Ομόνοια: «Ό,τι καλύτερο έχουμε βγάλει μετά τον Ρόμπεν!»
12:40 - 20 Ιουλίου 2017
Ότι δεν ευρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του, δεν είναι μυστικό και δεν το αρνείται ούτε ο ίδιος. «Από Άγιαξ, Βαλένθια, Σεβίλλη σε ΠΑΟΚ και Χρόνινχεν η πορεία δείχνει καθοδική, ε; Ένας τραυματισμός το 2010 ήταν το σημείο μεταστροφής στην καριέρα μου. Όταν έπαιζα στη Βαλένθια και στην εθνική Ολλανδίας είχα προσελκύσει το ενδιαφέρον της Μπάγερν, αλλά τραυματίστηκα στους συνδέσμους του αστραγάλου κι έπρεπε να κάνω πεντάμηνη ανάρρωση. Μετά τον τραυματισμό ουδέποτε έφτασα ξανά στο πρότερο επίπεδο», παραδέχτηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του σε ολλανδικό μέσο ο Χέντβιχες Μαντούρο.
Κορυφαίο ταλέντο του Άγιαξ το 2005
Ο 32χρονος μέσος προέρχεται ουσιαστικά από ετήσια αγωνιστική απραξία, καθώς την περασμένη σεζόν μέτρησε ελάχιστες συμμετοχές, ωστόσο «φλέγεται» από την επιθυμία ν’ αγωνιστεί. Εξ ου άλλωστε και αποφάσισε ν’ αποχωρήσει από τη Χρόνινχεν, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν περιλαμβάνεται στις βασικές επιλογές του προπονητή του.
«Στην Ολλανδία είναι ένα θέμα, για να μην πω πρόβλημα, ότι ποντάρουμε υπερβολικά στο ταλέντο και σχεδόν καθόλου στην εμπειρία. Το παράδειγμα του Άγιαξ είναι χαρακτηριστικό… Κάθε ομάδα χρειάζεται τουλάχιστον έναν πεπειραμένο ποδοσφαιριστή», είχε δηλώσει στην ίδια συνέντευξη ο Μαντούρο, ο οποίος το 2005 είχε ψηφιστεί ως το κορυφαίο ταλέντο της χρονιάς στις ακαδημίες του «Αίαντα».
Ήταν η περίοδος, κατά την οποία οι ύμνοι έρχονταν πανταχόθεν. Οι δημοσιογράφοι τον συνέκριναν με τον «Κάιζερ» Φραντς Μπέκενμπαουερ, τον Φρανκ Ράικααρντ και τον Σόκρατες, ο δε τεχνικός της εθνικής Ολλανδίας U20 (2004-09), Φόπε ντε Χάαν, δήλωνε: «Ο Χέντβιχες Μαντούρο είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας μας μετά τον Άριεν Ρόμπεν»!
«Τον τσάκισε η έλλειψη ταχύτητας…»
Δέκα χρόνια μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων από τους «οράνιε», ο ντε Χάαν προχώρησε -πριν από ένα μήνα- σε μια αξιολόγηση-αποτίμηση της πορείας των βασικών παικτών του σ’ εκείνο το τουρνουά.
Απ’ αυτήν δεν γινόταν φυσικά ν’ απουσιάζει ο αρχηγός της ομάδας: «Ο Μαντούρο ήταν για μας ό,τι είναι τώρα ο Λάσε Σένε για τον Άγιαξ. Φρόντιζε όλο το οικοδόμημα και ήταν εξαιρετικός. Απίστευτα δυνατός με την μπάλα, αλλά υστερούσε σε ταχύτητα. Γι’ αυτό ήταν καλό ότι αγωνιζόταν στο πλευρό του ο Μπάκαλ και είχε πίσω του δύο ταχείς στόπερ. Με αυτή τη στελέχωση μας βγήκε μια χαρά σ’ εκείνο το τουρνουά, αλλά η ταχύτητα τον τσάκισε στη διάρκεια της καριέρας του, όπως φάνηκε και στην τελευταία χρονιά του στη Χρόνινχεν».
Κορυφαίο ταλέντο του Άγιαξ το 2005
Ο 32χρονος μέσος προέρχεται ουσιαστικά από ετήσια αγωνιστική απραξία, καθώς την περασμένη σεζόν μέτρησε ελάχιστες συμμετοχές, ωστόσο «φλέγεται» από την επιθυμία ν’ αγωνιστεί. Εξ ου άλλωστε και αποφάσισε ν’ αποχωρήσει από τη Χρόνινχεν, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν περιλαμβάνεται στις βασικές επιλογές του προπονητή του.
«Στην Ολλανδία είναι ένα θέμα, για να μην πω πρόβλημα, ότι ποντάρουμε υπερβολικά στο ταλέντο και σχεδόν καθόλου στην εμπειρία. Το παράδειγμα του Άγιαξ είναι χαρακτηριστικό… Κάθε ομάδα χρειάζεται τουλάχιστον έναν πεπειραμένο ποδοσφαιριστή», είχε δηλώσει στην ίδια συνέντευξη ο Μαντούρο, ο οποίος το 2005 είχε ψηφιστεί ως το κορυφαίο ταλέντο της χρονιάς στις ακαδημίες του «Αίαντα».
Ήταν η περίοδος, κατά την οποία οι ύμνοι έρχονταν πανταχόθεν. Οι δημοσιογράφοι τον συνέκριναν με τον «Κάιζερ» Φραντς Μπέκενμπαουερ, τον Φρανκ Ράικααρντ και τον Σόκρατες, ο δε τεχνικός της εθνικής Ολλανδίας U20 (2004-09), Φόπε ντε Χάαν, δήλωνε: «Ο Χέντβιχες Μαντούρο είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας μας μετά τον Άριεν Ρόμπεν»!
«Τον τσάκισε η έλλειψη ταχύτητας…»
Δέκα χρόνια μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων από τους «οράνιε», ο ντε Χάαν προχώρησε -πριν από ένα μήνα- σε μια αξιολόγηση-αποτίμηση της πορείας των βασικών παικτών του σ’ εκείνο το τουρνουά.
Απ’ αυτήν δεν γινόταν φυσικά ν’ απουσιάζει ο αρχηγός της ομάδας: «Ο Μαντούρο ήταν για μας ό,τι είναι τώρα ο Λάσε Σένε για τον Άγιαξ. Φρόντιζε όλο το οικοδόμημα και ήταν εξαιρετικός. Απίστευτα δυνατός με την μπάλα, αλλά υστερούσε σε ταχύτητα. Γι’ αυτό ήταν καλό ότι αγωνιζόταν στο πλευρό του ο Μπάκαλ και είχε πίσω του δύο ταχείς στόπερ. Με αυτή τη στελέχωση μας βγήκε μια χαρά σ’ εκείνο το τουρνουά, αλλά η ταχύτητα τον τσάκισε στη διάρκεια της καριέρας του, όπως φάνηκε και στην τελευταία χρονιά του στη Χρόνινχεν».
