Ζητούσε ανατροπή καταδίκης λέγοντας ότι δεν ήταν παιδόφιλος αλλά ερωτευμένος
07:03 - 26 Οκτωβρίου 2018
Επικυρώθηκε από το Ανώτατο η ποινή έξι ετών που επέβαλε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε 36χρονο που καταδικάστηκε για έντεκα περιπτώσεις σεξουαλικής συμπεριφοράς εις βάρος 10χρονου κοριτσιού κατά τον Μάιο 2015-2016.
Οι έντεκα αυτές περιπτώσεις ταξινομήθηκαν στο κατηγορητήριο αφενός ως σεξουαλική κακοποίηση παιδιού και αφετέρου ως άσεμνες επιθέσεις, ενώ προέκυψαν εναντίον του 36χρονου 22 κατηγορίες που αφορούσαν:
α) Σε μια περίπτωση ότι τη φίλησε στο στόμα.
β) Σε άλλες επτά περιπτώσεις ότι τη φίλησε στο στόμα, τη «χάιδεψε» στα γεννητικά όργανα, στα οπίσθια και στο στήθος.
γ) Σε άλλες δύο περιπτώσεις ότι τη φίλησε, τη χάιδεψε στα γεννητικά όργανα, στα οπίσθια και στο στήθος, καθώς επίσης ότι τη φίλησε στο στόμα.
δ) Σε άλλη μια περίπτωση ότι τη φίλησε, την αγκάλιασε και τη χάιδεψε.
β) Σε άλλες επτά περιπτώσεις ότι τη φίλησε στο στόμα, τη «χάιδεψε» στα γεννητικά όργανα, στα οπίσθια και στο στήθος.
γ) Σε άλλες δύο περιπτώσεις ότι τη φίλησε, τη χάιδεψε στα γεννητικά όργανα, στα οπίσθια και στο στήθος, καθώς επίσης ότι τη φίλησε στο στόμα.
δ) Σε άλλη μια περίπτωση ότι τη φίλησε, την αγκάλιασε και τη χάιδεψε.
Ο 36χρονος παραδέχθηκε μόνο την κατηγορία, ότι φίλησε την ανήλικη στο στόμα υπό την έννοια της άσεμνης επίθεσης, αρνούμενος, όμως, ότι αυτή η συμπεριφορά στοιχειοθετούσε και σεξουαλική κακοποίηση με την έννοια του Νόμου.
Στα πλαίσια της ακρόασης για τις υπόλοιπες 21 κατηγορίες έδωσε μαρτυρία και η 10χρονη η οποία δεν αμφισβητήθηκε και το Κακουργιοδικείο κρίνοντας ότι ήταν πλήρως αξιόπιστη, δέχθηκε τη μαρτυρία της στην ολότητά της, προβαίνοντας σε ανάλογα ευρήματα, περιλαμβανομένου του ευρήματος ότι ο 36χρονος την άγγιζε στα γεννητικά όργανα κάτω από τα ρούχα.
O κατηγορούμενος με την έφεση του προσέβαλε μεταξύ άλλων το εύρημα αυτό του Κακουργιοδικείου, με τον συνήγορο υπεράσπισης του να υποστηρίζει ότι το Δικαστήριο «παραγνώρισε την προσαχθείσα μαρτυρία σύμφωνα με την οποία ο εφεσείων την άγγιζε πάνω από τα ρούχα».
Ωστόσο το Ανώτατο Δικαστήριο επισήμανε ότι «αυτό το ζήτημα δεν έχει σημασία για την καταδίκη. Η επαφή ή η τριβή στα γεννητικά όργανα, στα οπίσθια και το στήθος πληροί την αντικειμενική υπόσταση των υπό εξέταση αδικημάτων, είτε γινόταν πάνω, είτε γινόταν κάτω από τα ρούχα».
«Δεν ήταν παιδόφιλος αλλά παθολογικά ερωτευμένος»
Η υπεράσπιση του 36χρονου δεν αμφισβήτησαν την μαρτυρία της 10χρονης, θέση όμως της πλευράς του ήταν ότι η συμπεριφορά του κατηγορούμενου γινόταν «με ένα γλυκό τρόπο σαν να ήταν ένας μικρός τζιαι τούτος».
Στην δίκη κλήθηκε να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης του 36χρονου κλινικός ψυχολόγος ο οποίος υποστήριξε ότι ο κατηγορούμενος δεν ενεργούσε από σεξουαλική έλξη, αλλά από συναίσθημα. Η συμπεριφορά του, ισχυρίστηκε ο ψυχολόγος, «ήταν μια «παιδίστικη» παθολογική συμπεριφορά που οφειλόταν στον ενδοψυχικό μηχανισμό της παλινδρόμησης και συνάδει με το κλινικό φαινόμενο της ιδεοληπτικής ζήλιας από παθολογικό έρωτα τον οποίο ο 36χρονος, έτρεφε προς το 10χρονο κοριτσάκι». Ωστόσο η μαρτυρία του απορρίφθηκε από το Κακουργιοδικείο.
Επίσης με την έφεση παρουσιάστηκε η θέση ότι «θα έπρεπε να γίνει δεκτό πως ο κατηγορούμενος δεν ήταν παιδόφιλος αλλά παθολογικά ερωτευμένος, ο οποίος ενεργούσε με παιδισμό και χωρίς να αντιλαμβάνεται το επιλήψιμο της ερωτικής σχέσης του με το παιδί».
Ωστόσο στην απόφαση του το Ανώτατο επισήμανε ότι «ορθά διαπιστώθηκε από το Κακουργιοδικείο ότι οι θεωρίες του ψυχολόγου στερούνταν πραγματικού και επιστημονικού υποβάθρου. Τα περί «παθολογικού έρωτα» στα πλαίσια παιδικότητας και αθώας στάσης έναντι του παιδιού και τα περί έλλειψης έντονης ανάγκης για άμεση ικανοποίηση σεξουαλικής επιθυμίας δεν είχαν κανένα υπόβαθρο στα γεγονότα που στοιχειοθετούν, όπως ευλόγως διαπίστωσε στο Κακουργιοδικείο, μια επίμονη και περίτεχνη προσπάθεια του εφεσείοντα να εκμεταλλευτεί την ορφανή από πατέρα δεκάχρονη παραπονούμενη, να καταστεί πατρικό πρότυπο και απαραίτητος στη ζωή της και σ΄αυτά τα πλαίσια να υλοποιήσει τους σκοπούς του, ήτοι τις ανώμαλες σεξουαλικές του επιθυμίες και ορέξεις».
Έζησε ξανά τον εφιάλτη η ανήλικη
Σε μια απόφαση κόλαφο το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι το Κακουργιοδικείο ορθά διαπίστωσε πως ο 36χρονος επιβάλλοντας μεθοδικά τον εαυτό του ως «άτομο της οικογένειας», καθήλωσε το παιδί στις ορέξεις του, χωρίς να του αφήσει δυνατότητα διαφυγής.
Κατά την εξέταση της έφεσης, το Ανώτατο στάθηκε στο σημαντικό γεγονός ότι κλήθηκε να καταθέσει κατά τη διάρκεια της δίκης η 10χρονη και να υποβληθεί σε μια τραυματική εμπειρία.
Κατά την εξέταση της έφεσης, το Ανώτατο στάθηκε στο σημαντικό γεγονός ότι κλήθηκε να καταθέσει κατά τη διάρκεια της δίκης η 10χρονη και να υποβληθεί σε μια τραυματική εμπειρία.
Στην αγόρευση του για μετριασμό της ποινής αναφέρθηκε ότι ο 36χρονος «ζητά συγγνώμη τόσο από την παραπονούμενη όσο και από την οικογένειά της», κάτι το οποίο όμως, όπως τόνισε το Ανώτατο, «θα είχαν αξία αν συνοδεύονταν από έμπρακτη μεταμέλεια η οποία και εκφράζεται με παραδοχή».
«Τότε είναι που θα μπορούσε ο εφεσείοντας με ψυχική και συνειδησιακή ταπείνωση έναντι του παιδιού, του οποίου την προσωπικότητα εξευτέλισε και τραυμάτισε ενεργώντας συστηματικά σε μια μακρά περίοδο χρόνου, να επικαλεστεί έμπρακτη μεταμέλεια και μειωμένη ανάγκη για ειδική αποτροπή. Η παρατήρηση βεβαίως αυτή δεν αναφέρεται στο αναφαίρετο δικαίωμα κάθε κατηγορούμενου να μην παραδεχθεί ενοχή το οποίο, όπως ορθά παρατήρησε το Κακουργιοδικείο, δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως επιβαρυντικός παράγοντας, αλλά στο ότι ένας κατηγορούμενος, ιδιαίτερα υπό τέτοιες περιστάσεις όπου η μη παραδοχή δεν περιορίστηκε στη νομική πτυχή αλλά είχε ως αποτέλεσμα να κληθεί ως μάρτυρας η ανήλικη,δεν μπορεί να τύχει της επιείκειας που θα εδικαιούτο εάν εξέφραζε εξ αρχής πλήρη και έμπρακτη μεταμέλεια. Άλλωστε θεωρούμε ότι άτομα όπως ο εφεσείοντας είναι καλύτερα για τους ίδιους και την κοινωνία να αναζητούν βοήθεια προηγουμένως, παρά να επικαλούνται το πρόβλημα τους για να τύχουν επιείκειας μετά».
Τέλος, το Κακουργιοδικείο απέρριψε και τον ισχυρισμό περί ψυχαναγκαστικής συμπεριφοράς, το οποίο και στα πλαίσια της επιβολής ποινής επανέλαβε ότι ο κατηγορούμενος ενήργησε με μεθοδευμένο τρόπο δράσης για επίτευξη του στόχου του να προσεγγίσει την ανήλικη, ένα από τα τρία ορφανά από πατέρα παιδιά της μητέρας της, εκμεταλλευόμενος την εξ αγχιστείας συγγενική σχέση με την οικογένεια και τις ιδιαίτερες αδυναμίες του παιδιού, με σκοπό να την καθηλώσει στις ορέξεις του και να την ελέγχει πλήρως, έχοντας πλήρη επίγνωση των πράξεων του.
Ως εκ τούτου, το Ανώτατο απέρριψε την έφεση τόσο εναντίον της καταδίκης όσο και εναντίον της ποινής.
