Δεν κλαίω για σένα... (vids)

Δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο μας», τραγουδούσε ο Γιώργος Τσαλίκης το 2002 κάνοντας τα πρώτα του βήματα στο ελληνικό τραγούδι.

Που να ήξερε ο τραγουδιστής πως το τραγούδι του θα ήταν διαχρονικό και θα ταίριαζε γάντι σε αντίο μεγάλων ποδοσφαιριστών.

Φραντσέσκο Τότι, Στίβεν Τζέραρντ, Ραούλ, Τσάβι, Τζον Τέρι, Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, Όλιβερ Καν, Ντένις Μπέργκαμπ, Πάολο Μαλντίνι αλλά και του Ντιέγκο Μαραντόνα.

Ξανά δείτε τα παραπάνω ονόματα και διαβάστε τους στίχους του τραγουδιού με μια παραλλαγή και θα καταλάβετε το συναίσθημα...

«Τα τελευταία σου... λεπτά
γουλιά γουλιά τα πίνω
και μ' ένα αντίο αγκαλιά
την πόρτα μου την κλείνω

Κι απ' το παράθυρο κλεφτά
σε βλέπω να κοιτάζεις
να δεις το χθες ή το μετά
στο δρόμο που χαράζεις

Δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο μας
μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού
η αγάπη ενώνει τον πόνο μας
όταν είσαι και είμαι αλλού»...

Ο τελευταίος αυτοκράτορας!

Ο Capitano της Ρόμα αποχαιρέτησε χθες για πάντα το Ολίμπικο ως ποδοσφαιριστής με το συναίσθημα να είναι αυτό που κυριαρχούσε στη Ρώμη. Ο Φραντσέσκο Τότι, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, έπαιξε το τελευταίο του ματς με τους τζιαλορόσι μπαίνοντας αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο με την Αταλάντα και έκανε όλο τον κόσμο να συγκινηθεί. 

Άλλωστε, πριν την σέντρα οι οπαδοί της Ρόμα έδειξαν με ένα πανό τι πρόκειται να συμβεί: «24 χρόνια, 8.828 μέρες, 291 μήνες, 1.261 εβδομάδες, 211.871 ώρες, 12.712.260 λεπτά. Δεν κλαίω επειδή σταματάς, χαμογελάω γιατί υπήρξες. Υπάρχουν ζωές απλές και ζωές σαν αρχηγός. Τιμή σε σένα, βασιλιά της Ρώμης»!

Ο Τότι έβαλε τα κλάματα μετά το τέλος της νικηφόρας αναμέτρησης με τη Τζένοα που έστειλε τους Ρωμαίους στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και τους διάβασε ένα γράμμα που δεν χρειάζεται σχολιασμό:

«Ευχαριστώ Ρώμη. 

Ευχαριστώ τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τον αδερφό μου, τους συγγενείς μου και τους φίλους μου.

Ευχαριστώ τη σύζυγό μου και τα τρία παιδιά μου.

Ήθελα να ξεκινήσω από το… τέλος. Από τους αποχαιρετισμούς, διότι δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να διαβάσω όλες αυτές τις γραμμές

Είναι αδύνατον να συνοψίσεις 28 χρόνια σε μερικές προτάσεις.

Μακάρι να μπορούσα να το κάνω με ένα τραγούδι ή ένα ποίημα, όμως δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω ούτε ένα.

Με τα χρόνια προσπάθησα να εκφραστώ με τα πόδια μου, που έκαναν τα πάντα ευκολότερα για μένα από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι.

Μιας και αναφέρθηκα στα παιδικά μου χρόνια, μπορείτε να μαντέψετε ποιο ήταν το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι, έτσι; Μία μπάλα. Ακόμα και σήμερα αυτό είναι!

Σε κάποια στιγμή της ζωής σου, μεγαλώνεις. Δεν μπορείς να τα βάλεις με το χρόνο.

Καταραμένε χρόνε.

Πίσω στις 17 Ιουνίου του 2001, όλοι θέλαμε ο χρόνος να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε μέχρι να ακούσουμε το τελευταίο σφύριγμα.

Ακόμα και τώρα ανατριχιάζω, όταν επιστρέφω πίσω σε εκείνη τη στιγμή.

Σήμερα, ο χρόνος ήρθε για να με αγγίξει στον ώμο και να μου πει: «Πρέπει να μεγαλώσεις. Από αύριο θα είσαι ενήλικος. Βγάλε αυτά τα σορτσάκια και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, επειδή από σήμερα είσαι πια άντρας. Δεν μπορείς να μυρίζεις άλλο πια την μυρωδιά από το γρασίδι, δεν μπορείς να βλέπεις τον ήλιο να αντανακλά στο πρόσωπό σου κάθε φορά που πλησιάζεις την αντίπαλη εστία, δεν μπορείς να βιώνεις την αδρεναλίνη να σε κυριεύει, την χαρά των πανηγυρισμών.»

Τους τελευταίους μήνες αναρωτήθηκα πολλές φορές για ποιο λόγο είμαι ακόμα ξύπνιος και ζω αυτό το όνειρο.

Φανταστείτε όταν ήσασταν μικρά παιδιά και η μητέρα σας, σας ξυπνούσε για να πάτε στο σχολείο, ενώ βλέπατε ένα όμορφο όνειρο.

Θέλεις να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Προσπαθείς να γυρίζεις πλευρό και να επιστρέψεις στο όνειρο σου, όμως ποτέ δεν τα καταφέρνεις.

Αυτή τη φορά δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα.

Και τώρα δεν μπορώ να γυρίσω πλευρό.

Θέλω να αφιερώσω αυτό το γράμμα σε όλους εσάς, σε όλα τα παιδιά που με υποστήριξαν.

Στα παιδιά του χθες, που μεγάλωσαν κι έγιναν γονείς, αλλά και στα παιδιά του σήμερα, που ίσως φώναξαν «Tottigol».

Θέλω να πιστεύω ότι η καριέρα μου θα γίνει για εσάς το παραμύθι που θα θέλατε να σας εμπνεύσει.

Δυστυχώς, όλα τελείωσαν τώρα.

Βγάζω αυτή τη φανέλα για τελευταία φορά.

Θα τη βάλω στην άκρη, αν και δεν είμαι ακόμα έτοιμος να πω «αρκετά». Ίσως ποτέ δεν θα είμαι.

Συγχωρέστε με που δεν δίνω συνεντεύξεις και δεν ξεκαθαρίζω τις σκέψεις μου, αλλά δεν είναι εύκολο να σβήσεις το φως.

Φοβάμαι. Δεν είναι ο ίδιος φόβος που νιώθεις, όταν στέκεσαι μπροστά στην αντίπαλη εστία, πριν εκτελέσεις ένα πέναλτι.

Αυτή τη φορά, δεν μπορώ να δω πως θα είναι το μέλλον μέσα από τις τρύπες των διχτύων της εστίας.

Επιτρέψτε μου να φοβάμαι. 

Αυτή τη φορά, εγώ είμαι αυτός που σας χρειάζεται και που θέλει πιο πολύ από ποτέ την αγάπη που πάντα μου δείχνατε.

Με την συμπαράσταση σας, θα καταφέρω να γυρίσω τη σελίδα και να ριχθώ σε μία νέα περιπέτεια.

Τώρα είναι ώρα για μένα να ευχαριστήσω όλους τους συμπαίκτες, προπονητές, διευθυντές, προέδρους και όσους δούλεψαν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια.

Τους οπαδούς της Curva Sud, ένα λαμπερό φως για όλους τους Ρωμαίους και τις Ρωμαίες.

Το να είμαι Ρωμαίος είναι ένα προνόμιο.

Το να είμαι αρχηγός αυτής της ομάδας είναι μία τιμή.

Εσείς είστε η ζωή μου. Πάντα θα είστε. Από εδώ και στο εξής δεν θα σας διασκεδάζω με τα πόδια μου, αλλά η καρδιά μου θα είναι πάντα εδώ μαζί σας.

Τώρα θα κατέβω αυτά τα σκαλιά, θα μπω στα αποδυτήρια που με καλωσόρισαν ως μικρό παιδάκι και τα οποία αφήνω τώρα ως άντρας.

Είμαι περήφανος και χαρούμενος που σας έδωσα 28 χρόνια αγάπης.

Σας αγαπώ».

SG8: Ο απόλυτος Captain!

Ο Στίβεν Τζέραρντ στις 16 Μαΐου του 2015 βρέθηκε για τελευταία φορά στο "Άνφιλντ" ως παίκτης της ομάδας! Τι τον περίμενε; Ούτε αυτός δεν το φανταζόταν... 

Ο μεγάλος αρχηγός της Λίβερπουλ μπήκε στον αγωνιστικό χώρο μέσα από guard of honour μαζί με τις τρεις κόρες του και είδε στην κερκίδα με μεγάλα γράμματα το κορεό CAPTAIN, ενώ την ατμόσφαιρα δονούσε το "You'll Never Walk Alone".

Η Λίβερπουλ ηττήθηκε με 3-1 από την Κρίσταλ Πάλας αλλά κανέναν δεν τον ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Ολοι περίμεναν το τελετουργικό που είχε στηθεί για τον αποχαιρετισμό με τους παίκτες των κόκκινων να φοράνε φανέλες με το όνομα του και τον αριθμό 8! Ο Τζέραρντ δεν είπε πολλά τότε: «Αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Έτρεμα αυτήν τη στιγμή και ο λόγος είναι ότι θα μου λείψει πάρα πολύ. Λάτρεψα κάθε λεπτό και είμαι απολύτως ισοπεδωμένος που δεν θα αγωνιστώ ξανά μπροστά σε τέτοιους φιλάθλους. Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω μία στιγμή, αλλά νομίζω ότι την πρώτη φορά που έτρεξα έξω χάρη στον άνθρωπο στα αριστερά μου (σ.σ. Ουγέ) δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Η πρώτη φορά που παίζεις για τη Λίβερπουλ είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα», αλλά περισσότερα είπε όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο:

«Εκπλήρωσα το μεγάλο όνειρο που είχα ως παιδί με την παρουσία μου στη Λίβερπουλ, από τον Νοέμβριο του 1998 όταν και πραγματοποίησα το ντεμπούτο μου με την κόκκινη φανέλα. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα έμενα στον σύλλογο επί 18 χρόνια!Αισθάνομαι τυχερός που έζησα τόσα πολλά στην καριέρα μου και ήταν τιμή μου και μεγάλο προνόμιο που έπαιξα περισσότερα από 700 ματς για τη Λίβερπουλ, τα περισσότερα εξ αυτών ως αρχηγός», ανέφερε.

Ο Τζέραρντ εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της Λίβερπουλ το 1987, φόρεσε 504 φορές την κόκκινη φανέλα της πρώτης ομάδας από το 1998 έως το 2015 και για ένα χρόνο εκείνη των Λος Άντζελες Γκάλαξι (34 ματς και 5 γκολ). Κατέκτησε το Champions League το 2005 στην Πόλη, το UEFA (2001), δύο Κύπελλα Αγγλίας (2001, 2006), δύο Λιγκ Καπ και ένα Κομιούνιτι Σιλντ, αλλά ποτέ το πρωτάθλημα Αγγλίας... !

Το addio του Μεγα Αλέξανδρου της Γιουβέντους

Τον Μάιο (13 του μηνός) του 2012, ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο φόρεσε για 704η και τελευταία φορά τη φανέλα της Γιουβέντους και σκόραρε στη νίκη επί της Αταλάντα. Ο Αντόνιο Κόντε τον έβγαλε αλλαγή στο 57΄ για να γνωρίσει την αποθέωση στο Τορίνο.

Δεκαεννέα συνεχόμενες σεζόν με μια ομάδα, φορώντας μια φανέλα δεν θα μπορούσε να μην αποχαιρετήσει με δάκρυα στα μάτια... Η επιστολή του τα λέει όλα:

«Περισσότερα από 8 πρωταθλήματα.
Περισσότερα από μία άνοδο από τη Serie B.
Περισσότερα από ένα Κόπα Ιτάλια 
Περισσότερα από 4 ιταλικά Σούπερ Καπ
Περισσότερα από ένα Τσάμπιονς Λιγκ
Περισσότερα από ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ
Περισσότερα από ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο
Περισσότερα από ένα γκολ επί της Φιορεντίνα
Περισσότερα από ένα γκολ αλά Ντελ Πιέρο
Περισσότερα από το γκολ στο Τόκιο
Περισσότερα από τα δάκρυά μου
Περισσότερα από το γκολ στο Μπάρι
Περισσότερα από ένα βολέ σε ντέρμπι
Περισσότερα από ένα γκολ για τον Avvocato
Περισσότερα από το πανέμορφο γκολ με την Ίντερ
Περισσότερα από την ασίστ στον Νταβίντ
Περισσότερα από το γκολ νούμερο 187
Περισσότερο από το γκολ στη Γερμανία
Περισσότερα από το Βερολίνο
Περισσότερα από το γκολ στη Φροζινόνε
Περισσότερα από τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Serie B
Περισσότερα από τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Serie A
Περισσότερα από το standing ovation στο Μπερναμπέου
Περισσότερα από τα 704 παιχνίδια με την ίδια φανέλα
Περισσότερα από τα 289 γκολ
Περισσότερα από μία εκτέλεση φάουλ που σημαίνει σκουντέτο
Περισσότερα από το γκολ στην Αταλάντα
Περισσότερα από κάθε ρεκόρ
Περισσότερα από τη φανέλα με το νούμερο 10 με το όνομα Ντελ Πιέρο
Περισσότερα από το περιβραχιόνιο του αρχηγού

Περισσότερα από όλα αυτά...

Είναι αυτά που μου έχετε χαρίσει αυτά τα 19 χρόνια.

Χαίρομαι που χαμογελάσατε, ζητωκραυγάσατε , φωνάξατε, τραγουδήσατε μαζί μου αλλά και για εμένα. Για μένα, καμία άλλη απόχρωση δεν είναι πιο ισχυρή από μαύρο-άσπρο. Έχετε εκπληρώσει το όνειρό μου. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο,σήμερα η μόνη λέξη που καταφέρνω να πω είναι: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»!

Ο μαέστρος άφησε την μπλαουγκράνα μπαγκέτα!

Στις 23 Μαϊου 2015, ο Τσάβι άφησε την Μπαρτσελόνα και θα συνέχιζε την καριέρα του εκτός Ευρώπης. Έπειτα από 17 χρόνια καριέρας στη Βαρκελώνη και 751 ματς με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα σημειώνοντας 83 γκολ είπε το αντίο στο Καμπ Νου.

Ο μαέστρος, από τις σύγχρονες μεγάλες "σημαίες" της Μπαρτσελόνα, ο άρχοντας του τίκι τάκα ξεκίνησε από τα 11 στη Masia, αλλά στις 18 Αυγούστου του 1998 έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα των μπλαουγκράνα. Τι κατάφερε 17 χρόνια αργότερα; 
 
Με την Μπαρτσελόνα:
- 7 πρωταθλήματα Ισπανίας (1999, 2005, 2006, 2009, 2010, 2011 & 13)
- 1 Κύπελλο Ισπανίας (2009)
- 6 Σούπερ Καπ Ισπανίας (2005, 2006, 2009, 2010, 2011 & 13)
- 3 Τσάμπιονς Λιγκ (2006, 2009 & 2011)
- 2 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (2009 & 2011)
- 2 Μουντιάλ Συλλόγων (2009 & 2011)
 
Με την Εθνική Ισπανίας:
- 1 Μουντιάλ Νέων U-20 (1999)
- 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (2008 & 2012)
- 1 Μουντιάλ (2010)

Το αντίο του έγινε με δάκρυα και φυσικά ο λόγος του ράγισε καρδιές...

«Θα είμαι αιώνια ευγνώμων σε αυτό το σύλλογο. Ήρθα εδώ στα 11 μου από την Τεράσα και ούτε στα καλύτερα όνειρά μου δεν περίμενα ότι θα ζούσα όλο αυτό. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους. Οι τίτλοι που κατέκτησα δεν είναι τίποτα μπροστά στις καλές στιγμές που περάσαμε στην ομάδα και στους φίλους που έκανα εδώ. Πριν αποχωρήσω, θέλω να κατακτήσω το Champions League στο Βερολίνο. Ελπίζω αυτό να μην είναι το ‘αντίο’, αλλά το ‘θα τα ξαναπούμε σύντομα’.Ευχαριστώ πολύ τον Λουίς Ενρίκε και τον Άντονι Θουμπιθαρέτα που με έπεισαν να μείνω το περασμένο καλοκαίρι. Αν είχα φύγει, θα αυτοκτονούσα τώρα». Ο Τίτο Βιλανόβα ήταν ο ποδοσφαιρικός μου πατέρας και θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου. Όσο για τον Λουίς Αραγονιές, κόουτς, όπου κι αν βρίσκεσαι, να ξέρεις πως ποτέ δεν θα μπορέσω να σε ευχαριστήσω αρκετά για όσα έκανες για μένα».

Legend, απλά Τζον Τέρι...

Πριν από μερικές μέρες, 21 Μαΐου 2017, η πρωταθλήτρια Τσέλσι φιλοξένησε την Σάντερλαντ για την αυλαία της Premier League σε μια ιστορική αναμέτρηση, καθώς ο Τζον Τέρι αγωνίστηκε για τελευταία φορά με την φανέλα των «μπλε».

Ο παίκτης - σύμβολο της Τσέλσι ξεκίνησε βασικός και μπήκε στο γήπεδο μαζί με τα παιδιά του γνωρίζοντας την αποθέωση, από συμπαίκτες και αντιπάλους, στην λεγόμενη «πασίγιο». Ο Αντόνιο Κόντε τον έκανε αλλαγή συμβολικά στο 26ο λεπτό παραχωρώντας τη θέση του στον Κέιχιλ, ο ιδιοκτήτης της ομάδας Ρόμαν Αμπράμοβιτς καθώς και όλος κόσμος σηκώθηκαν όρθιοι για να χειροκροτήσουν το θρυλικό αρχηγό, με τον ίδιο να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Μάλιστα, η διοίκηση του συλλόγου αποφάσισε να τιμήσει τον Τέρι αποσύροντας τη φανέλα με το νούμερο «26».

Ο Τζον Τέρι σε 19 χρόνια στο Λονδρέζικο σύλλογο αγωνίστηκε για 492η και τελευταία φορά στην Premier League με τη φανέλα της Τσέλσι κατακτώντας 17 τρόπαια... Το Στάμφορντ Μπριτζ δάκρυσε για το αντίο του αρχηγού!

Ράιαν Γκιγκς: Ένα όνομα, μια ομάδα!

Τον Μάιο του 2014, ο Ράιαν Γκιγκς σε ηλικία 41 ετών αποφάσισε έπειτα από 29 ολόκληρα χρόνια στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ο Ουαλός μέσος στο "Ολντ Τράφορντ" πανηγύρισε 13 πρωταθλήματα, 4 FA Cup, 4 League Cup, 9 Community Shield, 2 Champions League και 1 Super Cup Ευρώπης σε 963 συμμετοχές σημείωσε 168 γκολ.

Το αντίο του ήταν συγκλονιστικό...

"Μετά από 29 σεζόν στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ως παίκτης και βοηθός προπονητής, ξέρω πως οι νίκες είναι στο DNA του συλλόγου, όπως επίσης το να δίνει ευκαιρίες στους νέους και να παίζει επιθετικό και όμορφο ποδόσφαιρο. Είναι υγιές να έχεις μεγάλες προσδοκίες, είναι σωστό να περιμένεις να νικήσεις. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προσδοκά και αξίζει να καταφέρει πράγματα, τίποτα λιγότερο.

Γι' αυτό για μένα αποτελεί μεγάλη απόφαση να αποχωρήσω από το σύλλογο που ήταν η ζωή μου από τα 14. Δεν ήταν μια απόφαση που πήρα εύκολα. Θα πάρω μαζί μου τόσες ξεχωριστές αναμνήσεις, όπως και εμπειρίες, που ελπίζω να με βοηθήσουν στο μέλλον.

Όμως νιώθω πως είναι η κατάλληλη στιγμή και παρότι δεν έχω άμεσα πλάνα να ασχοληθώ με την προπονητική, είναι αυτό που θέλω να κάνω.

Είχα την τύχη να συνεργαστώ με δύο προπονητικούς μέντορες, τον Σερ Άλεξ, με τον οποίο πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μαθαίνοντας από αυτόν και είμαι βέβαιος πως θα παραμείνει ένας από τους κορυφαίους προπονητές όλων των εποχών, και από τον Λουίς φαν Χάαλ, το βιογραφικό του οποίου μιλά από μόνο του. Οι γνώσεις που κέρδισα δίπλα τους είναι ανεκτίμητες.

Θέλω να ευχαριστήσω το επιτελείο και όλους όσοι βοηθούν την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όλα αυτά τα χρόνια. Τα αποτελέσματα στο γήπεδο αποτελούν την αντανάκλαση της δουλειάς έξω από αυτό. Δεν θα είχα τέτοια επιτυχία χωρίς την αφοσίωση, τη θυσία και την πίστη τέτοιων ανθρώπων στη δημιουργία του κατάλληλου περιβάλλοντος για την ομάδα.

Συγχαίρω τον Ζοζέ Μουρίνιο για την πρόσληψή του στον μεγαλύτερο σύλλογο του κόσμου. Είναι λίγοι οι αποδεδειγμένοι νικητές στο υψηλότερο επίπεδο και ο Ζοζέ είναι αναμφίβολα ένας από αυτούς. Είμαι σίγουρος πως οι φίλαθλοί μας θα τον καλωσορίσουν όπως πρέπει.

Το τελευταίο ευχαριστώ είναι για τους φιλάθλους. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο πολύ θα μου λείψει να μπαίνω στο 'Ολντ Τράφορντ' και μπροστά από σας. Είναι δύσκολο να λες αντίο μετά από 29 χρόνια. Αγάπησα κάθε λεπτό σαν παίκτης και βοηθός προπονητή και η υποστήριξή σας ήταν πάντα σπουδαία. Σας ευχαριστώ.

Τώρα είναι ώρα για ένα νέο κεφάλαιο και μια νέα πρόκληση. Είμαι ενθουσιασμένος για το μέλλον. Είχα την καλύτερη δυνατή μαθητεία στην προπονητική".

Ραούλ: Η σημαία της Ρεάλ στο ιστό της...

Η σημαία της Ρεάλ Μαδρίτης κατέβηκε από τον ιστό της στις 26 Ιουλίου του 2010 έπειτα από 16 ολόκληρα χρόνια στην "Βασίλισσα"!  Σε 740 παιχνίδια πέτυχε 323 γκολ και κατέκτησε 6 πρωταθλήματα Ισπανίας και τρία Champions League (1998, 2000, 2002), δύο Διηπειρωτικά (1998, 2002), ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης (2002), έξι πρωταθλήματα Ισπανίας (1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008) και τέσσερα Σούπερ Καπ Ισπανίας (1997, 2001, 2003, 2008)!

Όσα χρόνια αγωνίστηκε το «7» δεν το έβγαλε ποτέ από την πλάτη του και το παρέδωσε στον Κριστιάνο Ρονάλντο καθώς στην παράλληλη παρουσία τους στη Ρεάλ ο Πορτογάλος σούπερ σταρ είχε πάρει το 11!

Μετά τη Ρεάλ φόρεσε τη φανέλα της Σάλκε, αλλά στο αντίο στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» έπεσαν τα τσιμέντα με την ομιλία του:

«Σήμερα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα για μένα. Αγαπάω τα πάντα στο να παίζεις ποδόσφαιρο και θέλω να διατηρήσω αυτήν την αίσθηση του να είσαι ποδοσφαιριστής. Πάντα έκανα τα πάντα στον αγωνιστικό χώρο. Η λέξη... παραδίνομαι, δεν υπάρχει για μένα και την Ρεάλ.

Το μέλλον θα γίνει γνωστό αυτό το απόγευμα, ή αύριο. Τώρα όμως επικεντρώνομαι στο διάστημα που ήμουν στην Ρεάλ Μαδρίτης, τους φιλάθλους, τους δημοσιογράφους, τους παράγοντες και μετά υπάρχει χρόνος να μιλήσουμε για το μέλλον.

Με... πολιόρκησαν σύλλογοι από Γερμανία, Αγγλία, Τουρκία, ΗΠΑ και Κίνα τον μήνα που έκανα διακοπές. Θα μιλήσουμε για το μέλλον άλλη φορά. Έχω αποφασίσει να παίξω σε άλλη χώρα, Αγγλία και Γερμανία είναι οι προτιμήσεις μου. Μίλησα με αρκετές ομάδες, αλλά η Σάλκε ενδιαφέρθηκε περισσότερο για μένα.

Είναι πιθανό στο Champions League να παίξω κόντρα στην Ρεάλ, δεν ξέρεις τι κρύβει το μέλλον. Θα είναι δύσκολο για μένα να επιστρέψω στο Μπερναμπέου με άλλη φανέλα.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι με υποστήριξαν αυτά τα χρόνια. Οι φίλαθλοι, οι συμπαίκτες μου, οι προπονητές, οι πρόεδροι και ο τύπος. Δεν θα ευχαριστήσω ιδιαίτερα την οικογένειά μου. Δεν θα ήμουν τίποτα χωρίς αυτούς. Εύχομαι επίσης ταχεία ανάρρωση στον Αλφρέντο Ντι Στέφανο.

Πάντα θα είμαι έτοιμος αν με χρειαστεί η Ρεάλ Μαδρίτης, Hala Madrid!»

JZ4: Una storia vincente

10 Μαΐου 2014! Μια συμβολική ημερομηνία για την Ίντερ και τον Χαβιέ Ζανέτι. Έπειτα από 19 χρόνια ο Αργεντινός αρχηγός της Ίντερ πάτησε για τελευταία φορά το χορτάρι του «Μεάτσα» απέναντι στη Λάτσιο (4-1).

Το νούμερο 4 φορέθηκε 614 συμμετοχές στην Serie A και 847 συνολικά! Ο Ζανέτι σήκωσε 5 πρωταθλήματα, ισάριθμα Κύπελλα και Σούπερ Καπ, ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και το Τσάμπιονς Λιγκ του 2010!

Ο 41χρονος αμυντικός και capitano στο τελευταίο του ματς προκάλεσε ρίγη συγκίνησης με το αντίο του, καθώς πήρε το μικρόφωνο και είπε:

"Ευχαριστώ όλους σας. Δεν έχετε ιδέα πόσο συναισθηματική είναι αυτή η στιγμή για μένα. Το να πω ότι είστε όλοι φανταστικοί είναι λίγο. θέλω να ευχαριστήσω όσους ήταν κοντά μου σε όλες τις στιγμές της καριέρας μου. Θέλω να ευχαριστήσω την γυναίκα μου για την όμορφη οικογένεια που έχουμε δημιουργήσει.

Στον πατέρα μου που είναι μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης στην Αργεντινή και δεν ήθελε να έρθει. Θέλω να ευχαριστήσω την μητέρα μου που είναι στους ουρανούς και είμαι σίγουρος ότι θα ήταν χαρούμενη όπως είμαι και εγώ.

Ευχαριστώ και την οικογένεια Μοράτι που όλα αυτά τα χρόνια έδειξε εμπιστοσύνη σε εμένα. Ευχαριστώ τον πρόεδρο Τοκχίρ που μου επέτρεψε να συνεχίσω στην Ίντερ και ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου όλα τα χρόνια που με σεβάστηκαν και με στήριξαν.

Είμαι χαρούμενος για την καριέρα μου που φόρεσα την φανέλα της Ίντερ την οποία αγαπώ. Τώρα πρέπει να κάνω κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν θα το κάνω καλά αλλά δηλώνω ότι θα υπερασπιστώ την Ίντερ με τον ίδιο τρόπο που την υπερασπίστηκα και στο γήπεδο.

Η μόνη μου επιθυμία ήταν να παίξω και να τιμήσω την φανέλα της Ίντερ σε κάθε χώρα του κόσμου. Έμαθα να την αγαπώ εξαιτίας σας. Σας ζητώ να αγαπάτε τον σύλλογο όπως τον αγάπησα και εγώ όλα αυτά τα χρόνια. Σας ευχαριστώ σας αγαπώ πραγματικά".

Πάολο Μαλντίνι, το 3 της Μίλαν που δεν υπάρχει πια!

Από τα 16 του χρόνια μέχρι τα 41 φόρεσε τη φανέλα μιας ομάδας. Της Μίλαν. Άλλωστε, το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά. Ο Πάολο Μαλντίνι, ο μεγάλος αρχηγός της Μίλαν, τίμησε το περιβραχιόνιο και το νούμερο 3 στην πλάτη για 25 χρόνια. 

Την τελευταία ημέρα του Μαΐου του 2009 φόρεσε για τελευταάι φορά τα ροσονέρι σε ένας ματς κόντρα στη Φιορεντίνα (2-0) αυτό ήταν και το 647ο στη Serie A και 902ο συνολικά! Το αντίο του ήταν η αγκαλιά με κάθε συμπαίκτη του όταν δέχθηκε το standing ovation στις καθυστερήσεις της αναμέτρησης, όταν και έγινε επίτηδες αλλαγή.

Κατέκτησε συνολικά 26 τίτλους (7 πρωταθλήματα Ιταλίας, 1 Κύπελλο Ιταλίας, 5 Σούπερ Καπ Ιταλίας, 5 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Champions League, 5 Σούπερ Καπ Ευρώπης, 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα και 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων). Το νούμερο 3 δεν υπάρχει στη Μίλαν εδώ και 8 χρόνια... Τιμής ένεκεν!

Ο κέρβερος της Μπάγερν λύγισε!

Ο Όλιβερ Καν τη σεζόν 2007-08 φόρεσε για τελευταία φορά τα γάντια του κατακτώντας το νταμπλ με τη Μπάγερν Μονάχου (από το 1994 στους Βαυαρούς). Ο Γερμανός πορτιέρο αποσύρθηκε στα 38 του χρόνια και έπειτα από 21 συνεχόμενες σεζόν ποδοσφαίρου. 

Ο Καν σταμάτησε στα 557 ματς στη Μπουντεσλίγκα και κάθισε για τελευταία φορά κάτω από την εστία του στις 2 Σεπτεμβρίου του 2008! 

Σε ένα ιδιαίτερο ματς στο "Allianz Arena" έγινε φιλικό προς τιμήν του ανάμεσα στη Μπάγερν Μονάχου και επιλέκτους της εθνικής Γερμανίας, με 69.000 φιλάθλους να κατακλύζουν το στάδιο για το αντίο του τρελού.

Στο 75' έγινε αλλαγή για να... λυγίσει στο standing ovation, αφού ο Γερμανός τερματοφύλακας έκανε το γύρο του θριάμβου υπό τους ήχους του "Time to Say Goodbye"!

«Ηταν ότι καλύτερο έχω ζήσει. Το αποκορύφωμα για εμένα. Ευχαριστώ τους πάντες», είπε ο συγκινημένος Καν στο μικρόφωνο του γηπέδου.

Το παλμαρέ του έχει 24 τίτλους (8 πρωταθλήματα Γερμανίας, 6 Κύπελλα Γερμανίας, 6 Λιγκ Καπ Γερμανίας, 1 Champions League,  1 Κύπελλο UEFA, 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο και 1 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα).

Η μέρα που έκλαψε ο «Θεός»

Η 10η Νοεμβρίου 2001 θα μπορούσε να είχε χαρακτηριστεί η ημέρα που έκλαψε ο «Θεός». Της μπάλας! Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αγωνίστηκε για τελευταία φορά στην καριέρα του στο "Bombonera" με τη φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς και 50.000 κόσμου να παραλυρεί. Σε ένα φιλικό με τεράστιες προσωπικότητες ο Ντιέγκο είπε το αντίο φορώντας τη φανέλα της καρδιάς του και στο γήπεδο που ξεκίνησε.

«Έφτασε η στιγμή, τα 41 χρόνια με βαραίνουν πλέον. Σας παρακαλώ, κάντε αυτή την αγάπη για μένα να μην τελειώσει ποτέ, είπε με δάκρυα στα μάτια και μετά σταμάτησε για να απολαύσει τον κόσμο...

ΠΗΓΗ: sdna.gr