«Στημένα», «μιλημένα», «περίεργα» αποτελέσματα, ανατροπές «που δεν γίνονται, ρε αδελφέ»

Όσοι βλέπετε παντού «στημένα», «μιλημένα», «περίεργα» αποτελέσματα, ανατροπές «που δεν γίνονται, ρε αδελφέ» και ότι πίσω από ΟΛΑ τα παιχνίδια κρύβεται πάντα το στοίχημα, σταματήστε απλώς κάπου εδώ να διαβάζετε αυτό το κείμενο. Θα βρείτε σίγουρα πολύ πιο αποδοτικούς τρόπους για να περάσετε τον χρόνο σας.

Το διήμερο του Champions League που έκρινε τα πρώτα εισιτήρια των προημιτελικών τα είχε ΟΛΑ: Μπαλάρα και ιστορική πρόκριση από μια ομάδα – κόσμημα (Άγιαξ), αποκαθήλωση του μεγάλου αφεντικού (Ρεάλ Μαδρίτης), απίστευτη ανατροπή μιας ομάδας με πολύ βαριά φανέλα (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), ασύλληπτη αυτοκτονία μιας νεόπλουτης (Παρί Σεν Ζερμέν) και πρόκριση στην παράταση ενός αουτσάιντερ μέσω του VAR (Πόρτο).

Αγαπητέ Νασέρ (Αλ Κελαϊφί), αφού ΟΥΤΕ φέτος δεν κατάφερες να προκριθείς, τουλάχιστον στην οκτάδα, καλύτερα να ασχοληθείς με το (αγαπημένο σου κατά τα άλλα) τένις και να αφήσεις το ποδόσφαιρο για αυτούς που πραγματικά κατέχουν το αντικείμενο.

Η Παρί κουβαλούσε ένα σημαντικότατο προβάδισμα δύο τερμάτων από το «Ολντ Τράφορντ» και, στην ρεβάνς, παρ’ ότι χωρίς Νεϊμάρ και επί της ουσίας Έντινσον Καβάνι (μπήκε στο φινάλε ως αλλαγή), αντιμετώπισε μια Γιουνάιτεντ χωρίς ΔΕΚΑ παίκτες της πρώτης ομάδας (!), μεταξύ των οποίων Πογκμπά, Σάντσες, Λίνγκαρντ, Μαρσιάλ, Μάτα, Ερέρα και Μάτιτς.

Και όμως, ακόμα και έτσι, η παρέα του υπερηχητικού Κιλιάν Εμπαπέ (μον αμί, ζήτα να φύγεις το καλοκαίρι, χαραμίζεσαι εκεί που είσαι) κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να αποκλειστεί, δεχόμενη δύο γκολ στα πρώτα τρία σουτ εντός πεδίας της Γιουνάιτεντ, με τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν να κάνει ένα παιδικό λάθος στο δεύτερο γκολ του Ρομελού Λουκάκου.

Η Γιουνάιτεντ, η οποία έχει μεταμορφωθεί από την στιγμή που την ανέλαβε ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ (συμβόλαιο εδώ και τώρα!), επέλεξε στη συνέχεια να γυρίσει πίσω, να δώσει χώρο στην Παρί και να ποντάρει στο άστρο που δεδομένα έχει ο Νορβηγός «δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο», όπως ήταν γνωστός όταν ολοκλήρωνε την ιστορική ανατροπή κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου, στον τελικό του 1999 στο «Καμπ Νόου» της Βαρκελώνης.

Στο συγκεκριμένο γήπεδο, ελέω και μιας εχθρικής διαιτησίας, η Παρί υπέστη προ διετίας ένα πρωτοφανές στραπάτσο (συνετρίβη με 6-1 από την Μπαρτσελόνα και αποκλείστηκε, ενώ είχε νικήσει με 4-0 στο πρώτο παιχνίδι), το οποίο μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με αυτό του «Παρκ ντε Πρενς».

Γιατί κυριάρχησε, έχασε ευκαιρίες, είχε δοκάρι, της ακυρώθηκε (ορθά) γκολ, έδειχνε να πατάει καλύτερα από μια (ούτως ή άλλως) αποδυναμωμένη Γιουνάιτεντ, αλλά δεν κατάφερε να την σκοτώσει και το πλήρωσε πολύ ακριβά.

Και αυτή η Γιουνάιτεντ, έστω και αν έχει χτυπητές αδυναμίες, ειδικά σε άμυνα και δημιουργία, παρ’ ότι μοιάζει μια ταχύτητα κάτω σε σχέση με τις άλλες μεγάλες που συνεχίζουν (ή θα συνεχίσουν), δεν δικαιούται να υποτιμηθεί από κανέναν, όπως πιθανόν να συμβεί με την μαχητική Πόρτο, η οποία λύγισε στο φινάλε και με VAR – πέναλτι μια ούτως ή άλλως αναξιόπιστη φέτος Ρόμα.

Και εγώ, τι να σας πω, τα χάρηκα όλα αυτά με το ψυχή μου. Το κοντράστ των ακραίων συναισθημάτων μου θυμίζει γιατί αγαπώ τον αθλητισμό, τη νίκη, την ήττα (ναι, γιατί όχι;), αυτό το καρουσέλ που σε παρασέρνει και σε εκτοξεύει, από τότε που αρχίζεις να ασχολείσαι, συνήθως σε μικρή ηλικία.

Αυτό το διήμερο το χάρηκα σαν μικρό παιδί που του χάρισαν την πρώτη του μπάλα ή πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο να δει από κοντά τα είδωλα που μέχρι τότε θαύμαζε μόνο από την τηλεόραση ή τις εφημερίδες (για εμάς τους παλαιότερους, όχι για τα τωρινά παιδιά).

Προσοχή, δεν λέω ότι δεν υπάρχει βρωμιά στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπως δυστυχώς συμβαίνει με οτιδήποτε περιλαμβάνει χρήμα και συμφέροντα. Αφήστε με, όμως, να κοιμηθώ με ένα τεράστιο χαμόγελο και συντροφιά με μια πλημμύρα εικόνων που περιλαμβάνουν τη ντρίμπλα – ρουλέτα του Ντούσαν Τάντιτς, το κλάμα απόγνωσης του Βινίσιους Ζούνιορ, την απογοήτευση του Κιλιάν Εμπαπέ και το άστρο που ξεκάθαρα φωτίζει τον δρόμο του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ…