12 χρόνια από τον χαμό του Γιώργου - Ο φίλαθλος που έδωσε μαθήματα ζωής
18:02 - 20 Νοεμβρίου 2017
«Ένα ταξίδι άρχισες και πας τώρα μοναχός σου, πίσω εμάς μας άφησες, μακριά από το πλευρό σου… Και βλέπεις εκεί το σπίτι σου, μαυροφόρησε και λέει, λεβέντη μας σε χάσαμε, και η μάνα σου σε κλαίει…»
12 χρόνια πριν… Ένας ήρωας έφυγε για το μεγάλο ταξίδι! Για κάποιους, λες και δεν πέρασε μια μέρα. Για κάποιους, λες και σταμάτησε ο χρόνος εκεί.
Στις 20 Νοεμβρίου 2005…
«Μην φοβάστε», ήταν μερικά από τα τελευταία του λόγια, πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, σε ηλικία μόλις 20 ετών.
Ο Γιώργος Κλεάνθους, γεννήθηκε με μυϊκή δυστροφία και από 14 ετών καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι. Παιδί περήφανο, με το χαμόγελο στα χείλη και γεμάτο ζωντάνια. Η μοίρα, όμως, έμελλε να φύγει χωρίς να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Να φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού Λευκωσίας και να αγωνιστεί ως ποδοσφαιριστής για την ομάδα που αγαπούσε.
Επέλεξε να είναι δίπλα της, σε κάθε στιγμή, ως φίλαθλος. Ήταν πάντα εκεί. Ζούσε για την Κυριακή που θα πήγαινε στο γήπεδο να δει την ομάδα του. «Την Ολυμπιακάρα» όπως την αποκαλούσε. Κι αν κέρδιζε, ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη. Στις ήττες η στεναχώρια ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο.
Πάντα ήταν χαρούμενος γιατί ήταν δίπλα από τους αγαπημένους του ποδοσφαιριστές και τους στήριζε ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Από τα 14 του χρόνια, ο πιο πιστός φίλαθλος…
Τις περισσότερες φορές τα ρούχα του απεικόνιζαν τα σύμβολα του Ολυμπιακού. Το δωμάτιο του γεμάτο φωτογραφίες που τράβηξε καμαρωτός με ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, κασκόλ, μπάλες υπογραμμένες, τιμητικές πλακέτες και άλλα διάφορα αντικείμενα από την αγαπημένη του ομάδα.
Ήταν το αγαπημένο παιδί αρκετών σπουδαίων ποδοσφαιριστών της ομάδας, όπως ο Γιόζεφ Κόσλεϊ. Σε αρκετές περιπτώσεις όταν έβαζαν γκολ έτρεχαν κοντά του για να του το αφιερώσουν και ο Γιώργος ένιωθε περήφανος και συγκινημένος. Φτερούγιζε η καρδούλα του όταν τα διηγείτο στη μητέρα του, στους φίλους του ξανά και ξανά.
Παρά τα κινητικά του προβλήματα, ο Γιώργος ποτέ δεν παραπονέθηκε για αυτό που ήταν. Περνούσε τον δικό του Γολγοθά και κουβαλούσε τον δικό του σταυρό, με απόλυτο σεβασμό και χαμόγελο.
Ήρθε για να στείλει τα δικά του μηνύματα και να διδάξει όλους εμάς που μπορεί να παραπονιόμαστε για τα ασήμαντα, ενώ αυτός δεν είχε τα σημαντικά. Τα πόδια του, για να τρέξει, τα χέρια του για να φάει… Είχε όμως μια μεγάλη ψυχή, θέληση και δύναμη και «στεκόταν» για 20 χρόνια όπως μπορεί να μην στέκεται κανείς από εμάς…
Και η μάνα του περήφανη, εκεί σωματοφύλακάς του. Και αν την ρωτούσες εάν θα έπαιρνε τον χρόνο πίσω και εάν θα περνούσε ξανά αυτό τον «δύσβατο» δρόμο, θα σου έλεγε ξανά και ξανά…
Μέχρι που έφθασε η ώρα o Γιώργος να φύγει για την γειτονιά των αγγέλων. Όπως ήρθε στη ζωή για να μας δίδαξε, έτσι και έφυγε. Με απόλυτη αξιοπρέπεια.
Μα πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι, κρατούσε δυνάμεις για το τελευταίο αντίο στην μεγάλη του αγάπη. Ο Γιώργος ενώ βρισκόταν στο Ινστιτούτο Νευρολογίας, έχανε την μάχη σιγά-σιγά.
Οι φίλοι του, η οικογένεια του, ήταν εκεί και περίμεναν ένα μεγάλο θαύμα. Ωστόσο ο Γιώργος, μόλις αποχαιρέτησε και τους αγαπημένους του ποδοσφαιριστές που ήρθαν στο νοσοκομείο για να τον δουν, λίγες ώρες μετά έφυγε…
Ο Γιώργος οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία φορώντας τις αγαπημένες του φόρμες του Ολυμπιακού, δίπλα στα κασκόλ του, τη μπάλα του, ενώ το φέρετρο σκέπαζε η σημαία της ομάδας του. Οι παίχτες από τους οποίους αποκόμισε τις ωραιότερες στιγμές της ζωής του, τον οδήγησαν με βαρύ βήμα στην τελευταία του κατοικία.
Αιωνία σου η μνήμη, φίλε, Γιώργο…
