Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα - Ο "Θεός" του ποδοσφαίρου
15:08 - 30 Οκτωβρίου 2015
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, o άνθρωπος (κατά πολλούς o Θεός) που αγαπήθηκε όσο λίγοι από εκατομμύρια φιλάθλους σ' όλο τον κόσμο...
Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, βλέπει το πρώτο φως στις 30 Οκτωβρίου του 1960, στη πόλη Λανούς, ωστόσο μεγαλώνει στο προάστιο Βίλα Φιορίτο, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Μπουένος Άιρες. Παιδί μιας φτωχής πολύτεκνης οικογένειας, ο μικρός Ντιεγκίτο περνάει δύσκολα παιδικά χρόνια. Η άθλια οικονομική κατάσταση των γονέων του, δεν επιτρέπει σ’ αυτόν και τα επτά(!) αδέλφια του να σπουδάσουν, ούτως ώστε να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο. Έτσι, ο Μαραντόνα αναγκάζεται να στραφεί (ευτυχώς για εμάς) στο ποδόσφαιρο για τα προς το ζην, όπου και ξεδίπλωσε το αστείρευτο ταλέντο του.
Στις 5 Δεκεμβρίου του 1970, έχοντας κλείσει πια τα δέκα, δοκιμάζει την τύχη του σε μια μικρή επαρχιακή ομάδα, την Λος Σεμπογίτας (τα μικρά κρεμμύδια). Το βραχύ ανάστημα του μικρού Ντιέγκο, δημιουργεί αρχικά αμφιβολίες ως προς τις ικανότητες του με την μπάλα. Ωστόσο αυτό, δεν αποτελεί εμπόδιο για τον εκκολαπτόμενο «μάγο», ο οποίος οδηγεί την ομάδα του σε πολλούς τίτλους, διατηρώντας τη αήττητη για 134 παιχνίδια. Το πιτσιρίκι με το Νο 10 στη φανέλα του, γίνεται θρύλος!
Οι εμφανίσεις του με τη φανέλα της Σεμπογίτας, προκαλούν το ενδιαφέρον της Αργεντίνος Τζούνιορς, η οποία αποφασίζει να τον εντάξει στις ακαδημίες της. Δέκα ημέρες πριν κλείσει το 16ο έτος της ηλικίας του, ο «Πίπε Ντ’ Ορο» πραγματοποιεί το επίσημο ντεμπούτο στο πρωτάθλημα με την φανέλα των Αργεντίνος Τζούνιορς, απέναντι στην Ταγιέρες. Στις 14 Νοεμβρίου 1976, πετυχαίνει το πρώτο του γκολ σ’ ένα παιχνίδι κόντρα στη Σαν Λορέντζο ενώ στις 27 Φλεβάρη του 1977 αγωνίζεται για πρώτη φορά με το εθνόσημο στο στήθος. Παραμένει στην ομάδα έως το 1980, συμμετέχοντας σε 166 αναμετρήσεις και φτάνοντας στην επίτευξη 11 τερμάτων.
Τον Φεβρουάριο του 1981, υπογράφει στην ομάδα της καρδιάς του, την Μπόκα Τζούνιορς, κάνοντας τ’ όνειρο του πραγματικότητα. Στις 22 του ίδιου μήνα, ο Μαραντόνα πραγματοποιεί ένα εξίσου ονειρεμένο ντεμπούτο με την «ομάδα του λαού», στο νικηφόρο 4-2 εναντίον της Ταγιέρες, σκοράροντας τα δύο από τα τέσσερα τέρματα της ομάδας του.
Τα επιτεύγματα του «Ντιεγκίτο» δεν αφήνουν ασυγκίνητους, αρκετούς ευρωπαϊκούς συλλόγους, με την Μπαρτσελόνα να εντάσσει τελικά στο δυναμικό της, τον δαιμόνιο Αργεντινό. Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1982 ο «Ντιεγκίτο» ντεμπουτάρει με τη φανέλα των Καταλανών στο ισπανικό πρωτάθλημα. Από την πρώτη κιόλας αναμέτρηση δείχνει για το τι είναι ικανός να κάνει. Οι «μπλαουγκρανα» ηττώνται τελικά από την Βαλένθια με 2-1, αλλά εκείνος φροντίζει να σκοράρει.
Η Μπαρτσελόνα με τη βοήθεια του «Ντιεγκίτο» κατακτά το Copa del Rey κερδίζοντας την Ρεάλ Μαδρίτης και το ισπανικό Super Cup, επικρατώντας της Ατλέτικο Μπιλμπάο. Εντούτοις, ο Αργεντινός μέσος έχει μια δύσκολη ζωή στη Βαρκελώνη. Πρώτα μια περίοδος με ηπατίτιδα, έπειτα ένα σπασμένο πόδι, λίγο έλειψαν να βάλουν τέλος στη σταδιοδρομία του. Η σωματική και ψυχική του δύναμη ωστόσο, σύντομα τον φέρνουν πίσω στα γήπεδα. Στη συνέχεια ξεκινάει μια κόντρα ανάμεσα στον Ντιεγκίτο και τους διοικούντες της ομάδας, ώσπου ο Πρόεδρος του συλλόγου, Τζόζεπ Νουνίεζ, το 1984, απαιτεί την αποπομπή του από το Καμπ Νοου. Στις 5 Μαΐου του 1984 αγωνίζεται για τελευταία φορά με την ομάδα της, έχοντας συμπληρώσει 58 παιχνίδια με τη φανέλα της «Μπάρτσα» και σκοράροντας 38 φορές.
Την επόμενη σεζόν, μετακομίζει στην Ιταλία. Η Νάπολι σηκώνει μπαϊράκι ενάντια στη «δικτατορία» του Βορρά και ο Ντιέγκο είναι ο άξιος σημαιοφόρος της. Οι δύο πρώτες χρονιές δεν κυλούν, όπως οι άνθρωποι της Νάπολι, αλλά κυρίως ο φιλόδοξος Ντιέγκο, θα ήθελαν. Τα καλύτερα, όμως, δε θα αργούσαν να έρθουν. Το 1987 ο Ντιέγκο οδηγεί την ομάδα στο πρώτο της πρωτάθλημα και κύπελλο Ιταλίας. Το 1990 της χαρίζει το δεύτερο, ενώ την οδηγεί και στο Σουπερ Καπ. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε βοηθήσει την ομάδα στη μεγαλύτερη της διάκριση, στην κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία, τα προσωπικά προβλήματα του είναι αυξημένα. Εξαιτίας της χρήσης κοκαίνης, τιμωρείται με $70.000 από την ομάδα του. Αντιμετωπίζει ένα σκάνδαλο σχετικά με έναν εξώγαμο γιο, καθώς και άλλο ένα με την υποτιθέμενη φίλη του, καλλονή Καμόρρα. Τελικά φεύγει ντροπιασμένος από την Νάπολι το 1992. Κατά τη διάρκεια της 7ετούς παραμονής του στην Ιταλική ομάδα, αγωνίζεται συνολικά σε 259 παιχνίδια έχοντας σημειώσει 115 τέρματα.
Επιστρέφει στην Ισπανία το 1992 για λογαριασμό της Σεβίλλης, αυτή τη φορά. Αγωνίζεται συνολικά σε 29 ματς πετυχαίνοντας οκτώ γκολ, όμως η φθίνουσα πορεία έχει αρχίσει. Στις 12 Ιουνίου του 1993 αποφασίζει να εγκαταλείψει το σύλλογο και να επιστρέψει στην πατρίδα του. Έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από την Νιουελς Ολντ Μποις (7 συμμετοχές) κλείνει την καριέρα του στην αγαπημένη του Μπόκα το 1997 έχοντας σε δύο περιόδους 30 συμμετοχές και 7 γκολ.
Η σημαία των Αργεντινών
Χαρακτηρίζεται ως η σημαία της εθνικής Αργεντινής και όχι άδικα. Πραγματοποιεί την πρώτη του εμφάνιση με το εθνόσημο στη φανέλα σε ηλικία 17 ετών απέναντι στην Ουγγαρία, σημειώνοντας μάλιστα και δυο γκολ. Αν και οι «μπιανκοσελέστε» νικούν πειστικά τους Μαγιάρους και το Ελ Σαλβαδόρ για να προχωρήσουν στο δεύτερο γύρο, εν’ συνεχεία αποκλείονται χάνοντας από Βραζιλία και αντίστοιχα την Ιταλία, με τον Ντιέγκο να συμμετέχει και στους πέντε αγώνες της ομάδας.
Στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής το 1986, όμως, όσο και να φαίνεται περίεργο, το τρόπαιο περνά σε δεύτερη μοίρα, καθώς ο Μαραντόνα είναι αυτός που πετυχαίνει το καλύτερο γκολ όλων των εποχών, καθώς στην προημιτελική φάση με αντίπαλο την Αγγλία καταφέρνει να σκοράρει διασχίζοντας όλο το μήκος του γηπέδου και περνόντας στο σύνολό της σχεδόν την Αγγλική ομάδα. Στην ίδια αναμέτρηση, γίνεται και άλλο ένα… ιστορικό γεγονός. Ο «Ντιεγκίτο» σκοράρει το πρώτο γκολ της Αργεντινής με το χέρι, περνώντας στην ιστορία ως το «Χέρι του θεού». Είναι 22 Ιουνίου του 1986. Πολύ αργότερα και συγκεκριμένα στις 22 Αυγούστου 2005 παραδέχεται ότι είχε χτυπήσει την μπάλα με το χέρι του εσκεμμένα και ότι είχε καταλάβει αμέσως ότι το γκολ ήταν άκυρο. Φορά συνολικά 91 φορές την Εθνική φανέλα, ενώ πετυχαίνει και 34 γκολ.
Μαραντόνα ή Πελέ
Το 2000 ψηφίζεται με ποσοστό 53% ως ο καλύτερος παίχτης του αιώνα σε δημοσκόπηση που διενήργησε μέσω διαδικτύου η FIFA, συγκεντρώνοντας 111.035 ψήφους. Δεύτερος, ψηφίζεται ο Πελέ, που συγκέντρωσε 107.539 ψήφους, ενώ την Τρίτη θέση καταλαμβάνει ο Ζινεντίν Ζιντάν με 80.527 ψήφους. Στη συνέχεια, εντούτοις και αντίθετα προς την αρχική ανακοίνωση, η FIFA διορίζει μια «οικογενειακή» επιτροπή ποδοσφαίρου των εμπειρογνωμόνων του αθλήματος, που απονέμει «ετσιθελικά» στον Πελέ τον συγκεκριμένο τίτλο, αφήνοντας τον Ντιεγκίτο τρίτο(!) πίσω από τον Ντι Στέφανο.
Ο Μαραντόνα διαμαρτύρεται γι’ αυτή την αλλαγή στη διαδικασία και δηλώνει πως δεν θα παρευρεθεί στην τελετή εάν πάρει ο Πελέ το βραβείο. Τελικά, αποφασίζεται να απονεμηθούν δύο βραβεία ένα για τον καθένα. Ο Ντιέγκο δέχεται το βραβείο του, αλλά φεύγει από την τελετή χωρίς να δει τον Πελέ να παραλαμβάνει το δικό του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η FIFA να αρνηθεί αίτημα της Αργεντινής το 2001 να αποσύρει τη φανέλα με το νούμερο 10 προς τιμήν του.
Η μετέπειτα πορεία του
Η Αργεντίνος Τζούνιορς μετονομάζει το γήπεδο της σε Μαραντόνα στις 26 Δεκεμβρίου 2003.
Στις 22 Ιουνίου 2005, αναγγέλλεται ότι ο Μαραντόνα θα επιστρέψει στη Μπόκα Τζούνιορς σαν αντιπρόεδρος υπεύθυνος για τη διαχείριση της πρώτης ομάδας (μετά από μια απογοητευτική σεζόν το 2004-05, η οποία συνέπεσε με την εκατονταετία της Μπόκα). Η σύμβασή του αρχίζει την 1η Αυγούστου 2005 και μια από τις πρώτες του εισηγήσεις αποδεικνύεται πολύ αποτελεσματική: Είναι αυτός που αποφασίζει να προσλάβει τον Άλφιο Μπαζίλε σαν πρώτο προπονητή της ομάδας. Με τον Ντιέγκο να ενθαρρύνει και να τον στηρίζει η Μπόκα κερδίζει το 2005 την Απερτούρα, το 2006 την Κλασσούρα, το 2005 το Κόπα Σουνταμερικάνα και επίσης το 2005 το Ρεκόπα Σουνταμερικάνα.
Το Νοέμβριο του 2008 αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της εθνικής ομάδας της χώρας του, για να την οδηγήσει στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010, όπου και αποκλείεται από τα «Πάντσερ» του Γιοακί Λεβ. Η ήττα αυτή, αποτελεί και το λόγο της απομάκρυνσης του από τον πάγκο της «αλμπισελέστε», τον Ιούλιο του 2010.
Στις 22 Ιουνίου 2005, αναγγέλλεται ότι ο Μαραντόνα θα επιστρέψει στη Μπόκα Τζούνιορς σαν αντιπρόεδρος υπεύθυνος για τη διαχείριση της πρώτης ομάδας (μετά από μια απογοητευτική σεζόν το 2004-05, η οποία συνέπεσε με την εκατονταετία της Μπόκα). Η σύμβασή του αρχίζει την 1η Αυγούστου 2005 και μια από τις πρώτες του εισηγήσεις αποδεικνύεται πολύ αποτελεσματική: Είναι αυτός που αποφασίζει να προσλάβει τον Άλφιο Μπαζίλε σαν πρώτο προπονητή της ομάδας. Με τον Ντιέγκο να ενθαρρύνει και να τον στηρίζει η Μπόκα κερδίζει το 2005 την Απερτούρα, το 2006 την Κλασσούρα, το 2005 το Κόπα Σουνταμερικάνα και επίσης το 2005 το Ρεκόπα Σουνταμερικάνα.
Το Νοέμβριο του 2008 αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της εθνικής ομάδας της χώρας του, για να την οδηγήσει στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010, όπου και αποκλείεται από τα «Πάντσερ» του Γιοακί Λεβ. Η ήττα αυτή, αποτελεί και το λόγο της απομάκρυνσης του από τον πάγκο της «αλμπισελέστε», τον Ιούλιο του 2010.
Αδυναμίες και προβλήματα
Όσο γνωστός κατόρθωσε να γίνει εντός των αγωνιστικών χώρων, άλλο τόσο κατάφερε να γίνει και εκτός. Το 1991 ο Ντιέγκο βρίσκεται θετικός σε χρήση κοκαΐνης. Τιμωρείται με 15μηνο αποκλεισμό. Το 1994 κατορθώνει να κερδίσει μια θέση στην Εθνική ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξάγεται στην Αμερική. Σημειώνει γκολ κόντρα στην Ελλάδα και μετά έρχονται τα κακά μαντάτα. Σε έλεγχο ντόπινγκ μετά την αναμέτρηση με τη Νιγηρία βρίσκεται και πάλι θετικός. Είναι και η τελευταία φορά που φορά τη φανέλα των «μπιανκοσελέστε». Το 2000 εισάγεται σε νοσοκομείο με οξύ καρδιολογικό πρόβλημα ενώ βρίσκεται σε διακοπές στην Ουρουγουάη. Διαπιστώνεται ότι έχει κάνει χρήση κοκαΐνης και μεταφέρεται σε κέντρο αποτοξίνωσης στην Κούβα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, περνάει 10 ημέρες στην εντατική με καρδιολογικά και αναπνευστικά προβλήματα όπου και ξαναρχίζει την αποτοξίνωση. Το 2005 υποβάλλεται σε εγχείρηση στο στομάχι χάνοντας περίπου 30 κιλά. Το 2007 εισάγεται και πάλι στο νοσοκομείο με καρδιολογικά προβλήματα, ωστόσο από τότε φαίνεται πως έχει ξεπεράσει πλήρως τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν.
Η καριέρα του
1976-1981 Αργεντίνος Τζούνιορς
1981-1982 Μπόκα Τζούνιορς
1982-1984 Μπαρτσελόνα
1984-1991 Νάπολι
1992-1993 Σεβίλλη
1993 Νιούελς Ολντ Μπόις
1995-1997 Μπόκα Τζούνιορς
Οι τίτλοι που κατέκτησε
Σε συλλογικό επίπεδο
1981 Πρωτάθλημα Αργεντινής (Μπόκα Τζούνιορς)
1983 Κύπελλο Ισπανίας (Μπαρτσελόνα)
1987 Πρωτάθλημα Ιταλίας (Νάπολι)
1987 Κύπελλο Ιταλίας (Νάπολι)
1988 Πρώτος Σκόρερ Ιταλίας (Νάπολι)
1989 Κύπελλο UEFA (Νάπολι)
1990 Πρωτάθλημα Ιταλίας (Νάπολι)
1991 Σούπερ Καπ Ιταλίας (Νάπολι)
Σε εθνικό επίπεδο
1979 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων
1986 Παγκόσμιο Κύπελλο
1990 Φιναλίστ Παγκοσμίου Κυπέλλου
1993 Κύπελλο Αρτέμιο Φράνκι
Προσωπικές Διακρίσεις
1979, 1980, 1986: Κορυφαία αθλητική προσωπικότητα στην Αργεντινή
1979, 1986, 1989, 1990, 1992: Κορυφαίος ποδοσφαιριστής στη Λατινική Αμερική
1986:Χρυσή Μπάλα ως καλύτερος παίκτης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Μεξικού
1986: Κορυφαίος παίκτης στην Ευρώπη απ' το γαλλικό περιοδικό «France Football»
1996: Χρυσή Μπάλα για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο
1999: Αθλητής για τον 20ο αιώνα στην Αργεντινή
2000: Κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών στην ψηφοφορία της FIFA στην επίσημη ιστοσελίδα της
Δείτε σε βίντεο τις καλύτερες στιγμές του Μαραντόνα:
