Ο Ντολ, ο Αλ-Τάμαρι και οι πιθανότητες στο ʼμστερνταμ
16:46 - 21 Αυγούστου 2019
Η πολύ καλή εμφάνιση μιας ομάδας που πριν δύο βδομάδες έμοιαζε αποκλεισμένη από την Καραμπάχ, είναι το άξιο αναφοράς και θαυμασμού από τον αγώνα της 20ής Αυγούστου. Δεν θεωρώ ότι ο ΑΠΟΕΛ έχει την καλύτερη ομάδα της ιστορίας του, ούτε καν το καλύτερο ρόστερ (που μελλοντικά θα μπορούσε να εξελιχτεί στην πιο καλή ομάδα).
Διαθέτει όμως πάρα πολλούς καλούς παίκτες, τους οποίους ο καινούργιος προπονητής ενεργοποίησε και αξιοποίησε. Δεν πέτυχε κάποιο θαύμα ο Ντολ, αλλά έφερε εις πέρας την αποστολή: άναψε ξανά την σπίθα για να πάρει μπρος η μηχανή. Για μια ομάδα όπου ο προπονητής είναι αναλώσιμος, αυτό θεωρείται υπεραρκετό.
Έκανε τα προβλεπόμενα
Ο Γερμανός έκανε τα απλά, τα προβλεπόμενα. Έπαιξε με τέσσερις πίσω - είδε ότι με τρεις δεν δουλεύει το πράμα. Έβαλε παρτενέρ του Ιωάννου τον ψυχωμένο Μερκή, αντί του Λαφράνς. Τον Μιχάιλοβιτς δεξιά, στη θέση του δηλαδή, αντί του τραυματία Βούρου και προτιμώντας τον αντί του Γιάκολις που δεν είναι μπακ. Αριστερά έβαλε τον μοναδικό καθαρόαιμο αριστερό του μπακ, το Ζοαζίνιο και ας είχε να αγωνιστεί από τα φιλικά προετοιμασίας - γι' αυτό στο τέλος έφυγε με κράμπες.
Η μεγάλη μαγκιά έγινε στα χαφ, όπου επέλεξε τρεις κόφτες ουσιαστικά, αφήνοντας εκτός τον Ντε Βινσέντι. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ τον Ντε Βινσέντι θα τον δοκίμαζα, αν όχι από την αρχή, σίγουρα αντί του Βιντιγκάλ. Είναι μεγάλος παίκτης που μπορεί με μια κίνηση να κάνει τη διαφορά.
Μπροστά ήθελε κότσια να ξεκινήσει ο βαρύς Πάβλοβιτς με το σκεπτικό πως αυτός θα κατέβαζε τις μπάλες, για να κρατήσει την ομάδα ψηλά. Εάν πχ έπαιζε με τον Αλ-Τάμαρι μπροστά, μόνος του, πιστεύω θα υπήρχε πρόβλημα. Ο Ιορδανός έπαιξε με τον Μπέζιακ στα άκρα και μετά με το Γιάκολις. Κυρίως από δεξιά για να συγκλίνει με το αριστερό και να μπαίνει στην περιοχή
.
Όπως έκανε στο α’ ημίχρονο, που ανεξήγητα κτύπησε τη μπάλα με εξωτερικό φάλτσο – αν το έκανε με εσωτερικό θα ήταν 1-0.
Θέλει δουλειά ο Ιορδανός
Ο Αλ-Τάμαρι επιταχύνει τρομερά, είναι πύραυλος με την μπάλα κολλημένη στο αριστερό (ελάχιστοι το καταφέρνουν αυτό) και «σπάει μέσες» με την κοφτή του ντρίμπλα. Όμως, δεν πασάρει, δεν χρησιμοποιεί το δεξί, δεν έχει αντοχές. Στη μοναδική φάση που πάσαρε, ο Πάβλοβιτς του έδωσε μισό γκολ.
Στη φάση του 87’ έβαλε όλες τις αδυναμίες. Είδε τον Βιντιγκάλ, αδιαφόρησε, έσκυψε το κεφάλι, έφτασε στην περιοχή. Έκανε την ντρίμπλα, πέτυχε, ανοίχτηκε ο διάδρομος δεξιά, αλλά επειδή δεν εμπιστεύεται το δεξί, γύρισε πάλι αριστερά.
Θέλει λίγο να βελτιωθεί, λίγο να του βγει μια φάση, για να ταράξει τις ισορροπίες.
Ο Άγιαξ δεν σε τρομάζει
Ο Άγιαξ τρόμαξε τον ΑΠΟΕΛ μόνο στα πρώτα 15 λεπτά, όχι ως ομάδα, αλλά ως όνομα, ως ημι-φιναλίστ του περσινού Champions League. Οι Ολλανδοί έχουν δύο κύρια χαρακτηριστικά: είναι συμπαγείς σαν ομάδα μπάσκετ (ζήτημα αν από τον τελευταίο αμυντικό έως τον επιθετικό υπάρχουν 30 μέτρα) και κάνουν πολλές πάσες - αυτό δεν είναι πάντα καλό. Έχουν αυτοματισμούς και όταν βρουν χώρους, όπως έγινε πέρσι με μεγαλύτερους αντιπάλους στο Champions League, τότε σε σκοτώνουν. Με τον ΑΠΟΕΛ να αμύνεται σωστά, χώροι δεν έμειναν. Και οι Ολλανδοί μπλόκαραν.
Επτά από τους έντεκα του Άγιαξ στο ΓΣΠ είχαν ξεκινήσει και στην επική ρεβάνς με τη Τότεναμ (2-3). Οι βασικές απουσίες σε σχέση με πέρσι είναι μόνο δύο: Ντε Λιχτ και Ντε Γιονγκ. Η αποχώρηση τους ξήλωσε το κέντρο άμυνας, αφού ο Μπιλντ που ήταν παρτενέρ του Ντε Λιχτ, έχει πάει στα χαφ για να καλύψει το κενό του Ντε Γιονγκ. Έτσι η ομάδα μπάζει λίγο. Οι μπροστινοί (Ζιγές, Νερές, Τάντιτς) αν δεν βρουν χώρους, δυσκολεύονται.
Κάπως έτσι ο Ονανά ήταν πρώτος παίκτης. Στο τέλος κάποιοι εξεπλάγησαν που έκαναν καθυστερήσεις για να κρατήσουν το 0-0. Όταν πριν τέσσερις μήνες έχεις χάσει το εισιτήριο του τελικού στην εκπνοή και παίζεις και με δέκα, τότε ναι, καθυστερείς για να λήξει το ματς.
Το σοκ που ακολουθεί μια… σταχτοπούτα
Από τη μέρα της κλήρωσης με τον ΠΑΟΚ είχα πει πως ούτε οι πρωταθλητές Ελλάδας είναι χαμένοι από χέρι, ούτε ο ΑΠΟΕΛ. Πέρσι ο «Αίαντας» έκανε τη μια υπέρβαση πάνω στην άλλη και στο τέλος αποκλείστηκε με δραματικό, τραυματικό τρόπο. Είναι πολύ δύσκολο να μπει ξανά στην ίδια διαδικασία φέτος. Ας θυμηθούμε τον ΑΠΟΕΛ του 2012. Την Ελλάδα αμέσως μετά την κατάκτηση του EURO 2004. Τη Λέστερ την επόμενη της κατάκτησης της Premier League. Σχεδόν πάντα οι μεγάλες εκπλήξεις, οι σταχτοπούτες, την αμέσως επόμενη χρονιά παθαίνουν ένα μικρό σοκ.
Ας ελπίσουμε ότι θα το πάθει ο Άγιαξ σε μια βδομάδα, στο σπίτι του. Εκεί όπου τις πιο πολλές φορές είναι πολύ δυνατός. Πέρσι πάντως, πριν το χειμώνα, κέρδισε στο Άμστερνταμ Στουρμ Γκρατς, Σταντάρ, Δυναμό Κιέβου, ΑΕΚ και Μπενφίκα και έφερε «Χ» με την Μπάγερν, αλλά κατόπιν έχασε από Ρεάλ και Τότεναμ και έφερε «Χ» με Γιουβέντους.
Γενικώς πάντα θεωρώ το 0-0 ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, ίσως καλύτερο και από μια νίκη 2-1. Στην προκειμένη δεν πιστεύω πως διαφέρει και πολύ ακόμα και από το 1-0, διότι αν είναι να… γείρει η «Γιόχαν Κρόιφ Αρένα», ούτε το ένα θα είναι αρκετό. Εάν όμως ο ΑΠΟΕΛ σταθεί όρθιος, τότε μια ισοπαλία με σκορ είναι στις δυνατότητες του.
Υ.Γ. Συνολικά είναι τέσσερις οι φορές που ο ΑΠΟΕΛ πήγε να προκριθεί έχοντας 0-0 στη Λευκωσία. Με τη Λα Κορούνια και τη Λέφσκι Σόφιας στα 90s, όταν αποκλείστηκε, και με τη Σλόβαν και τη Βαρντάρ πιο πρόσφατα, που πέρασε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
- Ο Γκέντσογλου αποκάλυψε την πρώτη επιτυχία του Ντολ στον ΑΠΟΕΛ
- «Αν εμείς πανηγυρίζουμε, τι πρέπει να κάνουν οι Κύπριοι;»
- «Ο ΑΠΟΕΛ είναι το πιο ισχυρό brand, δεν θα σταματήσει ποτέ»
- To deja vu πέντε χρόνια μετά και οι εννέα ευκαιρίες που θα τον... απογείωναν
- Ο Δαβίδ δεν φοβάται τον Γολιάθ και ο ΑΠΟΕΛ μπορεί να ονειρεύεται
