Τα 40α γενέθλια του Τζιανλουίτζι Μπουφόν (vids)

Πρέπει να είσαι μαζοχιστής για να κάνεις αυτή τη δουλειά. Είναι και λίγο παράδοξο να παίζεις ένα παιχνίδι στο οποίο όλοι χρησιμοποιούν τα πόδια τους και εσύ θέλεις να χρησιμοποιείς τα χέρια σου». 

Ναι, ήταν μαζοχιστής ο Τζίτζι. Και είναι ακόμα. Ακόμη και σήμερα που κλείνει τα 40! Και ακόμα επιμένει να παίζει. Να παίζει ε; Δεν είναι μόνο αυτό στην περίπτωσή του. Είναι το πάθος, είναι αυτό το βλέμμα που δείχνει ότι αποφασιστικότητα για νίκη. Είναι αυτές οι απίθανες αποκρούσεις του... Και πως κοιτάζει μετά την κάμερα με ύφος «δεν περνάνε σε εμένα αυτά». 

Είναι και το ανεκπλήρωτο όνειρο... Αυτό το γαμ@@@@ο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ! Πήρε Μουντιάλ με την εθνική ομάδα της Ιταλίας ο Μπουφόν, πήρε πρωταθλήματα και κύπελλα με τη Γιουβέντους, ακόμα και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την Πάρμα. Αυτό το τρόπαιο με τα... αυτάκια, όμως, το πλησίασε τρεις φορές, αλλά δεν το άγγιξε ποτέ. Δεν το πήρε στα χέρια του, δεν το ύψωσε προς τον ουρανό... Το προσπέρασε και έβαλε τα κλάματα...  

Όταν πρωτοξεκινούσε ήταν μέσος, έπαιξε και λίγο σαν επιθετικός και του άρεσε. Και κατέληξε στη θέση που αγωνιζόταν το ποδοσφαιρικό είδωλό του, ο Τόμας Ν' Κόνο, τον οποίο πρωτοείδε όταν ήταν 12 ετών στις σπουδαίες εμφανίσεις του Καμερούν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Εκεί πήρε την απόφαση να γίνει τερματοφύλακας, προς τιμήν του Ν' Κόνο θα ονόμαζε κάποια χρόνια αργότερα τον γιο του Τόμας. 

Ο πατέρας του ήταν αρσιβαρίστας, η μητέρα του δισκοβόλος, οι δύο αδερφές του βολεϊμπολίστριες, ένας θείος του μπασκετμπολίστας και ένας άλλος τερματοφύλακας της Μίλαν. Ο Μπουφόν επέλεξε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και στα 13 του γράφτηκε στις ακαδημίες της Πάρμα. Αργά, αλλά σταθερά ανέβαινε στις μικρές ομάδες και στα 17 του έκανε ντεμπούτο με τη μεγάλη ομάδα και στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, αλλά και στο ιταλικό πρωτάθλημα. Στα 18 του ήταν πια βασικός και την περίοδο 1998-99, στα 21 του μόλις, θα κατακτήσει με την Πάρμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι το Κύπελλο Ιταλίας και το Κύπελλο UEFA. Δύο χρόνια ακόμα έμεινε στο «Ένιο Ταρντίνι», αλλά τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα των «παρμέντσι» θα οδηγήσουν στην αποχώρησή του. 

Και τότε ήρθε η Γιουβέντους. Το 2001, πριν από 16 χρόνια. Στη «μεγάλη κυρία» θα χτίσει πια βήμα βήμα τον θρύλο του, θα αναδειχθεί σε κορυφαίο τερματοφύλακα, αλλά δεν θα καταφέρει να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Το 2003 η Γιουβέντους θα ηττηθεί από τη Μίλαν στα πέναλτι... Τρία χρόνια μετά θα δει πολλούς από τους συμπαίκτες του, όπως ο Ιμπραϊμοβιτς και ο Καναβάρο να εγκατελείπουν την ομάδα, που έχει πια υποβιβαστεί στη Serie Β, μετά το σκάνδαλο με τα στημένα. Ο Μπουφόν θα μείνει εκεί, μαζί με τον Ντελ Πιέρο, αλλά και τον Νέντβεντ, για να υπερασπιστεί τη «μεγάλη κυρία».Γνωρίζει πως θα δικαιωθεί για την επιλογή του, ότι η λάμψη ξεθωριάζει μόνο για λίγο. 

Όλα αυτά τα χρόνια βασικό μέλος της εθνικής ομάδας της Ιταλίας, στην οποία έκανε ντεπούτο στις 29 Οκτωβρίου 1997 κόντρα στη Ρωσία. Στο Μουντιάλ του 1998 ήταν αναπληρωματικός του Παλιούκα και δεν αγωνίστηκε καθόλου, στο EURO του 2000 δεν πήγε λόγω σοβαρού τραυματισμού στο χέρι, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 ήταν πια βασικός. Το 2006 στη Γερμανία είναι η ώρα της «σκουάντρα ατζούρα» να ανέβει στην κορυφή του κόσμου και ο Μπουφόν θα είναι παρών. Με τις αποκρούσεις του, τις φωνές και τις παροτρύνσεις στους αμυντικούς του, με τη σταθερότητά του, με την ηγετική φυσιογνωμία του. 

Ο «Τζίτζι» πετυχαίνει ρεκόρ και τα αφιερώνει στους συμπαίκτες του και στην αγαπημένη του. Μην πάει ο νους σας σε κουτσομπολιά. Στην αγαπημένη του εστία... Στην παρέα του τόσα χρόνια. Και της γράφει ακόμα και... ερωτικό γράμμα. 

«Ήμουν 12 ετών όταν σου γύρισα την πλάτη, αρνούμενος το παρελθόν μου για να σου εγγυηθώ ένα ασφαλές μέλλον. 

Πήγα με την καρδιά μου. 

Πήγα με το ένστικτό μου. 

Όμως την μέρα που σταμάτησα να σε κοιτάζω στο πρόσωπο, ήταν επίσης η μέρα που άρχισα να σε αγαπώ. 

Να σε προστατεύω.

Να είμαι η πρώτη και η τελευταία γραμμή άμυνας.

Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα κάνω τα πάντα για να μη δω το πρόσωπό σου ξανά. Ή να το κάνω όσο το δυνατόν λιγότερο. Ήταν οδυνηρή κάθε φορά που το έκανα, να γυρνάω και να συνειδητοποιώ ότι σε απογοήτευσα. 

Ξανά. 

Και ξανά. 

Είμαστε πάντα αντίθετα αλλά πάντα αλληλοσυμπληρωνόμαστε, όπως ο ήλιος και το φεγγάρι. Αναγκασμένοι να ζούμε δίπλα δίπλα, χωρίς να είμαστε σε θέση να αγγιζόμαστε. Συμπαίκτες στη ζωή, μια ζωή όπου στερούμαστε κάθε επαφή. 

Περισσότερα από 25 χρόνια πριν, έδωσα τον όρκο μου: ορκίστηκα να σε προστατεύω. Να σε προσέχω. Να είμαι ασπίδα απέναντι στους εχθρούς. Σκέφτομαι πάντα την ευημερία σου, βάζοντας της σε πρώτο πλάνο, περισσότερο ακόμα και από το δική μου. 

Ήμουν 12 όταν γύρισα την πλάτη στην εστία μου. Και θα συνεχίσω να το κάνω όσο τα πόδια, το κεφάλι και η καρδιά μου το επιτρέπει». 

Ο «Τζίτζι» γιορτάζει, πανηγυρίζει, είναι χαρούμενος κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο. Γιορτάζει διότι είναι εκεί, μόνο ο ίδιος ξέρει πόσο δύσκολα είχε περάσει δύο χρόνια νωρίτερα όταν «πάλευε» με την κατάθλιψη. «Έπρεπε να κλειστώ στον εαυτό μου διότι, τουλάχιστον στο ξεκίνημα, δεν είχα τις ευκαιρίες να ανοιχτώ. Δεν ήξερα αν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν. Έκλαιγα τα βράδια στο κρεβάτι μου. Αλλά μετά, πολύ αργότερα , μίλησα για αυτό σε φίλους και συμπαίκτες, ανθρώπους πολύ κοντινούς σε εμένα και ξεκίνησα να καταλαβαίνω ότι είχα πρόβλημα και ότι κάπως έπρεπε να αντιμετωπιστεί κα να θεραπευτεί. Δεν διέκοψα επειδή ένιωσα αυτή τη μεγάλη ευθύνη προς τους συμπαίκτες μου και προς τους ανθρώπους που βασίστηκαν πάνω μου. Δεν ήθελα να τους απογοητεύσω. Και δεν ένιωθα έτοιμος να σταματήσω. Δεν θεωρούσα ότι ήταν ένας πρέπων τρόπος να αντιμετωπίσω τα πράγματα. Ειχα ένα ΕURO μπροστά μου. Είδα ψυχολόγο, αλλά νομίζω ότι το σημαντικότερο ήταν η βοήθεια των φίλων και των συμπαικτών μου» αποκάλυψε ο ίδιος μιλώντας για τους... δαίμονες που τον βασάνιζαν. 

Πολλοί βιάστηκαν να τον ξεγράψουν. Πολλές φορές, όλα αυτά τα χρόνια... «Οργανώνουν την κηδεία μου, αλλά ας τους αφήσω να πάνε. Δεν θα υπάρχει, άλλωστε, κανείς εκεί». 

«Έχω πει πολλές φορές, δίχως αλαζονεία, ότι κάνω μεγάλη αυτοκριτική και δεν χρειάζομαι να ακούω όλους εκείνους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν καταστάσεις με ασέβεια, δείχνοντας έλλειψη δικαιοσύνης για τους ανθρώπους. Έχω ακούσει πολλά ηλίθια πράγματα,  αλλά μόνο ένα αληθινό σχόλιο: 'περιμένω περισσότερα από τον Μπουφόν'. Αυτό είναι αλήθεια και συμφωνώ απόλυτα». Αποστομωτική απάντηση με λόγια, με πράξεις ακόμα και σήμερα μέσα στο γήπεδο. 

Και έτσι, ο «Σούπερτζιτζι» είναι ακόμα εδώ. Παθιασμένος. Και μαζοχιστής... Όταν του ζήτησαν να σχολιάσει ότι συμπλήρωσε 1.000 παιχνίδια απάντησε: Θα υπάρξουν άλλα 1.000»! 

Πηγή: sdna.gr