Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, το ρολόι στο Μάντσεστερ σταματά στις 15:04

Τα ... μωρά του Μπάσμπι χάθηκαν στην τρίτη αποτυχημένη προσπάθειας απογείωσης του αεροσκάφους, όταν αυτό χρειάστηκε από το Βελιγράδι να κάνει στάση για ανεφοδιασμό στο Μόναχο, έπειτα από την τεράστια επιτυχία με το τελικό 3-3 απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα...

Η πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών για τη σεζόν 1957-1958, έκανε παίκτες και προπονητή να γιορτάσουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Φεβρουαρίου, με την Πρεσβεία της Βρετανίας στη Σερβία να... στήνει πάρτι για τη μεγάλη, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Το ξημέρωμα της «μαύρης» ημέρας στην ιστορία του συλλόγου, όταν το ρολόι θα έδειχνε 15:04 το μεσημέρι, θα έβρισκε οχτώ ποδοσφαιριστές, τρία μέλη του επιτελείου και οχτώ δημοσιογράφους, νεκρούς από το αεροπορικό δυστύχημα στο Μόναχο.

Στο σύνολό τους, έχασαν τη ζωή τους 21 άτομα, συμπεριλαμβανομένων των θρύλων, Ντάνκαν Έντουαρντς, Τόμι Τέιλορ και Φρανκ Σουίφτ. Άλλοι 15 διακομίστηκαν στο νοσοκομείο.

Σ' εκείνη την ομάδα, με μέσο όρο ηλικίας στα 22 χρόνια (και μεγαλύτερο τον αρχηγό, Ρότζερ Μπάιρν στα 28 του χρόνια), με όλο το μέλλον μπροστά, με δύο διαδοχικά πρωταθλήματα, με τον θρύλο, Σερ Ματ Μπάσμπι που κρατούσε το «τιμόνι» στα χέρια του να έχει απορρίψει δις την προοπτική της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας της Ρεάλ Μαδρίτης, όλα φάνταζαν ιδανικά. Δεν ήταν... πυροτέχνημα. Ήταν μια καλοδουλεμένη μηχανή, γεμάτη όρεξη, ταλέντο και είχε αρχίσει να μπαίνει στην καρδιά των οπαδών με τα όσα πετύχαινε...

Ο Τζίμι Μέρφι, τότε συνεργάτης του Ματ Μπάσμπι και μια από τις σπουδαιότερες μορφές σε ολόκληρη την ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για την προσπάθεια που είχε καταβάλλει ώστε να μην εξαφανιστεί ο σύλλογος και να συνεχιστεί η ζωή ή καλύτερα, να ξεκινήσει από την αρχή, είχε συγκλονίσει με την περιγραφή του:

«Όταν του είπα ότι ήθελα να πάω μαζί, ο Ματ μου απάντησε πως είχα δουλειά στο Κάρντιφ και πως έπρεπε να βρεθώ κανονικά στην εθνική ομάδα. Έτσι, αποφασίστηκε να ταξιδέψει στο Βελιγράφι ο γυμναστής, Μπερτ Γουάλεϊ.

Μπήκα μέσα στο γραφείο, έβαλα ένα ποτήρι ουίσκι και η Άλμα (σ.σ. γραμματέας της ομάδας τότε) μου είπε ότι το αεροσκάφος είχε συντριβεί... Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος... Μου το ξαναείπε και φώναζε πως εκείνη τη στιγμή δεν το αντιλαμβανόμουν και πως υπήρχαν νεκροί από την ομάδα... Άρχισε να κλαίει... Την τρίτη φορά που το άκουσα, τότε κατάλαβα τι ακριβώς είχε συμβεί...

Πήγα στο γραφείο μου και άρχισα να κλαίω, μέχρι η ησυχία αυτή που από πριν προκαλούσε ανησυχία, διακοπεί από τα τηλεφωνήματα και τον χαμό που ακολούθησε».

Ο Ματ Μπάσμπι, κατάφερε να επιστρέφει στη Μεγάλη Βρετανία, την 3η Μαΐου, όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντιμετώπιζε τη Μπόλτον για τον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, το 1958. Βρέθηκε στ' αποδυτήρια για να εμψυχώσει το νέο αίμα του συλλόγου. Αυτό το αίμα που οδήγησε τους «κόκκινους διαβόλους» στη... δεύτερη ζωή τους.

Έχοντας αναγεννηθεί από τις στάχτες τους και έχοντας την ιστορία τους, ως οδηγό. Όπως έγινε και με το σήμα στη φανέλα εκείνης της αναμέτρησης, με τον φοίνικα, ως ένδειξη αυτής της αναγέννησης... Κανέναν δεν ενόχλησε η ήττα (2-0). Ήταν μια στιγμή που τα παιδιά, ξαναγίνονταν άντρες, κουβαλώντας το βαρύ έμβλημα της Γιουνάιτεντ στο σημείο της καρδιάς.

Από εκείνη την αδικοχαμένη φουρνιά, που ξεκληρίστηκε στο Μόναχο, κανείς δεν ξεχάστηκε και δεν θα ξεχαστεί για κανένα λόγο. Όλοι τους θα παραμείνουν... για πάντα νέοι. Και για πάντα στη μνήμη των οπαδών του κλαμπ.

Δέκα χρόνια μετά από εκείνη την τεράστια μαύρη κηλίδα στην ιστορία της Γιουνάιτεντ, η ομάδα... επέστρεψε. Για τα καλά! Κατέκτησε την Ευρώπη στον μεγάλο τελικό του 1968 απέναντι στη Μπενφίκα στο παλιό «Γουέμπλεϊ»...

Never Forgotten...

Πηγή: Gazzeta.gr