ΑΕΚ: Ιμανόλ, (το) χάσαμε!
16:15 - 19 Δεκεμβρίου 2017
Το χαμένο πέναλτι του Τριτσκόφσκι, η τακτική (των φάουλ) του αντιπάλου, το (απαρατήρητο) σπρώξιμο του Ιμερέκοφ στον Αντωνιάδη, όσοι ενοχλούνται από την εξέλιξη της ΑΕΚ σε μόνιμη διεκδικήτρια τίτλων: η δεξαμενή εξηγήσεων, δικαιολογιών ή άλλοθι για το στραβοπάτημα των «κιτρινοπράσινων» απέναντι στον Ερμή μοιάζει μεγάλη.
Η αιτία του κακού, ωστόσο, δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν. Ασφαλώς τα προαναφερθέντα έπαιξαν το ρόλο τους, αλλά αυτός δεν θα είχε επιρροή στο αποτέλεσμα, αν δεν συνδυαζόταν με το αληθινό πρόβλημα. Και αυτό ήταν ο Ιμανόλ Ιδιακέθ και η εκ μέρους του διαχείριση του αγώνα και της αυτοκυριαρχίας του.
Στους 18 μήνες της θητείας του Βάσκου στην Κύπρο δύσκολα θα εντοπίσει κάποιος άλλο ανάλογο παιχνίδι (στην α’ φάση του πρωταθλήματος απέναντι σε μικρομεσαίο αντίπαλο) που σχεδόν από το ξεκίνημα έβγαλε τόσο πολύ εκτός εαυτού τον 46χρονο προπονητή.
Οι διαμαρτυρίες του προς τον πρώτο βοηθό ήταν τόσο συχνές και έντονες, ώστε προκάλεσαν τις (εξ ίσου συχνές και έντονες) επεμβάσεις-συστάσεις του τέταρτου. Το σημαντικότερο κακό όμως ήταν άλλο: ο εκνευρισμός τον απέτρεψε από το να επικεντρωθεί στο τακτικό κομμάτι και να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα του, η οποία ούτως ή άλλως δυσκολευόταν αρκετά από την επιλογή του να παίξει με 4-2-3-1 και το πρωτοεμφανιζόμενο δίδυμο των Μπόλιεβιτς-Κάσες ως κινητήριο μοχλό.
Δεν έκανε κάτι για να βγάλει τον Τέτε από τις «δαγκάνες» των Ζαχαρία και Ψάλτη, δεν έκανε κάτι για ν’ αφυπνίσει τους παίκτες του που εμφανίστηκαν ιδιαίτερα παθητικό στο δεύτερο ημίχρονο (ως τη στιγμή της ισοφάρισης), ενώ τόσο το χρονικό σημείο όσο και οι επιλογές προσώπων στις αλλαγές του ξένισαν και σίγουρα δεν βοήθησαν την ΑΕΚ να γίνει πιο ουσιαστική, επικίνδυνη κι αποτελεσματική.
Ό,τι ακολούθησε στη συνέντευξη Τύπου ήταν η απόλυτα φυσιολογική λεκτική απεικόνιση του ψυχικού κόσμου του Ιδιακέθ, όχι όμως μια νηφάλια και ουσιαστική ανάλυση αγώνα. Όποια στιγμή κι αν την κάνει ο Βάσκος, θα υποχρεωθεί να προχωρήσει σε μια γενναία αυτοκριτική και ν’ αναγνωρίσει πως το εν λόγω παιχνίδι το έχασε με τις επιλογές του (πριν και στη διάρκειά του) ο ίδιος.
Η αιτία του κακού, ωστόσο, δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν. Ασφαλώς τα προαναφερθέντα έπαιξαν το ρόλο τους, αλλά αυτός δεν θα είχε επιρροή στο αποτέλεσμα, αν δεν συνδυαζόταν με το αληθινό πρόβλημα. Και αυτό ήταν ο Ιμανόλ Ιδιακέθ και η εκ μέρους του διαχείριση του αγώνα και της αυτοκυριαρχίας του.
Στους 18 μήνες της θητείας του Βάσκου στην Κύπρο δύσκολα θα εντοπίσει κάποιος άλλο ανάλογο παιχνίδι (στην α’ φάση του πρωταθλήματος απέναντι σε μικρομεσαίο αντίπαλο) που σχεδόν από το ξεκίνημα έβγαλε τόσο πολύ εκτός εαυτού τον 46χρονο προπονητή.
Οι διαμαρτυρίες του προς τον πρώτο βοηθό ήταν τόσο συχνές και έντονες, ώστε προκάλεσαν τις (εξ ίσου συχνές και έντονες) επεμβάσεις-συστάσεις του τέταρτου. Το σημαντικότερο κακό όμως ήταν άλλο: ο εκνευρισμός τον απέτρεψε από το να επικεντρωθεί στο τακτικό κομμάτι και να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα του, η οποία ούτως ή άλλως δυσκολευόταν αρκετά από την επιλογή του να παίξει με 4-2-3-1 και το πρωτοεμφανιζόμενο δίδυμο των Μπόλιεβιτς-Κάσες ως κινητήριο μοχλό.
Δεν έκανε κάτι για να βγάλει τον Τέτε από τις «δαγκάνες» των Ζαχαρία και Ψάλτη, δεν έκανε κάτι για ν’ αφυπνίσει τους παίκτες του που εμφανίστηκαν ιδιαίτερα παθητικό στο δεύτερο ημίχρονο (ως τη στιγμή της ισοφάρισης), ενώ τόσο το χρονικό σημείο όσο και οι επιλογές προσώπων στις αλλαγές του ξένισαν και σίγουρα δεν βοήθησαν την ΑΕΚ να γίνει πιο ουσιαστική, επικίνδυνη κι αποτελεσματική.
Ό,τι ακολούθησε στη συνέντευξη Τύπου ήταν η απόλυτα φυσιολογική λεκτική απεικόνιση του ψυχικού κόσμου του Ιδιακέθ, όχι όμως μια νηφάλια και ουσιαστική ανάλυση αγώνα. Όποια στιγμή κι αν την κάνει ο Βάσκος, θα υποχρεωθεί να προχωρήσει σε μια γενναία αυτοκριτική και ν’ αναγνωρίσει πως το εν λόγω παιχνίδι το έχασε με τις επιλογές του (πριν και στη διάρκειά του) ο ίδιος.
