Ο διάβολος στις λεπτομέρειες

Τα ντέρμπι, ακόμη κι όσα ολοκληρώνονται με ευρεία νίκη ενός εκ των δύο αντιπάλων, κρίνονται στις λεπτομέρειες. Η νίκη στις λεπτομέρειες μπορεί να είναι αποτέλεσμα ικανότητας, τύχης ή συνδυασμού των δύο. Η σωστή ανάγνωση των παραγόντων που καθόρισαν το αποτέλεσμα ενός ντέρμπι είναι και το κλειδί για την επιτυχία στα επόμενα.
Αυτά είναι αυτονόητα σε ποδοσφαιρικά προηγμένα πρωταθλήματα. Στην Κύπρο, πάλι, ο απαράβατος κανόνας είναι ένας: όλοι και όλα κρίνονται (μόνον) από το αποτέλεσμα. Τιμή και δόξα στον νικητή, ουαί τοις ηττημένοις. Το σαββατιάτικο ντέρμπι ΑΠΟΕΛ-Ανόρθωση αποτελεί την πιο πρόσφατη απόδειξη.
Στον ηττημένο (για πρώτη φορά στον τρέχοντα μαραθώνιο) πρωταθλητή δεν αναγνωρίστηκε ουδέν θετικό, στη νικήτρια (για πρώτη φορά σε ντέρμπι στην τρέχουσα περίοδο) «Κυρία» δεν επισημάνθηκε το παραμικρό ψεγάδι. Κι όμως, στην πραγματικότητα ήταν ένα παιχνίδι τόσο ισορροπημένο, που θα αρκούσε μία από τις αρκετές λεπτομέρειες για να το οδηγήσει με την ίδια ευκολία στο 0-4 (αν π.χ. ο Σβεσλέν στο 79’ και ο Γκάμπριελ στο 92’ είχαν καλύτερο σημάδι), στο 1-1 (αν π.χ. καταλογιζόταν πέναλτι στο 74’) ή στο 2-0 (αν π.χ. σκόραραν ο Βάντερ στο 22’ και ο Σωτηρίου στο 56’). Μια λεπτομέρεια διαφορετική, δηλαδή, και όσοι τώρα επικρίνονται σφόδρα θα ετύγχαναν αποθέωσης, και όσοι τώρα εξυμνούνται θα είχαν σταλεί στο πυρ το εξώτερο.
Προς επίρρωση αυτής της θέσης, θυμηθείτε απλώς πόσους επαίνους είχαν επιδαψιλεύσει άπαντες στον Τιμούρ Κετσπάγια μετά το 9-0 του ΑΠΟΕΛ επί της Νέας Σαλαμίνας και πόση μουρμούρα είχε δεχτεί ο Αντρέ Πάους για τη διαχείρισή του στο 2-1 της Ανόρθωσης στην Πάφο. Δεν έχει παρέλθει καν μήνας από τα δύο αυτά παιχνίδια…
Στις λεπτομέρειες συνεπώς, στις οποίες κρύβεται ο διάβολος (σύμφωνα με τη ρήση του Τσόρτσιλ), ο μεν Ολλανδός προέκυψε δικαιωμένος για όλες τις επιλογές του (χρίσμα βασικού σε Κουλούρη, Μαϊσουράτζε, αλλαγή θέσης σε Βίκτορ, Λαΐφη, μη χρησιμοποίηση στο αρχικό σχήμα των Πελέ, Ορλάντι, Ντλοβού), ο δε Γεωργιανός λανθασμένος για όλες τις δικές του (επιμονή στην τριάδα Μοράις, Βινίσιους, Αρτυματά, τοποθέτηση Στίλιτς στο δεξί άκρο της επίθεσης, μη χρησιμοποίηση στο αρχικό σχήμα του Χαραλαμπίδη).
Εμβαθύνοντας τώρα στις λεπτομέρειες: εν τη ταυτόχρονη απουσία των ντε Βινσέντι, Εφραίμ, Καβενάγκι ο Πάους επέλεξε να πάει το παιχνίδι σε χαμηλό ρυθμό και -με την παρουσία των Μαϊσουράτζε, Λαΐφη μπροστά από την άμυνα- να «σπρώξει» τον ΑΠΟΕΛ όσο το δυνατόν πιο μακριά από την περιοχή του Κόπριβετς. Το πέτυχε, επειδή μεταξύ άλλων προχώρησε σε μια πολύ έξυπνη κίνηση: όταν αντιλήφθηκε ότι ο Στίλιτς (αρχικά) και ο Μακρίδης (στη συνέχεια) δεν έπαιζαν πάνω στη (δεξιά) γραμμή, αλλά συνέκλιναν στο κέντρο, έδωσε εντολή για πιο συχνά ανεβάσματα του (αθέατου MVP) Σβεσλέν κρατώντας καθηλωμένο στα μετόπισθεν τον Σέρτζιο, του οποίου τα ανεβάσματα και οι σέντρες έλειψαν στους «γαλαζοκιτρίνους».
Στον αντίποδα, εν τη απουσία των πιο δημιουργικών και παραγωγικών παικτών του ο Κετσπάγια προτίμησε να ενισχύσει (με την ταυτόχρονη χρησιμοποίηση τριών αμυντικών μέσων) τα μετόπισθέν του και να αφήσει το βάρος όλης της ανάπτυξης στους ώμους μόλις δύο παικτών (Βάντερ, Στίλιτς), οι οποίοι μάλιστα αγωνίστηκαν σε θέσεις διαφορετικές από τις φυσικές τους. Αποδείχθηκε ότι απέναντι σ’ έναν αμυντικά συμπαγή αντίπαλο ο ΑΠΟΕΛ χρειαζόταν περισσότερους παίκτες με επιθετικές αρετές.
Το έλλειμμα σε παραγωγή φάσεων και τερμάτων εν τη απουσία του ντε Βινσέντι είχε διαπιστωθεί ήδη στα ευρωπαϊκά παιχνίδια και επαναλήφθηκε και εντός συνόρων, μόλις έλειψε ο Αργεντινός. Λεπτομέρειες που είχαν περάσει απαρατήρητες ένεκα των συναπτών θετικών αποτελεσμάτων στο πρωτάθλημα, αλλά έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να τονίσουν τη σημασία τους και στις εγχώριες διοργανώσεις.
Οι «γαλαζοκίτρινοι» δεν έπαψαν να είναι πρώτοι, να λογίζονται φαβορί και να διαθέτουν το συγκριτικά πιο πλήρες ρόστερ. Έδειξαν ωστόσο ότι δεν είναι άτρωτοι έναντι του ανταγωνισμού, ότι έχουν συγκεκριμένες αδυναμίες και πως στο ρόστερ τους υπάρχουν ανισορροπίες.
Η Ανόρθωση, από την πλευρά της, πήρε το πρώτο μεγάλο διπλό της τρέχουσας περιόδου, «άλωσε» το ΓΣΠ για πρώτη φορά μετά από τέσσερα παιχνίδια με τον ΑΠΟΕΛ (και για πρώτη φορά στις επτά επισκέψεις της υπό τον Αντρέ Πάους) και πιστοποίησε την πρόοδό της σε σύγκριση με την περασμένη περίοδο. Τώρα αρχίζουν γι’ αυτήν τα (πιο) δύσκολα: η πίεση και η απαίτηση για μέχρι τέλους διεκδίκηση του τίτλου αυξήθηκαν, ο κίνδυνος υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων του συνόλου ελλοχεύει. Είναι ακριβώς η ίδια παγίδα, στην οποία έπεσε το περασμένο Σάββατο ο πρωταθλητής…