Όσο δεν στεριώνει προπονητής στον Αρχάγγελο
09:15 - 21 Μαρτίου 2018
Ράγισε το γυαλί και με το Δώνη. Όχι στο Τσίρειο, όπου με τη δεύτερη φετινή 4άρα από τον Απόλλωνα έσπασε, αλλά πιο πριν, στην υποβόσκουσα κόντρα μεταξύ του προπονητή του ΑΠΟΕΛ και των προπονητών της (δυτικής) εξέδρας και του Twitter. Το πρόσφατο φραστικό επεισόδιο με οπαδό στη δυτική εξέδρα θύμισε εποχές… Κετσπάγια.
Και προφανώς όταν ένας προπονητής πλακώνεται (δικαίως ή αδίκως) ανοικτά με την εξέδρα, δεν θα μακροημερεύσει σε μια ομάδα, ιδιαίτερα όταν αυτή είναι ο ΑΠΟΕΛ.
Φεύγει και ο Δώνης. Γιατί όμως;
Αν φεύγει επειδή πλακώθηκε με οπαδό, δεν μπορεί κανένας να βρει άδικο στη διοίκηση. Ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ή προπονητής οφείλει να διατηρεί τη ψυχραιμία του έναντι των προκλήσεων της εξέδρας, ειδικά όταν προέρχονται από τους οπαδούς της ομάδας του, οι οποίοι πληρώνουν (ακριβό) εισιτήριο.
Υπερβολικό…
Αν φύγει επειδή δεν διαχειρίστηκε σωστά μια ομάδα που ο ίδιος δεν έφτιαξε, το βρίσκω υπερβολικό. Εάν ο ΑΠΟΕΛ διεκδικεί σήμερα το πρωτάθλημα, το οφείλει κυρίως στο Δώνη και στην τόλμη του να κάτσει στον πάγκο στη ρεβάνς με τη Βιτορούλ, σώζοντας τη χρονιά. Κατόπιν έβαλε την ομάδα στους Ομίλους, διαχειρίστηκε επιτυχώς ένα ρόστερ που δεν έφτιαξε ο ίδιος, σε μια δύσκολη συγκυρία με βαρύ αγωνιστικό πρόγραμμα, κάλυψε απώλειες που θα είχαν γονατίσει κάθε άλλη ομάδα (Βάτερμαν, Αστίθ, Καρλάο, Βινίσιους, Εφραίμ), εφάρμοσε το rotation, κέρδισε όλες τις ομάδες.
Υπολείπεται όμως του Απόλλωνα. Η ομάδα της Λεμεσού είναι καλύτερη από τον ΑΠΟΕΛ εδώ και είκοσι μήνες, για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Φεύγει, λοιπόν, επειδή πιθανόν να χάσει το πρωτάθλημα, από μια καλύτερη ομάδα, η οποία χτίζεται, προετοιμάζεται για αυτό τον τίτλο εδώ και πέντε χρόνια;
Ανέτοιμος για την αποτυχία
Έχω γράψει πολλές φορές ότι καμιά ομάδα και κανένας αθλητές, σε κανένα άθλημα, πουθενά στον κόσμο, δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία. Όλοι κάποτε χάνουν. Η Βραζιλία του Πελέ, η Αργεντινή του Μαραντόνα, οι Bulls του Τζόρνταν, ο Ρότζερ Φέντερερ, ο Σουμάχερ, η Ρεάλ Μαδρίτης, ο Γιουσέιν Μπολτ: Όλοι έχασαν.
Έχω γράψει πολλές φορές ότι καμιά ομάδα και κανένας αθλητές, σε κανένα άθλημα, πουθενά στον κόσμο, δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία. Όλοι κάποτε χάνουν. Η Βραζιλία του Πελέ, η Αργεντινή του Μαραντόνα, οι Bulls του Τζόρνταν, ο Ρότζερ Φέντερερ, ο Σουμάχερ, η Ρεάλ Μαδρίτης, ο Γιουσέιν Μπολτ: Όλοι έχασαν.
Δύο βασικά συστατικά που ξεχωρίζουν έναν πρωταθλητή αφορούν αφενός στο πόσο έτοιμος είναι να συμφιλιωθεί με τον εκτοπισμό από την κορυφή και αφετέρου πόσο γρήγορα θα μπορέσει να επανέλθει. Πολύ φοβάμαι πως ο ΑΠΟΕΛ δεν είναι καθόλου έτοιμος, κυρίως οικονομικά.
Γι αυτό και όποτε η αποτυχία πλησιάζει, αντιδρά τζογάροντας, παίζοντας «όλα ή τίποτα». Οι συνειδητοποιημένοι και τακτικοί τζογαδόροι ξέρουν όμως ότι στον τζόγο, μακροπρόθεσμα, δεν κερδίζεις ποτέ.
Οξύμωρο
Σε κάθε αποτυχία πολλοί οπαδοί του ΑΠΟΕΛ θυμούνται πως η διοίκηση Πετρίδη αλλάζει παίκτες και προπονητές σαν τα πουκάμισα, κατ’ επέκταση –απολύτως λογικά και αναμενόμενα – αποτυγχάνει να φτιάξει μια ομάδα με τη σημασία της λέξης, που θα έχει διαχρονική δυναμική και αξία, καλύπτοντας αυτή της την αποτυχία με δαπανηρές μεταγραφές που εξασφαλίζουν πρόσκαιρη επιτυχία. Είναι όμως οι ίδιοι οπαδοί που ζητούσαν επί πίνακι το κεφάλι του Σέρτζιο, του Δώνη, του Φινκ, του Κετσπάγια, του Κρίστιανσεν, του Δώνη και πάλι. Είναι οι ίδιοι που θα ζητούν επί πίνακι το κεφάλι του διαδόχου του Δώνη.
Σε κάθε αποτυχία πολλοί οπαδοί του ΑΠΟΕΛ θυμούνται πως η διοίκηση Πετρίδη αλλάζει παίκτες και προπονητές σαν τα πουκάμισα, κατ’ επέκταση –απολύτως λογικά και αναμενόμενα – αποτυγχάνει να φτιάξει μια ομάδα με τη σημασία της λέξης, που θα έχει διαχρονική δυναμική και αξία, καλύπτοντας αυτή της την αποτυχία με δαπανηρές μεταγραφές που εξασφαλίζουν πρόσκαιρη επιτυχία. Είναι όμως οι ίδιοι οπαδοί που ζητούσαν επί πίνακι το κεφάλι του Σέρτζιο, του Δώνη, του Φινκ, του Κετσπάγια, του Κρίστιανσεν, του Δώνη και πάλι. Είναι οι ίδιοι που θα ζητούν επί πίνακι το κεφάλι του διαδόχου του Δώνη.
Ο λαός λέει πως «αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν γίνεται». Εδώ μπορούμε να παραφράσουμε λέγοντας πως «αν ο ΑΠΟΕΛ δεν συμβιβαστεί με την αποτυχία, δεν θα μπορέσει να δει ξανά ομάδα επιπέδου Γιοβάνοβιτς».
Σημειωτέων ότι ο Σέρβος άντεξε να χάσει δύο πρωταθλήματα, εντούτοις, θεωρείται πολύ πιο επιτυχημένος από συναδέλφους του που δεν έχασαν κανένα.
Σημειωτέων ότι ο Σέρβος άντεξε να χάσει δύο πρωταθλήματα, εντούτοις, θεωρείται πολύ πιο επιτυχημένος από συναδέλφους του που δεν έχασαν κανένα.
Μια απ’ τα ίδια
Ένα είναι το σίγουρο: Διώχνοντας το Δώνη ο ΑΠΟΕΛ θα συνεχίσει να σχεδιάζει βραχυπρόθεσμα. Όποιος και αν προσληφθεί θα έχει μερικές βδομάδες για να κριθεί από το αν θα πάρει ή όχι το πρωτάθλημα. Και αν το πάρει, θα έχει μόνο μερικές βδομάδες να κριθεί από το αν θα μπει ή όχι στους Ομίλους. Και αν μπει, θα έχει 4-5 μήνες να κριθεί από το αν θα μπορέσει να πάρει το επόμενο πρωτάθλημα. Και πάει λέγοντας…
Ένα είναι το σίγουρο: Διώχνοντας το Δώνη ο ΑΠΟΕΛ θα συνεχίσει να σχεδιάζει βραχυπρόθεσμα. Όποιος και αν προσληφθεί θα έχει μερικές βδομάδες για να κριθεί από το αν θα πάρει ή όχι το πρωτάθλημα. Και αν το πάρει, θα έχει μόνο μερικές βδομάδες να κριθεί από το αν θα μπει ή όχι στους Ομίλους. Και αν μπει, θα έχει 4-5 μήνες να κριθεί από το αν θα μπορέσει να πάρει το επόμενο πρωτάθλημα. Και πάει λέγοντας…
Δεν λέω ότι ο ΑΠΟΕΛ πρέπει να εμπιστευθεί το Δώνη. Ούτε γνωρίζω τι γίνεται στον Αρχάγγελο. Και σίγουρα σε μια μεγάλη ομάδα, ο προπονητής έχει μικρή πίστωση χρόνου. Στον ΑΠΟΕΛ όμως η πίστωση μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτη.
Αυτό που θα επαναλάβω, για χιλιοστή φορά, είναι ότι ο ΑΠΟΕΛ πρέπει να δει το δάσος και όχι το δέντρο. Πρέπει να εμπιστευθεί έναν προπονητή, να του δώσει δικαίωμα στην αποτυχία, η οποία, ας μην ξεχνάμε, αποτελεί απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας, που για μια ομάδα με το εκτόπισμα του ΑΠΟΕΛ, δεν περιορίζεται στην κατάκτηση ενός ακόμα πρωταθλήματος.
