Οι στιγμές του αθλητισμού που μας συγκλόνισαν το 2016 (vids)

Tι παίρνει μαζί του το 2016; Ο Γιόχαν Κρόιφ και ο Μοχάμεντ Άλι ήταν δύο σπουδαίες προσωπικότητες του αθλητισμού. Κάθε ένας από τους δύο στιγμάτισε το άθλημά του με τρόπο ανεξίτηλο. Οι θάνατοί τους «σημάδεψαν» τη χρονιά που φεύγει σε λίγες ημέρες, όπως την «σημάδεψε» και το ξεκλήρισμα μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που έφτασε στο απόγειο της δόξας της και εκεί έμελλε να χαθεί σε ένα αεροπορικό δυστύχημα. 

Ήταν, επίσης, χρονιά Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων το 2016. Στο Ρίο αθλητές και αθλήτριες από όλο τον κόσμο έδωσαν τη μάχη του μεταλλίου, αλλά κάποιοι όχι μόνο αυτή. Ήταν η χρονιά που είπε «αντίο» στην ενεργό δράση ο Κόμπι Μπράιαντ, ήταν η χρονιά που ο ΛεΜπρον Τζέιμς έκανε πράξη την υπόσχεσή του. 

Αυτές είναι κάποιες από τις στιγμές που μας συγκλόνισαν το 2016... 

Nτρίμπλα στον θάνατο

«Στις 24 Μαρτίου πέθανε ήρεμος στη Βαρκελώνη έχοντας δίπλα του την οικογένειά του ύστερα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Είναι μια βαθιά λύπη και σας ζητάμε να σεβαστείτε την ιδιωτικότητα της οικογένειας σε αυτές τις στιγμές του θρήνου». Μια λιτή ανακοίνωση λίγο μετά τις δύο το μεσημέρι εκείνης της ημέρας. Τον Οκτώβριο του 2015 είχε γίνει γνωστό ότι ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» είχε καρκίνο στον πνεύμονα.  Ο Γιόχαν Κρόιφ είχε αστειευτεί ότι κατάφερνε στο ημίχρονο αυτού του πιο σπουδαίου αγώνα της ζωής του να προηγείται με 2-0. Τελικά, ο καρκίνος έκανε την ανατροπή. Έκανε αυτό που ουδείς ποδοσφαιρόφιλος, ουδείς από τους ανθρώπους που τον είχαν δει  να σαγηνεύει μέσα στο γήπεδο δεν ήθελε να φανταστεί...  O μεγαλύτερος καλλιτέχνης του ποδοσφαίρου δεν ήταν πια στη ζωή. Ο αγώνας αυτός χάθηκε. O ήρωας των παιδικών χρόνων εκατομμυρίων ανθρώπων έφυγε...  Γιόχαν Κρόιφ 1947-2016. 

Mamba out

Στα 37 του χρόνια, στις 14 Απριλίου, έδωσε την τελευταία του παράσταση στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ αγωνιζόμενος στο παιχνίδι των Λος Αντζελες Λέικερς με τους Γιούτα Τζαζ. Μια καριέρα 20 χρόνων που ολοκληρώθηκε με ένα φανταστικό σόου 60 πόντων. Ένας από τους πιο ολοκληρωμένους παίκτες όλων των εποχών, ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν για πολλούς ο πρώτος μπασκετμπολίστας που έφτασε τόσο κοντά στον Μάικλ Τζόρνταν. Πέντε πρωταθλήματα ΝΒΑ, 33.643 πόντοι, δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια. «Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5... 4... 3... 2... 1… Πάντα θα σε αγαπώ» είχε γράψει λίγους μήνες νωρίτερα σε ένα γράμμα προς το μπάσκετ.

Αντίο στον πυγμάχο της ζωής

Στις 4 Ιουνίου, ο μεγαλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών, ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές του 20ου αιώνα πέρασε στην αιωνιότητα αφήνοντας την τελευταία πνοή του σε νοσοκομείο της Αριζόνα μετά από αναπνευστικό πρόβλημα. Αυτός που γεννήθηκε ως Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, που όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση είχε συνολικά 56 νίκες, με μόλις πέντε ήττες και έχοντας κατακτήσει τρεις φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών καθώς και ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960. Αυτός που ήταν ο πρώτος πυγμάχος που κατέκτησε τρεις φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, τον οποίο υπερασπίστηκε με επιτυχία συνολικά 19 φορές. Το 1983 διαγνώστηκε πως πάσχει από το σύνδρομο Πάρκινσον και κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί. Μοχάμεντ Άλι 1942-2016. 

Το κλάμα του «Βασιλιά»

Χάρισε στο Κλίβελαντ τον πρώτο του τίτλο σε ομαδικό σπορ μετά από 52 χρόνια (!), κόντρα στους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ! Οι Κάβαλιερς επέστρεψαν από το 3-1 και πήραν τον τίτλο στο ΝΒΑ. Ο ΛεΜπρον Τζέιμς γονατίζει στο παρκέ της «Oracle Arena» και ξεσπά σε λυγμούς. Δεν μπορεί να το πιστέψει. Τελείωσε τη σειρά των επτά αγώνων έχοντας 30,2 πόντους, 11,3 ριμπάουντ, 8,5 ασίστ, 2,7 κλεψίματα και 2,2 τάπες. Ήταν πρώτος μεταξύ όλων των παικτών των δύο ομάδων και στις πέντε αυτές στατιστικές κατηγορίες. Μετρά επτά τριπλ νταμπλ σε τελικούς ΝΒΑ και απέχει ένα από το ρεκόρ στην ιστορία του πρωταθλήματος, που ανήκει στον Μάτζικ Τζόνσον. To πιο σημαντικό είναι ότι τήρησε την υπόσχεσή που έδωσε όταν γύρισε στην πόλη του. 

To πνεύμα του ολυμπισμού 

Η Νίκι Χάμπλιν και η Άμπι Ντ' Αγκοστίνο μπήκαν στο κουλουάρ του «Ζοάο Χαβελάνζε» για να τρέξουν 5.000 μέτρα και να προκριθούν στον τελικό. Στον προκριματικό του αγωνίσματος των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, περίπου τέσσερις γύρους πριν από τον τερματισμό η Χάμπλιν από τη Νέα Ζηλανδία παραπάτησε και έπεσε. Η Αμερικανίδα Ντ' Αγκοστίνο την ακολουθούσε, έχασε κι αυτή το βήμα της, παραπάτησε, επίσης, και βρέθηκε κι αυτή κάτω. Σηκώθηκε πρώτη η Αμερικανίδα κι ενώ θα μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα της για να μην χάσει κι άλλο χρόνο έκανε κάτι... πρωτοφανές. Σχεδόν αδιανόητο... Έτεινε το χέρι της για να βοηθήσει την αντίπαλό της να σηκωθεί.  Η Ντ' Αγκοστίνο, όμως, είχε τραυματιστεί στην πτώση της. Πονούσε στο δεξί πόδι. Θα έπρεπε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Και ήταν η σειρά της Νεοζηλανδής να τείνει το δικό της χέρι, να την αγκαλιάσει, να της δώσει κουράγιο και να την... παρασύρει στο τρέξιμό της. Η Αμερικανίδα δεν μπορούσε να συνεχίσει. Ζητά από τον Νεοζηλανδή να μην χάσει άλλο χρόνο, να συνεχίσει να τρέχει. Η Χάμπλιν, όμως, δεν θέλει να την αφήσει αβοήθητη. Σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος γύρω. Σαν να είναι μόνο οι δυο τους εκεί. Τερμάτισαν τελευταίες στη σειρά τους. Στον τερματισμό αγκαλιάστηκαν. 

Δαμάζοντας τα κύματα 

Ο Αργεντινός Σαντιάγο Λάνχε, μαζί με την Σεσίλια Καράντσα, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα Narca της ιστιοπλοΐας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Στα 55 του κι έχοντας νικήσει τον καρκίνο. Πριν από μερικούς μήνες διαγνώστηκε με καρκίνο στους πνεύμονες. Αυτός που μια ζωή ήταν μέσα στον αθλητισμό, που δεν είχε βάλει τσιγάρο στο στόμα του. Ήταν επιθετικός ο καρκίνος. Υποβλήθηκε σε επέμβαση. Και αμέσως μόλις ολοκληρώθηκε η ανάρρωσή του, πήρε το σκάφος και έκανε βουτιά στη θάλασσα. Μια ζωή στη θάλασσα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες συμμετέχει από το 1988 στη Σεούλ, έχει άλλα δύο χάλκινα και μας έδωσε ραντεβού σε τέσσερα χρόνια στο Τόκιο. Υπό έναν όρο... «Να αντέξει η πλάτη μου»! 

Θέλω σημαίνει μπορώ

«Αυτό που μας ορίζει είναι το πόσο καλά σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε».  Η Βραζιλιάνα Παραολυμπιονίκης του 1984 στα 200 μέτρα, Μάρσια Μαλσάρ, μπαίνει υπό καταρρακτώδη βροχή, στο θρυλικό «Μαρακανά» κρατώντας στο ένα της χέρι την δάδα με την Ολυμπιακή Φλόγα και στο άλλο το ειδικό βοήθημα που την βοηθά να διατηρεί την ισορροπία της λόγω του κινητικού προβλήματος που αντιμετωπίζει. Στην προσπάθεια της να περπατήσει, η δάδα γλιστρά και η Μαλσάρ πέφτει. Μαζεύει τη δύναμή της και σηκώνεται. Ο κόσμος την αποθεώνει. Είναι η τελευταία λαμπαδηδρόμος στην τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Στις 8 Σεπτεμβρίου απέδειξε σε δισεκατομμύρια ανθρώπους πως αδύνατο είναι κάτι μέχρι να γίνει... 

Ένα ταξίδι στον θάνατο

Ταξίδευαν για αυτό που θα ήταν το παιχνίδι της ζωής τους. Μια άσημη ομάδα, που κατάφερε σε μερικά χρόνια να φτάσει στην μεγαλύτερη κατηγορία της Βραζιλίας και να λάβει μέρος σε διεθνείς διοργανώσεις. Προκρίθηκε στον τελικό του Κόπα Σουδαμερικάνα. Οι πανηγυρισμοί ήταν ξέφρενοι, ντελίριο ενθουσιασμού για αυτή την πρωτόγνωρη επιτυχία στην ιστορία της ομάδας. Και έβλεπαν μπροστά τους τον τελικό... Με αγωνία και ενθουσιασμό, με άγχος και με χαρά. Είχαν ήδη πετύχει πολλά. Ήθελαν περισσότερα. Μόνο που δεν ήταν γραφτό τους... Μερικά χιλιόμετρα μακριά από το αεροδρόμιο του Μεδεγίν στην Κολομβία, στις 28 Νοεμβρίου, γράφτηκε με τραγικό τρόπο ο επίλογος αυτής της εντυπωσιακής πορείας προς τον τελικό. Η Σαπεκοένσε ξεκληρίστηκε. Πέρασε στην αθανασία...

O αγώνας που συγκλόνισε την Ελλάδα

Ένας αγώνας που κράτησε σχεδόν δύο ώρες εκείνο το μεσημέρι της 16ης Αυγούστου. Και η Ελλάδα καθηλωμένη να παρακολουθεί. Να φωνάζει για τον σπουδαιότερο αθλητή στη σύγχρονη ιστορία της. Ο Σπύρος Γιαννιώτης έπεσε στα νερά της Κόπακαμπάνα για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της μεγάλης καριέρας του: για να κατακτήσει ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Και μαζί του οι Έλληνες να βλέπουν με κομμένη την ανάσα την υπεράνθρωπή προσπάθειά του. Και χεριά με τη χεριά, ανάσα με την ανάσα πλησίαζε τον στόχο του. Ήταν ο αγώνας της ζωής του. Ήταν η δικαίωση των κόπων του. Ήταν ένα μετάλλιο. Ήταν χρυσό κι ας ήταν δεύτερος. 

Σπύρο, το Ρίο έμελλε να είναι η Ιθάκη σου... #Gianniotis ##GRE #Rio2016 pic.twitter.com/Zqbj4gLKxR

— Makis Papadopoulos (@papadopoulosnet) August 16, 2016

ΠΗΓΗ: sdna.gr