«Έλεγαν δεν έχω πρόβλημα, ότι κοροϊδεύω και πως το θυμήθηκα ξαφνικά… Πληγώθηκα»

Είναι η πριγκίπισσα της πισίνας της Κύπρου... Η αθλήτρια που ανάμεσα σε χιλιάδες αθλητές του κόσμου, ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και ο Εθνικός μας Ύμνος, ακούστηκε σε κάθε άκρη της γης... Δεν είναι άλλη, από τη χρυσή Παραολυμπιονίκη μας, Καρολίνα Πελενδρίτου, η οποία μετά την τεράστια της επιτυχία τους Αγώνες της Αθήνας το 2004, ανέβηκε ξανά στο πρώτο σκαλοπάτι του βάθρου μετά από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια στους Αγώνες του Τόκιο και με τα βουρκωμένα λαμπερά της μάτια έστειλε ηχηρά μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση, παραδίδοντας μαθήματα ψυχής... 

Η 35χρονη αθλήτρια, άνοιξε την καρδιά της στην OMADA του REPORTER και σε μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη, γυρίζει τον χρόνο πίσω και αναφέρεται στην παιδική της ηλικία, το πρόβλημα όρασης που εμφανίστηκε στη ζωή της, το πώς οδηγήθηκε στην πισίνα που τόσο πολύ λάτρευε από μικρή αλλά και την επιτυχημένη της πορεία προς τις διακρίσεις... Μελανό σημείο στην καριέρα της Καρολίνας Πελενδρίτου, αποτελούν οι κριτικές που γνώρισε στην πορεία της, κατά την ένταξή της στην Παραολυμπιακή Επιτροπή της Κύπρου. 

«Είχα αποφασίσει να ενταχθώ στην Παραολυμπιακή Επιτροπή και στο Παραολυμπιακό Κίνημα της Κύπρου, επειδή μέχρι τότε λάμβανα μέρος με αρτιμελείς αθλητές και είχα διακρίσεις και μετάλλια σε Βαλκανικούς και Κοινοπολιτειακούς Αγώνες. Επειδή έκρυβα πάρα πολύ καλά το πρόβλημά μου, με κόστος φυσικά ψυχολογικό, τα κατάφερνα και δεν ζητούσα βοήθεια από κανένα. Οι συναθλητές και οι γύρω μου δεν είχαν ιδέα πόσο πρόβλημα υπήρχε σε μένα ουσιαστικά… Όταν αποφάσισα ωστόσο να ενταχθώ στο Παραολυμπιακό Κίνημα, άκουσα πάρα πολλές κριτικές όπως, ''η Καρολίνα δεν έχει πρόβλημα, κοροϊδεύει, πως το ''θυμήθηκε ξαφνικά'' και όλα αυτά… Το ότι δεν βρισκόμουν σε Παραολυμπιακά αθλήματα εξ αρχής, είναι διότι έκανα τεράστια προσπάθεια, γιατί ψυχολογικά δεν μπορούσα να το κάνω και δεν μπορούσα να το δεχθώ. Οπότε είχα από τη μια να αντιμετωπίσω τα δικά μου προβλήματα και την καθημερινότητά και απ’ την άλλη είχα κάποιους ανθρώπους που ήταν στον χώρο του αθλητισμού, που είναι στενάχωρο, και κάνανε εκ του ασφαλούς κριτική. Αυτό ήταν πολύ άσχημο για εμένα, γιατί δεν ήμουν σε ηλικία που μπορούσα να το διαχειριστώ».

Πληγώθηκα πολύ πολλές φορές, με τη συμπεριφορά και τη στάση τους, λέει εμφανώς απογοητευμένη η κολυμβήτρια. «Πάρα πολλές φορές μου πέρασε η σκέψη να σταματήσω, ευτυχώς όμως δεν το έκανα και είμαι περήφανη που δεν το έπραξα… Νομίζω πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας για να κάνουν την κριτική από τον καναπέ τους και χωρίς να αναζητούν την αλήθεια και την πραγματικότητα. Πλέον όμως, δεν με αγγίζουν αυτού του τύπου συμπεριφορές, γιατί ξέρω πολύ καλά και είμαι συνειδητοποιημένη για το ποια είμαι και τι έχω πετύχει και το μόνο που έχω να σκεφτώ γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι αρκετή λύπη, που αντί να κάνουν κάτι στη ζωή τους και να γίνουν καλύτεροι, ασχολούνται με τις ζωές των άλλων…». 

Η απάντηση της Καρολίνας, οι ίδιες οι επιτυχίες της…

«Το ένιωθα πολύ έντονα στους πρόσφατους αγώνες του Τόκυο, ότι η απάντηση είναι η επιτυχία μου. Δυστυχώς, πίσω από αυτό που φαίνεται υπάρχουν πάρα πολλά που δεν θα ειπωθούν ποτέ και δεν χρειάζεται να ειπωθούν… Αυτή η επιτυχία μου είναι απάντηση προς όλους και για όλα… Δεν χρειάζεται πια να μιλώ και να λέω κάτι. Είναι πάνω από ανθρώπους και συμπεριφορές όλο αυτό, οπότε νιώθω πάρα πολύ χαρούμενη γιατί ήταν μια απάντηση η επιτυχία μου…

Θεωρώ ότι κάποιος δεν χρειάζεται να γίνει χρυσός ολυμπιονίκης ωστόσο, για να θεωρείται επιτυχημένος. Ο καθένας δικαιούται να έχει τους δικούς του στόχους, όποιοι και να είναι αυτοί και είναι σεβαστοί. Απλά το σημαντικό είναι να έχεις στόχους και να παλεύεις γι’ αυτούς. Το νόημα της ζωής αυτό είναι… Όταν έχεις παραιτηθεί από τη ζωή, δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης. Οπότε οποιοσδήποτε στόχος, μικρός ή μεγάλος, είναι αυτό που μας δίνει δύναμη να ζούμε, να ξημερώνει το πρωί, να σηκωνόμαστε και να προσπαθούμε για κάτι...». 

Η συγκινητική στιγμή της απονομής και της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου…

«Αυτή η στιγμή για μένα ήταν τρομερή και η αλήθεια είναι ότι όσο απομακρύνομαι από το γεγονός, τόσο πιο πολύ το καταλαβαίνω και συγκινούμαι, γιατί εκείνη τη στιγμή βρίσκεσαι σε μια ατμόσφαιρα χαρούμενη και δεν συνειδητοποιείς πολλά πράγματα με το τι κατάφερες. Χθες το βράδυ για να καταλάβετε που έψαχνα κάποιες φωτογραφίες μου, έπεσα σε διάφορες από την κούρσα και την απονομή… Συγκινήθηκα πάρα πολύ, γιατί μέχρι στιγμής δεν είχα την ηρεμία να τα δω λίγο πιο συγκεντρωτικά και να αναλογιστώ αυτό που έγινε…

Δεν περίμενα δεκαεπτά χρόνια μετά την Αθήνα το 2004, θα ήμουν πάλι χρυσή Παραολυμπιονίκης. Είναι τεράστιο το διάστημα για τον αθλητισμό, είναι πάρα πολλά τα χρόνια για να το πετύχεις αυτό, οπότε ήταν από μόνο του ξεχωριστό και δυνατό το συναίσθημα. Στο μυαλό μου ήταν έντονα οι στιγμές που έζησα στην Αθήνα όταν ήμουν δεκαοκτώ ετών και γι’ αυτό ένιωσα τόση μεγάλη συγκίνηση. Γιατί μετά από τόσα χρόνια κατάφερα να πάρω ένα χρυσό μετάλλιο με χίλια-δυο προβλήματα και όλα αυτά τα δεκαεπτά χρόνια μεσολάβησαν πολλά και άλλαξε ουσιαστικά η ζωή μου. Στο μακρινό Τόκυο ακούστηκε για πρώτη φορά ο Εθνικός μας Ύμνος… Οπότε το να είσαι εσύ η αφορμή και η αιτία, για να ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος της χώρας σου στην άλλη άκρη της γης, νομίζω είναι από μόνο του επιτυχία. Ένιωσα μεγάλη περηφάνια και τεράστια εκτίμηση γιατί εκπροσωπούσα ολόκληρο τον ελληνισμό εκείνη τη στιγμή».

Η δύναμη ψυχής που σπρώχνει την Καρολίνα...

«Η ψυχική δύναμη είναι περισσότερη από τη σωματική δύναμη, γιατί σε αυτό το επίπεδο, ειδικά όταν έχουν περάσει τόσα χρόνια, με πολλούς τραυματισμούς και πέντε χειρουργεία, η κάθε μέρα για μένα είναι ένας τεράστιος αγώνας... Χρειάζεται σκληρή δουλειά… Δεν μπορείς ωστόσο να είσαι σε ένα τελικό Παραολυμπιακών Αγώνων και να μην είσαι απόλυτα προετοιμασμένος ψυχολογικά, γιατί σωματικά είναι όλοι. Προπονούνται όλοι σε αυτό το επίπεδο πάρα πολύ καλά και με τα καλύτερα μέσα, πολύ καλύτερα ακόμη και από τα δικά μας. Όταν έχεις να ανταγωνιστείς την Κίνα με τόσα δισεκατομμύρια κόσμο, αντιλαμβάνεσαι ότι τα μέσα που έχουν διαθέσιμα είναι ότι καλύτερο υπάρχει. Άρα είναι όλοι πάρα πολύ καλά προπονημένοι. Εκείνη τη στιγμή έχει σημαντικό ρόλο επίσης, πόσο καλά είσαι πνευματικά και ψυχολογικά. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια σε μεγάλες διοργανώσεις, οι διακρίσεις και τα μετάλλια μου αλλά δεν ήταν τίποτα τυχαίο, γιατί δούλεψα αρκετά γι’ αυτή τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή παίζει επίσης ρόλο, ποιος το θέλει περισσότερο. Όλοι το θέλουν σίγουρα, αλλά είναι και κάποιοι που το θέλουν λίγο παραπάνω. Έτσι η επιθυμία αυτή μπορεί να σε κάνει να βρεις τρόπους να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, γιατί υπάρχουν φόβοι και ανασφάλειες… Δεν είναι αυτό που φαίνεται… Κάθε μέρα παλεύω με τους φόβους, τις ανασφάλειες και την αμφισβήτηση του εαυτού μου. Παρ’ όλα αυτά έκανα την απαραίτητη δουλειά και βρέθηκα εκείνη τη στιγμή και εκείνο το λεπτό σε καλή πνευματική κατάσταση…». 

Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;

«Ναι, το σκέφτηκα πολλές φορές η αλήθεια, γιατί σε αυτό το επίπεδο, η ένταση, η πίεση και το άγχος, είναι πάρα πολύ μεγάλα και όταν έχεις ειδικά πετύχει όλες αυτές τις διακρίσεις, όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι ότι αναζητούσα μια διάκριση που δεν είχα και αυτή ήταν η πιο μεγάλη δυσκολία που είχα να αντιμετωπίσω. Παρόλο που έχω πετύχει όλα αυτά τα χρόνια, συνεχίζω… Και πολλές φόρες μέσα στην κούραση και στην καθημερινότητά μου, που παλεύω συνεχώς στις προπονήσεις μόνη μου, ένιωθα κούραση ψυχική περισσότερο αλλά και σωματική. Να πονάω παντού, να πρέπει να αντιμετωπίσω τραυματισμούς, έρχεται μια στιγμή που λες, γιατί να το κάνω αυτό; Προσπαθούσα να βρίσκω το κίνητρο και τους λόγους τους οποίους βρισκόμουν σε αυτή τη διαδικασία...».

Από πού αντλείς αυτή την τεράστια δύναμη για να συνεχίζεις…

«Το έχω φιλοσοφήσει λίγο διαφορετικά το θέμα και είναι πέραν από τις διακρίσεις και τα μετάλλια ο λόγος που συνεχίζω. Σίγουρα, συνεχίζω για να έχω διακρίσεις, γιατί μετά δεν θα έκανα όλη αυτή την προσπάθεια, αλλά από εκεί και πέρα αυτό που έχω καταλάβει από όλη αυτή την πορεία, η κάθε διαδικασία που ακολουθώ για να με οδηγήσει σε ένα αγώνα, με έχει αλλάξει πολύ σαν άνθρωπο, σαν χαρακτήρα και σαν προσωπικότητα. Για μένα είναι μια πρόκληση για να αναζητώ συνεχώς καινούργια πράγματα, καινούργιες πτυχές του εαυτού μου, ουσιαστικά είναι λες και δοκιμάζω τα όρια μου. Για να παραμείνεις ψηλά, πρέπει να εξελίσσεσαι ταυτόχρονα και παράλληλα ως άνθρωπος και προσωπικότητα. Αν δεν το κάνεις αυτό, δεν μπορείς απλά να έχεις επιτυχίες… Το βλέπω σαν πρόκληση να αντιμετωπίζω διάφορες δυσκολίες…». 

Η παιδική ηλικία, το πρόβλημα όρασης και η κατάληξη στην κολύμβηση…

«Το πρόβλημά όρασης, παρουσιάστηκε στα εννέα μου χρόνια. Θεωρώ ότι προϋπήρχε, αλλά δεν το είχαμε καταλάβει. Δηλαδή είχε ξεκινήσει νωρίτερα το πρόβλημα και είχε φθάσει σε σημείο που υπήρχαν πραγματικά μεγάλες δυσκολίες. Την περίοδο εκείνη που αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε όλους τους γιατρούς της Κύπρου, όλων των ειδικοτήτων για να βρούμε και να πάρουμε μια απάντηση, μια διάγνωση για το τι ακριβώς συμβαίνει, ήταν μια διαδικασία πολύ δυσάρεστη για μένα, γιατί η καθημερινότητά μου αντί να είναι παιχνίδι και ξεγνοιασιά όπως όλων των παιδιών στα εννέα τους χρόνια, ήταν μια διαδικασία επισκέψεων σε γιατρούς, σε Νοσοκομεία, εξετάσεις…

Ήταν μια πολύ κακή περίοδος για εμένα και εν τέλει δεν πήραμε καμία απάντηση σε κανένα γιατρό στην Κύπρο και είχαμε αποφασίσει να πάμε στο εξωτερικό, να επισκεφθούμε διάφορους γιατρούς, που μας είχαν πει ότι ειδικεύονται στα συγκεκριμένα θέματα. Και ξεκίνησε μια νέα διαδικασία επισκέψεων σε γιατρούς του εξωτερικού. Μια από τις εξετάσεις που είχα κάνει ήταν στο Λονδίνο, με παρακέντηση στον σπόνδυλο και εκεί οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Οπότε μας είχαν πει οι γιατροί ότι θα ήταν καλό να κολυμπήσω για να νιώσω καλύτερα από τους πόνους. Βρήκαμε μια πισίνα στο Λονδίνο, πήγαμε κολύμπησα, έπαιξα και μου άρεσε. Μέχρι τότε, δεν είχα κάποια σχέση συγκεκριμένη με το νερό. Η μόνη μου επαφή με το νερό, ήταν που πηγαίναμε διακοπές και ήμουν ατελείωτες ώρες μέσα στην πισίνα γιατί μου άρεσε. Οπότε όταν γύρισα Κύπρο, είχα πει στους γονείς μου να ξεκινήσω στο κολυμβητήριο. Με πήγαν εκεί και πάρα πολύ γρήγορα πήγα σε αγώνες Παγκύπριους, κάτω των δέκα ετών, διακρίθηκαν πάρα πολύ γρήγορα. Είχα πάρει χρυσό μετάλλιο, στα 50 μέτρα πρόσθιο και κάπου εκεί ξεκινάει και η πορεία μου με το κολύμπι…

Ήμουν και συνεχίζω να είμαι ιδιαίτερα ανταγωνιστική… Δεν μου άρεσε να χάνω οπουδήποτε, από επιτραπέζιο μέχρι οτιδήποτε, σε βαθμό να υπάρχουν διάφορες αντιδράσεις περίεργες… Νομίζω ότι ήταν ένα από το κομμάτια του χαρακτήρα μου που με έκανε πρωταθλήτρια γιατί δεν ήθελα να χάνω…».

Η πριγκίπισσα της πισίνας που παραδίδει μαθήματα ζωής…

«Αξίζει να σημειώσουμε ότι εγώ δεν ξεκίνησα, όπως είμαι σήμερα… Πέρασα μέσα από πολύ μεγάλες δυσκολίες και κακή ψυχολογική κατάσταση για πολλά χρόνια. Δούλεψα πάρα πολύ με το εαυτό μου, αξιολόγησα τα πράγματα πάρα πολλές φορές και επίσης απογοητεύτηκα αρκετές φορές και από ανθρώπους και από συμπεριφορές. Απλά το ότι είχα ξεκινήσει κολύμπι και μπήκα στον αθλητισμό, με είχε βοηθήσει πάρα πολύ ώστε να ισορροπήσω λίγο μέσα μου αυτό το θέμα που προέκυψε με την όρασή μου, γιατί ένιωθα ότι μπορώ να κάνω κάτι, χωρίς να έχω κανένα ανάγκη εκείνη τη στιγμή που ήμουν στο κολυμβητήριο και κολυμπούσα. Πάρα μόνο ήμουν εγώ και το νερό… Αυτό για μένα ήταν πολύ σημαντικό στη μετέπειτα πορεία μου. Παρ’ όλα αυτά, εννοείται ότι οι δυσκολίες ήταν τεράστιες γιατί όταν ξεκίνησε το πρόβλημά μου, η κοινωνία της Κύπρου, ήταν μια κοινωνία πολύ πιο κλειστή, που δεν αποδεχόταν εύκολα κάποιο άνθρωπο με οποιαδήποτε αναπηρία.

Δέχθηκα διάφορες συμπεριφορές και κριτικές όταν είχα αποφασίσει να μπω στους Παραολυμπιακούς. Απλά νομίζω η αγάπη μου γι’ αυτό που έκανα και συνεχίζω να κάνω, ήταν μεγαλύτερη και με βοήθησε να βάλω κάποια πράγματα στην άκρη και να συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτό που μου έδινε χαρά και με ικανοποιούσε. Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια και δεν έρχεται τίποτα εύκολα. Από τις επιτυχίες, μέχρι να ξεπεράσεις τις φοβίες και τις ανασφάλειες. Χρειάζεται μια μόνιμη και καθημερινή προσπάθεια και νομίζω ότι όταν το κάνεις αυτό και προσπαθείς κάθε μέρα, κάποια στιγμή θα δεις τα αποτελέσματα. Μπορεί να μην είναι άμεσα αλλά οφείλουμε να είμαστε εκεί και να προσπαθούμε κάθε μέρα και αργά ή γρήγορα θα πάρουμε αυτό για το οποίο δουλεύουμε, προσπαθούμε και κυνηγάμε…».

Ο στόχος και η επόμενη μέρα της Καρολίνας…

«Στόχος μου είναι και θα είναι πάντοτε να είμαι υγιής… Πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια έχω αξιολογήσει πολύ διαφορετικά τα πράγματα και στεναχωριέμαι με ανθρώπους που έχουν την υγεία τους και είναι αρτιμελής και ασχολούνται με μικρά πράγματα και μίζερα. Το σημαντικό είναι να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα και την πραγματική ουσία και αξία της ζωής. Γιατί μας δόθηκε μια ζωή και είναι καλό να μην την πετάμε στον δρόμο και να την αξιοποιούμε όσο καλύτερα γίνεται… Για μένα το πιο σημαντικό είναι να έχω υγεία και από εκεί και πέρα, είναι εξίσου σημαντική η εξέλιξή μου και προσπαθώ καθημερινά… Ακόμη και να μην έχεις την υγεία σου, μπορείς να κάνεις πράγματα και αυτό που είναι σημαντικό για μένα, είναι ότι αποτελώ παράδειγμα και πρότυπο για πάρα πολλή κόσμο… Είναι κέρδος γιατί βοηθώ ανθρώπους να γίνει η ζωή τους όσο καλύτερη γίνεται…».