Γιατί δεν θωράκισαν την ΑΟΖ με τα χρήματα του Ταμείου Αμυντικής Θωράκισης
06:37 - 02 Φεβρουαρίου 2020
Τις τελευταίες ημέρες λαμβάνει χώρα μία συζήτηση στη δημόσια σφαίρα που αναδεικνύει το μέγεθος της πολιτικής υποκρισίας που επικρατεί σε αυτόν τον τόπο. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ανταλλάζουν πυρά αναφορικά με την θωράκιση της ΑΟΖ μας. Και ρεαλιστικά αυτά είναι μάλλον τα μοναδικά πυρά που θα μπορούσε η Κυπριακή Δημοκρατία να εκτοξεύσει γύρω από την κυπριακή ΑΟΖ, καθώς δεν διαθέτει και πολλά άλλα…
Κουράζουν τ’ αυτιά μας συζητώντας αν τα πολιτικά, νομικά και διπλωματικά μέτρα που έχουν ληφθεί είναι επαρκή και εάν φταίει η συνεννόηση μεταξύ του Υπουργού Εξωτερικών και του Προέδρου της Δημοκρατίας για τις πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας στις κυπριακές θάλασσες.
Η πραγματικότητα είναι πως τα πολιτικά, νομικά και διπλωματικά μέτρα δεν αρκούν για θωράκιση της κυπριακής ΑΟΖ, επειδή είναι μέτρα αντίδρασης και όχι αποτροπής. Και γι’ αυτή την κατάσταση ευθύνεται οποιοσδήποτε είχε στα χέρια του εκτελεστική ή νομοθετική εξουσία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Κοινώς, όλοι μαζί, νυν κυβερνώντες και νυν αντιπολιτευόμενοι, φρόντισαν να μην θωρακιστεί αποτελεσματικά η Κυπριακή Δημοκρατία και κατ’ επέκταση να μην προστατεύονται τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Για να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα ενός κράτους στην ΑΟΖ και τα χωρικά του ύδατα, χρειάζονται δύο βασικά στοιχεία: Ναυτικό και Αεροπορία. Οι πολιτικοί που κυβερνούσαν την Κύπρο, όμως, επί τριάντα τόσα χρόνια, έκριναν ότι αυτά είναι για τα άλλα, τα υποανάπτυκτα κράτη, που δεν… φωνάζουν στους εχθρούς τους να φύγουν. Όχι για την λιλιπούτεια, ημικατεχόμενη Κύπρο, που δεν έχει ανάγκη αυτοάμυνας…
Από το 1984, που συστάθηκε το Ταμείο Αμυντικής Θωράκισης, μαζεύτηκαν κοντά στα εννέα δισεκατομμύρια ευρώ. Και από αυτά σχεδόν τίποτα απολύτως δεν επενδύθηκε στην θωράκιση της κυπριακής ΑΟΖ.
Αντιθέτως, όπως καταδεικνύουν έρευνες και εκθέσεις μέσα στον χρόνο, τα χρήματα που επένδυαν οι φορολογούμενοι πολίτες για την ασφάλειά τους, τύγχαναν συστηματικής κακοδιαχείρισης και κατέληγαν οπουδήποτε αλλού εκτός από τον εξοπλισμό της Εθνικής Φρουράς. Διοχετεύονταν σε διοικητικά έξοδα, αναλώσιμα και, ακόμη πιο προκλητικά, στο πάγιο ταμείο τους κράτους, για να μετατραπούν σε πρόσκαιρες παροχές και μπαλώματα στις μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού.
Δεν τους προβλημάτισαν οι πραγματικότητες. Δεν τους προβλημάτισαν οι προειδοποιήσεις εγνωσμένου κύρους στρατιωτικών, των πλέον ειδικών στο ζήτημα. Οι πολιτικοί ήξεραν καλύτερα...
Κανείς δεν ισχυρίζεται πως αν είχαμε Ναυτικό και Αεροπορία θα κάναμε πόλεμο με την Τουρκία. Ο πόλεμος δεν αποτελεί επιλογή για κράτη όπως το δικό μας και σαφώς δεν αποτελεί στόχο. Οι δυνάμεις αυτές αποσκοπούν ακριβώς σε αυτό που αποτελεί αντικείμενο συζήτησης σήμερα: Την προστασία, τη θωράκιση, την ασφάλεια.
Από το 1984 μέχρι σήμερα ουδέποτε επενδύθηκαν τα χρήματα των φορολογουμένων σε αυτή τη θωράκιση. Η πολιτική μυωπία δεν μας επέτρεψε να δούμε στο 2020. Στο γεγονός πως απέναντί μας έχουμε ένα όλο και πιο αυταρχικό κράτος, που αρέσκεται στη διασπορά ή τη δημιουργία εξωτερικών κρίσεων για να διατηρεί ισορροπίες στο εσωτερικό του. Πάντα υπήρχε κάτι «καλύτερο» για να διοχετευτούν αυτά τα λεφτά στο μυαλό των πολιτικών που μας κυβερνούσαν και, ως εκ τούτου, πάντα θα υπάρχει μια τρύπα στη θωράκισή μας, μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα.
Είναι φυσικό, με τα υφιστάμενα δεδομένα, η Λευκωσία να στρέφεται σε εταίρους και φίλους για υποστήριξη έναντι των παραβιάσεων που αντιμετωπίζει. Και είναι φυσικό η όποια υποστήριξη λαμβάνει να μπαίνει στη ζυγαριά των συμφερόντων των άλλων κρατών που εμπλέκονται.
Η πραγματικότητα είναι πως ουδέποτε φροντίσαμε να θωρακίσουμε αποτελεσματικά την Κύπρο με στρατιωτικά μέσα, ούτε στο έδαφος, ούτε στη θάλασσα, ούτε στον αέρα. Και αντί με σοβαρότητα, σήμερα, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να προβούμε σε αποφασιστικές κινήσεις για το μέλλον, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε το ζήτημα με ελαφρότητα που έχει ορίζοντα τα πρόσκαιρα πολιτικά κέρδη κι όχι τα όρια της κυπριακής ΑΟΖ.
Κουράζουν τ’ αυτιά μας συζητώντας αν τα πολιτικά, νομικά και διπλωματικά μέτρα που έχουν ληφθεί είναι επαρκή και εάν φταίει η συνεννόηση μεταξύ του Υπουργού Εξωτερικών και του Προέδρου της Δημοκρατίας για τις πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας στις κυπριακές θάλασσες.
Η πραγματικότητα είναι πως τα πολιτικά, νομικά και διπλωματικά μέτρα δεν αρκούν για θωράκιση της κυπριακής ΑΟΖ, επειδή είναι μέτρα αντίδρασης και όχι αποτροπής. Και γι’ αυτή την κατάσταση ευθύνεται οποιοσδήποτε είχε στα χέρια του εκτελεστική ή νομοθετική εξουσία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Κοινώς, όλοι μαζί, νυν κυβερνώντες και νυν αντιπολιτευόμενοι, φρόντισαν να μην θωρακιστεί αποτελεσματικά η Κυπριακή Δημοκρατία και κατ’ επέκταση να μην προστατεύονται τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Για να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα ενός κράτους στην ΑΟΖ και τα χωρικά του ύδατα, χρειάζονται δύο βασικά στοιχεία: Ναυτικό και Αεροπορία. Οι πολιτικοί που κυβερνούσαν την Κύπρο, όμως, επί τριάντα τόσα χρόνια, έκριναν ότι αυτά είναι για τα άλλα, τα υποανάπτυκτα κράτη, που δεν… φωνάζουν στους εχθρούς τους να φύγουν. Όχι για την λιλιπούτεια, ημικατεχόμενη Κύπρο, που δεν έχει ανάγκη αυτοάμυνας…
Από το 1984, που συστάθηκε το Ταμείο Αμυντικής Θωράκισης, μαζεύτηκαν κοντά στα εννέα δισεκατομμύρια ευρώ. Και από αυτά σχεδόν τίποτα απολύτως δεν επενδύθηκε στην θωράκιση της κυπριακής ΑΟΖ.
Αντιθέτως, όπως καταδεικνύουν έρευνες και εκθέσεις μέσα στον χρόνο, τα χρήματα που επένδυαν οι φορολογούμενοι πολίτες για την ασφάλειά τους, τύγχαναν συστηματικής κακοδιαχείρισης και κατέληγαν οπουδήποτε αλλού εκτός από τον εξοπλισμό της Εθνικής Φρουράς. Διοχετεύονταν σε διοικητικά έξοδα, αναλώσιμα και, ακόμη πιο προκλητικά, στο πάγιο ταμείο τους κράτους, για να μετατραπούν σε πρόσκαιρες παροχές και μπαλώματα στις μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού.
Δεν τους προβλημάτισαν οι πραγματικότητες. Δεν τους προβλημάτισαν οι προειδοποιήσεις εγνωσμένου κύρους στρατιωτικών, των πλέον ειδικών στο ζήτημα. Οι πολιτικοί ήξεραν καλύτερα...
Κανείς δεν ισχυρίζεται πως αν είχαμε Ναυτικό και Αεροπορία θα κάναμε πόλεμο με την Τουρκία. Ο πόλεμος δεν αποτελεί επιλογή για κράτη όπως το δικό μας και σαφώς δεν αποτελεί στόχο. Οι δυνάμεις αυτές αποσκοπούν ακριβώς σε αυτό που αποτελεί αντικείμενο συζήτησης σήμερα: Την προστασία, τη θωράκιση, την ασφάλεια.
Από το 1984 μέχρι σήμερα ουδέποτε επενδύθηκαν τα χρήματα των φορολογουμένων σε αυτή τη θωράκιση. Η πολιτική μυωπία δεν μας επέτρεψε να δούμε στο 2020. Στο γεγονός πως απέναντί μας έχουμε ένα όλο και πιο αυταρχικό κράτος, που αρέσκεται στη διασπορά ή τη δημιουργία εξωτερικών κρίσεων για να διατηρεί ισορροπίες στο εσωτερικό του. Πάντα υπήρχε κάτι «καλύτερο» για να διοχετευτούν αυτά τα λεφτά στο μυαλό των πολιτικών που μας κυβερνούσαν και, ως εκ τούτου, πάντα θα υπάρχει μια τρύπα στη θωράκισή μας, μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα.
Είναι φυσικό, με τα υφιστάμενα δεδομένα, η Λευκωσία να στρέφεται σε εταίρους και φίλους για υποστήριξη έναντι των παραβιάσεων που αντιμετωπίζει. Και είναι φυσικό η όποια υποστήριξη λαμβάνει να μπαίνει στη ζυγαριά των συμφερόντων των άλλων κρατών που εμπλέκονται.
Η πραγματικότητα είναι πως ουδέποτε φροντίσαμε να θωρακίσουμε αποτελεσματικά την Κύπρο με στρατιωτικά μέσα, ούτε στο έδαφος, ούτε στη θάλασσα, ούτε στον αέρα. Και αντί με σοβαρότητα, σήμερα, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να προβούμε σε αποφασιστικές κινήσεις για το μέλλον, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε το ζήτημα με ελαφρότητα που έχει ορίζοντα τα πρόσκαιρα πολιτικά κέρδη κι όχι τα όρια της κυπριακής ΑΟΖ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
