Πάμπος: Η υπέρτατη προδοσία
10:42 - 06 Δεκεμβρίου 2017
Δεκατρία παιχνίδια. Ένας γύρος πρωταθλήματος. Τόσος έφτανε (και περίσσευε, όπως αποδείχθηκε), προκειμένου ακόμη ένα μεγαλεπήβολο εγχείρημα αναγέννησης της Ομόνοιας να θαφτεί… άκλαυτο. Παρά τις ευνοϊκότατες για τον ίδιο προϋποθέσεις (από πλευράς χρόνου) και κόντρα στις (υπερβολικά) αισιόδοξες προβλέψεις και εκτιμήσεις, ο Πάμπος Χριστοδούλου αποδεσμεύτηκε από το «τριφύλλι» μόλις 253 ημέρες μετά την πρόσληψή του.
Για τα αίτια αυτού του «ναυαγίου» έχουν γραφτεί ήδη πολλά, η άποψη του γράφοντος είχε κατατεθεί από τις 7 Νοεμβρίου (διάβασε σχετικά εδώ) σε άρθρο με τον τίτλο «Η πραγματική αποτυχία του Πάμπου» και υπότιτλο «δεν είναι ούτε οι βαθμοί, ούτε οι μεταγραφές, ούτε η τακτική, ούτε η αμυντική λειτουργία».
Τι σημειωνόταν σ’ εκείνο το κομμάτι; Θυμηθείτε:
[…]Οι βαθμοί μπορούν να «αυγατίσουν», οι εμφανίσεις να γίνουν πειστικές, το σύστημα να γίνει λειτουργικό, οι νεοφερμένοι να συνεισφέρουν ουσιαστικά. Όλα φτιάχνονται. Υπό μια προϋπόθεση…
Ο Πάμπος Χριστοδούλου να εμφανίσει ξανά το κυρίαρχο γνώρισμά του ως προπονητής. Και αυτό ουδέποτε ήταν οι μεταγραφές-λαβράκια, η άμυνα-μπετόν ή η το παιχνίδι κόντρα στην μπάλα. Το μεγαλύτερο προσόν και η κορυφαία αρετή του 50χρονου ήταν (και παραμένει) να εμπνέει τους παίκτες του, να τους κερδίζει, να τους κάνει να παίζουν για πάρτη του, να απομυζεί και την τελευταία ικμάδα των δυνατοτήτων τους, να τους κάνει καλύτερους απ’ ό,τι είναι.
Μετά από πέντε μήνες δουλειάς, προπονήσεων και αγώνων για ποιον παίκτη απ’ όλο το ρόστερ -εξαιρουμένου του (αρχηγού) Μαργκάσα- ισχύουν τα παραπάνω; Το ερώτημα είναι, προφανώς, ρητορικό. Αλλά στη (μη) απάντησή του κρύβεται η πραγματική αποτυχία του Πάμπου Χριστοδούλου στην ως τώρα θητεία του στην Ομόνοια. Συνάμα και η αφετηρία για τη διόρθωση όλων των νυν κακώς κειμένων.
Όπως αποδείχθηκε, ωστόσο, στη διάρκεια του ενός μήνα που μεσολάβησε, ο Κύπριος προπονητής δεν βρήκε τρόπο να κερδίσει τους παίκτες του. Τόσο αυτούς που βρήκε όσο (πολύ περισσότερο) όσους έφερε. Δεν τους έπεισε να παίζουν για λογαριασμό του, δεν τους εξέλιξε, δεν τους βελτίωσε, δεν τους συσπείρωσε. Ούτε στο ελάχιστο.
Αυτή ήταν, άλλωστε, η μεγάλη αποκάλυψη της εικόνας (κατάρρευσης) της Ομόνοιας στο προχθεσινό παιχνίδι με την ΑΕΚ. Μολονότι άπαντες γνώριζαν τη σημασία του αγώνα τόσο για την πορεία της στο πρωτάθλημα όσο και για την ενίσχυση του προπονητή, ουδείς «σκίστηκε» να αποτρέψει το μοιραίο, τη συντριβή, την ντροπή.
Ο Χριστοδούλου έλαβε το μήνυμα και -για πρώτη φορά στην προπονητική καριέρα του- κίνησε ο ίδιος τις διαδικασίες του «διαζυγίου». Διότι ένας προπονητής με την απόλυτη στήριξη της διοίκησης μπορεί να μακροημερεύσει. Αλλά προπονητής που έχει υποστεί την υπέρτατη προδοσία, δηλαδή να έχει χάσει τα αποδυτήρια (τους παίκτες του), δεν στεριώνει ποτέ. Πουθενά.
Τι σημειωνόταν σ’ εκείνο το κομμάτι; Θυμηθείτε:
[…]Οι βαθμοί μπορούν να «αυγατίσουν», οι εμφανίσεις να γίνουν πειστικές, το σύστημα να γίνει λειτουργικό, οι νεοφερμένοι να συνεισφέρουν ουσιαστικά. Όλα φτιάχνονται. Υπό μια προϋπόθεση…
Ο Πάμπος Χριστοδούλου να εμφανίσει ξανά το κυρίαρχο γνώρισμά του ως προπονητής. Και αυτό ουδέποτε ήταν οι μεταγραφές-λαβράκια, η άμυνα-μπετόν ή η το παιχνίδι κόντρα στην μπάλα. Το μεγαλύτερο προσόν και η κορυφαία αρετή του 50χρονου ήταν (και παραμένει) να εμπνέει τους παίκτες του, να τους κερδίζει, να τους κάνει να παίζουν για πάρτη του, να απομυζεί και την τελευταία ικμάδα των δυνατοτήτων τους, να τους κάνει καλύτερους απ’ ό,τι είναι.
Μετά από πέντε μήνες δουλειάς, προπονήσεων και αγώνων για ποιον παίκτη απ’ όλο το ρόστερ -εξαιρουμένου του (αρχηγού) Μαργκάσα- ισχύουν τα παραπάνω; Το ερώτημα είναι, προφανώς, ρητορικό. Αλλά στη (μη) απάντησή του κρύβεται η πραγματική αποτυχία του Πάμπου Χριστοδούλου στην ως τώρα θητεία του στην Ομόνοια. Συνάμα και η αφετηρία για τη διόρθωση όλων των νυν κακώς κειμένων.
Όπως αποδείχθηκε, ωστόσο, στη διάρκεια του ενός μήνα που μεσολάβησε, ο Κύπριος προπονητής δεν βρήκε τρόπο να κερδίσει τους παίκτες του. Τόσο αυτούς που βρήκε όσο (πολύ περισσότερο) όσους έφερε. Δεν τους έπεισε να παίζουν για λογαριασμό του, δεν τους εξέλιξε, δεν τους βελτίωσε, δεν τους συσπείρωσε. Ούτε στο ελάχιστο.
Αυτή ήταν, άλλωστε, η μεγάλη αποκάλυψη της εικόνας (κατάρρευσης) της Ομόνοιας στο προχθεσινό παιχνίδι με την ΑΕΚ. Μολονότι άπαντες γνώριζαν τη σημασία του αγώνα τόσο για την πορεία της στο πρωτάθλημα όσο και για την ενίσχυση του προπονητή, ουδείς «σκίστηκε» να αποτρέψει το μοιραίο, τη συντριβή, την ντροπή.
Ο Χριστοδούλου έλαβε το μήνυμα και -για πρώτη φορά στην προπονητική καριέρα του- κίνησε ο ίδιος τις διαδικασίες του «διαζυγίου». Διότι ένας προπονητής με την απόλυτη στήριξη της διοίκησης μπορεί να μακροημερεύσει. Αλλά προπονητής που έχει υποστεί την υπέρτατη προδοσία, δηλαδή να έχει χάσει τα αποδυτήρια (τους παίκτες του), δεν στεριώνει ποτέ. Πουθενά.
