Ένας πιστός στρατιώτης που έζησε για να υπηρετεί τον Ολυμπιακό

Είθισται για τους ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή, να ωραιοποιούνται όσα λέγονται και γράφονται γι' αυτούς. Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι θιασώτες της ρήσης ότι "ο νεκρός δεδικαίωται" και πως το να γράψεις άσχημα λόγια χωρίς δυνατότητα απάντησης, φανερώνει μικρότητα. Στην περίπτωση του Σάββα Θεοδωρίδη, η καταγραφή της ζωής του μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Το σίγουρο είναι πως ήταν μια ζωή χειμαρρώδης και περιστρεφόταν όλη γύρω από τη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό.

Κάθε σύλλογος έχει τουλάχιστον μια εμβληματική μορφή, ένα σημείο αναφοράς που εν πολλοίς ορίζει και την "ταυτότητα" του. Για τον Ολυμπιακό, ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν κάτι παραπάνω από ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που μετέπειτα προσέφερε από άλλα πόστα. Βλέπετε, δεν ήταν ένας άνθρωπος που έζησε από τον Ολυμπιακό, αλλά σίγουρα έζησε για τον Ολυμπιακό και μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν στρατιώτης στην πρώτη γραμμή της μάχης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Θρήνος στο ελληνικό ποδόσφαιρο... Έφυγε από τη ζωή ο Σάββας Θεοδωρίδης

ΔΕΝ ΖΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Η ζωή του έχει πολλές αναγνώσεις του. Οι (αρκετοί) εχθροί του θα σταθούν σε κατά καιρούς δηλώσεις του, σε πεπραγμένα του, σε οτιδήποτε ήταν ενάντιά του. Οι (επίσης αρκετοί) φίλοι του είναι δεδομένο πως θα σταθούν στην ανιδιοτελή αγάπη του για την ερυθρόλευκη ιδέα. Ο Σάββας Θεοδωρίδης ζούσε για να προσφέρει στον Ολυμπιακό, δεν είχε ανάγκη ούτε τα χρήματα (είχε πολλά από την στιγμή που γεννήθηκε), ούτε την αναγνωρισιμότητα. Αυτό που ήθελε, είναι να δίνει μάχες για τη μεγάλη του αγάπη, χωρίς να υπολογίζει ούτε την υγεία του.

Άλλωστε, τίποτα δεν θα μπορούσε να τον κάνει να αισθανθεί καλύτερα, πέρα από το να βρίσκεται δίπλα στην ομάδα του. Η καρδιά του χτυπούσε γι' αυτή, νύχτα μέρα η ασχολία του και η έννοια του ήταν ο Ολυμπιακός. Ακόμα και οι ορκισμένοι εχθροί του ξέρουν πως λάτρευε παθολογικά τον σύλλογο και πως δεν βρισκόταν εκεί για να "καρπωθεί" πράγματα. Το βιοποριστικό ήταν λυμένο από νωρίς, δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιο θέμα για τον ίδιο. Του έφτανε να ήταν παρών στις μάχες, ήταν το μοναδικό που τον ενδιέφερε. Ο Κώστας Καίσαρης τα είχε γράψει πολύ καλύτερα με αφορμή τα 80α του γενέθλια στις 18 Φεβρουαρίου 2015, σκιαγραφόντας πλήρως το προφίλ ενός ανθρώπου-θρύλου για την ιστορία του Ολυμπιακού.

ΓΟΝΟΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ

Γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1935 στους Αμπελοκήπους, στο "άντρο" του Παναθηναϊκού, χωρίς όμως αυτό να παίξει τον παραμικρό ρόλο στα αθλητικά του "πιστεύω". Γόνος αστικής οικογένειας, τα λεφτά -όπως προαναφέρθηκε- δεν υπήρξαν ποτέ ζήτημα. Ήταν εύπορος από μικρός, παρέμεινε έτσι μέχρι το τέλος. Φαρμακοποιός ο πατέρας του, σπουδές στα φάρμακα ακολούθησε και η μητέρα του και ο ίδιος ο Σάββας Θεοδωρίδης. Η οικογένειά του είχε ίσως το μεγαλύτερο φαρμακείο στην Πλατεία Συντάγματος, με τον ίδιο να ακολουθεί την... παράδοση.

Από τον πατέρα του πήρε την αγάπη για τον Ολυμπιακό. Εκείνος ήταν ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου, μέλος των 100 αθανάτων. Μπήκε και ο ίδιος τιμής ένεκεν, όταν σταμάτησε την καριέρα του μόλις στα 27 του χρόνια, προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του και να ακολουθήσει το επάγγελμα. Πάνω στο πικ του έβαλε "τίτλους τέλους" και όσοι τον έζησαν, είχαν να λένε ότι επρόκειτο για έναν σπουδαίο τερματοφύλακα, από τους μεγαλύτερους που έχει βγάλει η Ελλάδα.

Ο πατέρας του φοβόταν ότι λόγω του ποδοσφαίρου δεν θα τελείωνε τις σπουδές του και τον πίεζε πολύ να σταματήσει, του έβαζε αρκετά εμπόδια εκείνη την περίοδο. Οι πιέσεις εντέλει απέδωσαν καρπούς, με τον νεαρό τότε Σάββα να αποχωρεί από την δράση για την επιστήμη του. Δεν το μετάνιωσε. Τελείωσε το πανεπιστήμιο και μετέπειτα πήγε για μετεκπαίδευση στο Άμστερνταμ, πάνω στις βιταμίνες. Όσο και αν οι περισσότεροι τον ξέρουν μέσα από τις δηλώσεις του στην τηλεόραση, αυτό δεν μειώνει πως ήταν ένας άνθρωπος μορφωμένος και ευγενής στην έξω του ζωή. Μιλούσε επίσης τρεις ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά).

ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΛΛΑ ΘΡΥΛΙΚΗ Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ

Όσον αφορά στην καριέρα του, υπήρξε σύντομη, αλλά συνάμα θρυλική. Ο Σάββας Θεοδωρίδης ξεκίνησε από την Ένωση Αμπελοκήπων, εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο και έπαιξε και στη Μικτή Αθηνών. Έκανε προπονήσεις στο "Απόστολος Νικολαΐδης" εκείνα τα χρόνια, η ομάδα του ήθελε να τον δώσει στον Παναθηναϊκό που τον κυνηγούσε για να τον αποκτήσει, αλλά η δική του επιθυμία και του πατέρα του ήταν να παίξει στον Ολυμπιακό. Όπερ και εγένετο...

Το 1953 μετακόμισε στον Ολυμπιακό και έπαιξε ως το 1962, όταν και πήρε την απόφαση να σταματήσει. Από το 1955 ως το 1959 κατέκτησε πέντε σερί πρωταθλήματα με την ερυθρόλευκη φανέλα και πήρε πέντε Κύπελλα (1954, 1958, 1959, 1960, 1961). Παράλληλα, χρίστηκε 12 φορές διεθνής με το εθνόσημο. Υπήρξε σπουδαιός τερματοφύλακας στην εποχή του, τα προσόντα του ήταν μοναδικά για τα χρόνια εκείνα και θα μπορούσε να παίξει σίγουρα για 7-8 σεζόν ακόμη. Την τροπαιοθήκη θα κοσμούσαν και άλλοι τίτλοι, ενώ και τα προσωπικά του επιτεύγματα κάτω από τα δοκάρια θα ήταν πολλά περισσότερα.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι με τα προσόντα που είχε εκείνη την περίοδο, στη σημερινή εποχή θα μπορούσε να παίξει και στο εξωτερικό. Το πέτυχαν άλλοι λιγότερο ταλαντούχοι, σίγουρα θα μπορούσε και εκείνος. Βέβαια, με την παθολογική αγάπη που είχε για τον Ολυμπιακό, κανείς δεν μπορεί να πάρει όρκο ότι θα τον άφηνε για την οποιαδήποτε ομάδα. Δεν τον ενδιέφεραν άλλωστε τα χρήματα, ουδέποτε πληρωνόταν από τον σύλλογο. Το μόνο που ήθελε, ήταν να προσφέρει στον σύλλογο της καρδιάς του. Έδινε λεφτά, δεν έπαιρνε.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΩΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ

Δεν είδε ποτέ με επαγγελματικά κριτήρια την οποιαδήποτε σύνδεσή του με τον Ολυμπιακό. Γι' αυτό και δεν τον ενδιέφεραν οι "τίτλοι" που είχε. Διετέλεσε γενικός αρχηγός, αντιπρόεδρος, επίτιμος πρόεδρος, ενώ παλαιότερα υπήρξε και παράγοντας στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Όσον αφορά στον Ολυμπιακό όμως, ήθελε απλά να προσφέρει από κάθε πόστο, να είναι ενεργός, στρατιώτης. Αυτό του έδινε ζωή, αυτό τον κράτησε όρθιο μέχρι το τέλος, ακόμα και όταν άρχισαν τα σοβαρά προβλήματα υγείας.

Πολλάκις βρέθηκε στο στόχαστρο για τοποθετήσεις του και ενέργειές του. Δεν μπορούσες να του βάλεις χαλινάρι, ούτε να τον μαζέψεις. Ήθελε να τοποθετείται, να εκφράζει ανοικτά τις θέσεις του, να επιτίθεται στους αντιπάλους του Ολυμπιακού. Με τους παλαιμάχους των άλλων ομάδων ήταν πάντα φίλος. Τους αγαπούσε και τον αγαπούσαν. Ο ίδιος πολλάκις εκφραζόταν με ύμνους γι' αυτούς, ακόμα και αν ήταν σε απέναντι στρατόπεδο. Υπήρχε ακόμα η ευγενής άμιλλα της εποχής εκείνης. Όταν όμως αισθανόταν ότι κάποιος αδικούσε τον Ολυμπιακό, ήθελε "να τα πει", να τα εξωτερικεύσει. Ομολογουμένως, πολλές φορές με λάθος τρόπο.

Ήταν μια πολύ έντονη, πληθωρική προσωπικότητα. Ακολουθούσε πάντα την ομάδα του στα εντός και τα εκτός έδρας παιχνίδια, του άρεσαν τα... γαλλικά από τις αντίπαλες εξέδρες, δεν τον πτοούσαν. Γελούσε με αυτά, τον έφτιαχναν. Ο μόνος του φόβος ήταν τα αεροπλάνα, γι' αυτό και πάντα οδηγούσε. Τα τελευταία χρόνια άρχισε πάλι να μπαίνει σε αεροπλάνο. Ο φόβος αυτός δημιουργήθηκε από ένα παιχνίδι με την Εθνική Ενόπλων, όταν έκανε αναγκαστική προσγείωση το αεροπλάνο στη Σικελία, έχοντας χαλασμένο κινητήρα. Ο τελικός προορισμός ήταν η Αλγερία, με το ταξίδι να γίνεται τελικά την επόμενη μέρα. Έκανε δεκαετίες να το ξεπεράσει.

ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΓΑΜΟΥΣ

Ο Σάββας Θεοδωρίδης, στην προσωπική του ζωή, παντρεύτηκε δυο φορές και απέκτησε δυο γιους. Ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, ο οποίος σήμερα είναι αντιπρόεδρος της UEFA, είναι γιος από τον πρώτο του γάμο και ο Δημήτρης Θεοδωρίδης από τον δεύτερο με την Ελένη Κόκκαλη, τη μετέπειτα σύζυγο του Σωκράτη Κόκκαλη. Χώρισε ισάριθμες φορές, αλλά ακολούθως για πάνω απο δυο δεκαετίες πορεύτηκε ως το τέλος με τη μετέπειτα σύντροφό του.

Πέρα από το σπίτι του στην Αθήνα, είχε ένα στη Χάλκη και ένα στη Μύκονο, που λάτρευε να πηγαίνει τα καλοκαίρια. Ο πατέρας του ήταν από τη Χάλκη και τη Ρόδο και η μητέρα του από τη Σύμη, την οποία επίσης επισκεπτόταν πολύ τακτικά.

ΕΖΗΣΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Η ζωή του κύλησε όπως ακριβώς την ονειρευόταν. Επιτυχημένος επαγγελματικά, εύπορος οικονομικά, έκανε δυο παιδιά, υπηρέτησε τον Ολυμπιακό (του) μέχρι τέλους. Έζησε και τη χαρά της κατάκτησης του 45ου πρωταθλήματος μετά τα δυο χρόνια "ανομβρίας" και το χαμόγελο στα χείλη στη φιέστα της απονομής του τίτλου τα λέει όλα.

Ένας έφηβος 85 ετών που έζησε το όνειρό του. Με τα καλά του, με τ' άσχημά του, ήταν μια πληθωρική προσωπικότητα που σίγουρα δεν περνούσε από κανέναν απαρατήρητη. Αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη μεγάλη ιστορία του Ολυμπιακού. Πάλεψε 67 χρόνια γι' αυτόν από πολλά μετερίζια και σίγουρα το αξίζει.

Καλό ταξίδι, Σάββα Θεοδωρίδη...

Πηγή: Sport24.gr