Στο μυαλό ενός Βρετανού χούλιγκαν: τι λέει για τα επεισόδια, τους οπαδούς και η ατάκα για τους Τούρκους
15:07 - 09 Νοεμβρίου 2016
Υποστηρίζει μικρή ομάδα. Την ομάδα της πόλης του. Ζει τη βρετανική ποδοσφαιρική κουλτούρα σε κάθε επίπεδο. Είναι χούλιγκαν και έχει δεχτεί τρεις ποινές απαγόρευσης στα γήπεδα.
Κατάλαβε στην ηλικία των 10 ετών πως του αρέσει ο σαματάς και μετά από τρεις δεκαετίες έχει ζήσει πολλές και έντονες στιγμές.
Πώς σκέφτεται ένας τέτοιος οπαδός; Ποια γκρουπ σέβεται εκτός Αγγλίας; Ποια θεωρεί τα δυνατά στη χώρα του; Τι λέει για τους Τούρκους οπαδούς.
Η μεγάλη συνέντευξη -από έναν διαφορετικό αλλά υπαρκτό κόσμο- που ακολουθεί και δημοσιεύτηκε στο hooliganstv.com έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
- Θα μας συστηθείς;
«Ονομάζομαι Λι Ντόραν. Είμαι 37 ετών και υποστηρίζω την ομάδα της πόλης μου, η οποία είναι η Ρότσντεϊλ. Είμαι οπαδός από την ηλικία των 6 ετών, όταν παρακολούθησα το πρώτο μου ματς, Ρότσντεϊλ-Τορκί. Η Ρότσντεϊλ πάντα ήταν στις μικρότερες κατηγορίες του αγγλικού ποδοσφαίρου. Από τότε ανεβήκαμε και φτάσαμε στην League 1.
Πρώτη φορά που είδα επεισόδια ήταν στα 10 μου, όταν η Ρότσντεϊλ έπαιξε με την Μπόλτον και σοβαρά επεισόδια ξέσπασαν σε μια από τις εξέδρες. Στην αρχή φοβήθηκα αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε ο χαμός. Ο φόβος, η αδρεναλίνη. Στην ηλικία των 13 ετών είχα την πρώτη μου μάχη για το ποδόσφαιρο. Ηταν κόντρα στη Γουίγκαν εκτός έδρας.
Σπάσαμε μια παμπ και πλακώθηκα στο κέντρο του Γουίγκαν. Από τότε είμαι σταμπαρισμένος. Τώρα εκτίω την τρίτη μου ποινή απαγόρευσης από τα γήπεδα, είναι διάρκειας 4 ετών. Είχα έναν τσακωμό έξω από το γήπεδο στην 1η αγωνιστική της σεζόν 2013-14, για 25 λεπτά παίζαμε ξύλο με τους οπαδούς της Χάρτλπουλ στο πάρκινγκ του γηπέδου».
Κατάλαβε στην ηλικία των 10 ετών πως του αρέσει ο σαματάς και μετά από τρεις δεκαετίες έχει ζήσει πολλές και έντονες στιγμές.
Πώς σκέφτεται ένας τέτοιος οπαδός; Ποια γκρουπ σέβεται εκτός Αγγλίας; Ποια θεωρεί τα δυνατά στη χώρα του; Τι λέει για τους Τούρκους οπαδούς.
Η μεγάλη συνέντευξη -από έναν διαφορετικό αλλά υπαρκτό κόσμο- που ακολουθεί και δημοσιεύτηκε στο hooliganstv.com έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
- Θα μας συστηθείς;
«Ονομάζομαι Λι Ντόραν. Είμαι 37 ετών και υποστηρίζω την ομάδα της πόλης μου, η οποία είναι η Ρότσντεϊλ. Είμαι οπαδός από την ηλικία των 6 ετών, όταν παρακολούθησα το πρώτο μου ματς, Ρότσντεϊλ-Τορκί. Η Ρότσντεϊλ πάντα ήταν στις μικρότερες κατηγορίες του αγγλικού ποδοσφαίρου. Από τότε ανεβήκαμε και φτάσαμε στην League 1.
Πρώτη φορά που είδα επεισόδια ήταν στα 10 μου, όταν η Ρότσντεϊλ έπαιξε με την Μπόλτον και σοβαρά επεισόδια ξέσπασαν σε μια από τις εξέδρες. Στην αρχή φοβήθηκα αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε ο χαμός. Ο φόβος, η αδρεναλίνη. Στην ηλικία των 13 ετών είχα την πρώτη μου μάχη για το ποδόσφαιρο. Ηταν κόντρα στη Γουίγκαν εκτός έδρας.
Σπάσαμε μια παμπ και πλακώθηκα στο κέντρο του Γουίγκαν. Από τότε είμαι σταμπαρισμένος. Τώρα εκτίω την τρίτη μου ποινή απαγόρευσης από τα γήπεδα, είναι διάρκειας 4 ετών. Είχα έναν τσακωμό έξω από το γήπεδο στην 1η αγωνιστική της σεζόν 2013-14, για 25 λεπτά παίζαμε ξύλο με τους οπαδούς της Χάρτλπουλ στο πάρκινγκ του γηπέδου».
- Είσαι μέλος κάποιου γκρουπ; Πες μας περισσότερα.
«Ναι, ήμουν μέλος του The Chosen Few της Ρότσντεϊλ. Ημασταν πολύ ενεργοί στα 80’s, στα 90's, ακόμη και στις αρχές του νέου αιώνα. Σε κάποια από τα παιχνίδια μας ήμασταν πολύ λιγότεροι από τους άλλους αλλά δεν κάναμε πίσω. Πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο βασικότερος αντίπαλος μας ήταν οι Suiside Squad της Μπέρνλι, μπορούσαν να φέρουν εκατοντάδες άτομα αλλά δίναμε όσες τρώγαμε.
Ξέραμε ότι αν βρισκόμασταν με περισσότερους ήταν περισσότερες οι πιθανότητες να φάμε ξύλο αλλά εμένα μου άρεσε αυτός ο χαμός. Αγαπούσα τον φόβο περισσότερο από οτιδήποτε. Οι The Chosen Few δεν είναι τόσο ενεργοί πλέον αφού όλοι οι παλιοί είμαστε τιμωρημένοι πλέον. Είμαι σίγουρος, πάντως, ότι τη φετινή σεζόν πολλοί αντίπαλοι θα έρθουν στο Ρότσντεϊλ και είμαι άδειος επειδή δεν έχει λήξει η ποινή μου γιατί θα είναι μια πολύ ενεργή σεζόν με τα κλαμπ των άλλων ομάδων της League 1».
- Τι πιστεύεις για τις παλαιότερες μέρες και για το παρόν, σε ό,τι αφορά τον χουλιγκανισμό στην Αγγλία; Πότε ήταν πιο δυνατός και γιατί;
«Τις παλιές μέρες επικρατούσε περισσότερος πανικός, δεν υπήρχαν τόσες ποινές, έτρωγες ένα πρόστιμο και αυτό ήταν. Τώρα έχουν εξουσία να σε συλλάβουν ακόμη κι αν βρίσεις. Επίσης, ρίχνουν πιο εύκολα καμπάνες φυλάκισης. Πολύς κόσμος, βέβαια, πιστεύει ότι δεν γίνεται τίποτα πλέον, επειδή δεν το καλύπτουν τα Μέσα, δεν το αναφέρουν.
Αυτό γίνεται επειδή η κυβέρνηση θέλει να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι ο χουλιγκανισμός στο ποδόσφαιρο ανήκει στο παρελθόν. Ελέγχουν τα ΜΜΕ και δεν τους αφήνουν να γράψουν ή να δείξουν τίποτα από επεισόδια. Ο χουλιγκανισμός στο ποδόσφαιρο δεν θα σταματήσει ποτέ. Αρχισε από τις πρώτες μέρες του παιχνιδιού, όταν οι ποδοσφαιριστές πλακώνονταν μεταξύ τους και διαδόθηκε στα 70's, όταν η τηλεόραση έδειξε τα ματς της Τότεναμ με τη Φέγενορντ. Μετά έγινε κάτι σαν μόδα στους νέους.
Για να απαντήσω στην ερώτηση, όμως, πιστεύω ότι τις παλιές μέρες ήταν πιο δυνατό. Η δύναμη της αστυνομίας πλέον και οι δικαστικές αποφάσεις το αποδυνάμωσαν κάπως. Πάντα, όμως, θα υπάρχει η μέρα, που θα νιώθεις ότι είναι η κατάλληλη μέρα για να κάνεις κάτι. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει και η αστυνομία με τα δικαστήρια εξαφανίζονται από το μυαλό σου».
- Ποια είναι η γνώμη σου για τα ραντεβού για ξύλο; Είναι κάτι που παραπέμπει κυρίως σε Ρώσους, Πολωνούς και Ουκρανούς...
«Μου έκανε την ίδια ερώτηση ο Φιλ Σόφιλντ από το ITV This Morning τον Ιούνιο και δεν νομίζω ότι του άρεσε η απάντηση μου. Νομίζω πως ο τρόπος με τον οποίο κάνουν τα πράγματα στην ανατολική Ευρώπη είναι σπουδαίος. Στη Ρωσία δίνουν το ραντεβού, πάνε και κηρύσσουν την έναρξη με κλωτσιές.
Τα δίνουν όλα και μετά αποχωρούν. Λατρεύω να παρακολουθώ τέτοια βίντεο στο YouTube γιατί ξέρεις ότι θα δεις μια ωραία μάχη και όχι τρέξιμο για να αποφύγεις την αστυνομία, πετώντας τους και κανένα μπουκάλι. Οπότε, ναι, μπράβο στους Πολωνούς και τους Ρώσους, αυτό έχω να πω».
- Ποιο είναι το καλύτερο ταξίδι σου εκτός έδρας και γιατί;
«Το καλύτερο εκτός έδρας ταξίδι είναι πάντα αυτό στον πιο κοντινό αντίπαλο μας γιατί ακόμη κι αν δεν παίζουμε εναντίον τους, πάντα θα υπάρχει χαμός στο κέντρο του Μπέρι. Αν ξέρουν ότι η Ρότσντεϊλ είναι στην πόλη, μπορούν να φέρουν έναν καλό αριθμό ατόμων. Είναι πάντα ωραίο να πάμε εκεί και να προκαλούμε πανικό όποτε αυτό είναι πιθανό».
- Τα σοβαρότερα επεισόδια που έχεις δει;
«Ηταν στο Euro, στο Γουέμπλεϊ (προφανώς μιλάει για το 1996). Σχεδόν ένα μίλι μακριά από το γήπεδο επικρατούσε τρέλα. Ηταν οι Γερμανοί εκεί. Ηταν τρέλα, υπήρχαν αυτοκίνητα της αστυνομίας που είχαν καταστραφεί σε λιγότερο από ένα λεπτό. Συνεχίσαμε, μπήκαμε σε παμπ και πήραμε καρέκλες, τραπέζια, τζάμια, μπουκάλια, τα πάντα και τα πετούσαμε παντού.
Ηταν σαν να έβρεχε καρέκλες και τζάμια. Οι αστυνομικοί είχαν αίμα παντού, πολλοί είχαν κοπεί από τα μπουκάλια, υπήρχαν πρόσωπα που είχαν ανοίξει από τα τζάμια. Το σκέφτομαι ξανά και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι θαύμα το γεγονός ότι δεν σκοτώθηκε κανείς εκείνη την ημέρα».
- Οι μεγαλύτεροι εχθροί σας στην Αγγλία; Γιατί και πότε άρχισε η αντιπαλότητα σας
«Ο κυριότερος είναι η Μπέρι, είναι η διπλανή πόλη. Μπορείς να πας με τα πόδια, πραγματικά υπάρχει μίσος μεταξύ μας. Στα 80's και μετά δεν ήμασταν τόσο συχνά στην ίδια κατηγορία, όχι όπως τώρα. Πρέπει να πω ότι δεν μου αρέσει τίποτα στο Μπέρι, ούτε καν το να πάω για να ψωνίσω κάτι. Δεν είναι ένα ντέρμπι με περισσότερους από 40.000 οπαδούς, όπως συμβαίνει αλλού. Οταν παίζουμε μεταξύ μας είναι κάτι περισσότερο από 6.000 κόσμος αλλά σε ένα μικρό γήπεδο είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη.
Το παιχνίδι σπάνια βλέπεται, τραγουδάμε συνεχώς τόσο εμείς όσο και αυτοί και μερικές φορές κάποιοι θα εισβάλουν στο γήπεδο και θα ακολουθήσει ένας πανικός με την αστυνομία, η οποία δεν έχει ιδέα για το τι έχουμε κανονίσει μεταξύ μας. Θα υπάρξει πάντα μια... συνάντηση ώρες μετά τον αγώνα και από εκεί και πέρα όποιος χάσει εκεί, θα φέρει περισσότερο κόσμο στο επόμενο ματς για να πάρει εκδίκηση.
Είναι τόσο άσχημο το κλίμα μεταξύ μας, ακόμη κι αν δεν είναι μέρα αγώνα. Είναι πάντα ωραίο να ρίχνεις μια κλωτσιά στον βασικό αντίπαλο σου. Πάθος, φόβος, μίσος, τίποτα καλύτερο από αυτό».
- Τα καλύτερα γκρουπ στην Αγγλία; Και γιατί;
«Κατά τη γνώμη μου, χωρίς να τα βάζω με σειρά προτεραιότητας, είναι της Κάρντιφ, της Πόρτσμουθ, της Μπρίστολ Σίτι, της Μπέρμιγχαμ, της Μπέρνλι, της Μπόλτον, της Λίβερπουλ, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Μάντσεστερ Σίτι, της Γουλβς. Να αναφέρω και την Μπράντφορντ Σίτι.
Μπορεί να υπάρχουν και σε άλλες ομάδες αλλά ανέφερα κάποιες επειδή έχω έρθει αντιμέτωπος μαζί τους. Υπάρχει όμως ένα γκρουπ που ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα τα τελευταία χρόνια. Μιλάω για το γκρουπ της CSF Bristol City. Δυνατοί είναι επίσης της Λιντς και της Μίλγουολ. Εχουν πολλά μέλη και μπορεί πολλοί να λένε ότι δεν είναι καλοί αλλά πιστεύω ότι πρέπει να τους θαυμάζεις.
Υπάρχουν επίσης οι οπαδοί της Γουέστ Χαμ και πάντα θα έχει πλάκα όταν βρίσκονται με αυτούς της Μίλγουολ. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και πολλοί στις μικρότερες κατηγορίες, όπως για παράδειγμα αυτοί της Λινκολν Σίτι, της Λούτον, της Πορτ Βέιλ, της Οξφορντ Γιουνάιτεντ ή της Ολνταμ».
- Τα κορυφαία γκρουπ στην Ευρώπη; Και γιατί;
«Θα έλεγα κυρίως οι Ιταλοί της Λάτσιο και της Ρόμα, γιατί πάντα φέρνουν έναν καλό αριθμό οπαδών όταν έρχονται στην Αγγλία. Επίσης του Αγιαξ ή της Φέγενορντ. Τα πολωνικά γκρουπ είναι επίσης γεμάτα τρέλα, όπως η Λέγκια Βαρσοβίας ή η Κρακοβία. Νομίζω πως τα ευρωπαϊκά κλαμπ είναι πολύ πιο οργανωμένα από τα αγγλικά πλέον.
Οι Τούρκοι είναι τρομακτικοί, απλά πάνε βόλτες με μαχαίρια και μαχαιρώνουν κόσμο για πλάκα. Δεν μου αρέσει αυτό. Αν θες να πλακωθείς, πλακώσου με τα χέρια σου, όχι με οποιασδήποτε μορφής όπλο. Αυτό το κάνουν τα μ...ά. Ο καθένας μπορεί να μαχαιρώσει, για μένα δεν έχεις κερδίσει την μάχη αν πας με μαχαίρια.
Γενικά, πάντως, υπάρχουν πολλά δυνατά ευρωπαϊκά γκρουπ και όπου υπάρχουν Άγγλοι οπαδοί, οι Ευρωπαίοι είναι έτοιμοι για μια καλή επίθεση. Αυτό γίνεται γιατί όλοι, σε όλο τον κόσμο, θέλουν να τα βάλουν με τους Αγγλους χούλιγκαν».
Ξέραμε ότι αν βρισκόμασταν με περισσότερους ήταν περισσότερες οι πιθανότητες να φάμε ξύλο αλλά εμένα μου άρεσε αυτός ο χαμός. Αγαπούσα τον φόβο περισσότερο από οτιδήποτε. Οι The Chosen Few δεν είναι τόσο ενεργοί πλέον αφού όλοι οι παλιοί είμαστε τιμωρημένοι πλέον. Είμαι σίγουρος, πάντως, ότι τη φετινή σεζόν πολλοί αντίπαλοι θα έρθουν στο Ρότσντεϊλ και είμαι άδειος επειδή δεν έχει λήξει η ποινή μου γιατί θα είναι μια πολύ ενεργή σεζόν με τα κλαμπ των άλλων ομάδων της League 1».
- Τι πιστεύεις για τις παλαιότερες μέρες και για το παρόν, σε ό,τι αφορά τον χουλιγκανισμό στην Αγγλία; Πότε ήταν πιο δυνατός και γιατί;
«Τις παλιές μέρες επικρατούσε περισσότερος πανικός, δεν υπήρχαν τόσες ποινές, έτρωγες ένα πρόστιμο και αυτό ήταν. Τώρα έχουν εξουσία να σε συλλάβουν ακόμη κι αν βρίσεις. Επίσης, ρίχνουν πιο εύκολα καμπάνες φυλάκισης. Πολύς κόσμος, βέβαια, πιστεύει ότι δεν γίνεται τίποτα πλέον, επειδή δεν το καλύπτουν τα Μέσα, δεν το αναφέρουν.
Αυτό γίνεται επειδή η κυβέρνηση θέλει να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι ο χουλιγκανισμός στο ποδόσφαιρο ανήκει στο παρελθόν. Ελέγχουν τα ΜΜΕ και δεν τους αφήνουν να γράψουν ή να δείξουν τίποτα από επεισόδια. Ο χουλιγκανισμός στο ποδόσφαιρο δεν θα σταματήσει ποτέ. Αρχισε από τις πρώτες μέρες του παιχνιδιού, όταν οι ποδοσφαιριστές πλακώνονταν μεταξύ τους και διαδόθηκε στα 70's, όταν η τηλεόραση έδειξε τα ματς της Τότεναμ με τη Φέγενορντ. Μετά έγινε κάτι σαν μόδα στους νέους.
Για να απαντήσω στην ερώτηση, όμως, πιστεύω ότι τις παλιές μέρες ήταν πιο δυνατό. Η δύναμη της αστυνομίας πλέον και οι δικαστικές αποφάσεις το αποδυνάμωσαν κάπως. Πάντα, όμως, θα υπάρχει η μέρα, που θα νιώθεις ότι είναι η κατάλληλη μέρα για να κάνεις κάτι. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει και η αστυνομία με τα δικαστήρια εξαφανίζονται από το μυαλό σου».
- Ποια είναι η γνώμη σου για τα ραντεβού για ξύλο; Είναι κάτι που παραπέμπει κυρίως σε Ρώσους, Πολωνούς και Ουκρανούς...
«Μου έκανε την ίδια ερώτηση ο Φιλ Σόφιλντ από το ITV This Morning τον Ιούνιο και δεν νομίζω ότι του άρεσε η απάντηση μου. Νομίζω πως ο τρόπος με τον οποίο κάνουν τα πράγματα στην ανατολική Ευρώπη είναι σπουδαίος. Στη Ρωσία δίνουν το ραντεβού, πάνε και κηρύσσουν την έναρξη με κλωτσιές.
Τα δίνουν όλα και μετά αποχωρούν. Λατρεύω να παρακολουθώ τέτοια βίντεο στο YouTube γιατί ξέρεις ότι θα δεις μια ωραία μάχη και όχι τρέξιμο για να αποφύγεις την αστυνομία, πετώντας τους και κανένα μπουκάλι. Οπότε, ναι, μπράβο στους Πολωνούς και τους Ρώσους, αυτό έχω να πω».
- Ποιο είναι το καλύτερο ταξίδι σου εκτός έδρας και γιατί;
«Το καλύτερο εκτός έδρας ταξίδι είναι πάντα αυτό στον πιο κοντινό αντίπαλο μας γιατί ακόμη κι αν δεν παίζουμε εναντίον τους, πάντα θα υπάρχει χαμός στο κέντρο του Μπέρι. Αν ξέρουν ότι η Ρότσντεϊλ είναι στην πόλη, μπορούν να φέρουν έναν καλό αριθμό ατόμων. Είναι πάντα ωραίο να πάμε εκεί και να προκαλούμε πανικό όποτε αυτό είναι πιθανό».
- Τα σοβαρότερα επεισόδια που έχεις δει;
«Ηταν στο Euro, στο Γουέμπλεϊ (προφανώς μιλάει για το 1996). Σχεδόν ένα μίλι μακριά από το γήπεδο επικρατούσε τρέλα. Ηταν οι Γερμανοί εκεί. Ηταν τρέλα, υπήρχαν αυτοκίνητα της αστυνομίας που είχαν καταστραφεί σε λιγότερο από ένα λεπτό. Συνεχίσαμε, μπήκαμε σε παμπ και πήραμε καρέκλες, τραπέζια, τζάμια, μπουκάλια, τα πάντα και τα πετούσαμε παντού.
Ηταν σαν να έβρεχε καρέκλες και τζάμια. Οι αστυνομικοί είχαν αίμα παντού, πολλοί είχαν κοπεί από τα μπουκάλια, υπήρχαν πρόσωπα που είχαν ανοίξει από τα τζάμια. Το σκέφτομαι ξανά και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι θαύμα το γεγονός ότι δεν σκοτώθηκε κανείς εκείνη την ημέρα».
- Οι μεγαλύτεροι εχθροί σας στην Αγγλία; Γιατί και πότε άρχισε η αντιπαλότητα σας
«Ο κυριότερος είναι η Μπέρι, είναι η διπλανή πόλη. Μπορείς να πας με τα πόδια, πραγματικά υπάρχει μίσος μεταξύ μας. Στα 80's και μετά δεν ήμασταν τόσο συχνά στην ίδια κατηγορία, όχι όπως τώρα. Πρέπει να πω ότι δεν μου αρέσει τίποτα στο Μπέρι, ούτε καν το να πάω για να ψωνίσω κάτι. Δεν είναι ένα ντέρμπι με περισσότερους από 40.000 οπαδούς, όπως συμβαίνει αλλού. Οταν παίζουμε μεταξύ μας είναι κάτι περισσότερο από 6.000 κόσμος αλλά σε ένα μικρό γήπεδο είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη.
Το παιχνίδι σπάνια βλέπεται, τραγουδάμε συνεχώς τόσο εμείς όσο και αυτοί και μερικές φορές κάποιοι θα εισβάλουν στο γήπεδο και θα ακολουθήσει ένας πανικός με την αστυνομία, η οποία δεν έχει ιδέα για το τι έχουμε κανονίσει μεταξύ μας. Θα υπάρξει πάντα μια... συνάντηση ώρες μετά τον αγώνα και από εκεί και πέρα όποιος χάσει εκεί, θα φέρει περισσότερο κόσμο στο επόμενο ματς για να πάρει εκδίκηση.
Είναι τόσο άσχημο το κλίμα μεταξύ μας, ακόμη κι αν δεν είναι μέρα αγώνα. Είναι πάντα ωραίο να ρίχνεις μια κλωτσιά στον βασικό αντίπαλο σου. Πάθος, φόβος, μίσος, τίποτα καλύτερο από αυτό».
- Τα καλύτερα γκρουπ στην Αγγλία; Και γιατί;
«Κατά τη γνώμη μου, χωρίς να τα βάζω με σειρά προτεραιότητας, είναι της Κάρντιφ, της Πόρτσμουθ, της Μπρίστολ Σίτι, της Μπέρμιγχαμ, της Μπέρνλι, της Μπόλτον, της Λίβερπουλ, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Μάντσεστερ Σίτι, της Γουλβς. Να αναφέρω και την Μπράντφορντ Σίτι.
Μπορεί να υπάρχουν και σε άλλες ομάδες αλλά ανέφερα κάποιες επειδή έχω έρθει αντιμέτωπος μαζί τους. Υπάρχει όμως ένα γκρουπ που ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα τα τελευταία χρόνια. Μιλάω για το γκρουπ της CSF Bristol City. Δυνατοί είναι επίσης της Λιντς και της Μίλγουολ. Εχουν πολλά μέλη και μπορεί πολλοί να λένε ότι δεν είναι καλοί αλλά πιστεύω ότι πρέπει να τους θαυμάζεις.
Υπάρχουν επίσης οι οπαδοί της Γουέστ Χαμ και πάντα θα έχει πλάκα όταν βρίσκονται με αυτούς της Μίλγουολ. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και πολλοί στις μικρότερες κατηγορίες, όπως για παράδειγμα αυτοί της Λινκολν Σίτι, της Λούτον, της Πορτ Βέιλ, της Οξφορντ Γιουνάιτεντ ή της Ολνταμ».
- Τα κορυφαία γκρουπ στην Ευρώπη; Και γιατί;
«Θα έλεγα κυρίως οι Ιταλοί της Λάτσιο και της Ρόμα, γιατί πάντα φέρνουν έναν καλό αριθμό οπαδών όταν έρχονται στην Αγγλία. Επίσης του Αγιαξ ή της Φέγενορντ. Τα πολωνικά γκρουπ είναι επίσης γεμάτα τρέλα, όπως η Λέγκια Βαρσοβίας ή η Κρακοβία. Νομίζω πως τα ευρωπαϊκά κλαμπ είναι πολύ πιο οργανωμένα από τα αγγλικά πλέον.
Οι Τούρκοι είναι τρομακτικοί, απλά πάνε βόλτες με μαχαίρια και μαχαιρώνουν κόσμο για πλάκα. Δεν μου αρέσει αυτό. Αν θες να πλακωθείς, πλακώσου με τα χέρια σου, όχι με οποιασδήποτε μορφής όπλο. Αυτό το κάνουν τα μ...ά. Ο καθένας μπορεί να μαχαιρώσει, για μένα δεν έχεις κερδίσει την μάχη αν πας με μαχαίρια.
Γενικά, πάντως, υπάρχουν πολλά δυνατά ευρωπαϊκά γκρουπ και όπου υπάρχουν Άγγλοι οπαδοί, οι Ευρωπαίοι είναι έτοιμοι για μια καλή επίθεση. Αυτό γίνεται γιατί όλοι, σε όλο τον κόσμο, θέλουν να τα βάλουν με τους Αγγλους χούλιγκαν».
Πηγή: forzajuve.gr
