ΒΙΝΤΕΟ: Για τον Γιώργο, έναν αγνό φίλαθλο, που έμελλε να φύγει νωρίς
06:40 - 20 Νοεμβρίου 2019
Η πυξίδα του κυπριακού ποδοσφαίρου έχασε τον προσανατολισμό της εδώ και χρόνια.. Από τα οικονομικά συμφέροντα και το ναρκωτικό των επιτυχιών, είναι εξαρτημένοι όλοι οι εμπλεκόμενοι στο άθλημα. Πόσο μικρά μοιάζουν τα αλισβερίσια των μάνατζερ, οι κόντρες των ομάδων για τη διαιτησία, η κάρτα φιλάθλου και η βία στα γήπεδα μπροστά στο μεγαλείο του αθλητισμού;
Το μεγαλείο του αθλητισμού, αποτυπώνεται πλήρως στην ιστορία του Γιώργου, ενός αγνού φιλάθλου του Ολυμπιακού Λευκωσίας, που με την παρουσία του στους αθλητικούς χώρους, κόσμησε τα γήπεδα μας και κέρδισε επάξια μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεο της ιστορίας του Τακτακαλά.
Το ποδόσφαιρό μας αναντίρρητα έχασε τον δρόμο του. Οι εμπλεκόμενοι βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Η διαφθορά ζει και βασιλεύει, το ενδιαφέρον του φίλαθλου κόσμου χάνεται, οι φίλαθλοι έχασαν, τόσο το ενδιαφέρον όσο και την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς του αθλήματος, οι ομάδες έγιναν υποχείριο των αποφάσεων των λίγων, εις βάρος των πολλών που πλέον προτιμούν τον καναπέ και τις καφετέριες αντί τα τσιμέντα της κερκίδας και την μυρωδιά του γρασιδιού.
Υπάρχει όμως και το άλλο ποδόσφαιρο… Το ποδόσφαιρο του Γιώργου και του κάθε Γιώργου εκεί έξω, που με τη στάση ζωής τους και παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, μας έμαθαν τι σημαίνει ποδόσφαιρο… Τι σημαίνει αθλητισμός, τι σημαίνει ευ αγωνίζεσθαι…
Σήμερα συμπληρώνονται δεκατέσσερα χρόνια από τότε που ο Γιώργος Κλεάνθους έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, βυθίζοντας στο πένθος τον Ολυμπιακό και κατ΄ επέκταση το κυπριακό ποδόσφαιρό που έγινε πολύ φτωχότερο.
Ο Γιώργος Κλεάνθους, γεννήθηκε με μυϊκή δυστροφία και από 14 ετών καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι. Παιδί περήφανο, με το χαμόγελο στα χείλη και γεμάτο ζωντάνια. Η μοίρα, όμως, έμελλε να φύγει χωρίς να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Να φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού Λευκωσίας και να αγωνιστεί ως ποδοσφαιριστής για την ομάδα που αγαπούσε.
Πιστός οπαδός της μεγάλης ιδέας του Ολυμπιακού. Κάθε Κυριακή ήταν εκεί, δίπλα από τον πάγκο για να δώσει και να πάρει στιγμές από τους παίκτες της αγαπημένης του ομάδας. Να δώσει την αγάπη, τη στήριξη και την απαιτούμενη δύναμη που χρειάζονταν οι μαυροπράσινοι για να πάρουν τη νίκη και να πάρει μια αγκαλιά, ένα φιλί και μια μπάλα στο τέλος του αγώνα.
Κι αν ο Ολυμπιακός κέρδιζε, ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη. Στις ήττες, η στεναχώρια ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Την διαδεχόταν όμως πάντα, η ίδια πίστη για την επόμενη Κυριακή, που ο Γιώργος θα ήταν πάλι εκεί.
Παρά τα κινητικά του προβλήματα, ο Γιώργος ποτέ δεν παραπονέθηκε για αυτό που ήταν. Περνούσε τον δικό του Γολγοθά και κουβαλούσε τον δικό του σταυρό, με απόλυτο σεβασμό και χαμόγελο. Ήρθε για να στείλει τα δικά του μηνύματα και να διδάξει όλους εμάς που μπορεί να παραπονιόμαστε για τα ασήμαντα, ενώ αυτός δεν είχε τα σημαντικά. Τα πόδια του, για να τρέξει, τα χέρια του για να φάει… Είχε όμως μια μεγάλη ψυχή, θέληση και δύναμη και «στεκόταν» για 20 χρόνια όπως μπορεί να μην στέκεται κανείς από εμάς…
Και στάθηκε απέναντι στο ποδόσφαιρο με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό και πολύ πιο αντάξια από κάποιους άλλους… Και έφυγε νωρίς μεν, αλλά με απόλυτη αξιοπρέπεια.
Μα πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι, κρατούσε δυνάμεις για το τελευταίο αντίο στην μεγάλη του αγάπη. Ο Γιώργος ενώ βρισκόταν στο Ινστιτούτο Νευρολογίας, έχανε την μάχη σιγά-σιγά.
Οι φίλοι του, η οικογένεια του, ήταν εκεί και περίμεναν ένα μεγάλο θαύμα. Ωστόσο ο Γιώργος, μόλις αποχαιρέτησε και τους αγαπημένους του ποδοσφαιριστές που ήρθαν στο νοσοκομείο για να τον δουν, λίγες ώρες μετά έφυγε…
Ο Γιώργος οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία φορώντας τις αγαπημένες του φόρμες του Ολυμπιακού, δίπλα στα κασκόλ του, τη μπάλα του, ενώ το φέρετρο σκέπαζε η σημαία της ομάδας του. Οι παίχτες από τους οποίους αποκόμισε τις ωραιότερες στιγμές της ζωής του, τον οδήγησαν με βαρύ βήμα στην τελευταία του κατοικία.
Δείτε το βίντεο-αφιέρωμα εις μνήμη του Γιώργου και τα όσα περιγράφουν οι άνθρωποι που τον έζησαν
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
