Αετός μ’ οκτώ κεφάλια...

Υπέφερε. Πιέστηκε. Έφαγε ξύλο. Λαβώθηκε. Μάτωσε. Κι εκεί που νόμιζες ότι θα λυγίσει, ο ΠΑΟΚ αναστήθηκε από τις στάχτες του και φτερούγισε ψηλά, πολύ ψηλά. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος.

Δεν έμοιαζε πια με ποδοσφαιρικό ματς, ήταν κάτι άλλο. Ήταν αγώνας μποξ. Ήταν «ξύλο». Ήταν σενάριο για το Ρόκι 6. 

Ο ΠΑΟΚ ήταν στο καναβάτσο. Στα σχοινιά. Δεν μπορούσε να πάρει ανάσα, να σηκώσει κεφάλι. Ντιρέκτ, κροσέ, άπερκατ. Στο κεφάλι, στο σώμα, παντού.

Πόδια με γάζες, όπως το γόνατο του Τσούμπα και ο μηρός του Αντρέ. Κεφάλια ανοιγμένα, όπως αυτά του αρχηγού. Προσαγωγοί να λυγίζουν, όπως αυτοί του Κρέσπο. Ξύλο κανονικό, όχι αστεία.

Ηρωισμοί, αυταπάρνηση, ψυχή, πάθος, άρνηση υποταγής.

Η Γάνδη βγήκε στο… ρινγκ με μανία, με φούρια, με θυμό. Βγήκε όπως ο Απόλο Κριντ, ο Ιβάν Ντράγκο και ο Mr. T. 

Έριξε τις πρώτες γερές, στρίμωξε στα σχοινιά τον αντίπαλο, τον «μάτωσε» κυριολεκτικά και μεταφορικά, όμως ξέχασε πως σε τέτοια ματς χρειάζεται διαχείριση, πονηριά, ψυχή, κλάση, σωστή κατανομή δυνάμεων, πνευματική ισορροπία.

Ο ΠΑΟΚ βούλιαζε χωρίς σανίδα σωτηρίας. Το σκορ ήταν στο 1-1 και η Γάνδη πίεζε με κάθε τρόπο, πολιορκούσε από ξηρά, θάλασσα και αέρα. Δεν θυμάμαι άλλη ομάδα να έχει κάνει τόσες κλασικές ευκαιρίες στον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου (12 τελικές στο πρώτο μέρος), να τον έχει στριμώξει τόσο πολύ, ίσως στο Άμστερνταμ να είχε τόση κατηφόρα.

Οι Βέλγοι γέμιζαν. Γέμιζαν συνεχώς. Κέρδιζαν δεύτερες μπάλες και ανατροφοδοτούσαν την πίεση. Στόχευαν από το πρώτο λεπτό την αριστερή πλευρά του ΠΑΟΚ με την ελλειμματική αμυντική συνεργασία του Μπίσε με τον Αντρέ. 

Από εκεί τα έκαναν όλα. Από εκεί σκάρωσαν τις καλύτερες ευκαιρίες τους, από εκεί βρήκαν το γκολ, από εκεί έχασαν την κλασικότερη ευκαιρία τους, στο ξεκίνημα της επανάληψης.

Ο Ρόκι επιστρέφει σχεδόν σε όλα ta sequel, από την γη των νικημένων, εκεί που θα θαρρείς πως δεν του ‘χει μείνει άλλη ψυχή, εκεί που θαρρείς ότι έχει παραδώσει σώμα και ψυχή. Εκεί που αιμορραγεί και… ψυχορραγεί.

Για τον ΠΑΟΚ το turning point ήταν η στιγμή που ο Αντρέ Βιεϊρίνια πήρε μία κεφαλιά από τον κάνα δυο κεφάλια ψηλότερο αντίπαλο του, ο οποίος τον σώριασε στο έδαφος με ανοιγμένο κεφάλι. Εκεί άλλαξαν όλα.

Η άρνηση του αρχηγού να βγει από το γήπεδο, το μπαταρισμένο κρανίο του, η ματωμένη φανέλα, η επιστροφή του μέσα άλλαξε όλη την ενέργεια (μαζί με την αλλαγή του Σίντκλεϊ που έδωσε αμυντική ισορροπία αριστερά).

Οι συμπαίκτες του λες και οιστρηλατήθηκαν από την αυταπάρνηση του αρχηγού. Οι αντίπαλοι μαγκώθηκαν. Αυτοί εδώ δεν τα παρατάνε με τίποτα. Σκληρά καρύδια. Πολύ σκληρά.

Ο ΠΑΟΚ σταδιακά άρχισε να αναπνέει. Να κερδίζει μέτρα, έδαφος. Ο αντίπαλος άρχισε να κλωνίζεται, να μαζεύεται, να το βλέπει να έρχεται.

Το ίδιο σουτ που κάνει το 1-2, ο Ντάγκλας Αουγκούστο το έχει δοκιμάσει πολλές φορές φέτος. Τις περισσότερες φορές με ακόμα καλύτερες συνθήκες, πιο αμαρκάριστος, με καλύτερο οπτικό πεδίο, με φάτσα την εστία, με την μπάλα λουκούμι στο καλό του πόδι. Σχεδόν όλες, έστειλε την μπάλα στα… πουλιά. Ήταν η πρώτη φορά που την έστειλε καρφί μέσα. Εκεί που έπρεπε. Την ώρα που έπρεπε. Ο Ρόκι είχε πετύχει το νοκ-άουτ!

Ο ΠΑΟΚ ταξίδεψε στο Βέλγιο, δίχως τον Κούρτιτς και τον Αντρίγια. Δίχως τον Μιχαηλίδη και τον Ελ-Καντουρί. Δίχως τον Λέο Ζαμπά και τον Σάστρε. Έχασε στην ανάπαυλα τον ηγέτη της άμυνας του και τελείωσε το ματς με τον Λούκας Τέιλορ και τον Σίντκλεϊ να υποδύονται τους εξτρέμ, τον Τσόλακ στην κορυφή της επίθεσης και τους Μιχάι, Λύρατζη, Τσιγγάρα στα αμυντικά χαρακώματα. Ένας αετός μ’ οκτώ κεφάλια. Ίσως και με… δεκα-οχτώ!

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ο ΠΑΟΚ έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι σε διπλά ή μονά νοκ-άουτ παιχνίδια σε Ελλάδα ή Ευρώπη; Ο Δικέφαλος σφυρηλατήθηκε, ωρίμασε, σκλήρυνε από τους τόσους κερδισμέμενους τελικούς κυπέλλου. Μπαίνε σε ματς που «καίνε» με το χαμόγελο, την ώρα που οι αντίπαλοι του τρέμουν από την πίεση.

Έμαθε από το ξεκίνημα της σεζόν να παίζει τα πάντα σε μία ζαριά, χωρίς να τρέμει το χέρι. Για να φτάσει ως εδώ πέρασε από διαδοχικά ματς δίχως αύριο από το καλοκαίρι κιόλας απέναντι σε Μποέμιανς, Ριέκα και μετέπειτα κόντρα σε Σλόβαν και Μίντιλαντ. Μία ομάδα που εξελίσσεται, βελτιώνεται, έχει μομέντουμ, άστρο, πίστη, ενότητα και μαγκιά.

Το ζήτημα δεν είναι πλέον ποια ομάδα θέλει ο ΠΑΟΚ στα προημιτελικά του Conference League. Το ζήτημα είναι πως κανείς πια δεν τον θέλει απέναντι του.

Με τον… Ρόκι δεν μπλέκεις…