Θαύματα με εξήγηση και τύχη-βουνό για Ρεάλ, Μουρίνιο

Το (ειδικό) βάρος της φανέλας, η (πανταχού παρούσα) αύρα των ιστορικών μορφών, το μεταφυσικό, το ανεξήγητο. Η χρυσόσκονη, με την οποία είναι πασπαλισμένα τα ομορφότερα παραμύθια στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Όπως αυτά (των ανατροπών-προκρίσεων) του Άγιαξ και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το περασμένο διήμερο.

Για όσους δεν σαγηνεύονται από το τραγούδι των Σειρήνων, δεν αρκούνται δηλαδή σε όσα απλώς ηχεί ωραία στ’ αυτιά τους, ας επιχειρήσουμε να πάμε κόντρα στο (αμιγώς δημοσιογραφικό) αξίωμα «μην αφήνεις τις λεπτομέρειες να χαλάσουν μια ωραία ιστορία».

Ό,τι μας δίδαξαν τα παιχνίδια στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» και στο «Παρκ ντε Πρενς» είναι πως η απειρία σε αυτό το (υψηλότατο) επίπεδο κάνει μεν τη διαφορά, μόνον όμως όταν στο αγωνιστικό κομμάτι υπάρχει ισορροπία δυνάμεων.

Μεταξύ (αυτής) της Ρεάλ και (αυτού) του Άγιαξ δεν υπήρχε ισοζύγιο, η φόρμα και η φόρα των δύο ομάδων ήταν σχεδόν εκ διαμέτρου αντίθετες. Σε 180 λεπτά οι Ισπανοί δεν πλησίασαν καν το ποδόσφαιρο που έπαιξαν οι Ολλανδοί. Τη διαφορά και στα δύο παιχνίδια έκανε η αποτελεσματικότητα: με τον «Αίαντα» να αστοχεί σχεδόν στα πάντα και με τους «μερένγκες» να ευστοχούν σχεδόν στα πάντα το ταμπλό έγραψε 1-2 στο Άμστερνταμ. Με τους όρους αντεστραμμένους, σε ό,τι αφορά την αποτελεσματικότητα, το ταμπλό έγραψε 1-4 στη Μαδρίτη.

Χωρίς τον (ηγέτη) Ράμος και προερχόμενη από τρεις συναπτές εντός έδρας ήττες η Ρεάλ είχε σοβαρό έλλειμμα σε προσωπικότητα, εμπειρία και ψυχολογία. Το 1-0 του Άγιαξ στην πρώτη επίθεσή του άνοιξε το δρόμο, ώστε όλα να φανούν στο πολλαπλάσιο και η «βασίλισσα» να παραπατά και να τρεκλίζει σε ολόκληρο το παιχνίδι.

Ακριβώς την ίδια σπέκουλα έκανε ένα βράδυ αργότερα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με μια ομάδα υποδεέστερη σε ποιότητα και φόρμα έναντι της πρωταθλήτριας Γαλλίας, η οποία έχει και το πλεονέκτημα του 2-0 στο «Ολντ Τράφορντ», και με διψήφιο αριθμό απουσιών, ο Όλε Γκούναρ Σόλσιαρ δεν είχε άλλη επιλογή από το ποντάρισμα στα (ψυχολογικά, πνευματικά, νοητικά) κατάλοιπα που έχουν αφήσει στην Παρί οι ευρωπαϊκές αποτυχίες της -και δη ο προ διετίας αποκλεισμός από την Μπαρσελόνα.

Και στο «Παρκ ντε Πρενς» ήταν απαραίτητη προϋπόθεση να σκοράρουν πρώτοι οι φιλοξενούμενοι και η Παρί «φρόντισε» να τους δώσει -σε συσκευασία δώρου- και το 1-0 και το 2-1. Παρά την αυξανόμενη ανασφάλεια των Γάλλων, ωστόσο, χρειαζόταν κι ένας «από μηχανής Θεός» για ν’ αλλάξει χέρια η πρόκριση: το VAR, που ώθησε τον Τσακίρ να καταλογίσει ένα πέναλτι, το οποίο Ρίο Φέρνιναντ και Μάικλ Όουεν παραδέχτηκαν δημόσια με παρρησία ότι δεν υπήρχε.

Το ίδιο VAR ένα βράδυ νωρίτερα είχε χαρίσει ουσιαστικά στον Άγιαξ το 3-0 που μετέτρεψε σε mission impossible την ανατροπή της Ρεάλ. Δεν ήταν η μόνη αναποδιά για την πρωταθλήτρια Ευρώπης, αφού -δίχως την παραμικρή υπερβολή- τα πάντα της πήγαν στραβά (δοκάρια, χαμένα τετ α τετ, τραυματισμοί, τρόπος και χρονικό σημείο επίτευξης των αντίπαλων τερμάτων, αυτοκαταστροφικές επιλογές-εμμονές του προπονητή της). Αυτή είναι η (ψυχο)λογική εξήγηση των θαυμάτων που πέτυχαν το περασμένο διήμερο οι πιτσιρικάδες του Άγιαξ και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Οι «μερένγκες» πάντως δεν έχουν δικαίωμα να παραπονούνται, καθώς την περασμένη τριετία «φλέρταραν» με τον αποκλεισμό σε τρία εντός έδρας παιχνίδια (Μπάγερν 2015/16 και 2016/17, Γιουβέντους 2017/18), αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον απέφυγαν. Υπό αυτό το πρίσμα είναι και σούπερ τυχεροί, αφού έφτασαν στο ανεπανάληπτο three-peat στο Τσάμπιονς Λιγκ και ξεχρέωσαν όλα τα σπασμένα σε μια βραδιά. «Προτιμότερη μια ήττα με 5-0, παρά πέντε με 1-0», όπως λένε και οι προπονητές…

Τύχη-βουνό όμως έχει και ο Ζοζέ Μουρίνιο, ο οποίος μετά την πρόκριση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα έπρεπε να ψάχνει λαγούμι να κρυφτεί από την ντροπή του, αλλά βλέπει αίφνης τη μία μετά την άλλη τις καλύτερες θέσεις προπονητών να… χηρεύουν.

Μολονότι αμφότεροι έχουν συμβόλαιο και για τη νέα χρονιά, Σαντιάγκο Σολάρι και Τόμας Τούχελ μοιάζει απίθανο να συνεχίσουν σε Ρεάλ και Παρί, ενώ ενδεχόμενος αποκλεισμός από την Ατλέτικο Μαδρίτης θα φέρει και τη Γιουβέντους σε αναζήτηση διαδόχου του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι.

Και από εκεί που θα έπρεπε να… ικετεύει για ακόμη μια ευκαιρία σε σύλλογο κορυφής, ο special-on(c)e στο τέλος δεν αποκλείεται να εξελιχθεί και σε… μήλον της έριδος! «Γεννούν και τα κοκόρια του», όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός.