Ομόνοια: Πάνω απ όλους η διχόνοια!
20:27 - 06 Απριλίου 2018
Αγωνιστικά, η ομάδα βιώνει για ακόμη μια σεζόν «τη μέρα της Μαρμότας»: κάθε πέρσι και καλύτερα. Οικονομικά, για άλλη μια χρονιά η διάθεση των εισιτηρίων διαρκείας της επόμενης περιόδου ξεκίνησε… Φλεβάρη μήνα, προκειμένου να αντληθεί το μεγαλύτερο μέρος των απαραίτητων κεφαλαίων για τα κριτήρια Μαρτίου.
Και διοικητικά; Μια προγραμματισμένη αρχικά για τον Ιούνιο συνέλευση μεταφέρθηκε -υπό την πίεση που προκάλεσε η υπόθεση Πέτεφ με τους τρεις Πορτογάλους- για τις αρχές Απριλίου και πλέον έχει πάρει μετάθεση για τα τέλη του τρέχοντος μήνα, δίχως ουδείς να γνωρίζει τι θα συμβεί, αφού έως τώρα ουδεμία επίσημη υποψηφιότητα έχει κατατεθεί.
Ακόμη κι αυτό το γεγονός ωστόσο δεν είναι τόσο τραγικό όσο η εικόνα που βγάζει προς τα έξω ο σύλλογος εν μέσω των διοικητικών ζυμώσεων. Αν και όλοι οι ενδιαφερόμενοι απευθύνουν εκκλήσεις για ενότητα, την οποία θέτουν ως αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση για ένα καλύτερο αύριο, η Ομόνοια εξακολουθεί να έχει το όνομα, αλλά όχι τη χάρη.
Πλάνα που παρουσιάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επενδυτές που διαπραγματεύονται με μη εξουσιοδοτημένα άτομα, παράγοντες που αφήνουν το όνομά τους να εμπλέκεται σε σενάρια δίχως να επιβεβαιώνουν ή να διαψεύδουν, μια διοίκηση που φεύγει, αλλά λαμβάνει δεσμευτικές για το μέλλον αποφάσεις και κάποια μέλη της αναζητούν πυρετωδώς τρόπους να παραμείνουν στην ηγεσία, ένας κόσμος διχασμένος αναφορικά με την προοπτική σύστασης εταιρείας, οργανωμένοι που βάλλουν σχεδόν κατά πάντων και υπόσχονται εναλλακτική πρόταση, αν δεν κρίνουν ικανοποιητικές αυτών των άλλων…
Η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Η Ομόνοια εκπέμπει εικόνα όχι απλώς ακυβέρνητου καραβιού, αλλά σκαριού σε πλήρη αποσύνθεση. Το γιατί δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κάποιος. Απουσιάζουν οι καθαρές κουβέντες και εξηγήσεις, η αληθινή και αδυσώπητη αυτοκριτική, η κοινή λογική και το ρεαλιστικό όραμα για το μακροπρόθεσμο συμφέρον του συλλόγου και όχι τις κοντόφθαλμες επιδιώξεις όσων τον χρησιμοποιούν και παίζουν παιχνίδια στις πλάτες του.
Όσο δαιδαλώδες μοιάζει το σημερινό σκηνικό, τόσο εύκολα μπορεί να μπει σε τάξη, αν από κάποια πλευρά γίνει η αρχή και ακουστούν αλήθειες. Αν αυτές δεν αποτελέσουν τα θεμέλια, τότε ό,τι κι αν χτιστεί ακολούθως, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Το πρόσφατο παρελθόν και το παρόν το αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας.
Και διοικητικά; Μια προγραμματισμένη αρχικά για τον Ιούνιο συνέλευση μεταφέρθηκε -υπό την πίεση που προκάλεσε η υπόθεση Πέτεφ με τους τρεις Πορτογάλους- για τις αρχές Απριλίου και πλέον έχει πάρει μετάθεση για τα τέλη του τρέχοντος μήνα, δίχως ουδείς να γνωρίζει τι θα συμβεί, αφού έως τώρα ουδεμία επίσημη υποψηφιότητα έχει κατατεθεί.
Ακόμη κι αυτό το γεγονός ωστόσο δεν είναι τόσο τραγικό όσο η εικόνα που βγάζει προς τα έξω ο σύλλογος εν μέσω των διοικητικών ζυμώσεων. Αν και όλοι οι ενδιαφερόμενοι απευθύνουν εκκλήσεις για ενότητα, την οποία θέτουν ως αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση για ένα καλύτερο αύριο, η Ομόνοια εξακολουθεί να έχει το όνομα, αλλά όχι τη χάρη.
Πλάνα που παρουσιάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επενδυτές που διαπραγματεύονται με μη εξουσιοδοτημένα άτομα, παράγοντες που αφήνουν το όνομά τους να εμπλέκεται σε σενάρια δίχως να επιβεβαιώνουν ή να διαψεύδουν, μια διοίκηση που φεύγει, αλλά λαμβάνει δεσμευτικές για το μέλλον αποφάσεις και κάποια μέλη της αναζητούν πυρετωδώς τρόπους να παραμείνουν στην ηγεσία, ένας κόσμος διχασμένος αναφορικά με την προοπτική σύστασης εταιρείας, οργανωμένοι που βάλλουν σχεδόν κατά πάντων και υπόσχονται εναλλακτική πρόταση, αν δεν κρίνουν ικανοποιητικές αυτών των άλλων…
Η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Η Ομόνοια εκπέμπει εικόνα όχι απλώς ακυβέρνητου καραβιού, αλλά σκαριού σε πλήρη αποσύνθεση. Το γιατί δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κάποιος. Απουσιάζουν οι καθαρές κουβέντες και εξηγήσεις, η αληθινή και αδυσώπητη αυτοκριτική, η κοινή λογική και το ρεαλιστικό όραμα για το μακροπρόθεσμο συμφέρον του συλλόγου και όχι τις κοντόφθαλμες επιδιώξεις όσων τον χρησιμοποιούν και παίζουν παιχνίδια στις πλάτες του.
Όσο δαιδαλώδες μοιάζει το σημερινό σκηνικό, τόσο εύκολα μπορεί να μπει σε τάξη, αν από κάποια πλευρά γίνει η αρχή και ακουστούν αλήθειες. Αν αυτές δεν αποτελέσουν τα θεμέλια, τότε ό,τι κι αν χτιστεί ακολούθως, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Το πρόσφατο παρελθόν και το παρόν το αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας.
