Κόουτς, έχεις mail -και δουλειά!

Τρεις νίκησαν, άλλοι τόσοι συμβιβάστηκαν με την ισοπαλία, και οι έξι ωστόσο έλαβαν προειδοποιητικά καμπανάκια εν όψει συνέχειας. Η ένατη αγωνιστική δημιούργησε ή ανέδειξε (μασκαρεμένα μέχρι πρότινος) προβλήματα στους μεγάλους του εγχώριου πρωταθλήματος. Ο ΡΕΠΟΡΤΕΡ τα καταγράφει -από κοινού με τους πονοκεφάλους των προπονητών:

ΙΜΑΝΟΛ ΙΔΙΑΚΕΘ (ΑΕΚ): το (πρώτιστα αναχαιτιστικό του αντιπάλου) 3-5-2 αποδείχθηκε αποτελεσματικό μόνον για ένα ημίωρο, ο τραυματισμός του Τομάς θα οδηγήσει -εν τη απουσία άλλου παίκτη στο ρόστερ με τα ίδια αγωνιστικά χαρακτηριστικά- είτε σε αλλαγή συστήματος είτε σε διαμοιρασμό των καθηκόντων του σε άλλους παίκτες. Μία ή άλλη, ο Βάσκος τεχνικός καλείται -εν μέσω διαδοχικών ντέρμπι- να βγάλει λαγό από το καπέλο, προκειμένου η ΑΕΚ να παραμείνει στην κορυφή της βαθμολογίας.

ΤΟΜΑΣ ΚΡΙΣΤΙΑΝΣΕΝ (ΑΠΟΕΛ): Από την πώληση του ντε Βινσέντι η ομάδα σε όλα τα ζόρικα παιχνίδια (Κοπεγχάγη, Ανόρθωση, Ολυμπιακός, Γιανγκ Μπόις, ΑΕΚ) είτε δεν σκοράρει είτε πετυχαίνει μόνο ένα γκολ. Οι εξτρέμ προσφέρουν ασίστ και γκολ, αλλά από το καρέ των εσωτερικών μέσων η ομάδα έχει πάρει ως τώρα δύο γκολ από τον (αμυντικογενή) Βινίσιους και ούτε ένα(!) από τους επιθετικογενείς Ορλάντι, Μπρεσάν και Μπερτόλιο. Αν αυτό δεν αλλάξει άμεσα, οι υψηλοί στόχοι δύσκολα θα επιτευχθούν.

ΠΑΜΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (ΑΕΛ): Η προφύλαξη του Σοάρες στο πρώτο ημίχρονο με την ΑΕΖ α) ακύρωσε τη λογική του «κοιτάμε πάντα και μόνο το επόμενο παιχνίδι», β) πέρασε το λάθος μήνυμα στους παίκτες και γ) ανέδειξε δημιουργικό και παραγωγικό κενό χωρίς τον μόνιμο εκτελεστή των στημένων φάσεων. Η ΑΕΛ έβγαλε το ένα τέταρτο της σεζόν παίζοντας μ’ έναν κλασικό εξτρέμ (Μέσκα) και έναν κατά συνθήκη (αρχικά Σαβανέ, εσχάτως Μπαμπάνκο) και αναμένοντας περισσότερα στον τομέα ανάπτυξη από το εξάρι (Σοάρες) και το οκτάρι της (Σόουζα) απ’ ό,τι από τα δεκάρια της (Σαβανέ, Μπουένο). Όσο αυτό συνεχίζεται, γκέλες όπως απέναντι σε Εθνικό και ΑΕΖ θα είναι στο πρόγραμμα.

ΤΖΟΝ ΚΑΡΒΕΡ (Ομόνοια): Το ενδεδειγμένο σύστημα (4-4-2 με ρόμβο) βρέθηκε. Πλέον αναζητούνται: α) η απεξάρτηση από τα γκολ των Ντάρμπισαϊαρ-Σέρινταν (14 από τα 19), β) το μηδέν στην άμυνα (μόνο μια ανέπαφη εστία), γ) η αξιοποίηση των Χριστοφή, Αγκάγεφ και δ) η εύρεση ισάξιων εναλλακτικών για τους Κλέιτον και Κατελάρη. Δεν τα λες ούτε λίγα ούτε ήσσονος σημασίας ζητήματα…

ΠΕΔΡΟ ΕΜΑΝΟΥΕΛ (Απόλλων): Στο «Μακάρειο» το διαπίστωσαν ακόμη και οι… τυφλοί: ρόμβος χωρίς φουλ μπακ είναι ομελέτα δίχως αυγά. Συνεπώς, με τον Ντουντού στα πιτς και τον Πέδρο εκτός, το μόνο λειτουργικό 4-4-2 είναι αυτό με ευθεία γραμμή και δύο κλασικά εξτρέμ. Απέναντι στη Δόξα ο Απόλλων έκανε τέσσερις κλασικές ευκαιρίες και το γκολ από το 85’ και μετά, ήτοι μετά την είσοδο (και) του Μπάρμπαρο (σ.σ. είχε προηγηθεί αυτή του Σαρδινέρο). Τυχαίο;

ΡΟΝΙ ΛΕΒΙ (Ανόρθωση): Τοποθετήσεις παικτών και (μη) αντίδραση στη φάση του γκολ της Δερύνειας κατέδειξαν σε όλο της το μεγαλείο την αμυντική δυσλειτουργία. Και τα δύο τέρματα της «Κυρίας» προήλθαν από ατομικές ενέργειες, όχι από συνδυασμούς και οργανωμένη ανάπτυξη. Όσο έπαιζε εξτρέμ, ο Ράγιος συνέκλινε διαρκώς στον άξονα διαταράσσοντας την ισορροπία της ομάδας. Με την είσοδο του Κυριάκου και τη μετατόπιση του Ισπανού κεντρικά, η κατάσταση βελτιώθηκε ουσιαστικά. Τροφή για σκέψη (και προβληματισμό) ότι ο Γκονσάλβες είχε μη καταλογισθέν πέναλτι και πέτυχε ένα υπέροχο γκολ κινούμενος ως επιθετικός περιοχής -όχι ως εξτρέμ.