Το πάθος, το λάθος και πώς ο Δώνης έκρυψε την αδυναμία του ΑΠΟΕΛ
17:20 - 18 Νοεμβρίου 2017
Ένα τρομακτικό (για τα δεδομένα του κλασσικού Λευκωσιάτικου ντέρμπι) σερί έχει δημιουργήσει ο ΑΠΟΕΛ, που με τη νίκη του την Παρασκευή (17/11) έφτασε τους 20 (!) συνεχόμενους αγώνες χωρίς ήττα από την Ομόνοια. Το «τριφύλλι» κέρδισε τελευταία φορά τον «αιώνιο» αντίπαλο στις 6 Απριλίου 2013 με 3-0, όταν δύο από τα τρία γκολ σημείωσε ο… Γιώργος Εφραίμ – το άλλο έβαλε ο Λεάντρο.
Όταν οι δύο μονομάχοι θα τα… ξαναπούν τον ερχόμενο Φεβρουάριο, οι γαλαζοκίτρινοι θα είναι σχεδόν πέντε χρόνια αήττητοι, επίδοση μοναδική, αν αναλογιστούν πως οι δύο ομάδες συναντιούνται τέσσερις φορές το χρόνο, λόγω των πλέι οφ.
Πάντως η Ομόνοια διατηρεί σερί επτά χρόνων και 14 αγώνων αήττητη από τον ΑΠΟΕΛ. Μετά την ήττα από τον ΑΠΟΕΛ στο β’ γύρο της σεζόν 1954-55, έχασε ξανά στον α’ γύρο της σεζόν 1962-63, μετρώντας στο μεσοδιάστημα εννιά νίκες και πέντε ισοπαλίες.
Στα 20 ματς που είναι αήττητος ο ΑΠΟΕΛ (18 Πρωταθλήματος / 2 Κυπέλλου), έχει 13 νίκες.
Χαμηλή αυτοπεποίθηση
Το δυστύχημα για την Ομόνοια δεν είναι ότι έχασε για μια ακόμα φορά από τον ΑΠΟΕΛ, αλλά το ότι έχασε από έναν ΑΠΟΕΛ που δεν έπαιξε καλά. H ομάδα του Δώνη τελείωσε εύστοχα μόνο τρεις επιθέσεις – και ήταν και οι τρεις γκολ. Σε όλο τον αγώνα μπήκε στην περιοχή μόνο μια φορά – στο δεύτερο γκολ. Δύο από τα τρία γκολ ήταν από ατομικές ενέργειες.
Αντιθέτως ο ΑΠΟΕΛ πιέστηκε, ειδικά στο β’ ημίχρονο και μέχρι το 77’ που έβαλε το δεύτερο γκολ ο Ζαχίντ.
Η Ομόνοια έδειξε και πάλι χαμηλή αυτοπεποίθηση, είτε αυτό αφορά στις τοποθετήσεις του τερματοφύλακα (που δεν έκανε ούτε μια απόκρουση), είτε στις επεμβάσεις της άμυνας, που ήταν αργή, είτε στην τελική πάσα που ήταν κακή, είτε στα τελειώματα των επιθετικών, οι οποίες τις πιο πολλές φορές έστελναν… συστημένη την μπάλα στον Πέρεζ (μόνο δύο από τις επτά αποκρούσεις του ήταν δύσκολες).
Μόνο πάθος...
Το μόνο στοιχείο της Ομόνοια που θύμιζε ομάδα του Πάμπου, ήταν το πάθος των ποδοσφαιριστών της. Κατά τ’ άλλα η Ομόνοια δεν θυμίζει ομάδα του Πάμπου. Δεν έχει ηρεμία, δεν έχει αυτοπεποίθηση και δέχεται εύκολα γκολ. Δεν είμαι κοντά στην ομάδα, ούτε παρακολουθώ στενά το ρεπορτάζ της, για να ξέρω τους λόγους. Φαίνεται ότι έγιναν κάποιες λάθος μεταγραφικές επιλογές, ξεκινώντας από τον τερματοφύλακα – πάντα οι ομάδες του Πάμπου χτίζονται πάνω σε έναν στιβαρό «άσο».
Το μόνο στοιχείο της Ομόνοια που θύμιζε ομάδα του Πάμπου, ήταν το πάθος των ποδοσφαιριστών της. Κατά τ’ άλλα η Ομόνοια δεν θυμίζει ομάδα του Πάμπου. Δεν έχει ηρεμία, δεν έχει αυτοπεποίθηση και δέχεται εύκολα γκολ. Δεν είμαι κοντά στην ομάδα, ούτε παρακολουθώ στενά το ρεπορτάζ της, για να ξέρω τους λόγους. Φαίνεται ότι έγιναν κάποιες λάθος μεταγραφικές επιλογές, ξεκινώντας από τον τερματοφύλακα – πάντα οι ομάδες του Πάμπου χτίζονται πάνω σε έναν στιβαρό «άσο».
Κάτι πάει λάθος
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι θέμα χρημάτων. Ούτε πέρσι στην ΑΕΛ είχε χρήματα ο Πάμπος και μάλιστα ήταν και αρκετούς μήνες απλήρωτοι στο ποδοσφαιρικό τμήμα, όμως η ΑΕΛ ήταν πρώτη, κερδίζοντας και τον ΑΠΟΕΛ. Ακόμα και η Εθνική του Πάμπου, μια ομάδα όπου δεν υπήρχε η δυνατότητα μεταγραφών, ήταν ένα μαχητικό συγκρότημα, που ποτέ δεν έχανε εύκολα.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι θέμα χρημάτων. Ούτε πέρσι στην ΑΕΛ είχε χρήματα ο Πάμπος και μάλιστα ήταν και αρκετούς μήνες απλήρωτοι στο ποδοσφαιρικό τμήμα, όμως η ΑΕΛ ήταν πρώτη, κερδίζοντας και τον ΑΠΟΕΛ. Ακόμα και η Εθνική του Πάμπου, μια ομάδα όπου δεν υπήρχε η δυνατότητα μεταγραφών, ήταν ένα μαχητικό συγκρότημα, που ποτέ δεν έχανε εύκολα.
Νίκη… Δώνη
Μπορεί τα φλας να έπεσε – δικαίως – στο Ζαχίντ, όμως η πρώτη φετινή νίκη του ΑΠΟΕΛ κόντρα σε ομάδα της περσινής εξάδας (έχασε από ΑΕΚ και Ανόρθωση), φέρει την υπογραφή του Γιώργου Δώνη, ο οποίος έβαλε τη διψασμένη πιτσιρικαρία (Αντωνίου, Ζανίντ, Σαλάι) πίσω από τον Ποτέ, δίνοντάς τους ουσιαστικά τη δυνατότητα να διεκδικήσουν με την παρουσία τους στο ντέρμπι τη μια θέση βασικού που θα είναι διαθέσιμη για το ιστορικό παιχνίδι με τη Ρεάλ – φαίνεται ότι ο Πακιστανός με το Νορβηγικό διαβατήριο τα έχει καταφέρει. Παράλληλα ξεκούρασε και τον Βινίσιους.
Μπορεί τα φλας να έπεσε – δικαίως – στο Ζαχίντ, όμως η πρώτη φετινή νίκη του ΑΠΟΕΛ κόντρα σε ομάδα της περσινής εξάδας (έχασε από ΑΕΚ και Ανόρθωση), φέρει την υπογραφή του Γιώργου Δώνη, ο οποίος έβαλε τη διψασμένη πιτσιρικαρία (Αντωνίου, Ζανίντ, Σαλάι) πίσω από τον Ποτέ, δίνοντάς τους ουσιαστικά τη δυνατότητα να διεκδικήσουν με την παρουσία τους στο ντέρμπι τη μια θέση βασικού που θα είναι διαθέσιμη για το ιστορικό παιχνίδι με τη Ρεάλ – φαίνεται ότι ο Πακιστανός με το Νορβηγικό διαβατήριο τα έχει καταφέρει. Παράλληλα ξεκούρασε και τον Βινίσιους.
Ο Δώνης έδωσε χώρο στην Ομόνοια και την κτύπησε στο ανοικτό γήπεδο. Έτσι, έκρυψε την αδυναμία της δικής του ομάδας να οργανώσει το παιχνίδι και να διασπάσει μια κλειστή άμυνα, κτυπώντας ταυτόχρονα την αχίλλειο πτέρνα του αντιπάλου, που είναι η αστάθεια του ανασταλτικού του μηχανισμού όταν πιαστεί ανοργάνωτος. Έτσι κέρδισε, χωρίς να παίξει καλά.
Για κάποιον λόγο ο Πάμπος Χριστοδούλου δεν κατάφερε να τιθασεύει στο πάθος των ποδοσφαιριστών του, οι οποίοι έπαιξαν αρκετά ψηλά, ειδικά στο β’ ημίχρονο. Εάν κλείνονταν πίσω, έναν τρόπο παιχνιδιού που αποδεδειγμένα δυσκολεύει τον ΑΠΟΕΛ, ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς.
