Μας γύρισε 30 χρόνια πίσω αυτή η ήττα

Μου θύμισε κάτι από το Μουντιάλ του '94. Την πρεμιέρα με την Αργεντινή. Πηγαίναμε με θράσος, φαινομενικά είχαμε ορμή, αλλά στο χορτάρι αλλού πατούσαμε κι αλλού βρισκόμασταν. Μέγα κάζο. Είκοσι τρία χρόνια μετά.

Μπορούμε να το πάμε από την αρχή; Να το ξαναπαίξουμε το ματς; Οχι. Οπότε πρέπει να λουστούμε την αποτυχία και να πορευτούμε με αυτή. Μα πάνω απ' όλα, πρέπει καρτερικά να περιμένουμε να περάσει και η ρεβάνς για να οριστικοποιηθεί η αποτυχία. Γιατί, στην τελική, αυτή ήταν η μεγαλύτερη ήττα. Οτι πας στον επαναληπτικό της Κυριακής χωρίς να έχεις κάτι να ελπίζεις, παρά μόνο να βγάλεις, με αξιοπρέπεια, την υποχρέωση.

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΠΑΙΖΑΜΕ

Τα πάντα θα ειπωθούν από εδώ και στο εξής. Για το σύστημα του Σκίμπε, για τη χρησιμοποίηση του Μανιάτη, για το λάθος του Καρνέζη, όλα πλέον είναι τα παρατράγουδα μίας εφιαλτικής βραδιάς. Ο Σκίμπε το διάβασε λάθος. Δεν παρέταξε την Εθνική βάσει των δυνατοτήτων της Κροατίας, δεν σκέφτηκε ποιον αντίπαλο είχαμε απέναντί μας.

Εκ του αποτελέσματος οι Κροάτες ήταν πιο ποιοτικοί απ' όσο περιμέναμε. Το ξέραμε, αλλά δεν το περιμέναμε. Είχαμε συνηθίσει στο ατομικό ταλέντο των παικτών που δεν έμπαινε σε καλούπι. Ελα μωρέ, κουτσά στραβά θα τη βγάλουμε. Με αυτό πήγαμε σημαία στο πρώτο παιχνίδι των μπαράζ. Και την πατήσαμε.

ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ

Δεν είναι το λάθος του Καρνέζη ούτε αυτό του Σταφυλίδη. Βάσει εικόνας θα το τρώγαμε το γκολ από κάπου αλλού. Ηταν όλα στραβά από την αρχή. Οι γηπεδούχοι μπήκαν με εμφανή διάθεση να δείξουν την αξία τους στον αγωνιστικό χώρο και για πρώτη φορά δεν είχαμε απαντήσεις. Ναι, φταίει και ο Σκίμπε με τα πρόσωπα και τη διάταξη που επέλεξε. Από την αρχή μέχρι το τέλος όλα πήγαν στραβά.

Αυτό που πονάει δεν είναι η βαριά ήττα ούτε η εικόνα που έδειξε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Αυτό που πονάει είναι ότι δεν μπήκαμε ποτέ στο παιχνίδι. Κι άλλες φορές παίξαμε με καλύτερο αντίπαλο κι άλλες φορές ήμασταν ποιοτικά κατώτεροι, αλλά δουλέψαμε πάνω στο δικό μας πλεονέκτημα -έστω κι αν αυτό αριθμητικά δεν έφτανε έναντι των αντιπάλων- και παίρναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Το βράδυ της Πέμπτης, όμως, ακόμα κι αυτό το πλεονέκτημα το αφήσαμε στα αποδυτήρια γιατί, εκ του αποτελέσματος, δεν αντιληφθήκαμε το μέγεθος του αντιπάλου και της δυσκολίας. Κατώτεροι του αντιπάλου έχουμε υπάρξει πολλάκις στο παρελθόν, κατώτεροι των περιστάσεων σπάνια. Και έτυχε σε τούτη τη ρημάδα τη βραδιά.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΣΚΙΜΠΕ

Ο Σκίμπε καλείται να δώσει εξηγήσεις για τις επιλογές του. Έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για το κάζο κι αυτό φάνηκε από το πόσο γρήγορα άλλαξε το σύστημα της Εθνικής στη διάρκεια του αγώνα. Φταίει για την επιλογή το 3-5-2 και τον Μανιάτη τρίτο στόπερ, φταίει που "έκαψε" τον Ζέκα στα δεξιά (παρ' όλα αυτά ο Πορτογάλος έκανε πολύ καλό παιχνίδι), φταίει που δεν αντέδρασε με την είσοδο ενός παίκτη που θα μπορούσε με μία ατομική ενέργεια να αλλάξει τον ρου (Χριστοδουλόπουλος).

Μα πάνω απ' όλα φταίει που η Ελλάδα, στη γενικότερη σύγκριση, δεν θύμιζε ούτε την ομάδα κόντρα στο Βέλγιο ούτε αυτή κόντρα στη Βοσνία. Κακή αμυντική εικόνα, κάκιστες αντιδράσεις, παθητικό ρόλο στο ματς, καθόλου ενέργεια και καμία μα καμία έμπνευση όταν το παιχνίδι στράβωσε νωρίς.

Στην τελική του ανάλυση το 4-1 είναι μικρό σκορ για την εμφάνιση που κάναμε. Είναι αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα. Για φανταστείτε να τρώγαμε το τέταρτο στο πρώτο μέρος στη διπλή επέμβαση του Καρνέζη;

Τώρα πάμε για τη ρεβάνς. Χωρίς να έχουμε να πιαστούμε από κάπου. Και όλους τους επικριτές να χορεύουν πάνω στο πτώμα της ελληνικής ομάδας. Καλά κάνουν. Σε ένα παιχνίδι πέταξαν στα σκουπίδια όλη την προσπάθεια. Σε ένα ημίχρονο γύρισαν την Εθνική σχεδόν 30 χρόνια πίσω.

ΠΗΓΗ: contra.gr