Η τραγική ιστορία μιας πολυσυζητημένης εξαφάνισης και ένα σύστημα που αδυνατεί

 

Έχουμε μάθει να δηλώνουμε αποφασισμένοι να αλλάξουμε τα κακώς έχοντα, μέχρι την επόμενη τραγωδία και το έργο πτου ξανά απ’ την αρχή…  Έχουμε μάθει οι αρμόδιοι-αναρμόδιοι εκ των υστέρων να εμφανίζονται ότι τα γνώριζαν όλα εκ των προτέρων, χωρίς όμως να λένε τι έκαναν για να αποφευχθούν τα χειρότερα…

 

Έχουμε μάθει και έχουμε εμπεδώσει ότι σε κάποιες περιπτώσεις το σύστημα μπάζει από παντού και είναι ανίκανο να σταθεί στο ύψος τον περιστάσεων για να σώσει μια ψυχή… Μια ψυχή που μας είχε ή μας έχει ανάγκη, αλλά η αδιαφορία μας, μετατρέπεται σε φονικό όπλο και απλώς ως θεατές περιμένουμε τα κακά μαντάτα…

 

Οι αντιδράσεις μετά το θάνατο της Έλενας Φραντζής ήταν προφανώς άλλο ένα πυροτέχνημα. Ξέσπασαν όλοι… Έκλαψαν όλοι… Στεναχωρήθηκαν όλοι… Αποφασισμένοι όλοι,  η Έλενα να ήταν η τελευταία ψυχή που χάνεται τόσο άδικα και εξαιτίας οποιαδήποτε ανευθυνότητας…

 

 

Κάθε τρεις και λίγο η Αστυνομία τον τελευταίο καιρό δίνει στη δημοσιότητα ανήλικα παιδιά που εγκατέλειψαν τις Στέγες διαμονής τους, μετά από σχετική καταγγελία. Ένα φαινόμενο το οποίο πλέον κατάντησε ρουτίνα. Και διερωτάται κανείς… Πώς φεύγουν;
 
Γιατί φεύγουν; Το παιδί της τάδε λειτουργού φεύγει από το σπίτι, χωρίς να λέει στη μητέρα του πού πάει; Το αφήνει να φύγει και να κυκλοφορεί στους δρόμους κάνοντας ωτοστόπ; Το έμαθε να φεύγει κρυφά της;
 
Οι Στέγες δεν είναι το σπίτι αυτών των παιδιών; Οι λειτουργοί δεν διερωτώνται πού πάει και πώς; Και αν δεν μπορείτε να προστατεύετε αυτά τα παιδιά, γιατί δεν παραιτείστε εσείς που δηλώνετε αρμόδιοι; Εάν ένας γονιός είναι ανίκανος να προστατεύσει και να μεγαλώσει το παιδί του, την ευθύνη ακολούθως αναλαμβάνουν οι υπηρεσίες κοινωνικής ευημερίας. Με την περίπτωση των λειτουργών; Ποιος ελέγχει ποιον; Υπάρχει το υποστηριχτικό υπόβαθρο για παιδιά που χρήζουν περισσότερης προσοχής;
 
Εάν φύγει ένα παιδί από τη Στέγη και στο επόμενο στενό το βρούμε νεκρό για οποιοδήποτε λόγο, τότε σε ποιον καταλογίζεται η εγκληματική αμέλεια;
 
Τις προάλλες δύο ανήλικα παιδιά κινδύνευσαν να καούν στο σπίτι τους στη Λεμεσό μετά από πυρκαγιά γιατί  οι γονείς τους άφησαν μόνα στο σπίτι. Για αυτό το λόγο, οι γονείς βρίσκονται ενώπιον της Δικαιοσύνης. Ο λειτουργός που αφήνει ένα παιδί που είναι υπό την φροντίδα του, να φεύγει από τη στέγη ή του φεύγει κρυφά ενώ έχει την ευθύνη του, δεν υπάρχει κανένα θέμα; Τελικά, τι είναι αυτό που προσφέρουν οι Στέγες σε αυτά τα παιδιά; Απλά ένα κρεβάτι και ένα πιάτο φαγητό;
 
Διερωτόμουν τι μπορεί να κρύβεται πίσω από μια επαναλαμβανόμενη εξαφάνιση μιας ανήλικης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οποιοσδήποτε βλέποντας τις σχεδόν καθημερινές ανακοινώσεις της Αστυνομίας για την εξαφάνιση της εν λόγω ανήλικης, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για ένα παιδί που σίγουρα θα πρέπει να τύχει περισσότερης προσοχής από τους αρμοδίους πριν είναι αργά.
 
Οι αναφορές περί «έμπλεξε» δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση δικαιολογία. Το παιδί σου δεν το αφήνεις να «μπλέξει», μα και αν «μπλέξει», φροντίζεις να το ξεμπλέξεις, να το προστατεύσεις και να το στηρίξεις για να γυρίσει σελίδα στη ζωή του… Και ας μην ξεχνάμε ότι ένας άνθρωπος, σε οποιαδήποτε ηλικία, εάν είναι ευάλωτος είναι πιο εύκολο να ακολουθήσει το λάθος δρόμο. Ειδικά δε όταν μιλάμε για ένα παιδί που προέρχεται από διαλυμένη οικογένεια και αυτό που ψάχνει κατά κύριο λόγο, είναι αγάπη, σημασία, στοργή, στήριξη…
 
Έτσι και αυτό το παιδί που κρύβεται πίσω από τις πολυπαιγμένες ανακοινώσεις της Αστυνομίας τον τελευταίο καιρό, με τις υπηρεσίες ανήμπορες να βρουν λύση να το βοηθήσουν. Ένα κορίτσι που ο δρόμος του δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και η σωτηρία του εναπόκειται στους αρμοδίους.
 
Την Κυριακή, μία από τις πολλές φορές που εγκατέλειψε τη Στέγη, βρέθηκε να κάνει χρήση ναρκωτικών. Μα δεν ήταν η πρώτη φορά… Εξάλλου, την έπεισαν ότι «δεν είναι κάτι κακό», αφού «ξεφεύγει και νιώθει καλύτερα». Την χρήση έμελλε να της την «γνωρίσει» ένας δικός της άνθρωπος. Προσπάθησε να μείνει μακριά και δέχθηκε να διακόψει το σχολείο και να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Ωστόσο, δεν άντεξε αφού δεν πρόκειται για πρόγραμμα ανηλίκων, και έτσι εγκατέλειψε την προσπάθεια της.
 
Το ζητούμενο είναι πώς θα ενεργήσουν, εάν προτίθενται να ενεργήσουν, οι αρμόδιες υπηρεσίες προτού είναι αργά, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι το ένα φέρνει το άλλο και τότε τα πράγματα είναι όλο και πιο θολά για ένα χρήστη.
 
Πολλές φορές επιρρίπτουμε ευθύνες στους γονείς, εάν ένα ανήλικο παιδί πιαστεί στα δίκτυα των ναρκωτικών. Το εν λόγω κορίτσι όμως από ηλικία εννέα ετών μεγαλώνει σε Στέγες, αφού οι γονείς της κρίθηκαν ακατάλληλοι.
 
Σε Στέγη μεγαλώνει και ένα από τα αδέλφια της. Η μητέρα εγκατέλειψε τα παιδιά της, ενώ ο πατέρας, με ιστορικό, δεν ήταν σε θέση να αναλάβει την κηδεμονία. Μεγάλωσε μέχρι τα εννέα της χρόνια σε ένα άσχημο περιβάλλον και οι μνήμες της από τα παιδικά της χρόνια, δεν είναι σαν αυτές άλλων παιδιών.
 
Και αν την ρωτήσεις τι είναι αυτό που σου λείπει; Θα σου απαντήσει αγάπη… Να πιστέψει κάποιος σε αυτήν και να καταφέρει να την στηρίξει. Να την μάθει να βάζει στόχους και να πιστεύει σε αυτή. Να την καταλαβαίνει, να τη διδάξει.
 
Αυτά ήθελε και η Έλενα Φρατνζή. Αυτά θέλει και αυτό το παιδί και το κάθε παιδί. Μπορεί κάποια παιδιά να μην έχουν γονείς, αλλά αυτό τον ρόλο τον αναλαμβάνουν οι κρατικές υπηρεσίες. Και αν δεν μπορούν να τον αναλάβουν τότε οι αρμόδιοι τι περιμένουν; Το πτώμα για να κλάψουν;