάνατε τα πάντα για μένα. Αντίο. Πάω σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Θα σας προσέχω πάντα, είστε φανταστικοί. Σας αγαπώ και θα σας περιμένω», ήταν τα τελευταία της λόγια στο χαρτί.
«Ήμουν στην προετοιμασία με την Ξαμάξ. Ήταν 22 Ιουνίου 2009. Ο προπονητής μου Πιερ-Αντρέ Σίρμαν με φώναξε και μου το ανακοίνωσε. Έπαθα σοκ και σκέφτηκα: είναι αδύνατον. Είναι ένα κακόγουστο αστείο. Δεν γίνεται να συμβαίνει. Γύρισα πίσω για την κηδεία, αλλά μετά ήθελα να επιστρέψω πίσω. Δεν ήθελα να καταρρεύσω, ήθελα απλώς να κάνω τη δουλειά μου. Να παίξω ποδόσφαιρο, να κάνω άλλες σκέψεις. Αλλά ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Ήμουν λίγο πριν τις εισαγωγικές εξετάσεις, η μητέρα μου με βοηθούσε πάντα με τις εργασίες. Έπρεπε να ψάξω μέσα μου για δύναμη. Υποχρεώθηκα να ωριμάσω πολύ γρήγορα και έμαθα ότι πρέπει να αγαπάς όσους είναι γύρω σου. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί την επόμενη μέρα», έχει περιγράψει την τότε κατάσταση ο Μίκαελ.
«Κήδεψα τη μητέρα μου την Πέμπτη και το Σάββατο σημείωσα ένα γκολ, το μοναδικό μέχρι τότε στην καριέρα μου, σε φιλικό με την Υβερντόν. Ήταν πολύ παράξενο. Το να χάνεις τη μητέρα σου με αυτόν τον τρόπο δεν είναι όπως να έχεις μια ασθένεια. Αλλά εκ των υστέρων είναι ανώφελο να ψάχνεις για το πού ήταν το λάθος. Σήμερα έχω μάθει να ζω με αυτό. Άλλωστε για μένα είναι πάντα εδώ. Από ψηλά, με προσέχει, το αισθάνομαι. Το χρησιμοποιώ ως δύναμη. Πάντα της μιλώ στα κρυφά ανήμερα των αγώνων», αποκάλυψε αργότερα.
Το επόμενο χτύπημα
Τρία χρόνια αργότερα, το 2012, ο Ελβετός άσος λίγο έλειψε να χάσει και τον ένα θείο του, αφού ο Ροντρίγκε Φακινέτι ενεπλάκη σε σοβαρό αυτοκινητιστικό και μεταφέρθηκε εσπευσμένα με το ελικόπτερο σε νοσοκομείο της Βέρνης. Εκεί υποβλήθηκε σε 24(!) επεμβάσεις, πέρασε δύο εβδομάδες σε κώμα και εν τέλει έμεινε ανάπηρος.
«Η ζωή του Ροντρίγκε ήταν πολύ δύσκολη από την πρώτη στιγμή. Ήλθε στον κόσμο παραλυμένος από τη μία πλευρά, ο αριστερός ώμος του κρεμόταν ελαφρώς. Αυτή είναι η 28η επέμβαση στη ζωή του», είχε δηλώσει τότε ο Ζιλμπέρ Φακινέτι, ο οποίος πέντε μέρες μετά το ατύχημα βίωσε και τη χρεοκοπία (και τον υποβιβασμό) της αγαπημένης του Ξαμάξ.
«Όλα αυτό το σκηνικό είναι υπερβολικό για μένα. Αναρωτιέμαι καθημερινά, γιατί μου συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα. Εδώ και δεκαετίες υποχρεώνομαι να δέχομαι καινούργια χτυπήματα της μοίρας. Γιατί πάντα εγώ; Μόνο την περασμένη διετία η σύζυγός μου έχει υποβληθεί σε 11 επεμβάσεις, η πιο δύσκολη μετά από έμφραγμα», είχε δηλώσει το 2012 για τη σύντροφό του Βάλι, η οποία ουδέποτε συνήλθε από την αυτοκτονία της Σάντρα. «Ήταν ευτύχημα που τη μητέρα του Μίκαελ τη βρήκε κρεμασμένη στο σπίτι της η αδελφή της γυναίκας μου. Αν η Βάλι είχε δει εκείνη τη σκηνή, δεν θα είχε αντέξει…»
Στο όνομα του… παππού!
Ο ίδιος άντεξε ως τα 82 του. Κυρίως χάρη στον Μίκαελ, ο οποίος έμενε μαζί του και έγινε ο μοναδικός από τα έξι εγγόνια του που ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο. «Με τη σύζυγό μου, Βάλι, είχαμε τις ατυχίες μας, χάσαμε τρεις κόρες. Ό,τι συμβαίνει στον Μίκαελ μας φέρνει λίγη χαρά, μας βοηθά να ξεπεράσουμε όσα έχουμε ζήσει», είχε παραδεχτεί μετά το χαμό της Σάντρα.
Σχεδόν δύο χρόνια μετά την επιδείνωση της υγείας του (μεταξύ άλλων, Άλτσχαϊμερ) ο Ζιλμπέρ Φακινέτι άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιουλίου 2018, αφού πρώτα είχε δει την Ξαμάξ να κερδίζει την άνοδό της στη Super League. «Ξέρω ότι τώρα είσαι στην αντίπερα όχθη και συνεχίζεις να με παρακολουθείς σε κάθε βήμα, όπως έκανες από τη στιγμή που γεννήθηκα», έγραψε στο συγκινητικό αποχαιρετιστήριο γράμμα στο Instagram ο Μίκαελ, ο οποίος την επόμενη μέρα σκόραρε στη νίκη της Τουν επί της Λουκέρνης.
«Το ακόμη πιο απίστευτο είναι πως είχα σκοράρει και λίγο καιρό μετά το θάνατο της μητέρας μου, σ’ ένα φιλικό με την Υβερντόν. Σε συμβολικό επίπεδο είναι κάτι πάρα πολύ δυνατό, αν και θα προτιμούσα να είχα σκοράρει δίχως να έχω υποχρεωθεί να ζήσω τέτοιες στιγμές νωρίτερα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν φυσικά ο παππούς μου, αλλά και όσοι πάντα με στήριζαν στις δύσκολες στιγμές, όπως η κοπέλα μου και η οικογένειά μου. Επίσης από εδώ και στο εξής θα έχω πάντα στο περιβραχιόνιό μου μία από τις πιο ιστορικές ατάκες του, αυτήν που έλεγε πριν από κάθε παιχνίδι: Ας κερδίσει ο καλύτερος, αρκεί να είμαστε εμείς!»
