Ένας άγγελος που έμελλε να σβήσει στην άσφαλτο... Λίγο πριν κλείσει τα 14 του χρόνια
06:54 - 26 Μαρτίου 2019
Πολλές φορές γράψαμε ότι ο Μολώχ της ασφάλτου δεν κάνει διακρίσεις… Ένα λάθος, σε μια στιγμή, μπορεί να αποβεί μοιραίο για τον οποιοδήποτε… Ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, φυλής, χρώματος, εθνικότητας, θρησκευτικών πεποιθήσεων, οικογενειακής ή κοινωνικής κατάστασης... Πολλές φορές, δυστυχώς, ο Μολώχ της ασφάλτου μας «συστήθηκε» με το πιο σκληρό του πρόσωπο…
Ήταν απόγευμα, της 7ης Ιανουαρίου, του 2006… Λίγες μέρες μετά την έλευση του νέου έτους και λίγες μέρες πριν, όπου μικρή Ραφαέλα Πετρίδου, θα έσβηνε την τούρτα των γενεθλίων της…
Ωστόσο η μοίρα της έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Λίγες μέρες πριν κλείσει τα 14 της χρόνια, η Ραφαέλα έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Δεν τα κατάφερε όμως, και τρεις μέρες μετά το τροχαίο στο οποίο ενεπλάκη ο πατέρας της, στο όχημα του οποίου ήταν συνοδηγός, η 13χρονη υπέκυψε στα τραύματα της και έφυγε για το μεγάλο ταξίδι…
Στα πλαίσια του αφιερώματος του REPORTER για τις ψυχές που χάθηκαν στην άσφαλτο, η μητέρα της Ραφαέλας, Λένια Πετρίδου, ανοίγει την καρδιά της και μας μιλά για τον δικό της Γολγοθά.
Η καταραμένη μέρα…
Αυτοκίνητο που οδηγούσε 21χρονος, από χωριό της επαρχίας Λευκωσίας, στη λεωφόρο Γιάννου Κρανιδιώτη, στα Λατσιά, συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο πατέρας της Ραφαέλας, η οποία ήταν συνοδηγός.
Από το δυστύχημα τραυματίστηκαν όλοι οι επιβαίνοντες των δύο οχημάτων, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας για περίθαλψη, ωστόσο η 13χρονη Ραφαέλα τραυματίστηκε κρίσιμα και έδινε την μεγαλύτερη μάχη της ζωής της. Τρεις μέρες μετά, άφησε την τελευταία της πνοή στο Νευροχειρουργικό Θάλαμο του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, όπου νοσηλευόταν.
«Η Ραφαέλα μου ήταν συνοδηγός με τον παπά της και φορούσε τη ζώνη της κανονικά. Ο οδηγός της κτύπησε στο πλάι και δυστυχώς, εγώ το λέω, την εγκλώβισε η ζώνη, κατ’ μένα. Η Ραφαέλα μου ήταν μόλις 13 χρονών.
Ενημερώθηκα τη ίδια στιγμή. Ήρθαν και μου είπαν ότι κτύπησε ο σύζυγος σου και από ένστικτο, τους είπα ‘’πέθανε ο άντρας μου’’.
Πήγα αμέσως εκεί, διότι ένα λεπτό είναι από το σπίτι μου το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Δυστυχώς το μωρό δεν καταλάβαινε τίποτε. Ήταν κλινικά νεκρό… Πολύ δύσκολο… Καμία μάνα δεν πρέπει ποτέ να βιώνει έτσι κακό.»
«Ένα κομμάτι του εαυτού σου χάνεται…»
«Η Ραφαέλα ήταν η πιο μικρή από τα τέσσερα παιδιά μου και το μοναδικό κορίτσι μου. Έτσι τα αγόρια μου ήταν πάντα κοντά μου. Αυτοί με στήριζαν εκείνο το καιρό και όχι εγώ αυτούς.
Δεν υπήρχε ζωή μάνα μου… Η Ραφαέλα ήταν ο ήλιος στο σπίτι μου… ΧΑΘΗΚΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Δόξα τω Θεό περάσαμε πάρα πολλά. Έχει δεκατρία χρόνια… Σταθήκαμε στα πόδια μας. Αλλά ένα κομμάτι του εαυτού σου χάνεται.
Για τον άλλο οδηγό δεν ξέρω τι να σου πω, διότι δε τον ξέρω. Δεν πήγαμε σε ποινική δίωξη για να καταλάβεις.
Αυτός που σκότωσε το μωρό μου, είχε μεγάλο μερίδιο ευθύνης διότι έτρεχε και συνεχίζει ακόμη. Του εύχομαι ποτέ να μην βίωση τόσο πόνο που μας έδωσε εμάς… Θα τον συγχωρούσαμε και εκείνο και την οικογένεια του, αλλά ένα συγγνώμη δεν είπαν… Αλλά δυστυχώς ούτε στη κηδεία του μωρού δεν ήρθαν…»
«Να μην τρέχουν οι οδηγοί…»
«Δεν θέλω να ακούω πλέον για θανατηφόρα. Όταν ακούω, λυπάμαι και πονώ.
Όταν γίνετε ένα θανατηφόρο πρέπει ο οδηγός να δικάζεται νωρίς, όπου έχει αίσθηση του γεγονότος, όχι να περνά ένας χρόνος και να δικάζεται ακόμη.
Φυσικά σε εμάς δεν έγινε δική, διότι αυτός είχε τις Αρχές πίσω του. Έτσι είναι στη Κύπρο. Το μεγάλο ψάρι, τρώει το μικρό.
Το μήνυμα που θέλω να στείλω σε όλους τους οδηγούς, είναι να μη τρέχουν, διότι δε φταίει ο αθώος ο κόσμος…»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- «Η ζωή μου σταμάτησε με την τελευταία αναπνοή του παιδιού μου…»
- «Ποια λογική και ποια δύναμη, όταν έχεις περπατήσει πίσω από το φέρετρο του παιδιού σου;
- «Δεν ήρθε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη… Αυτό είναι το παράπονο μου»
