Ο Γιάννης, ο Στέφανος και η παράδοση

Οι ψηφοφορίες για τους κορυφαίους γεννούν αφορμές για συζητήσεις, δεν γεννούν θέσφατα.  Η πρόσφατη βράβευση του Λιονέλ Μέσι με την έκτη Χρυσή Μπάλα της καριέρας του, αποτέλεσε μια τέτοια αφορμή: έπρεπε να την πάρει ή έπρεπε να την πάρει ο Φαν Ντάικ;

Πρέπει να επιβραβεύεται σε ένα ομαδικό άθλημα η ατομική υπεροχή ή πρέπει να επιβραβεύεται η καθοριστική συμμετοχή στα συλλογικά επιτεύγματα; Δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση. Υπάρχει η απάντηση που διαλέγει ο καθένας και πάνω σε αυτή μπορεί να επιχειρηματολογήσει, ενίοτε και με πάθος, στο καφενείο των social media. Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται. 

Είναι λοιπόν ο Στέφανος Τσιτσιπάς ο καλύτερος Έλληνας αθλητής για το 2019, όπως αποφάσισαν με την ψήφο τους οι αθλητικοί συντάκτες της χώρας; Ή μήπως είναι ο Γιάννης  Αντετοκούνμπο; 

Αν ρωτάτε εμένα, όσα πέτυχε και συνεχίζει να πετυχαίνει ο Γιάννης στο NBA είναι ανεπανάληπτα.  Και ως εκ τούτου μου φαίνεται περίπου απίθανο ότι την χρονιά που το ελληνικό μπάσκετ είδε έναν εκπρόσωπο του να αναδεικνύεται  MVP του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο, οι δημοσιογράφοι της χώρας τους έκριναν ότι ο Τσιτσιπάς άξιζε περισσότερο τον τίτλο του κορυφαίου. 

Η εξήγηση για αυτό είναι μάλλον απλή: ο ΠΣΑΤ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου) παραδοσιακά πριμοδοτεί τα λεγόμενα «μικρά» αθλήματα περισσότερο από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ (όπως αποδεικνύει και η βράβευση της ομάδας υδατοσφαίρισης του Ολυμπιακού αντί για τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ). Πράγμα εν μέρει θεμιτό. 

Ο Σπανούλης π.χ.  έχει όλη την προσοχή του κόσμου στραμμένη πάνω του έτσι κι αλλιώς. Ο Γιαννιώτης όχι.  Τον  Σπύρο τον θυμόμασταν μονάχα όταν πετύχαινε κάτι. Ο ΠΣΑΤ επιδιώκει και σε κάποιο βαθμό καταφέρνει  να διορθώνει τούτη την «αδικία», με τις βραβεύσεις αθλητών από λιγότερο εμπορικά σπορ. Είναι σα να μας λέει: «παιδιά υπάρχουν κι άλλα αθλήματα εκτός από τα δυο που παρακολουθείτε». Χρήσιμη υπενθύμιση σε μια χώρα που αγαπά περισσότερο την νίκη από οτιδήποτε άλλο. 

Μέχρι εδώ όλα καλά. Μόνο που ο Τσιτσιπάς δεν ανήκει πια στο γκρουπ «αθλητής αντιεμπορικού αθλήματος» – η δημοφιλία και η δημοσιότητα του στην Ελλάδα συγκρίνεται και ξεπερνά την δημοφιλία των πιο διάσημων ποδοσφαιριστών. 

Άρα η φετινή βράβευση, παρότι ενδεχομένως να οφείλεται και στα παραδοσιακά αντανακλαστικά του Συνδέσμου, δεν δικαιολογείται  από αυτά. 

Πιθανόν να δικαιολογείται από την άγνοια ή ακόμα χειρότερα την άρνηση πολλών συναδέλφων απέναντι στο NBA. «Ελα μωρέ, εκεί δεν παίζουν άμυνες, όλο σόου και καρφώματα είναι, τον είδαμε  και στο Παγκόσμιο τον Γιάννη που κουτουλούσε πάνω στους αντιπάλους». Η παρουσία του Έλληνα σταρ στην Εθνική, σίγουρα θόλωσε λίγη από την λάμψη του.  Και είμαι βέβαιος ότι  - όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο -  θα ήταν πιο εύκολο για τον Γιάννη να ψηφιζόταν  από τους Έλληνες αθλητικούς συντάκτες κορυφαίος της χρονιάς αν  σήκωνε Ευρωλίγκα, παρά τώρα που σήκωσε το βραβείο του MVP στο NBA (παρεμπιπτόντως και  η μη βράβευση του Ιτούδη είναι ανεξήγητη!)  

Ο Τσιτσιπάς αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση για τα ελληνικά δεδομένα. Ο καλύτερος τενίστας στην ιστορία της Ελλάδος με τεράστιες προοπτικές για το μέλλον. Διεθνώς θεωρείται “the next big thing”.  Προς το παρόν, όμως,  είναι ένας του τοπ-10. Μπορεί να ξεπεταχτεί, μπορεί και όχι.  Κορυφαίος στον κόσμο δεν είναι – και απέχει πολύ ακόμα για να φτάσει εκεί – προσωπικά πιστεύω ακράδαντα ότι θα φτάσει. 

Ο Γιάννης από την άλλη κάνει τρομερά πράγματα κάθε βράδυ, πετυχαίνει ιστορικά ρεκόρ και έχει όλο τον μπασκετικό κόσμο να παραμιλάει στα πόδια του. Είναι μέσα στους δυο – τρεις κορυφαίους στον κόσμο, σε ένα άθλημα με τεράστιο ανταγωνισμό!  

Ρε παιδιά, για να τα πω και πιο συναισθηματικά στους φίλους της γενιάς μου: μιλάμε για παίκτη που παίζει στο ίδιο επίπεδο με τους θρύλους τους οποίους είχαμε αφίσα στα δωμάτιά μας: Τον Μπάρκλει, τον Καρλ Μαλόουν, τον Σκότι Πίπεν. Και έχει βάλει πλώρη να ανέβει κι άλλο level. Και αυτός ο τύπος είναι Έλληνας. Είναι δυνατόν να μην μας αρκεί; 

Σπουδαία η κατάκτηση του τουρνουά στο Λονδίνο από τον Στέφανο, δεν λέω. Αλλά όταν αρχίσει να παίρνει και γκραν – σλαμ (που θα αρχίσει, καλά να ‘ ναι το παλικάρι), τι θα γίνει; Θα καταργήσουμε εντελώς την ψηφοφορία και θα ονομάσουμε το βραβείο «Tsitsipas Trophy”;

Εντάξει, είπαμε: οι ψηφοφορίες δεν δημιουργούν θέσφατα, δημιουργούν αφορμές για συζητήσεις. Η σωστή απάντηση για εμένα, είναι λάθος για κάποιον άλλο. Απλώς ειδικά φέτος, νομίζω ότι ο ΠΣΑΤ εγκλωβίστηκε στις χρόνιες αγκυλώσεις του.  Και «κατάφερε» σε μια ιστορική χρονιά, όπου η Ελλάδα (από καθαρή τύχη και όχι εξαιτίας της αθλητικής της οργάνωσης) βρέθηκε να έχει δυο αθλητές παγκοσμίου επιπέδου, να σχολιάζεται για τους λάθος λόγους. 

Υ.Γ. Η ομάδα υδατοσφαίρισης του Ολυμπιακού πήγε για δεύτερη συνεχόμενη φορά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (φέτος το έχασε, πέρυσι το πήρε) και κατέκτησε και το νταμπλ στην Ελλάδα. Η επιλογή της έχει λογική. 
Απλώς όσα πέτυχε ο ΠΑΟΚ είναι πρωτοφανή για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε κάποιο βαθμό, λοιπόν, νομίζω ότι οι ψηφοφόροι είτε κινήθηκαν οπαδικά, είτε απλώς μπήκαν στην λογική των δημοσίων σχέσεων: το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τοξικό, που να μπλέκουμε τώρα, βράβευσε εκεί το πόλο που μάλλον το αξίζει κιόλας, άντε και καλές γιορτές! 

Πηγή: Sdna.gr