Ένας άθλος, ένα εισιτήριο κι ένα «γραμμάτιο» για την Εθνική

Θα μας τρελάνουν όλους αυτοί! Η Εθνική άφησε πίσω της το εφιαλτικό ξεκίνημα και με ονειρεμένη εμφάνιση υπέταξε το φαβορί Τουρκία. Κι αν η εξαιρετική εμφάνιση απέναντι στον Καναδά δεν είχε συνδυαστεί με νίκη, ενώ η πρόκριση στα ημιτελικά ήρθε επί της αδύναμης Κίνας, ο ημιτελικός δεν άφησε κανέναν να αμφιβάλλει: Η «επίσημη αγαπημένη» ήρθε να μας θυμίσει μετά από χρόνια ένδοξες στιγμές και οι ηχηρές απουσίες της κάνουν ακόμη πιο… αγαπησιάρικη την προσπάθεια που κάνει στη Βικτώρια για την υπέρβαση,

Συγχωρήστε την υπερβολή, αλλά το δεύτερο ημίχρονο θύμισε σε επίπεδο απόδοσης τον αξέχαστο ημιτελικό με τις ΗΠΑ το 2006 στην Σαϊτάμα. Η Εθνική που παρέπαιε στο πρώτο δεκάλεπτο και έμεινε ζωντανή στο δεύτερο δεκάλεπτο αποκλειστικά και μόνο από τη βελτιωμένη της άμυνα, στο τρίτο και τέταρτο δεκάλεπτο άγγιξε την τελειότητα: είχε 17/20 δίποντα, 5/14 τρίποντα, 12 ασίστ για 2 λάθη, έχασε μόλις 3 αμυντικά ριμπάουντ και πέτυχε 54 πόντους δεχόμενη 29! Κι όλα αυτά απέναντι σε μια ομάδα που υπερείχε σε ποιότητα και μομέντουμ. Όχι όμως και σε χαρακτήρα, μήτε σε καθοδήγηση εντός κι εκτός παρκέ.

Ένας άθλος, ένα εισιτήριο κι ένα «γραμμάτιο» για την Εθνική

Ο Ρικ Πιτίνο, αυτός ο τύπος που μπορεί να πουλήσει πάγο σε Εσκιμώους χάρη στο χάρισμα που έχει στην επικοινωνία, μετέδωσε στα αποδυτήρια στους συμπαίκτες του τη βεβαιότητα πως το παιχνίδι γυρίζει. Ξάφνου τα τρεμάμενα χέρια μετατράπηκαν σε στιβαρά μπράτσα, τα βλέμματα γεμάτα αμφιβολία απέκτησαν αυτοπεποίθηση που ξεχείλιζε και η Εθνική σάρωσε τους Τούρκους με ολοκληρωτικό μπάσκετ. Και για να μην αποδίδουμε τα πάντα στο «μπλα-μπλα» του Hall of Famer, φρόντισε να επιδράσει και τακτικά στο ματς. Μεταξύ άλλων, προνόησε να καλέσει τάιμ άουτ σε κάθε στιγμή που έβλεπε κίνδυνο να αλλάξει το μομέντουμ, ενώ στον αντίποδα ο ομόλογός του, Ορούν Ενέ, έβλεπε την ομάδα του να καταρρέει και την άφησε αβοήθητη.

Η «τρέλα» του πολύτιμου Λαρεντζάκη αρκούσε για σωσίβιο όταν τίποτα δεν πήγαινε καλά στο πρώτο ημίχρονο και η Εθνική βούλιαζε. Στη συνέχεια ανέλαβαν δράση οι τέσσερις πιο «επιπεδάτοι» παίκτες αυτής της ομάδας. Νικ Καλάθης και Κώστας Σλούκας υπενθύμισαν γιατί είναι στην ελίτ των floor generals στην Ευρώπη. Την ώρα που ο αντίπαλος επιτίθετο άναρχα και πόνταρε στις προσωπικές ενέργειες του Κορκμάζ, του Οσμάν και του Σενγκούν, οι δύο Έλληνες «στρατηγοί» έπαιρναν τις καλύτερες αποφάσεις κι έβαζαν στο παιχνίδι όλη την ομάδα. Ο Μήτογλου άφησε το αγχωμένο πρώτο του ημίχρονο στην άκρη και δείχνοντας πως έχει κάνει άλματα και στο πνευματικό κομμάτι συνέβαλε τα μέγιστα στην αντεπίθεση, ενώ ο Παπαγιάννης κυριάρχησε: σκόραρε με καρφώματα, με alley oop, με χουκ, με σουτ μέσης απόστασης, μάζεψε τα ριμπάουντ, σκέπασε τους αντίπαλους ψηλούς, βγήκε να μαρκάρει και τους κοντούς. Να με συμπαθούν οι σέντερ-θρύλοι της Εθνικής, Φασούλας και Μπουρούσης, αλλά τόσο ολοκληρωμένη παρουσία από το 5άρι της γαλανόλευκης δεν θυμάμαι…

Ένας άθλος, ένα εισιτήριο κι ένα «γραμμάτιο» για την Εθνική

Είμαστε, πια, στον τελικό. Ένα βήμα από το Τόκιο, τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά, κάτι που φάνταζε με ανέκδοτο όταν μέχρι προ ημερών ο Ρικ Πιτίνο έβλεπε το απουσιολόγιό του να βαραίνει καθημερινά από τις ηχηρές απουσίες. Η Τσεχία, αντίπαλός μας στο επόμενο ξενύχτι, δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα. Έκανε τη δική της υπέρβαση αποκλείοντας το (τουλάχιστον από πλευράς ατομικής ποιότητας) φαβορί, τον Καναδά και θέλει δικό της το εισιτήριο για την Ιαπωνία. Μπορεί να μην διαθέτει τις τόσες καλές μονάδες του Καναδά, ακόμη και της Τουρκίας, αλλά υπερέχει αλλού. Διαθέτει προσωπικότητες όπως οι Σατοράνσκι, Βέσελι και Σιλμπ, μεγάλα κορμιά όπως οι Μπάλβιν και Άουντα, εξαιρετική χημεία αφού με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις είναι το ίδιο γκρουπ εδώ και χρόνια και με τον ίδιο προπονητή από το 2013, ενώ έχει ΚΑΙ χαρακτήρα. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς μια ομάδα από το +10 στο τελευταίο λεπτό οδηγείται στην παράταση και από το -5 εκεί καταφέρνει να κερδίσει, αντί να καταρρεύσει.

Η ελληνική ομάδα είναι το αουτσάιντερ. Τουλάχιστον αυτό τη βολεύει, αφού από αυτή τη θέση έχει φέρει ιστορικά τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Σε πλήρη σύνθεση, με Αντετοκούνbros, Πρίντεζη, Μπουρούση, Παπαπέτρου και Παπανικολάου, η Εθνική δεν είχε φτάσει προ διετίας στο πολυπόθητο +12 για να περάσει στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κάτι η μέτρια εικόνα εκείνης της ελληνικής ομάδας, κάτι τα φαλτσοσφυρίγματα με αποκορύφωμα το πέμπτο φάουλ-ανακάλυψη στον Γιάννη με τη διαφορά στο +10 πεντέμισι λεπτά πριν το τέλος, η πρόκριση είχε χαθεί. Ευκαιρία είναι να ξεπληρώσουμε κι αυτό το γραμμάτιο απέναντι στους συμπαθείς Τσέχους.

Όμως ακόμη κι αν δεν ολοκληρωθεί η τελευταία «πίστα» της αποστολής, αυτό το ταξίδι άξιζε. Γιατί η Εθνική πρόσφερε σε 4-5 μέρες με… τόκο συγκινήσεις που είχαμε στερηθεί από αυτή για χρόνια.